Rita Monaldi & Francesco Sorti - Imprimatur tom I.pdf - Rita Monaldi & Francesco Sorti - Imprimatur [Audiobook PL] - ewa48_lew

R i t a M o n a l d i

F r a n c e s c o S o r d i

I m p r i m a t u r

Z włoskiego przełożyła

Hanna Borkowska

(ji14)

Prorocze interpretacje

Tajemnicy Sądu Ostatecznego:

Wskrzeszenie przeszłości

Zadośćuczynienie za doznane krzywdy

Sprawiedliwy sąd potomności

Nic nie powinno zaginąć; przeszłość przetrwa

w tym, co dotyczy przyszłości.

Oswald Wirth, Tarot

– 2 –

Como, 14 lutego 2040

Jego Eminencja

Alessio Tanari

Sekretarz Kongregacji do Spraw Świętych

Watykan

In nomine Domini 1

Ego, Lorenzo Dell’Agio, Episcopus Comi, in processu canonizationis beati Inno-

centii Papae XI, iuro me fideliter diligenterque impleturum munus mihi commissum,

atque secretum servaturum in iis ex quorum revelatione preiudicium causae vel

infamiam beato afferre posset. Sic me Deus adiuvet. *

Drogi Alessio!

Zechciej mi wybaczyć, że rozpoczynam ten list formułą rytualnej przysięgi,

zobowiązującą do zachowania w tajemnicy oszczerstw, które mogłem mimowolnie

usłyszeć na temat jakiejkolwiek błogosławionej duszy.

Wiem, że darujesz swojemu dawnemu nauczycielowi z seminarium nieco inny

styl korespondencji niż ten, do którego przywykłeś.

Trzy lata temu napisałeś do mnie z polecenia Ojca Świętego list w sprawie cu-

downego uzdrowienia, do którego doszło ponad czterdzieści lat temu w mojej die-

cezji i było dziełem błogosławionego Innocentego XI, w życiu świeckim Benedykta

Odescalchiego z Como. Opowiadałem Ci o nim, kiedy byłeś małym chłopcem.

Jak zapewne pamiętasz, przypadek mira sanatio 2 dotyczył sieroty z okolic

Como, chłopczyka, któremu pies odgryzł palec u ręki. Babcia dziecka, miłująca

Innocentego XI, zawinąwszy zakrwawiony strzępek ciała w obrazek z wizerunkiem

tego papieża, przekazała razem z wnuczkiem lekarzom pogotowia ratunkowego.

Kiedy zakończył się zabieg, dziecko w jednej chwili odzyskało całkowitą zdolność

posługiwania się przyszytym palcem i czucie w nim, co wprawiło w zdumienie

zarówno chirurga, jak i jego asystentów.

Zgodnie z Twoimi wskazówkami i pragnieniem Ojca Świętego przygotowałem

dokumentację procesu super mira sanatione 3 , którego mój poprzednik nie uznał wte-

dy za stosowne zainicjować. Nie będę dokładnie opisywać wszystkich szczegółów.

* Patrz: Objaśnienia fragmentów łacińskich zamieszczone na końcu książki (przyp. red.).

– 3 –

Zdołałem zakończyć proces, mimo że niemal wszyscy świadkowie tamtego wyda-

rzenia dawno już nie żyją, kartę choroby po dziesięciu latach zniszczono, a chłopiec,

dziś pięćdziesięcioletni mężczyzna, mieszka na stałe w Stanach Zjednoczonych.

Akta sprawy wyślę Ci oddzielnie. Wiem, że procedura wymaga, byś poddał je oce-

nie Kongregacji, a następnie napisał sprawozdanie dla Ojca Świętego. Wiem też, jak

bardzo naszemu ukochanemu Papieżowi zależy na tym, aby po stu latach od beatyfi-

kacji nastąpił proces kanonizacyjny, który pozwoli ogłosić Innocentego XI świętym.

Gorąco popieram intencję Ojca Świętego i niezwłocznie przechodzę do rzeczy.

Jak zapewne zauważyłeś, wraz z listem przesyłam pokaźny plik kartek. Jest to

maszynopis książki, której dotąd nie wydano. Trudno mi odtworzyć dokładną gene-

zę tego dzieła, jako że dwójka autorów, wysławszy mi jego kopię, przepadła bez

śladu. Jestem pewien, że kiedy zapoznasz się z maszynopisem, Pan nasz podpowie

Ojcu Świętemu i Tobie, drogi Alessio, rozwiązanie dylematu: secretum servare aut

non ? 4 Przemilczeć czy opublikować tę pracę? To, co postanowicie, będzie dla mnie

święte.

Z góry przepraszam, że pióro, które wziąłem do ręki po trzech latach żmudnych

badań, nie opisze wszystkiego zbyt dokładnie.

Autorów maszynopisu, młodych narzeczonych, poznałem czterdzieści trzy lata

temu. Byłem wówczas świeżo mianowanym proboszczem parafii w Rzymie, gdzie

przybyłem z mojego ukochanego Como, do którego z łaski naszego Pana powróci-

łem po latach jako biskup. Obydwoje młodzi. Rita i Francesco, byli dziennikarzami.

Ponieważ mieszkali w mojej parafii, uczęszczali do mnie na nauki przedmałżeńskie.

Rozmowy z nimi szybko wykroczyły poza ramy zwykłego kursu i przybrały bar-

dziej bezpośredni, przyjacielski charakter. Przypadek zrządził, że zaledwie na pięt-

naście dni przed ślubem ksiądz, który miał im udzielić ślubu, rozchorował się. Rita

i Francesco zwrócili się więc do mnie.

Ogłosiłem ich mężem i żoną pewnego słonecznego popołudnia w połowie czerw-

ca w jasnym, surowym wnętrzu kościoła San Giorgio in Velabro, usytuowanego

w pobliżu zabytkowych ruin Forum Romanum i cytadeli na Kapitolu. Była to bar-

dzo podniosła i wzruszająca uroczystość. Modliłem się żarliwie do Boga o długie,

spokojne lata życia dla młodej pary.

Potem widywaliśmy się jeszcze przez jakiś czas. Wiedziałem, że chwile wolne od

pracy zawodowej Rita i Francesco poświęcają studiom. Po napisaniu prac magister-

skich z dziedziny literatury zainteresowali się nieco bardziej dynamiczną, a zarazem

cyniczną dziedziną, jaką jest dziennikarstwo, ale o dawnych pasjach nie zapomnieli.

Kiedy mieli więcej czasu, czytywali ciekawe książki, zwiedzali muzea, chodzili do

biblioteki.

Raz w miesiącu zapraszali mnie na kolację albo na popołudniową kawę. Zdarza-

ło się, że zanim mogłem usiąść, musieli usunąć z krzesła stosy fotokopii, mikrofil-

– 4 –

mów, reprodukcji starodruków. Za każdym razem sterta wydawała się coraz wyższa.

W końcu, wiedziony ciekawością, spytałem, czym się z takim zapałem zajmują.

Odpowiedzieli mi wówczas, że jakiś czas temu w prywatnych zbiorach pewnego

rzymskiego arystokraty i bibliofila odnaleźli ośmiotomowy rękopis z początków

XVIII wieku. Ze względu na wspólnych znajomych właściciel manuskryptów, mar-

kiz *** ***, zgodził się, by Rita i Francesco przestudiowali je. Stanowiły one praw-

dziwą perełkę dla badaczy historii. Ośmiotomowe dzieło okazało się zbiorem listów

opata Atta Melaniego, przedstawiciela starego szlacheckiego rodu muzyków i dy-

plomatów z Toskanii.

Prawdziwe odkrycie miało jednak dopiero nastąpić. W jednym z tomów młodzi

badacze natrafili na obszerny manuskrypt, będący rodzajem pamiętnika, opatrzony

datą roczną: 1699. Drobne pismo z pewnością wyszło spod innej ręki niż reszta

dzieła. Anonimowy autor wspomnień przedstawił się jako posługacz w rzymskim

zajeździe; opowiadał o tajemniczych wydarzeniach w 1683 roku w Paryżu, Rzymie

i Wiedniu. Pamiętnik został poprzedzony krótkim wstępem w formie listu bez daty,

bez nazwiska nadawcy i odbiorcy. Treść listu była równie zagadkowa.

Tamtego dnia nie uzyskałem więcej informacji. Młodzi małżonkowie utrzymy-

wali swoje odkrycie w najgłębszej tajemnicy. Zrozumiałem jedynie, że odnalezienie

pamiętnika dało początek ich dalszym studiom. Ponieważ jednak obydwoje poże-

gnali się już ze środowiskiem uniwersyteckim i nie mogli prowadzić pracy nauko-

wej w obrębie uczelni, zaczęli rozmyślać o nadaniu pamiętnikowi formy powieścio-

wej. Powiedzieli mi o swoim zamiarze jakby żartem. Początkowo czułem się nieco

zawiedziony. Z pozycji uczonego, za jakiego ośmielałem się uważać, uznałem ten

pomysł za niepoważny i nierealny. Później jednak, z wizyty na wizytę, dostrzega-

łem, że ta historia wciąga ich coraz bardziej ― w niespełna rok po ślubie poświęcali

jej już każdą wolną chwilę.

Pewnego razu Rita i Francesco wyznali mi, że podczas podróży poślubnej do

Wiednia całe dnie spędzali w archiwach i bibliotekach. Nigdy ich o nic nie pytałem,

przyjmując postawę milczącego i dyskretnego powiernika. Nie słuchałem, niestety,

z należytą uwagą, kiedy opowiadali mi o postępach prac. Pewnego dnia, w począt-

kach nowego wieku, na fali entuzjazmu po narodzinach córeczki i jednoczesnego

zniechęcenia życiem w naszym biednym kraju, postanowili przenieść się do Wiednia,

do miasta, które urzekło ich podczas podróży poślubnej. Zaprosili mnie na krótko

przed wyjazdem z Rzymu, aby się pożegnać. Obiecali, że będą pisać i odwiedzać

mnie za każdym razem, kiedy przyjadą do Włoch. Nie dotrzymali żadnej z tych

obietnic, przepadli bez wieści. Aż pewnego dnia, kilka miesięcy temu, otrzymałem

przesyłkę z Wiednia zawierającą maszynopis, który Ci teraz, drogi Alessio, przesy-

łam. Jest to z dawna oczekiwana przeze mnie powieść.

– 5 –

Rita Monaldi & Francesco Sorti - Imprimatur tom I.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: