Southwick Teresa - Trzeba je tulić i kołysać.pdf - ROMANSE - ograzyna

Teresa Southwick

Trzeba je tulić i kołysać

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Naprawdę chce pan z nami pracować?

Liz Anderson spojrzała na mężczyznę po drugiej stronie biurka.

Miała nadzieję, że udało jej się przy tym uniknąć rozanielonego

spojrzenia, co nie było łatwe, bo miała przed sobą

najprzystojniejszego bruneta na świecie. W duchu pogratulowała

sobie, że język nie odmówił jej posłuszeństwa.

– Dziwi to panią?

– Owszem, bardzo.

Przybysz nie spuszczał z niej lekko rozbawionego wzroku.

Widziała go nie po raz pierwszy. Jakiś rok temu wyciągnęła go za

uszy ze szpitalnego pokoju siostry, której składał wizytę po

godzinach odwiedzin. Swoją drogą, sama nie wiedziała, jak to

zrobiła, wziąwszy pod uwagę jego wzrost.

– Nie bardzo rozumiem, dlaczego to panią dziwi.

Głos tego człowieka działał na nią równie silnie jak on sam.

Opanowała się z wysiłkiem.

– Z tego prostego powodu, że mężczyźni zgłaszają się do nas

bardzo rzadko.

– Ich strata.

On po prostu próbuje z nią flirtować! Trzeba reagować

natychmiast i stanowczo.

– Panie Marchetti, opieka nad dziećmi to bardzo poważna

sprawa.

Twarz rozmówcy zajaśniała jak słońce.

– Widzę, że mnie pani pamięta.

Ukazał w uśmiechu śnieżnobiałe zęby jak z reklamy najlepszej

pasty świata, i lekko dotknął swojego ucha.

– Za ucho mnie pani wyciągnęła.

Wyglądał tak niesamowicie, że Liz ucieszyła się, że siedzi i

może ukryć drżenie kolan.

– Trudno pana zapomnieć – mruknęła.

– Naprawdę? – Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła. Słuch najwyraźniej miał

dobry; na oko zresztą trudno się było w nim dopatrzyć jakiejś

niedoskonałości...

Siedział teraz przed nią na brzegu biurka, tak jakby w pokoju

brakowało krzeseł, dowodząc raz jeszcze, że żadne reguły go nie

obowiązują.

Rozluźnił krawat; w wycięciu białej, lekko rozpiętej koszuli

dostrzegła ciemne włosy i odwróciła wzrok. Doszedł ją zapach

dobrej wody kolońskiej i poczuła się jeszcze bardziej niepewnie.

Zauważyła ciemny zarost na twarzy swojego gościa i pomyślała,

że najlepiej by zrobił, gdyby wrócił do domu i się ogolił.

Dochodziło wpół do siódmej.

Patrzył na nią, jakby czytał w jej myślach, pewny wrażenia,

jakie wywiera. Liz otrząsnęła się; nie da mu się osaczyć, nie ma

powodu, by mu poprawiać i tak znakomite samopoczucie.

Przyszedł do niej w konkretnej sprawie i należy udzielić mu

konkretnej odpowiedzi.

– I co jeszcze pani pamięta?

Pytanie było nieoczekiwane i bardzo krępujące. Pamiętała

doskonale, że kiedy mu zwróciła uwagę na nieodpowiednią porę

odwiedzin, zagroził jej, iż ją zamknie w schowku na szczotki, a

potem zaczął się umawiać z jedną z pielęgniarek, którą następnie

porzucił w obrzydliwy sposób. Liz nie bardzo lubiła tę

dziewczynę, ale to nie powód, by jej nie współczuć.

– Że był pan tu wtedy z atrakcyjną blondynką. Zmarszczył

czoło, jakby próbował sobie przypomnieć, o kogo chodzi, a potem

odetchnął z ulgą.

– To była moja sekretarka. Przyniosła prezent dla dziecka mojej

siostry; mąż czekał na nią w samochodzie.

Nic jej nie obchodzi, kim jest dla niego ta blondynka; to nie jej

interes; ona tutaj pracuje.

– Chciałabym pana o coś zapytać.

– Śmiało.

– Czy naprawdę przyszedł pan tu dlatego, że chce się pan

zajmować dziećmi?

– Tak. – Energicznie potrząsnął trzymanym w dłoni

pomarańczowym formularzem. – Tu jest wszystko napisane.

– Chce się pan opiekować niemowlętami? Stanowczo skinął

głową.

– Właśnie.

– Wolałabym się upewnić, że dobrze się rozumiemy. Zupełnie

nie widziała go w tej roli. Nie mogła sobie wyobrazić, jak ktoś

taki mógłby kołysać i przytulać niemowlę. Do pana Marchettiego

doskonale pasowała długonoga blondynka, ale małe płaczące

zawiniątko raczej nie. Zresztą był jeszcze inny aspekt całej

sprawy: dziewięćdziesiąt dziewięć procent wolontariuszy

stanowiły kobiety; mężczyzn się tu prawie nie widziało, nie licząc

kilku emerytów wpadających od czasu do czasu w nadziei, że

mogą się na coś przydać.

– Czy pan zdaje sobie sprawę...

– Na imię mam Joe.

– Co takiego?

Zerknął na złotą tabliczkę na jej biurku.

– Liz, mam na imię Joe.

Bohatersko zniosła spojrzenie, które w brukowym romansie

określono by mianem uwodzicielskiego.

– Dobrze, Joe, pytam, czy zdajesz sobie sprawę, na czym to

Southwick Teresa - Trzeba je tulić i kołysać.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: