Krishnamurti Jiddu - Orzel.pdf - Jiddu Krishnamurti - dida1979

Krishnamurti - Lot orła

Dla większości z nas wolność jest ideą a nie rzeczywistością. Gdy mówimy o wolności, chcemy

być zewnętrznie wolni by robić to, co lubimy, podróżować, wolni w wyrażaniu siebie na różne

sposoby, wolni we własnym sposobie myślenia. Zewnętrzne wyrażanie wolności wydaje się być

niezwykle ważne, zwłaszcza w krajach, w których panuje tyrania czy dyktatura natomiast w tych,

gdzie zewnętrzna wolność jest możliwa ludzie poszukują coraz więcej i więcej przyjemności,

więcej i więcej rzeczy w swym posiadaniu.

Jeżeli mamy dogłębnie zbadać, co oznacza wolność i być całkowicie i absolutnie wewnętrznie

wolni co zewnętrznie wyraża się w społeczeństwie, w związkach musimy, wydaje mi się, spytać

czy ludzki umysł, silnie uwarunkowany, taki, jakim jest, może się w ogóle w pełni uwolnić. Czy

zawsze musi żyć i działać wewnątrz ograniczeń własnego uwarunkowania powodując, że wolność

wcale nie ma możliwości zaistnienia? Okazuje się, że ten umysł, rozumiejący werbalnie, że nie ma

tu, na tej ziemi wolności wewnątrz ani na zewnątrz, zaczyna wynajdować ją w innym świecie,

przyszłe wyzwolenie, raj i temu podobne.

Odłóżcie na bok wszelkie teoretyczne, ideologiczne koncepcje wolności, abyśmy mogli zbadać, czy

nasze umysły, wasze i mój, w ogóle mogą być prawdziwie wolne, wolne od zależności, od strachu,

obaw, i od niezliczonych problemów, zarówno uświadomionych, jak i tych w głębszych warstwach

nieświadomości. Czy może nastąpić całkowita psychologiczna wolność, ażeby umysł ludzki był w

stanie dotrzeć do czegoś, co nie powstało z czasu, nie zostało zebrane przez myśl, a ponadto nie jest

ucieczką od faktycznych realiów codziennej egzystencji?

Dopóki nie jest on wewnętrznie, psychologicznie w pełni wolny nie można zobaczyć, co jest

prawdą, ani czy istnieje rzeczywistość nie stworzona przez strach, nie ukształtowana przez

społeczeństwo bądź kulturę, w jakich żyjemy, a jednocześnie nie będąca ucieczką od codziennej

monotonii z jej nudą, samotnością, rozpaczą i obawą. By sprawdzić, czy rzeczywiście istnieje taka

wolność trzeba uświadomić sobie swe własne uwarunkowania, problemy, monotonną płytkość,

pustkę, niespełnienie w życiu, a przede wszystkim uświadomić sobie strach. Trzeba być

świadomym siebie nie introspektywnie ani analitycznie, ale w chwili obecnej, takim, jakim się jest,

i dostrzec, czy można pozostać zupełnie wolnym od wszystkich tych spraw, jakie zdają się pętać

umysł.

Aby badać, jak zmierzamy to zrobić, wolność musi być obecna nie na końcu, lecz już od początku.

Jeśli nie jest się wolnym nie można badać. By patrzeć dogłębnie musi zaistnieć nie tylko wolność,

ale również dyscyplina konieczna podczas obserwacji wolność i dyscyplina towarzyszą sobie (to

nie tak, że trzeba być zdyscyplinowanym aby stać się wolnym). Używamy tu słowa dyscyplina nie

w przyjętym, tradycyjnym sensie, gdzie oznacza podporządkować się, naśladować, przyjąć

narzucony wzór, ale raczej w pierwotnym znaczeniu tego słowa, czyli poznawać . Poznanie i

wolność towarzyszą sobie, wolność przynosząca swą własną dyscyplinę bynajmniej nie tę

wymuszoną przez umysł celem uzyskania określonego rezultatu. Te dwie rzeczy są zasadnicze:

wolność i akt poznania. Nie można poznawać siebie, gdy nie jest się wolnym, wolnym na tyle by

obserwować, nie zgodnie z jakimś wzorcem, regułą czy pojęciem, lecz obserwować siebie w chwili

obecnej takim, jakim się jest. Ta obserwacja, ta percepcja, to postrzeganie wprowadza swą własną

dyscyplinę i poznanie, w których nieobecne jest podporządkowanie, naśladownictwo ani

jakakolwiek kontrola a w tym przejawia się wielkie piękno.

Nasze umysły są uwarunkowane to fakt oczywisty uwarunkowane przez określoną kulturę bądź

społeczeństwo, poddane wpływom przeróżnych wrażeń, czynników ekonomicznych,

klimatycznych, edukacyjnych, napięć i nacisków w związkach, wymagań religii i tak dalej. Nasze

umysły są wyszkolone by akceptować strach i, o ile możemy, uciekać od niego, nigdy nie będąc w

stanie rozwiązać, zupełnie i kompletnie, całej jego natury i struktury. Tak więc nasze pierwsze

pytanie brzmi: czy umysł, tak mocno obciążony, może rozwiązać całkowicie nie tylko swe własne

warunkowanie, ale też strach? Bo to strach powoduje, że akceptujemy uwarunkowania.

Nie wysłuchuj jedynie wielu słów i idei które właściwie nie mają żadnej wartości ale poprzez akt

słuchania, obserwacji swoich własnych stanów umysłu, zarówno werbalnie, jak i niewerbalnie, po

prostu zbadaj, czy umysł potrafi być wolny nie akceptując strachu, nie uciekając, nie mówiąc

Muszę rozwinąć w sobie odwagę, odporność , ale naprawdę będąc w pełni świadom lęku, w jakiego

sidła wpadłeś. Jeśli nie jest się wolnym od zależności od strachu, to nie widzi się czysto i dogłębnie.

I oczywiście tam, gdzie jest strach, nie ma miłości.

Czy zatem umysł może naprawdę być wolny od strachu? Wydaje mi się to dla każdej osoby

podchodzącej zupełnie poważnie jednym z najbardziej pierwszorzędnych i zasadniczych pytań,

które muszą paść i na które trzeba znaleźć odpowiedź. Istnieje strach fizyczny i psychologiczny.

Fizyczny lęk przed bólem oraz psychologiczny strach powstający z pamięci bólu w przeszłości i

obawy przed powtórzeniem go w przyszłości; jak również strach przed starością, śmiercią, poczucie

zagrożeń fizycznych, niepewność jutra, lęk przed niemożliwością osiągnięcia sukcesu,

nieumiejętnością dokonania czegoś poczucie bycia nikim w tym raczej nieprzyjemnym świecie,

strach przed zgubą, lęki samotności, braku miłości i tak dalej strach uświadomiony i nieświadomy.

Czy umysł może się uwolnić, całkowicie, od tego wszystkiego? Jeśli stwierdza, że nie może, to się

ograniczył, wypaczył i jest niezdolny do percepcji, do zrozumienia, niezdolny by pozostać zupełnie

spokojnym, cichym jak gdyby znajdował się w ciemności szukając światła a nigdy go nie znajdując

i tworząc w zamian światło słów, koncepcji, teorii.

Jak umysł, tak mocno obciążony strachem, z całym swoim uwarunkowaniem, ma się od tego

uwolnić? A może musimy zaakceptować lęk jako rzecz nieuniknioną w życiu? i wielu z nas

akceptuje, znosi go. Co powinniśmy zrobić? Jak mamy ja, istota ludzka, wy jako istoty ludzkie

uwolnić się od tego strachu? nie jakiegoś szczególnego lęku, ale w ogóle od całej natury i struktury

strachu?

Czym jest strach? (Nie akceptuj, o ile mogę zasugerować, słów mówcy: nie jest on żadnym

autorytetem, nie jest nauczycielem, nie jest guru bo, gdyby był nauczycielem, ty byłbyś

naśladowcą, a gdy jesteś naśladowcą niszczysz zarówno siebie jak i nauczyciela.) Próbujemy

odkryć, jak wygląda prawda naszego pytania o strach, na tyle kompletnie aby umysł już nigdy nie

żywił obaw, w efekcie czego uwolnił się od wszelkiej zależności od innych, wewnętrznie,

psychologicznie. Piękno wolności polega na tym, że nie pozostaje po tobie ślad. Orzeł, w swym

locie, nie zostawia śladu w przeciwieństwie do naukowca. Aby wejrzeć w pytanie o wolność

potrzebna jest nie tylko naukowa obserwacja, lecz także lot orła, po którym nie zostaje ślad jedno i

drugie jest wymagane, musi być obecne zarówno werbalne wyjaśnienie jak i niewerbalna percepcja

ponieważ opis nigdy nie jest rzeczywistością, którą opisuje, wyjaśnienie nigdy nie jest tym, co

objaśnia, słowo nigdy nie jest rzeczą.

Jeżeli wszystko to jest całkiem jasne, możemy iść dalej, możemy odkryć sami dla siebie nie

poprzez mówcę, nie przez jego słowa, nie przez jego idee albo myśli czy umysł może być zupełnie

wolny od strachu.

Pierwsza część to nie wstęp jeśli nie wysłuchałeś jej dokładnie lub nie zrozumiałeś, nie możesz

przejść do dalszej.

Aby badać potrzebna jest wolność patrzenia, potrzebna jest wolność od uprzedzeń, od koncepcji,

ideałów umożliwiająca obserwację na bieżąco, dla siebie samego, czym jest strach. Czy, kiedy

obserwujesz z bliska, bardzo dokładnie, strach jest w ogóle obecny? Właśnie: możesz przyjrzeć się

z bliska, bardzo, bardzo dokładnie, czym jest strach tylko, gdy obserwator jest obserwowanym .

Zamierzamy się tym zająć. Więc czym jest strach? Jak się pojawia? Można pojąć naturalne lęki,

takie, jak zagrożenie fizyczne, na które pojawia się natychmiastowa odpowiedź; są dość łatwe do

zrozumienia, nie musimy się za bardzo nimi zajmować. Ale mówimy o strachu psychologicznym

jak powstają te psychologiczne lęki? Jakie jest ich pochodzenie? oto problem. Istnieje strach przed

czymś, co zdarzyło się wczoraj, strach przed czymś, co może nastąpić dziś jeszcze bądź jutro.

Istnieje lęk przed tym, co znamy i przed tym, czego nie znamy, a co oznacza dzień jutrzejszy.

Można samemu bardzo wyraźnie zobaczyć, że strach przychodzi poprzez strukturę myśli poprzez

myślenie o tym, co wydarzyło się wczoraj a budzi obawy, lub przez myślenie o przyszłości zgadza

się? Myśl rodzi strach czy nie tak? Proszę, bądźmy zupełnie pewni nie akceptujcie słów mówcy,

bądźcie absolutnie pewni na własny użytek tego, czy to myśl jest źródłem strachu. Myślenie o bólu,

psychologicznym bólu, który zaistniał jakiś czas temu oraz pragnienie by się nie powtórzył,

pragnienie zapomnienia o tej sprawie, myślenie o tym wszystkim rodzi strach. Jeśli nie widzimy

tego bardzo wyraźnie nie będziemy w stanie pójść dalej. Myśl, myślenie o jakimś zdarzeniu,

doświadczeniu, stanie zdenerwowania, zagrożenia, smutku czy bólu wywołuje strach. A myśl,

wypracowawszy pewne psychologiczne poczucie bezpieczeństwa, nie chce, żeby było ono

zakłócane każde zakłócenie jest groźne i stąd bierze się strach.

Myśl jest odpowiedzialna za strach i tak samo też za przyjemność. Przeżyłeś szczęśliwe zdarzenie

myśl zastanawia się nad nim i chce utrwalić, a gdy to niemożliwe pojawia się opór, gniew, rozpacz i

strach. Tak więc myśl jest odpowiedzialna i za strach i za przyjemność zgoda? To nie werbalna

konkluzja, to nie recepta na uniknięcie strachu. Tak się dzieje, że, gdzie jest przyjemność, tam też

ból i strach utrwalony przez myśl; przyjemność towarzyszy bólowi, te dwie rzeczy są nierozdzielne,

a myśl odpowiada za obie. Gdyby nie było jutra, następnej chwili, o której można myśleć w

kategoriach czy to strachu czy przyjemności, nie istniałyby one. Możemy stąd kontynuować? Czy

to rzeczywistość? nie idea, ale rzecz, którą sam odkryłeś, i która, dlatego właśnie, jest prawdziwa,

więc możesz powiedzieć Odkryłem, że myśl rodzi i przyjemność i strach ? Przeżyłeś rozkosz

seksualną, później odtwarzasz ją w wyobraźni, w wymyślonych obrazach, i właśnie myślenie o niej

daje siłę przyjemności, która jest teraz obecna w wyobraźni, a kiedy zostaje udaremniona pojawia

się ból, obawa, strach, zazdrość, irytacja, gniew, brutalność. Nie mówimy bynajmniej, że nie należy

zaznawać przyjemności.

Błogość nie jest przyjemnością, ekstaza nie została wywołana przez myśl, to rzecz całkowicie inna.

Możesz przejść do błogości lub ekstazy dopiero, gdy rozumiesz naturę myśli jaka rodzi i

przyjemność i strach.

A zatem powstaje pytanie: czy można zatrzymać myśl? Skoro rodzi ona strach i przyjemność bo,

gdzie jest przyjemność, tam musi być ból, to zupełnie oczywiste zadajemy sobie pytanie: czy myśl

może dobiec kresu? co nie oznacza końca percepcji piękna, radości z piękna. To tak, jakbyśmy

widzieli piękno obłoku czy drzewa i cieszyli się nim zupełnie, całkowicie, w pełni. Lecz, kiedy

myśl pragnie przeżyć jutro to samo doświadczenie, taki sam zachwyt, jak wczoraj, gdy widziała ten

obłok, to drzewo, tamten kwiat, tę piękną twarz, wtedy wywołuje niezadowolenie, ból, strach i

przyjemność.

Tak więc czy myśl może dobiec kresu? A może jest to zupełnie nieprawidłowo postawione pytanie?

Pytanie jest błędne, ponieważ chcemy doświadczyć ekstazy, błogości, jaka nie jest przyjemnością.

Mamy nadzieję, że, poprzez ustanie myśli, dotrzemy do czegoś, co jest nieograniczone, co nie jest

produktem przyjemności i strachu. Jakie miejsce w życiu zajmuje myśl? nie: jak zatrzymać myśl?

Jaki jest związek myśli z działaniem i bezczynnością? Jaki związek ma myśl z działaniem tam,

gdzie jest ono konieczne? Dlaczego, gdy obecna jest pełna radość z piękna, myśl w ogóle się

pojawia? przecież, gdyby się nie pojawiła, nie zostałaby przeniesiona w dzień jutrzejszy. Chcę

odkryć dlaczego gdy obecna jest pełna radość z piękna góry, urodziwej twarzy, tafli wody

przychodzi myśl, wykrzywia to i mówi Muszę znów mieć tę przyjemność jutro ? Muszę odkryć jak

myśl przejawia się w działaniu i dowiedzieć się czy musi się wtrącać, kiedy w ogóle nie ma

potrzeby myślenia. Widzę wspaniałe drzewo bez jednego liścia na tle nieba, jest ono niezwykle

piękne i to wystarczy koniec. Dlaczego przychodzi myśl i mówi Muszę przeżyć ten sam zachwyt

jutro ? I widzę też, że myśl musi przejawić się w działaniu. Zręczność w działaniu to również

zręczność w myśleniu. Jaki jest zatem rzeczywisty związek między myślą i działaniem? Nasze

działania opierają się na koncepcjach, na ideach. Mam ideę bądź koncepcję tego, co powinno być

zrobione, a to, co zostaje zrobione jest przybliżeniem tej koncepcji, idei, tego ideału. Istnieje więc

podział na działanie i koncepcję, ideał, to, co być powinno w tym podziale tkwi konflikt. Zapytuję

siebie Jak myśl przejawia się w działaniu? Jeżeli następuje podział między działaniem i ideą, to

działanie jest niepełne. Czy istnieje takie działanie, w którym myśl widzi coś w jednej chwili i

bezzwłocznie reaguje, więc nieobecna jest idea, ideologia oddzielonej reakcji? Czy istnieje takie

działanie, w którym samo widzenie jest działaniem w którym samo myślenie jest działaniem?

Widzę, że myśl rodzi strach i przyjemność, widzę, że gdzie jest przyjemność, tam jest ból i w

efekcie opór przeciw niemu. Widzę to bardzo wyraźnie, widzenie tego jest bezzwłocznym

działaniem, w widzeniu tego uczestniczy myśl, logika i bardzo jasne rozumowanie, ponadto

widzenie tego jest natychmiastowe i działanie jest natychmiastowe dlatego się od tego uwalniam.

Czy rozumiemy się nawzajem? Powoli, to rzeczywiście trudne. Proszę, nie mówcie zbyt łatwo tak .

Jeśli mówisz tak , to, kiedy opuścisz tę salę, musisz być wolny od strachu. Twoje tak to jedynie

potwierdzenie, że zrozumiałeś werbalnie, intelektualnie co nic w ogóle nie znaczy. Dziś wy i ja

rozpatrujemy tutaj pytanie o strach i, gdy opuścisz salę, musi nastąpić całkowita wolność od niego.

To oznacza, że będziesz wolną ludzką istotą, inną ludzką istotą, zupełnie przekształconą nie jutro,

ale teraz. Widzisz bardzo wyraźnie, że myśl rodzi strach i przyjemność, widzisz, że wszelkie

wartości są oparte na strachu i przyjemności moralne, etyczne, społeczne, religijne, duchowe. Jeżeli

dostrzeżesz w tym prawdę a, aby dostrzec w tym prawdę, musisz być niezwykle uważny, logicznie,

zdrowo, rozsądnie obserwując każde poruszenie myśli wtedy sama percepcja jest działaniem

pełnym i dlatego, kiedy wyjdziesz, nie będziesz nim związany w przeciwnym razie zapytasz Jak

mam być wolny od strachu od jutra?

Myśl musi przejawić się w działaniu. Gdy masz pójść do domu, musisz pomyśleć, tak samo aby

złapać autobus, pociąg, pójść do pracy, myśl działa wtedy efektywnie, obiektywnie, nie osobiście,

nie emocjonalnie, ta myśl jest niezbędna. Lecz, kiedy przenosi ona doświadczenie, jakiego

doznałeś, przenosi je poprzez pamięć w przyszłość, takie działanie jest niepełne, stąd rodzaj oporu i

cała reszta.

Chyba możemy przejść do następnego pytania. Postawmy je w ten sposób: czym jest źródło myśli i

kim jest myślący? Można zobaczyć, że myśl jest odpowiedzią wiedzy, doświadczenia

zgromadzonego w pamięci, z której pojawia się reakcja na każde wyzwanie jeżeli słyszysz pytanie,

gdzie mieszkasz, pojawia się natychmiastowa odpowiedź. Pamięć, doświadczenie, wiedza są

źródłem, to stąd pochodzi myśl. Tak więc nie jest ona nigdy nowa, jest zawsze przedawniona, nigdy

nie może być wolna, bo związana jest z przeszłością i dlatego też nie może dostrzec nic nowego.

Gdy rozumiem to, bardzo jasno, umysł się ucisza. Życie to ruch, nieustanny, wzajemnie powiązany

ruch, a myśl, próbując go ująć w kategoriach przeszłości, jako pamięć, obawia się życia.

Widząc to wszystko, widząc, że wolność jest konieczna aby badać a, aby badać dogłębnie,

potrzebna jest dyscyplina poznania, nie tłumienia i naśladowania widząc, jak umysł został

uwarunkowany przez społeczeństwo, przez przeszłość, widząc, że każda wypływająca z niego myśl

jest przedawniona i dlatego nie potrafi zrozumieć nic nowego, umysł ucisza się zupełnie nie

kontrolowany, nie kształtowany by milczeć. Nie ma żadnego sposobu ani metody bez znaczenia,

czy to zen z Japonii, czy jakiś system z Indii aby uciszyć umysł, to najgłupsza rzecz: dyscyplinować

go, żeby się uciszył. Teraz, gdy widzisz to wszystko widzisz faktycznie, nie jako kolejną teorię

działanie następuje poprzez tę percepcję, samo postrzeganie jest działaniem uwalniającym od

strachu. A więc, w razie pojawienia się strachu, następuje natychmiastowa percepcja i jego zanik.

Czym jest miłość? Dla większości z nas jest to przyjemność i, w jej wyniku, strach oto, co

nazywamy miłością. Jeśli rozumiemy strach i przyjemność, czym wtedy jest miłość? I kto próbuje

odpowiedzieć na to pytanie? mówca, ksiądz, książka? Czy za pośrednictwem czegoś z zewnątrz

dowiemy się, że działamy w sposób doskonały? A może, w efekcie sprawdzania, obserwacji,

nieanalitycznego przyglądania się całej strukturze i naturze przyjemności, strachu, bólu,

odkrywamy, że obserwator , ten, kto myśli to element myślenia? Gdyby nie powstała myśl nie

byłoby tego, kto myśli , te dwie rzeczy są nierozdzielne; myślący jest myślą. To odkrycie niesie ze

sobą piękno i subtelność. A gdzie jest w tym momencie umysł, który zaczynał badać nasze pytanie

o strach? rozumiecie? W jakim znajduje się stanie teraz, po przebrnięciu przez to wszystko? Czy

tym samym, co wcześniej, zanim tu dotarł? Zobaczył te sprawy z bardzo bliska, zobaczył naturę

tego, co nazywamy myślą, strachem i przyjemnością, zobaczył wszystko jaki jest jego rzeczywisty

stan teraz? Oczywiście na to pytanie nie potrafi odpowiedzieć nikt oprócz ciebie jeżeli faktycznie w

to wniknąłeś, zobaczysz, że nastąpiła zupełna przemiana.

Słuchacz: (Niesłyszalne)

Krishnamurti: Oto jedna z najłatwiejszych rzeczy: zadać pytanie. Prawdopodobnie niektórzy z nas

zastanawiali się jak ono zabrzmi jeszcze w czasie, kiedy mówca nie skończył. Jesteśmy

zainteresowani naszymi pytaniami bardziej niż słuchaniem. Musimy zapytywać o samych siebie,

nie tylko tutaj, ale zawsze. Sformułowanie właściwego pytania jest daleko ważniejsze niż

otrzymanie odpowiedzi. Rozwiązanie problemu leży w jego zrozumieniu odpowiedź nie znajduje

się na zewnątrz, poza problemem, jest w nim samym. Spraw nie można zobaczyć bardzo wyraźnie

koncentrując się na odpowiedzi, na rozwiązaniu. Wielu z nas tak bardzo pragnie rozwiązać problem

bez wejrzenia w niego a, aby w niego wejrzeć, potrzeba energii, żywotności, pasji, nie opieszałości

i lenistwa, jakie ma w sobie większość z nas że raczej wolelibyśmy, ażeby ktoś inny go rozwiązał.

Nie istnieje nikt, kto rozwiąże którykolwiek z naszych problemów, czy to politycznych bądź

religijnych czy też psychologicznych. Trzeba mieć dużo witalności, pasji i żywotności by patrzeć i

obserwować problem, a wtedy, podczas obserwacji, jest tam odpowiedź, zupełnie jasna.

Co nie oznacza, że nie macie pytać, przeciwnie musicie to robić, musicie wątpić we wszystko, co

od kogokolwiek, włączając mówcę, słyszycie.

Słuchacz: Czy istnieje niebezpieczeństwo w samoobserwacji podczas zgłębiania problemów

osobistych?

Krishnamurti: Dlaczego miałoby nie istnieć? Niebezpieczeństwo jest obecne podczas

przechodzenia przez ulicę. Czy chciał Pan powiedzieć, że nie mamy patrzeć, bo to niebezpieczne?

Krishnamurti Jiddu - Orzel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: