Johansen Iris - Tańczący na wietrze 02 - Burza.pdf - Iris Johansen - bapatach

IRIS JOHANSEN

Przełożyła

Bożena Kucłiaruk

Dl OTO

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa 1994

W ostatnich dniach epoki ryzykowali wszystko, by zdobyć

niezwykłą statuetkę:

JEAN MARC ANDREAS - cyniczny, błyskotliwy; nie lubi być traktowany

jak bohater. Juliette, która zawdzięcza mu życie, wkrótce przekona

się, że jego chęć odzyskania złotej statuetki Pegaza nie wynika

z chciwości, lecz jest prawdziwą obsesją związaną z marzeniem

inspirującym wiele pokoleń rodziny Andreasów. Głęboko skrywana

miłość do Juliette stanie się dlań ważniejsza niż pragnienie odzyskania

Tańczącego na Wietrze...

JULIETTE DE CLEMENT - buntownicza, pełna temperamentu, samotna

i zdecydowana w pełni rozwinąć swój talent malarski. Po raz

pierwszy ujrzała Tańczącego na Wietrze, gdy jako dziecko przebywała

na dworze królowej Marii Antoniny. Niepowtarzalny urok statuetki

inspiruje odtąd jej wyobraźnię. Miłość i lojalność narażą ją na

wielkie niebezpieczeństwa, a gwałtowna namiętność doprowadzi do

burzliwego romansu z człowiekiem owładniętym pasją odzyskania

utraconej rodzinnej własności.

CATHERINE Y.ASARO - łagodna, dobra i piękna dziedziczka znamie

nitego rodu Yasaro, platonicznie wielbi czarującego rozpustnika,

Philippe'a Andreasa... aż do pewnej nocy, gdy jej świat legnie

w gruzach. Odtąd żyje w przeświadczeniu, iż będzie dźwigać swą

hańbę aż po grób, dopóki Francois Etchelet nie odkryje przed nią,

czym jest prawdziwa miłość i namiętność.

łl

IRIS JOHANSEN

FRANCOIS ETCHKI-KT - człowiek niebezpiecznie balansujący na kra

wędzi przepaści. Zakochany w Catherine Yasaro, w głębi serca

kryje mroczną tajemnicę, pełen obaw, że prawda może na zawsze

zniszczyć uczucie, jakim darzy go ukocłiana kobieta...

PHILIPPE A.NDREAS - urodziwy, niebieskooki lekkoduch, który nie

może odmówić sobie coraz to nowycli miłostek. Jego nadmierne

zainteresowanie płcią nadobną doprowadzi do tego, iż zdradzi

dziewczynę, która najbardziej potrzebuje jego pomocy, i pozostawi

ją na pastwę losu w czasie nocy ognia i krwi.

RAOLL DtptóE - kaleki na ciele i duszy, poprzysięga śmierć Juliette

de element i Jeanowi Marcowi Andreasowi... On także pragnie

zdobyć legendarną statuetkę Tańczącego na Wietrze, by wykorzystać

ją do własnych niegodziwych celów.

Wersal, Francja

25 lipca 1779

Łypie na mnie tymi szmaragdowymi oczami, tak jakby dobrze

znał wszystkie moje marzenia i smutki, pomyślała Juliette wpatrzona

w złocistego konia. Z pyskiem rozwartym jakby w lekkim uśmiechu

i filigranowymi skrzydłami rozchylonymi tak, że zdawały się

ofiarowywać schronienie. Pegaz stał na wysokim marmurowym

postumencie w opustoszałej teraz galerii. Uszu Juliette dobiegał

delikatny dźwięk klawikordu i kobiecy śpiew, lecz nie zwracała na to

uwagi, bez reszty pochłonięta rozkoszowaniem się widokiem złotego

konia.

Własne odbicie mignęło jej kolejno w siedemnastu lustrach

zdobiących dhigą galerię, kiedy przed chwilą pędziła tutaj, pod

opiekuń&ze skrzydła Pegaza. Jak głupio wyglądałam ze łzami

spływającymi po policzkach, przemknęło jej przez myśl.

Nie lubiła płakać i nie cierpiała własnej bezradności. Ostatnio

zorientowała się, że jej płacz sprawia Marguerite przyjemność.

Niemłoda ju? niańka potrafiła tak długo drażnić ją i torturować

psychicznie, ai' wywoływała załamanie nerwowe i płacz, po czym

wyraźnie syciła się widokiem dziecięcych łez. Juliette przysięgła

sobie, że kiedy będzie już dojrzałą kobietą, tak jak matka i Marguerite,

nie dopuści, by ktokolwiek zobaczył ją bezradną czy przerażoną.

Wsunęła się za wysoki postument, obciągnęła cienką koszulkę

nocną na drżącym ciele i skulona przysiadła na podłodze. Gwałtownie

//</.V JOHANSEN

BURZA

oddychając tuliła do piersi cenne gliniane naczynie. Modliła się

w duchu, by Miirgucrite nie znalazła jej i zaniechała poszukiwań.

Wtedy pobiegnie do ogrodu i znajdzie tam bezpieczne miejsce:

ukryje garnek wśród rozległych grządek kwiatów.

Wid/iala leni/ jedynie niewielki odcinek dhagiej galerii z błysz-

c/;|cynii lusiranii i świecami migocącymi jak gwiazdy w krysz

tałowych żyrandolach. Udało jej się umknąć Marguerite w jednym

z korytar/y na iiiż.szym piętrze, lecz cała armia lokajów i co najmniej

trzech członków gwardii potrafiłoby wskazać niańce właściwą drogę,

gdyby lylko przyszło jej do głowy zapytać ich o nią. Ostrożnie

wyirzala //a piedestału i odetchnęła z ulgą.

Am śladu Marguerite.

Zaręc/ain ci, że coś widziałam, Axel - rozległ się gdzieś

w pobliżu delikatny kobiecy głos, w którym słychać było lekkie

zniecierpliwienie. - Uniosłam wzrok znad klawikordu i zobaczyłam...

sama me wiem, co... ale na pewno coś widziałam.

Przerażona Juliette wstrzymała oddech i z całej siły wparła się

plecami o ścianę.

Nie mam zamiaru się z tobą spierać - usłyszała wibrujący

rozbawieniem męski głos. - Jestem przekonany, że bystrość, twych

błękitnych oczu dorównuje ich piękności. Pewnie któryś ze służą

cych...

- Nie, to coś było znacznie bliżej podłogi.

- Może piesek? Aż roi się od nich na tym dworze, ale, na Boga,

żaden z nich nie jest wart na polowaniu nawet marnego sou.

W zasięgu wzroku Juliette pojawiła się para białych satynowych

pantofelków z błyszczącymi w świetle świec diamentowymi klam

rami. Przeniosła wzrok na kraj nieprawdopodobnie szerokiej błękitnej

atłasowej sukni, haftowanej w fiołki o środkach z szafirów.

~ Coś mi tylko mignęło przed oczyma, ale widziałam... A co my

tutaj mamy?

Roziskrzone niebieskie oczy dostrzegły małą w cjemności. Kobieta

przyklękła wśród furkotu atłasowych spódnic.

- Masz tu swojego „pieska", Axel. To dziewczyr\ka.

Juliette zdrętwiała z przerażenia. Nie ulegało wątpliwości, że

została wykryta przez damę dworu. Bogata suknia i kunsztownie

ufryzowana biała peruka były podobne do tych, które nosiła jej

matka. Ta kobieta z pewnością pójdzie teraz do matki, pomyślała

z rozpaczą. Starając się opanować strach, objęła gliniany garnek tak

mocno, aż zbielały jej palce, i gotowała się do gwałtownego zerwania

się na nogi.

- Bardzo mała dziewczynka. - Pani wyciągnęła rękę i delikatnie

dotknęła mokrego policzka Juliette. - Co tu robisz, ma petite?

Dochodzi północ i małe dziewczynki powinny od dawna grzecznie

leżeć w łóżkach.

Juliette skuliła się pod ścianą.

- Nie bój się. - Kobieta nachyliła się do niej. - Ja też mam taką

małą dziewczynkę. Moja Maria Teresa ma dopiero roczek, ale myślę,

że będziecie mogły bawić się razem, kiedy... - Urwała, spojrzawszy

na mokre palce, którymi gładziła Juliette po policzku. - Matko

Boska! Axel, mam na palcach krew. To dziecko jest ranne. Proszę,

szybko podaj mi swoją chustkę.

- Wyciągnij małą stamtąd, to zobaczymy, co jej jest. - Juliette

ujrzała wytwornego wysokiego mężczyznę, ubranego w lśniącą

szmaragdowozieloną kamizelkę. Wręczył damie nieskazitelnie białą

chusteczkę obrębioną koronką i przyklęknął obok.

- Chodź, ma petite. - Kobieta wyciągnęła ręce w zapraszającym

geście. - Nikt nie sprawi ci bólu.

Bólu? Juliette nie zważała na ból. Zdążyła się do niego przy

zwyczaić i był niczym w porównaniu z nieszczęściem, które ją teraz

spotkało.

- Jak masz na imię? - Dłoń kobiety łagodnie odgarnęła niesforne

ciemne kosmyki z czoła dziecka. Ten dotyk był tak czuły, że

dziewczynka żałowała, iż nie trwał dłużej.

- Juliette - wyszeptała.

- To piękne imię dla ślicznej małej dziewczynki.

- Wcale nie jestem śliczna.

-( A czemuż to nie?

. . , -

IKIS JOHANSEN

BURZA

- Mam zadarty nos i za duże usta.

- Mimo to uważam, że jesteś śliczna. Masz piękną cerę i piękne

brązowe oczy. lic masz lat, Juliette?

- Prawic siedem.

- To wspaniały wiek. - Kobieta lekko przycisnęła chusteczkę- do

warg Juliette. - Krew ci leci z wargi. Czy ktoś cię uderzył?

Juliette odwróciła wzrok.

- Nie, po prostu potknęłam się i wpadłam na drzwi.

- Jakie drzwi?

- Nie... nie pamiętam.

Już dawno temu Juliette nauczyła się, że wszystkie sińce i za

drapania najlepiej wyjaśniać właśnie w ten sposób. Dlaczego ta pani

tak się nią interesuje? Doświadczenie podpowiadało Juliette, że

dorośli chętnie przyjmują każde kłamstwo, o ile tylko jest dla nich

wygodne.

- Mniejsza o to. - Pani ponownie wyciągnęła ramiona w za

praszającym geście. - Czy nigdy nie wyjdziesz zza Tańczącego na

Wietrze i nie pozwolisz mi się uścisnąć? Bardzo lubię dzieci.

Obiecuję, że nic ci się nie stanie.

Ramiona kobiety są białe, pulchne i tak kształtne jak ramiona

marmurowych bogiń stojących w ogrodzie, jednak nie mogą się

równać ze złocistymi skrzydłami Pegaza, pomyślała Juliette. W jednej

chwili te otwarte ramiona zaintrygowały ją tak samo jak statuetka,

którą dama nazwała Tańczącym na Wietrze.

Wyłoniła się z mroku.

- Świetnie. Nareszcie.

Kobieta otoczyła Juliette ciepłymi ramionami. Dziewczynkę owio

nął nagle delikatny zapach fiołków, róż i pudru. Moja mama czasem

pachnie fiołkami, pomyślała z rozmarzeniem. Gdyby teraz zamknęła

oczy, mogłaby sobie wyobrazić, że obejmująca ją z taką czułością

kobieta jest jej matką. Juliette pomyślała, że zaraz ucieknie, ale

jeszcze przez chwilę pobędzie w tych ramionach.

- Jakież z ciebie słodkie, nieśmiałe dziewczątko...

Juliette dobrze wiedziała, że nie jest „słodkim dziewczątkiem".

Marguerite ciągle nazywała ją przecież diabelskim nasieniem. Ta

miła dama wkrótce zorientuje się, że się pomyliła, i odepchnie ją od

siebie. Skoro nawet matka nie lubiła spędzać z nią czasu uważając,

że jest niedobra, trudno przypuszczać, by Juliette mogła długo

oszukiwać nieznajomą.

Lustrzane drzwi po lewej stronie statuetki otworzyły się gwałtownie

i galeria, do której wkroczyła jakaś strojna kobieta, wypełniła się

natychmiast śmiechem i muzyką.

- Wasza Wysokość, nie chcemy śpiewać bez waszego uroczego

głosu!

Matka!

Juliette zesztywniała i wtuliła twarz w pachnące kwiatami ramię

kobiety.

- Zaraz przyjdę, Celeste. Mamy tu drobny problem.

- Może mogłabym pomóc? Jaki... Juliette!

- Znasz to dziecko? - Litościwa pani wstała, nie wypuszczając

ręki Juliette. - Jest czymś bardzo zmartwiona.

- Juliette jest moją córką. - Celeste de Clement postąpiła parę

kroków: jej pięknie wykrojone wargi zacisnęły się w wąską kreskę. -

Proszę jej wybaczyć. Wasza Wysokość, zazwyczaj nie jest tak

niegrzeczna i nieposłuszna. Zaraz poślę po niańkę, która zapewne

biega teraz po całym pałacu i szuka małej.

- Pozwólcie, że ja pójdę. Wasza Wysokość. - Urodziwy mężczyz

na wstał i skłonił się z uśmiechem. - Możliwość usłużenia wam jest

dla mnie najwyższą rozkoszą. Zawsze...

- Dziękuję wam, hrabio Fersen. - Na ustach kobiety błąkał się

lekki uśmiech, gdy odprowadzała go wzrokiem. Kiedy zniknął z jej

pola widzenia, ponownie spojrzała na Juliette. - Myślę, Celeste, że

musimy się dowiedzieć, dlaczego twoja córka jest taka nieszczęśliwa.

Czemu się ukrywałaś, maleńka?

Wasza Wysokość. Więc ta piękna pani jest królową? Juliette

z trudem przełknęła ślinę.

- Marguerite powiedziała, że zabierze mi moje farby.

Maria Antonina spojrzała na nią z niedowierzaniem.

Johansen Iris - Tańczący na wietrze 02 - Burza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: