David.Weber.-.Seria.Boga.Wojny.1 - Przysiega.Mieczy.(Seria.Boga.Wojny.1).pdf - Zachomikowane - Pawel6712

Kolekcja Fantastyki

Blau Dark'a

David Weber

PRZYSIĘGA MIECZY

Pierwsza Księga

PRZYGÓD BAHZELLA BAHNAKSONA

Opracował do Wersji PDF - Blau Dark 05.12.2007

Kolekcja Fantastyki Blau Darka 2 FANTASY

David Weber – Przygody Bahzella Bahnaksona 01 - Przysięga Mieczy

Kolekcja Fantastyki Blau Darka 3 FANTASY

David Weber – Przygody Bahzella Bahnaksona 01 - Przysięga Mieczy

ROZDZIAŁ PIERWSZY

N ie powinien był iść na skróty.

Bahzell Bahnakson uświadomił to sobie w chwili, w której usłyszał dźwięki płynące z czarnego jak atrament

bocznego korytarza. Musiał trzymać się bocznych ścieżek, używanych jedynie przez pałacową służbę – i znacznie

liczniejszych niewolników – jeśli chciał odwiedzić Brandarka bez wiedzy straży, zbyt bowiem rzucał się w oczy,

aby mógł otwarcie wchodzić i wychodzić, nie będąc zauważonym. Nie powinien był jednak ryzykować skrótu

tylko po to, by uniknąć bardziej zdradzieckich tuneli starej twierdzy.

Stał w kiepsko oświetlonym korytarzu, pełnym ciężkiego zapachu z rzadka rozmieszczonych pochodni (drogie

lampy oliwne były oszczędzane dla Churnazha i jego „dworzan"), a jego ruchome, lisie uszy skierowały się w

stronę, z której dochodziły ciche dźwięki. Następnie, rozpoznawszy je, położyły się, on zaś zaklął. To nie jego

sprawa, powiedział sobie, musi się trzymać z dala od kłopotów. Poza tym zdecydowanie nie były to pierwsze

wrzaski, jakie słyszał w Navahk... i na tamte książę z wrogiego Hurgrum również nic nie mógł poradzić.

Ścisnął rękojeść sztyletu, a szczęki zacisnęły mu się ze złością, której nie śmiał pokazywać swym

„gospodarzom". Bahzell nigdy nie uważał się za pruderyjnego, nawet jak na hradani, lecz było to, zanim ojciec

przysłał go tu jako posła. A tak naprawdę jako zakładnika, przyznał ponuro Bahzell. Armia księcia Bahnaka

zmiażdżyła Navahk i jego sojuszników, lecz Hurgrum było tylko pojedynczym miastem-państwem. Brakowało

mu ludzi, by okupować wrogie terytoria, choć wielu wodzów hradani zaniedbałoby własną krainę, starając się

dodać do niej inne.

Bahnak nie był jednak zwyczajnym wodzem. Wiedział, że dopóki żyje Churnazh, nie może być trwałego

pokoju, a mimo to był wystarczająco rozsądny, by zdawać sobie sprawę z tego, co się stanie, jeśli rozproszy swe

siły na drobne garnizony. Żaden z nich nie przetrwałby samotnie. Bahnak mógł pokonać w bitwie Navahk i jego

sprzymierzeńców, lecz żeby ich podbić, potrzebował czasu, by związać ze sobą sojuszników, których

przyciągnęły do niego aktualne zwycięstwa. Zapewnił więc sobie ów czas, wiążąc Churnazha i jego kompanów

siecią obietnic, traktatów, klauzul wzajemnej obrony oraz warunków dodatkowych, z których rozwikłaniem

miałby nawet problem Purpurowy Lord. Pół tuzina podejrzliwych wobec siebie przywódców hradani uznało to

zadanie za zupełnie niemożliwe i by upewnić się, że będą dalej próbować, zamiast uciekać się do bardziej

bezpośrednich (i tradycyjnych) rozwiązań, Bahnak nalegał na wymianę zakładników. Bahzell miał po prostu

pecha, że do Navahk, najpotężniejszego z przeciwników Hurgrum, został przydzielony zakładnik z królewskiej

rodziny Hurgrum.

Bahzell rozumiał, lecz żałował, że nie mógł uniknąć konsekwencji związanych z byciem synem Bahnaka.

Wystarczająco złe było to, iż był Koniokradem, przewyższającym głową i ramionami najroślejszych z plemion

Zakrwawionych Mieczy, natychmiast więc identyfikowanym jako obcy. Co gorsza, miażdżące zwycięstwa

Hurgrum upokorzyły Navahk, co natychmiast uczyniło go znienawidzonym obcym. Mimo to obydwu tych rzeczy

można było się spodziewać, a Bahzell mógłby żyć z nimi, gdyby tylko Navahk nie było rządzone przez księcia

Churnazha, który nie tylko nienawidził księcia Bahnaka (oraz jego syna), lecz pogardzał również nimi jako

zdegenerowanymi, zbytnio ucywilizowanymi słabeuszami. Jego kompani i lizusi małpowali nastawienie swego

księcia i, co było do przewidzenia, każdy współzawodniczył z pozostałymi, by dowieść, że jego wzgarda jest

większa niż innych.

Jak na razie status zakładnika utrzymywał sztylety z dala od pleców Bahzella, a jego własny miecz w pochwie,

lecz żaden hradani nie był tak naprawdę przystosowany do roli dyplomaty, zaś Bahzell zaczął podejrzewać, że on

jest do tego jeszcze mniej przyzwyczajony niż większość innych. W innym miejscu mogłoby być inaczej, lecz

powstrzymywanie się gdy Zakrwawione Miecze ciskają obelgi, za które Koniokrad zapłaciłby krwią, osłabiło mu

nerwy. Zastanawiał się czasami, czy Churnazh nie chce przypadkiem, aby Bahzell stracił kontrolę, czy nie chce

doprowadzić, by Bahzell poddał się Szałowi i w ten sposób uwolnić się od upokarzających traktatów. Czy też

było możliwe, iż Churnazh naprawdę wierzył szydercom, uważającym, że Szał opuścił Hurgrum, pozostawiając

jego wojowników bez ducha? Trudno było być czegokolwiek pewnym, jeśli chodziło o Navahkczyka, lecz te

dwie rzeczy były równie pewne jak śmierć. Nienawidził księcia Bahnaka i pogardzał nim, a jego odraza dla

zmian, jakie Bahnak wprowadził w Hurgrum, była niezmierzona.

To Bahzell jako tako rozumiał, ponieważ on również był hradani. Rozumiał pragnienie walki, straszną, gorącą

żądzę Szału i podzielał pogardę dla słabości. Nie widział jednak zastosowania dla ślepej głupoty i tym, czego nie

mógł zrozumieć, było to, jak Churnazh wciąż może uważać Bahnaka za głupca. Churnazh mógł szydzić z

Hurgrum jako miasta kramarzy, którzy zapomnieli, jak to jest być wojownikami, lecz z pewnością nie sądził, że

Hurgrum wygrało każdą bitwę za pomocą czystego szczęścia!

Jako młodzieniec Bahzell kwestionował oczywiście niektóre z bardziej osobliwych koncepcji swego ojca. Jaki

pożytek mógł mieć wojownik z czytania, pisania czy arytmetyki? Dlaczego przejmować się kupcami,

Kolekcja Fantastyki Blau Darka 4 FANTASY

David Weber – Przygody Bahzella Bahnaksona 01 - Przysięga Mieczy

rzemieślnikami czy tak głupimi rzeczami jak prawa regulujące pożyczki pieniężne lub kwestie własności? Po co

się uczyć, jak utrzymać formację, skoro honor nakazuje szarżować i wykuwać swą chwałę w szeregach wroga? I

– Bahzell uśmiechnął się, przypominając to sobie – jak można kąpać się co tydzień, to przecież może wpłynąć na

zdrowie mężczyzny!

Teraz już jednak tego wszystkiego nie kwestionował. Armia Hurgrum nie pokonała po prostu sił pięciokrotnie

liczniejszych od siebie – ona je wyrżnęła w pień, a niedobitki popędziła w popłochu z pola bitwy, zrobiła to zaś

dlatego, że walczyła jako zdyscyplinowana jednostka. Dlatego, że miała dokładne mapy, a dowódcy

maszerujących szybko oddziałów, a przynajmniej ich adiutanci, mogli czytać przysyłane im przez księcia rozkazy

i przypuszczać skoordynowane ataki na przeciwników. I dlatego, że była jednolicie wyszkolona, jej wojownicy

rzeczywiście utrzymywali formację i byli wyposażeni w broń produkcji własnego miasta, pochodzącą z rąk i

kuźni tych „kramarzy", którymi pogardzał Churnazh.

Była to lekcja, którą potrafili docenić nawet inni Koniokradzi, co wyjaśniało napływ nowych sojuszników, lecz

od ujrzenia Navahk Bahzell dostrzegał jeszcze trwalszą stronę osiągnięć swego ojca. Rodzinne miasto księcia

Bahnaka było w dość kiepskim stanie, zanim doszło do potęgi, lecz Navahk był gorsze niż Hurgrum kiedykolwiek

wcześniej. Dalece gorsze. Były w nim hałaśliwe uliczki zasłane odpadkami, fekaliami i martwymi małymi

zwierzętami, ciężkie od smrodu niemytych ludzi i czających się chorób. Nad wszystkim zaś czuwały chodzące

dumnie jak paw osiłki w kolorach księcia, który podobno miał władać swym ludem, a nie własnoręcznie go łupić!

Wszakże przed wstąpieniem do armii Navahk Churnazh był banitą, który awansował coraz wyżej, aż w końcu

sięgnął po tron. Był on dumny ze swej brutalnej siły, dzięki której dowiódł swego prawa do rządzenia. Siłę

Bahzell mógł docenić, słabość podlegała pogardzie, i mężczyzna wiedział, że jego ojciec nie utrzymałby swojego

tronu, gdyby jego wojownicy choć przez chwilę uznali go za słabeusza. Jednak w oczach Churnazha siła opierała

się na terrorze. Niekończące się wojny sprawiły, że Navahk obawiano się bardziej niż wszelkich innych miast

Zakrwawionych Mieczy, a mimo to sam Navahk czuł przerażenie przed swym władcą... oraz jego pięcioma

synami, jeszcze gorszymi niż on.

Wszystko to wyjaśniało, dlaczego ostatnią rzeczą w której zakładnik z Hurgrum mógłby mieć jakikolwiek

interes, było stanie w tym korytarzu, nasłuchując krzyków, a nawet zastanawiając się nad interwencją. Zresztą

ktokolwiek krzyczał, był to tylko kolejny Zakrwawiony Miecz, zaś, z godnym uwagi wyjątkiem Brandarka, nie

istniał Zakrwawiony Miecz, na którego warto byłoby zmitrężyć czas, by wysłać go do Phrobusa, nie mówiąc już o

ryzykowaniu dla niego własnym życiem. Bahzell powiedział sobie to wszystko z całym pragmatyzmem, na jaki

mógł się zdobyć, po czym zaklął paskudnie i ruszył nieoświetlonym korytarzem.

* * *

Koronny książę Harnak wyszczerzył zęby, kolejny raz wbijając pięść w twarz Farmah. Jej stłumiony kneblem

krzyk był słabszy i dawał mniejszą satysfakcję niż wcześniej, lecz wzmocniona metalem rękawica wycinała

świeże, krwawiące szramy i książę czuł zmysłowy dreszcz potęgi, większy nawet niż wtedy, gdy ją gwałcił.

Pozwolił jej osunąć się na podłogę, pozwolił jej się odczołgać z rękoma związanymi za plecami, po czym kopnął

ją w żebra. Podarta koszula wepchnięta w jej usta stłumiła bulgoczący wrzask, gdy wbił ją butem w kamienną

ścianę, po czym roześmiał się. Suka. Myślała, że jest za dobra dla księcia krwi? W porządku, teraz już się

nauczyła.

Obserwował, jak kobieta zwija się w zmaltretowany kłębek i sycił się jej bezradnym przerażeniem. Gwałt był

jedyną zbrodnią, która mogłaby obrócić przeciwko niemu ludzi jego ojca, lecz nikt nigdy się nie dowie, kto miał

tę zdzirę. Kiedy znajdą jej ciało i ujrzą wszystko, co jej zrobił – w tym to co jej jeszcze zrobi – założą dokładnie

to, czego chciał: że ktoś ogarnięty krwawą furią Szału zarżnął ją jak prosię, a potem...Nagły trzask pękającego

drewna wytrącił go z pożądliwego oczekiwania. Zszokowany książę obrócił się gwałtownie. Zamknięte na klucz

drzwi dawno opuszczonej sypialni były grube, równie krzepkie i dobrze zbudowane, jak zwykły być wszystkie

wrota w Navahk, lecz ich rygiel zniknął po prostu w obłoku drzazg, a same drzwi walnęły w ścianę tak mocno, że

pękł jeden z żelaznych zawiasów. Spanikowany Harnak odskoczył natychmiast do tyłu, a w jego głowie

natychmiast powstały plany wykupienia się lub użycia groźby, by uniknąć konsekwencji odkrycia, lecz wtem jego

oczy rozszerzyły się, gdy ujrzał, kto stoi w progu.Owa rosła sylwetka nie mogła być pomylona z nikim innym.

Harnak warknął z zadowoleniem oraz ulgą, gdy intruz zerknął na nagą, zmaltretowaną dziewczynę skuloną pod

ścianą. Pomimo swej wielkości Bahzell z Hurgrum

nie stanowił zagrożenia. Kwiczący, rzygający tchórz krył się od dwóch lat za swym statusem zakładnika,

przełykając obelgi, na które nie pozwoliłby sobie żaden wojownik – poza tym uzbrojony był jednie w sztylet,

podczas gdy miecz Harnaka leżał w gotowości na gnijącym łóżku. Bahzell nigdy nie podniesie ręki na następcę

tronu Navahk – zwłaszcza jeśli oznaczało to wystawienie pół metra stali przeciwko metrowi! – a nawet gdyby się

ośmielił przekazać opowieść o tym innym, nikt w Navahk nie przedłoży jego słowa nad słowo księcia krwi.

Zwłaszcza jeśli Harnak dopilnuje, by Farmah zniknęła, zanim Koniokrad zdoła wrócić z pomocą. Książę

wyprostował się z automatycznym, pełnym arogancji warknięciem, zbierając się, by kazać intruzowi wyjść, lecz

Kolekcja Fantastyki Blau Darka 5 FANTASY

David Weber – Przygody Bahzella Bahnaksona 01 - Przysięga Mieczy

zanim cokolwiek powiedział, oczy Bahzella znów skierowały się na niego. Było w nich coś, czego Harnak nie

widział nigdy wcześniej. Bahzell nie zatrzymał się w drzwiach.

Żołądek podszedł Harnakowi do gardła. Miał czas, by poczuć nagły przypływ przerażenia i skoczyć

desperacko po miecz. Chwilę potem żelazna klamra zacisnęła mu się na gardle. Wołanie pomocy nie dałoby mu

nic – wybrał to miejsce, by nikt nie słyszał krzyków jego ofiary – nie miał jednak nawet szansy spróbować,

bowiem jego wrzaski przeszły w świszczący gulgot, gdy jego stopy zawisły nad ziemią. Książę wił się i krztusił,

grzmocąc nadgarstek Bahzella odzianymi w rękawice pięściami, kiedy druga dłoń – jak nabijany kolcami

buzdygan – uderzyła go w brzuch.

Harnak wrzasnął, gdy pękły mu trzy żebra. Dźwięk ten był słaby oraz przyduszony... i nie umywał się nawet

do odgłosu, jaki wydał z siebie, gdy grube jak pień drzewa kolano wbiło mu się pomiędzy nogi. Cały świat

zniknął w bólu tak wielkim, że książę ledwo zauważył buzdygan znów uderzający w jego brzuch. A później znów

i jeszcze raz. Zachował jednak wystarczająco świadomości, by zdawać sobie sprawę, co się dzieje, gdy Bahzell

puścił w końcu jego gardło. Dusząca dłoń zacisnęła się teraz na jego karku. Druga chwyciła go za pas

i koronny książę Harnak z Navahk wrzasnął z przerażenia. Sekundę później walnął twarzą w ścianę brudnej

komnaty, a siła uderzenia uciszyła go na dobre.

Osunął się w dół po kamieniach, znacząc je czerwienią, a Bahzell warknął i ruszył do przodu, by dokończyć,

co zaczął. Mięśnie Koniokrada drżały, gdy szalała w nich furia, lecz wciąż pozostawał w nim błysk poczytalności,

dzięki któremu Bahzell zmusił się, by się zatrzymać. Mężczyzna zamknął oczy i odetchnął głęboko, walcząc z

czerwoną mgiełką przed oczyma. Nie było to łatwe, lecz zabójcze szaleństwo zelżało, nie przechodząc w Szał, i

mógł się otrząsnąć. Otworzył z powrotem oczy i spojrzał w dół, krzywiąc się na widok knykci, które rozbił na

nabijanej metalem skórzni przeciwnika, po czym odwrócił się do ofiary Harnaka.

Dziewczyna odsunęła się gwałtownie z przerażeniem, zbyt zmaltretowana i pobita, by zdawać sobie sprawę, że

to nie Harnak, lecz poczuła delikatność jego dotyku i zaszlochała.

– Już dobrze, dziewczyno. Dobrze – wymruczał z gorzką świadomością, jak bezużyteczne były te kojące

dźwięki. Jej szalone szamotanie zelżało. Otworzyła jedno oko, spoglądając na niego bojaźliwie, drugie było

bowiem obrzęknięte, a policzek pod nim wyraźnie pęknięty.

Dotknął delikatnie jej włosów i poczuł nowy napływ wściekłości, gdy dostrzegł ranę oraz rozpoznał

zakrwawioną twarz Farmah. Któż poza Harnakiem – albo jego braćmi – mógłby zgwałcić dziewczynę

przebywającą rzekomo pod protekcją jego własnego ojca?

Podniósł ją i posępna nienawiść wypełniła jego oczy na odgłos jęku, jaki wydała z siebie, gdy poruszyły się

złamane żebra. Dziewczyna miała związane z tyłu ręce i na nowo zalała go odraza, gdy przypomniał sobie

przechwałki Harnaka o odwadze i śmiałości. Wyglądało na to, że odwaga wymagała, by „wojownik" związał

nastoletnią dziewczynę, dwa razy mniejszą od siebie, aby upewnić się, że będzie bezbronna, gdy będzie ją gwałcił

i bił!

Podniósł ją do pozycji siedzącej na zniszczonej, stojącej pod ścianą skrzyni. Skrzynia była brudna, lecz nie

było tu żadnego innego mebla poza łóżkiem, na którym gwałcił ją Harnak. Zadrżała ze strachu i bólu, lecz mimo

to nachyliła się do przodu, by mu pomóc, gdy przecinał sznur, który przeciął jej nadgarstki do żywego ciała. W

zdrowym oku błysnęły powracające zmysły.

– Dziękuję ci, panie – wyszeptała. – Dziękuję ci!

Podniosła dłoń i ze zdumiewającą siłą ścisnęła jego nadgarstek. A może jednak nie zdumiewającą, bowiem ona

również była hradani, aczkolwiek szczupłą i delikatną w porównaniu z Bahzellem.

– Cicho, dziewczyno. Nie dziękuj mi – burknął Bahzell i w nagłym przypływie wstydu odwrócił wzrok od jej

nagości. Dostrzegł odrzucony płaszcz Harnaka i podniósł go, unikając jej wzroku, gdy go jej podawał, a odgłos

jaki wydała z siebie, biorąc go, był czymś pomiędzy szlochem bólu oraz wstydu i dziwnym odcieniem śmiechu.

To wykrzesało w Bahzellu nowe iskry furii. Poświęcił kilka chwil, by odzyskać nad sobą kontrolę, gdy odrywał

kawałek materiału z niezbyt czystej koszuli Harnaka i owijał go wokół krwawiących knykci, lecz to niewiele

pomogło, a gdy spojrzał na Harnaka, dłoń znów zaczęła mu sunąć w kierunku sztyletu. Gwałt. Jedyna zbrodnia

której nie mógł wytłumaczyć nawet Szał, nawet w Navahk. Kobiety hradani musiały wystarczająco dużo znosić i

były zbyt cenne, by je tak wykorzystywać, bowiem tylko one były odporne na Szał, były strażniczkami tej

odrobiny stabilności, której mogła się trzymać większość plemion hradani.

– Musiała cię przysłać Lillinara – zlewające się ze sobą słowa Farmah znów spowodowały, że położył po sobie

uszy i wykonał natychmiast instynktowny gest żegnania się. Dziewczyna skuliła się pod płaszczem Harnaka,

wstrząśnięta bólem i jego reakcją, a za pomocą skrawka swego podartego odzienia otarła krew płynącą jej z nosa i

pękniętych warg.

– Nie życz mi złego losu, dziewczyno. Mieszanie się w sprawy bogów nie może dać nic dobrego, a to w sieci

Phrobusa się teraz znajdujemy, oboje – mruknął, a Farmah pokiwała ze zrozumieniem głową.

Poglądy hradani na sprawiedliwość były surowe. Musiało tak być u ludu dotkniętego przez Szał, a powszechną

David.Weber.-.Seria.Boga.Wojny.1 - Przysiega.Mieczy.(Seria.Boga.Wojny.1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: