ETAPY ROZWOJU:
okres prekonstytutywny:
Początki historycznego rozwoju pedagogiki porównawczej niektórzy profesjonaliści doszukują się w czasach antycznej Grecji i Rzymu. Przywołuje się tutaj Ksenofonta, ucznia Sokratesa, który po raz pierwszy opisał wychowanie i edukację w Atenach i w Sparcie i wskazał różnice w tych różnych doktrynach. Jako innego wskazuje się Cycerona, który również opisał grecki i rzymski sposób wychowania. Następny to Tacyt, opisał on kulturę i wychowanie Żydów, Germanów i wskazał różnice pomiędzy tą kulturą i wychowaniem, a kulturą i wychowaniem rzymskim. Platon, który w oparciu o analizę dokonanych wcześniej opisów, opisał idealne państwo – miasto. Również w średniowieczu podróżnicy, handlarze, dyplomaci, przekazywali informacje o szkołach, o oświacie w różnych krajach i porównywali je z oświatą we własnym kraju. Można więc powiedzieć, że w etapie prekonstytutywnym rozwoju pedagogiki wiedza o wychowaniu, kształceniu dzieci i młodzieży w różnych krajach narastała w wyniku międzynarodowego handlu, podróży zagranicznych, odkryć geograficznych, dyplomacji, misji religijnych i wypraw wojennych. Należy jednak podkreślić, że te wszystkie informacje i wiedza o oświacie, systemach, miała charakter nienaukowy, nie była usystematyzowana, a cechowała się głównie fragmentarycznością i subiektywizmem.
okres konstytutywny:
To czas podejmowania pierwszych prób systematyzacji teorii i praktyki oświatowej tzn. początek XIX w. rok 1817. Systematyzację tę wiąże się głównie z planami organizacji oświaty świeckiej, wolnej od opłat i obowiązkowej. Za twórcę pedagogiki porównawczej powszechnie uznaje się przedstawiciela francuskiego oświecenia Jullien de Paris. Przedstawiciel tego okresu określił zasady, które do dzisiaj stosuje się w pedagogice porównawczej:
a. gromadzenie dokładnej dokumentacji o systemie oświaty i faktach, programach i rozwiązaniach;
b. obiektywna ocena zebranych danych i różnic;
c. gromadzenie danych statystycznych, dotyczących szkolnictwa w różnych krajach /ankieta/;
Zaproponował również:
a. utworzenie komisji do spraw kształcenia;
b. utworzenie Instytutu Kształcenia Nauczycieli;
c. zapoczątkował idee, założenia Międzynarodowego Biura Oświaty.
●Analizując ten okres rozwoju pedagogiki porównawczej należy podkreślić, że dąży się tutaj do przygotowania gruntu /podstaw/ pod reformę szkolnictwa. Ten okres w pedagogice nazywa się koncepcją uniwersalizacji praktyki oświatowej /mechanicystyczną/, ponieważ przedstawiciele tego okresu dążyli do odkrywania tego co wspólne, do ujawniania najlepszych rozwiązań po to, żeby sformułować uniwersalne zasady. Analiza praktycznych rozwiązań oświatowych służyła głównie do odkrywania ogólnych zasad i prawidłowości.
klejarka