Hall Steffie - Przygoda z milionerem.pdf - E-BOOK - P.Kuba-47

Steffie Hall

Przygoda z milionerem

Nicholas Kacharczek obserwował siódemkę swoich nowych uczniów galopujących po

piaszczystym boisku treningowym do gry w polo. Uśmiechnął się na widok Billie Pearce.

Minęły cztery lata od czasu otwarcia szkoły. W tym czasie widział wiele spragnionych

towarzystwa, rozkochanych w stajni „króliczków” i zagorzałych fanek, ale nigdy nie widział

nikogo takiego jak Billie Pearce. Nie była stajennym „króliczkiem” ani fanką polo, ani

jeźdźcem. Z krótkiej rozmowy Kacharczek wywnioskował, że dziewczyna zajmuje się

domem. Miała na sobie nowiutkie czarne buty do konnej jazdy i kremowe bryczesy;

pachniała jak świeżo upieczone ciasteczka z czekoladą. Była tak apetyczna, że chciało się ją

schrupać. Wszystko w niej było niezwykłe, od czubka małego zadartego noska aż po wielkie,

skośne orzechowe oczy i uśmieszek czający się w kącikach pełnych ust. Twarz wróżki

okalały lśniące jasnobrązowe fale podciętych krótko włosów i krótka grzywka. Jej dorodne,

pełne i niczym nie skrępowane piersi kołysały się pod intensywnie zieloną bluzką. Billie była

fascynująca!

Nick rozluźnił się w siodle. Wysunął nogi ze strzemion i przypatrywał się dziewczynie.

Trener miał około metra osiemdziesięciu centymetrów wzrostu, mocne, okazałe ciało i

ciemne, wyraziste oczy kozackich przodków. Poruszał się z gracją i zwierzęcą zwinnością,

która odzwierciedlała poczucie własnej wartości.

Był zadowolony z siebie. Miał wszystko, co było potrzebne do szczęścia: majątek,

wygodne życie i pracę, która dawała mu sporo satysfakcji. W tej chwili jednak nie był o tym

całkowicie przekonany.

Nick miał przeczucie, że Billie Pearce nigdy nie nauczy się gry w polo. Było widać na

pierwszy rzut oka, że się do tego nie nadaje.

Koń Billie pokłusował za czerwono-biało-niebieską piłką plażową, służącą do gry

początkującym. Po chwili zatrzymał się, zastrzygł uszami i głośno zarżał. Był wyraźnie

zniechęcony.

– Posłuchaj, koniku – powiedziała Billie. – Płacę czterdzieści dolarów za lekcję. Mógłbyś

przynajmniej udawać, że cię to bawi.

Starannie zamierzyła się na piłkę plażową, machnęła kijem w powietrzu i już miała

uderzyć, kiedy pobijak wyślizgnął się jej z rąk i poleciał na koniec pola.

Kacharczek zacisnął usta. Doznawał różnych emocji: niedowierzania, pełnej rozbawienia

ciekawości, nieodpartego pożądania...

Sam nie wiedział, dlaczego jej pragnie. W ogóle nie była w jego typie. Stan małżeński

miała wypisany na twarzy. „Mężatka czy rozwódka” – zgadywał. Nie nosiła obrączki, ale

otaczała ją aura dojrzałości i satysfakcji, którą łączył z macierzyństwem.

Trener osadził nogi w strzemionach i lekkim kłusem popędził na koniec pola. Podniósł

pobijak i ostro zawrócił konia w stronę Billie.

– Pani Pearce – wycedził. – Proszę zwrócić uwagę, tutaj przymocowany jest mały

skórzany pasek, jeśli wsunie pani rękę w ten uchwyt, to na pewno nie popełni pani

nieumyślnego zabójstwa.

– Włożyłam tam rękę, ale pasek był za luźny – broniła się Billie.

Dziewczyna pokazała nadgarstek, który był tak subtelny i delikatny, że Nick wielkim

wysiłkiem woli powstrzymał się, by go nie dotknąć. Zbeształ się w duchu za lubieżne myśli o

kobiecie, która pachnie jak domowe ciasteczka.

– Pierwszy raz siedzę na koniu. Prawdę mówiąc, spodziewałam się zupełnie czegoś

innego.

– Wydaje mi się, że w podaniu było napisane, iż całe życie spędziła pani w pobliżu koni –

dociekał Nick.

– To prawda. Ale na żadnym nigdy nie jeździłam, po prostu mieszkałam w sąsiedztwie

stadniny. – Przyznała się do tego tak poważnie, że trener omal nie parsknął śmiechem. –

Dlaczego pan się ze mnie śmieje?

– Bo w życiu nie słyszałem” czegoś tak zabawnego – odpowiedział, z trudem opanowując

śmiech.

– Czy ktoś kiedyś złamał panu nos? – zapytała Billie, zaciskając dłoń” na rączce pobijaka.

– Byli tacy, którzy próbowali. – Siodło zatrzeszczało, gdy przerzucił ciężar ciała na

strzemiona. – Pani Pearce, nie chcę zniechęcać pani do gry w polo, ale może dobrze byłoby

wziąć parę lekcji jazdy konnej.

Billie już wcześniej zauważyła, że pozostali uczniowie radzą sobie dużo lepiej, ale

postanowiła się nie poddawać:

– W ogłoszeniu było napisane, że perfekcyjna jazda nie jest wymagana.

– To prawda, ale znajomość podstaw nie zaszkodzi. Musi pani wiedzieć, jak należy

zbliżać się do konia – powiedział, zerkając na zegarek. – Lekcja dobiega końca.

Proszę zaprowadzić Zeke do stajni i poczekać na mnie; pokażę pani, jak należy obchodzić

się z koniem.

Zeke był kiedyś chlubą całego hrabstwa, ale teraz zestarzał się i zaczął niezwykle

poważnie traktować swój stan spoczynku. Poruszał się wolno, ale z gracją. I choć był może

cokolwiek leniwy, to w żadnym wypadku nie głupi. Wiedział, jaką zająć pozycję, kiedy

ruszyć za piłką albo wrócić do stajni. Teraz, nie mając nic lepszego do roboty, czekał razem z

Billie na trenera.

Lipcowe słońce stało wysoko na bezchmurnym niebie. Łagodne wzgórza hrabstwa

Loudoun rozpościerały się przed Billie niczym gigantyczna, falująca szachownica pól i lasów.

Konie przestępowały z nogi na nogę i rżały w boksach. Powietrze, ciężkie od zapachów

zwierząt, naoliwionej skóry i rozgrzanej słońcem słomy budziło w Billie wspomnienia z

dzieciństwa w Lancaster, w Pensylwanii. Ojciec był drobnym przedsiębiorcą. Mieszkali w

sąsiedztwie farmerów – dobrych, silnych ludzi, którzy szanowali ziemię, dbali o rodziny,

starali się, by ich małżeństwa były udane. Poważała ich za to i zarazem zazdrościła, ponieważ

jej małżeństwo zakończyło się klęską. Nie miała na to wpływu. Udane pożycie wymaga

starań dwojga osób, a jej mąż nie miał na to ochoty. Przymknęła na chwilę oczy i

rozkoszowała się słońcem, które muskało jej plecy. Zasłuchała się w dochodzące z oddali,

usypiające brzmienie cykad.

„Trudno, dzieci muszą zadowolić się ojcem na «przychodne», ale na pewno nie stracą

domu” – pomyślała.

Zbliżający się do stajni Kacharczek przypominał centaura, mityczną postać półczłowieka,

półkonia. Stwierdziła, że instruktor jest niebezpiecznie przystojny, ale całkowicie nie w jej

typie. To spostrzeżenie sprawiło, że zmarszczyła brwi. Dotarło do niej, że właściwie w ogóle

nie wie, kto jest w jej typie. Nie miała czasu na romanse. A gdyby nawet, to z pewnością nie

poświęci go Kacharczekowi.

Ojciec Nicholasa przez całe życie gromadził fortunę i dobrze wyposażył jedynaka.

Wszyscy wiedzieli, że kiedy senior odejdzie na emeryturę, przekaże imperium w ręce syna.

Nick skoncentrował się na hodowli koni i prowadzeniu najpopularniejszej gazety w hrabstwie

Loudoun. Billie lubiła tę gazetę, lecz w stosunku do jej właściciela żywiła mieszane uczucia.

Kacharczek zsiadł z konia i przekazał go stajennemu.

– Pani Pearce! – krzyknął. – Może pani zsiadać!

– Łatwo panu powiedzieć.

– Wystarczy przerzucić prawą nogę nad koniem, obiema rękami trzymając się siodła –

wyjaśnił.

– To brzmi strasznie.

Kacharczek wyszczerzył zęby w uśmiechu, unosząc przy tym brwi. Billie nie mogła

znieść kpiny. Wciągnęła głęboko powietrze, zamknęła oczy i przerzuciła nogę nad koniem.

Właśnie wtedy siodło wyślizgnęło się jej z zaciśniętych dłoni. Spadła prosto na Kacharczeka,

przewracając go na ziemię. Przez chwilę leżeli oboje na ubitym błocie. Billie spojrzała w jego

zdumione piwne oczy.

– Przepraszam – wyszeptała. – Osłabły mi kolana.

– Znam to uczucie.

– Czy wszystko w porządku? – zapytała Billie. – Mam nadzieję, że nic się panu nie stało.

– Nic takiego, do czego chciałbym się przyznać – odparł dwuznacznie.

Billie poczuła, że się rumieni. Ostrożnie wstała i zaczęła ostentacyjnie strzepywać kurz z

bryczesów, dając mu czas na sprawdzenie najważniejszych części ciała. Nagle poczuła, że

palce Nicka zaciskają się na jej ramieniu.

– Teraz, gdy potrafi już pani zsiadać z konia, przejdziemy do jego siodłania – rzekł,

kierując się ku Zeke.

Billie nie wiedziała, czy jest wściekły, czy obolały, i zdecydowała, że nie będzie

zadawała żadnych pytań. Unikała jego spojrzeń; skupiła się na siodłaniu konia.

Nick demonstracyjnie pokazywał.

– To jest siodło, a to strzemię. Zsuwa sieje wygodnie po siodle... w ten sposób. To jest

popręg. Odczepiamy popręg i zdejmujemy siodło razem z podkładką. – Kacharczek wręczył

stajennemu siodło i wziął od niego niebieską nylonową uździenicę. Popchnął Billie ku głowie

Zeke. – Gdy zdejmujemy uzdę, cugle zawsze zostają na szyi konia. – Położył dłoń

dziewczyny za uchem Zeke. – Ten skórzany pasek to korona, przesuwa się go delikatnie

przez uszy konia i... – Billie miała dziwny wyraz twarzy. Pobladła jak kreda. – Czy coś się

stało?

– Sukin... koń stoi mi na nodze! – Grzmotnęła Zeke pięścią w grzbiet i wielki

kasztanowaty wałach spokojnie się przesunął. Billie spojrzała na nowiutki but do konnej

jazdy. Widniał na nim idealny odcisk podkowy konia. Wykrztusiła z bólem: – Zrobił to

naumyślnie. Niech pan popatrzy na jego pysk. Natrząsa się ze mnie! – Billie próbowała się

poruszyć, ale nie mogła oprzeć ciężaru ciała na obolałej nodze. – Złamana – oświadczyła. –

Ta bestia pogruchotała mi kości.

Kacharczek westchnął na samą myśl o kłopotach, które mogą z tego „wyniknąć. Z

pewnością dziewczyna go oskarży i oskubie doszczętnie w sądzie. Jego agencja

ubezpieczeniowa wycofa się, a szkółka polo przejdzie do historii. Billie miała oczy pełne łez,

ale nie płakała. Przyjrzał jej się badawczo. Rozogniona twarz zdradzała dzielną postawę

wojownika. Uznał, że mimo wszystko jest twarda. Wziął ją na ręce. Jedwabiste włosy

dziewczyny pachniały słodko, a bluza z miękkiego materiału była przyjemna w dotyku.

Pokonał nagły przypływ czułości i przeniósł Billie na ławkę przy drzwiach do stajni. Zaczął

delikatnie zdejmować but ze zranionej stopy. Billie chwyciła się kurczowo poręczy. Starała

się nie myśleć o bólu, postanowiła skoncentrować uwagę na trenerze. Miał włosy koloru

czarnej kawy, opadające łagodną falą na czoło. Trudno było określić jego wiek; równie

dobrze mógł mieć trzydzieści, jak i czterdzieści lat. Słońce przyciemniło mu skórę i

wyostrzyło zmarszczki w kącikach oczu. Spoglądając na szerokie zmysłowe usta Nicka,

zastanawiała się, czy jest obdarzony poczuciem humoru. Sprawiał wrażenie człowieka, który

śmieje się z byle powodu.

Nick uporał się w końcu z butem i zsunął skarpetkę. Oparł ręce na biodrach i ocenił:

– Spuchnięta.

To prawa stopa. „Nie będzie mogła prowadzić – pomyślał. – Ktoś musi zawieźć ją do

szpitala na prześwietlenie, a potem do domu. „ Wypadało zgłosić się na ochotnika. Nie miał

nic przeciwko towarzystwu pięknej kobiety. Ale Deedee została sama w domu... Zerknął na

zegarek. Jedenasta. Istniała szansa, że Deedee jeszcze śpi. Zostawił jej garnuszek kawy.

Wszystko powinno być w porządku...

– Nie będzie mogła pani prowadzić. Czy ma pani kogoś bliskiego, kto mógłby pani

pomóc?

Bille zamyśliła się.

– Sąsiadka Kathy na pewno chętnie by mi pomogła, ale teraz jest na meczu piłkarskim

Bretta. Amy nie może prowadzić; miała niedawno jakąś drobną operację stopy. Pomyślmy...

jest jeszcze Sue...

Kacharczek podniósł rękę.

– Wystarczy. Rozumiem. Podwiozę panią. – Rozejrzał się po samochodach

zaparkowanych na placyku koło stajni. – Który należy do pani?

Billie sięgnęła do kieszeni po kluczyki.

– Błękitne volvo combi.

Dwie godziny później skręcali do dzielnicy, w której mieszkała Billie. Było to małe

osiedle stosunkowo nowych domów, usytuowane na przedmieściach Purcellville. Domy stały

na niewielkich parcelach wśród pięknej zieleni. Trawniki były starannie przystrzyżone.

Hall Steffie - Przygoda z milionerem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: