Maureen Bronson - Zaufaj mi!.pdf - E-BOOK - P.Kuba-47

MAUREEN BRONSON

ZAUFAJ MI!

Tytuł oryginału Blind Faith

Rozdział 1

Kevin Royce zaklął po cichu pod nosem i potarł ręką

bolącą szczękę. Pulsujący ból zelżał na chwilę, ale zaraz

potem zaczaj się na nowo, gorszy, tak że Kevina zaczęła boleć

połowa twarzy. Nieszczęśliwy, wziął do ust łyk gorącej kawy

licząc, że ciepło zdziała cuda. Nadal okrutnie bolało. Podniósł

głowę znad biurka i zobaczył, że Carlos Romero, jego partner

w Skutecznych Systemach Przeciwwłamaniowych, firmie

zajmującej się ochroną mienia, przygląda mu się z uśmiechem

na twarzy.

- Na moje współczucie nie licz, chłopczyku - powiedział.

- Gdybyś i tym razem nie odwołał wizyty u dentysty, byłbyś

już w znacznie lepszym stanie.

- Będę ci współczuł tak samo, kiedy jeden z twoich

podopiecznych kundli cię pogryzie - powiedział smętnie

Kevin.

- Jeśli mnie pies pogryzie, będzie to wypadek. - Carlos

nie był zachwycony taką perspektywą. - A ten ból zęba to

wyłącznie twoja wina.

- Sierżant od musztry pozostaje całe życie sierżantem -

odciął się Kevin.

- To prawda - przyznał Carlos.

Kevin odchylił się w krześle i oparł nogi na biurku pełnym

różnych papierów.

- Gdy cię ujrzałem pierwszy raz, jeszcze w marynarce,

sądziłem, że spotkałem diabła przebranego za instruktora

musztry.

- Dobry byłem, co? - powiedział Carlos z nie ukrywaną

dumą w głosie. - Nie jest łatwo z takiego rozpuszczonego

chłoptysia jak ty zrobić w kilka tygodni faceta, który sam

potrafi się bronić.

- Już drugi raz takiej koszmarnej musztry chyba bym nie

przeżył - rzekł Kevin, kiwając smętnie głową.

- A propos musztry, mam dla ciebie wiadomość,

chłopczyku. Za trzydzieści minut staniesz oko w oko z

prawdziwym mistrzem od świdrowania (W oryginale

nieprzetłumaczalna gra słów: „to drill" oznacza po angielsku

zarówno musztrować, jak i świdrować (przyp. tłum.).

Kevin przesunął palcami po włosach i aż jęknął, słysząc

niewybredny dowcip przyjaciela. Ząb rozbolał go jeszcze

bardziej. Zaledwie trzy tygodnie temu zdjął wojskowy

mundur, wrócił do cywila i przyjechał do swego rodzinnego

miasta Tolt w stanie Washington, żeby rozpocząć nowe życie.

Zaczął pracować wraz z Carlosem. Od chwili zwolnienia z

piechoty morskiej ten piekielny ząb nie przestawał go boleć

ani na chwilę.

- Nie przejmuj się, kochanie - powiedział Carlos. -

Mam dla ciebie jeszcze jedną miłą wiadomość. Pani

doktor Julia Bennett stanowi sympatyczny widok dla oka, ma

głos słodki dla ucha, a dotyk jej rąk jest delikatny jak letnia,

poranna bryza. Jeśli na nią będziesz tak warczał, jak na mnie,

to w ogóle nie zechce się tobą zająć.

- Podkochujesz się w niej czy dostajesz swoją dolę za

każdym razem, gdy podeślesz pacjenta? - zapytał Kevin.

- Poważnie mówiąc, musiałem ją przekupić, żeby ci

jeszcze raz wyznaczyła wizytę. Masz duże szczęście, że po

dwukrotnym niedotrzymaniu terminu chce cię w ogóle

oglądać.

Próbując nie myśleć o czekającej go o siódmej rano

wizycie u pani doktor Julii Bennett, Kevin zmienił temat i

zapytał:

- Ile szczeniaków urodziła Ariel?

- Cztery śliczne maluchy - odpowiedział rozpromieniony

Carlos. - Poród trwał całą noc. Jestem chyba bardziej

wyczerpany niż sama suka. Nie poszedłem od razu do łóżka

tylko ze względu na ciebie. Zjawiłem się tutaj z czystej

ciekawości, żeby się przekonać, czy ten ząb dał ci się tak we

znaki, że wreszcie zdecydujesz się go usunąć.

- Bardzo dziękuję, ale poradzę sobie bez wyrywania.

Potrzeba mi tylko trochę środków przeciwbólowych, nic

więcej.

- Och, z pewnością. Jeśli taka bajeczka jest ci niezbędna

po to, żeby iść do lekarza, to sobie w nią wierz.

W tym momencie drzwi do biura się otworzyły i stanął w

nich George brat Kevina.

- Potrzebny lekarz? Kto chory? - zapytał usłyszawszy

ostatni fragment rozmowy. Zdjął płaszcz od deszczu i

obciągnął bluzę policyjnego munduru.

- Siadaj. Jak wypijesz tę kawę, to sam będziesz chory -

powiedział Carlos, krzywiąc się na widok czarnej zawiesiny w

stojącym przed nim kubku. - Kawa, którą robi twój młodszy

brat, jest tak piekielnie mocna, że wypala migdałki w gardle.

Kevin nie był w nastroju, żeby słuchać dłużej żartów

wspólnika.

- Taka kawa gwarantuje, że nie zasnę przez całą nocną

zmianę, i tylko o to mi chodzi. Nie jestem smakoszem jak ty -

zwrócił się do Carlosa.

George podszedł do maszynki i nalał sobie kawy do

kubka. Spróbował.

- Dobra. Mnie smakuje - powiedział. Odkąd Kevin wrócił

do swego rodzinnego miasta, George, każdego ranka wpadał

do firmy brata po drodze do pracy.

- No co, szefie, złapałeś jakichś bandziorów ostatniej

nocy czy też my obaj z Kevinem już wszystkich stąd

wypłoszyliśmy?

To pytanie Carlos zadawał gościowi codziennie. Było

stałym żartem. George pełnił funkcję szefa policji w Tolt, a

Carlos bezustannie go drażnił utrzymując, że dzięki prężnej

działalności firmy Skuteczne Systemy Przeciwwłamaniowe,

dzięki jej przemyślnym alarmom i wytresowanym psom

wartowniczym, policja nie ma już nic do roboty.

Kevin spojrzał na zegarek. Było wcześnie, do siódmej

miał sporo czasu, ale zdecydował się wyjść. Czuł, że na

jeszcze jedną wzmiankę o czekającej go wizycie u dentystki

może stracić panowanie nad sobą i wybuchnąć. Nie wiedział,

co go drażni bardziej: bolący ząb, stałe docinki Carlosa czy też

myśl o odrażającym specyficznym zapachu lekarstw, który się

czuje wchodząc do każdego gabinetu dentystycznego.

- Nadal pada? - zapytał Kevin brata.

- Tak, ale coraz mniej. Jeśli wierzyć prognozie, powinno

się wkrótce wypogodzić. Już wychodzisz?

- Tak, chcę wcześnie zacząć dzień - odpowiedział Kevin

poirytowanym głosem.

- Dlaczego jesteś zdenerwowany?

Kevin bez słowa wkładał kurtkę. George nie przestawał

pytać.

- Dokąd tak wcześnie się wybierasz?

- Idzie zdobyć jeszcze jeden order - wtrącił się Car - los. -

Podczas całego pobytu w Wietnamie twój brat nigdy nie był

aż tak przerażony, jak teraz. Cały czas mu tłumaczę, że doktor

Bennett nie jest wrogiem. Może ty, George, przemówisz bratu

do rozsądku.

- Mówisz o Julii Bennett? - spytał George, cedząc z

niesmakiem każdą sylabę tego nazwiska.

Kevin spojrzał na brata, zaskoczony dziwnym tonem jego

głosu.

- Hej, o co chodzi? - zapytał.

- Julia Bennett to twarda sztuka - powiedział z

przekonaniem George.

Ból w szczęce Kevina zwiększył się tysiąckrotnie.

- Twarda? A Carlos twierdzi, że jest delikatna.

Maureen Bronson - Zaufaj mi!.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: