0205. Lennox Marion - Miłość i spadek.pdf

(496 KB) Pobierz
A loving legacy
Marion Lennox
Miłość i spadek
Rozdział 1
Kate wiedziała, że dni Betsy są policzone. Nie sądziła jednak, że koniec może
nadejść w tak nieodpowiedniej chwili: o północy, na mało używanej drodze, wiele
kilometrów od najbliższej ludzkiej siedziby. Na domiar złego lało jak z cebra.
Wygramoliła się z samochodu, podeszła do maski i zaklęła.
Spod zardzewiałej maski wydobywał się wyraźny swąd tlącej się gumy, a
krople deszczu padające na gorący metal z sykiem zamieniały się w parę. Nic nie
mogła zrobić. Samochód definitywnie stanął.
W jednej chwili przemokła do suchej nitki. Ciemnokasztanowe loki zwisały w
mokrych strąkach wokół twarzy, a po bladych policzkach spływały strużki wody i
łzy.
Pisk opon przywrócił ją do rzeczywistości. Znalazła się w świetle reflektorów
samochodu, który wyłonił się zza zakrętu i nagle zahamował.
– Co jest, do diabła... ? – wykrzyknął donośnie wysoki blondyn, wysiadając ze
srebrnego mercedesa. Samochód Kate blokował drogę na ostrym zakręcie i w
głosie mężczyzny brzmiało przerażenie.
Podszedł do niej.
– Zdaje się, że potrzebuje pani pomocy? – Przerażenie w jego głosie ustąpiło
miejsca rozbawieniu. Wyglądała naprawdę jak zagubiona i opuszczona przez
wszystkich sierotka.
Kate zaczerwieniła się, walcząc z napływającymi łzami. Czuła się wyczerpana i
ostatnią rzeczą, jakiej mogłaby pragnąć, był arogancki mężczyzna bawiący się jej
kosztem w szlachetnego rycerza w srebrnej zbroi.
Nie miała jednak wyboru i musiała przyjąć rolę bezbronnej kobiety. W grę
wchodziło życie trzyletniej Trący.
– Zepsuł mi się samochód – wydusiła z siebie.
– Doprawdy? Nie zatrzymała się pani tutaj, by podziwiać widoki? – W jego
głosie słychać było drwinę. – Jest pani pewna, że nie zabrakło po prostu benzyny?
– Jestem. – Zielone oczy Kate błysnęły złością. Odgarnęła mokre włosy znad
oczu i włożyła ręce do kieszeni. – Silnik się przegrzał.
W tym momencie staromodny samochód postanowił udowodnić słuszność jej
tezy. Para gwałtownie syknęła, po chwili rozległ się stłumiony łoskot i silnik
wybuchł żywym ogniem.
Torba... Jej torba nadal była w samochodzie. Przerażona Kate wzięła głęboki
oddech i zerwała się do biegu. Mężczyzna chwycił ją za ramię.
– Nie bądź głupia...
Nie był wystarczająco szybki. Wyrwała się mu i pobiegła dalej. Nie mogła
stracić torby. Jej zawartość była zbyt cenna. Chwyciła za klamkę i, choć parzyła jej
palce, otworzyła drzwi. Sięgnęła po podniszczony skórzany kuferek.
Mężczyzna chwycił ją z tyłu za ramiona i bezceremonialnie wyciągnął z
samochodu. Torbę też. Był dość silny, by wynieść ją z płonącego auta razem z
ciężką torbą. Ledwo rzucił Kate na rozmokłe, torfowe pobocze drogi i przykrył ją
własnym ciałem, samochód stanął w płomieniach.
Przez długi czas leżała nieruchomo. Nie mogła oddychać. Rozgrzane powietrze
parzyło jej przełyk, ponadto nieznajomy przyciskał ją do ziemi. Mimo to cały czas
kurczowo trzymała torbę.
W końcu, kiedy ogień przygasł, nieznajomy wstał i spojrzał na leżącą
dziewczynę.
– Co, do cholery, ma pani w tej torbie? – spytał z furią w głosie. – Czy zdaje
sobie pani sprawę, że o mało co nie zginęliśmy oboje?
– Ja... – Kate usiadła z wysiłkiem. – Przepraszam...
– Mam nadzieję, że przynajmniej diamenty – powiedział wzburzonym głosem.
– Choć nie sądzę, żeby nawet diamenty były tego warte. – Parsknął gardłowym
śmiechem i popatrzył na palący się jeszcze wrak samochodu.
– To torba lekarska – wyjaśniła spokojnie Kate. – Potrzebuję jej...
– Torba lekarska...
– Tak. – Z ponurym wyrazem twarzy przyglądała się przez chwilę temu, co
zostało z jej samochodu, potem obróciła się do stojącego obok mężczyzny. Był
przystojny i... wściekły. – Czy mógłby pan mnie podwieźć do najbliższej farmy?
– Tam pani mieszka?
– Nie. Ale Robertsonowie zawiozą mnie...
– Dokąd? – Jego głos nadal był chłodny.
– Jestem lekarzem – oznajmiła Kate podnosząc się z ziemi. – Mam pilną
wizytę. Trący Cameron...
– Lekarzem! – wykrzyknął z niedowierzaniem.
– Widzę, że inaczej wyobraża pan sobie wiejskiego lekarza – powiedziała z
niewyraźnym uśmiechem – ale jestem lekarzem, a dziecko Cameronów jest
prawdopodobnie chore. Muszę więc tam jakoś dotrzeć.
– Nie wierzę – oświadczył nieznajomy pełnym powątpiewania tonem.
– To prawda. – Kate wyprostowała się. – Wie pan, lekarze wiejscy nie muszą
być mężczyznami w średnim wieku.
Zapadła cisza. Na twarzy mężczyzny malowało się bezbrzeżne zdumienie.
– Proszę pana – powiedziała cicho. – Bardzo proszę... Jeśli nie pojadę do nich,
Trący może umrzeć.
– Co jej jest? – spytał twardo, jakby wciąż nie mógł pogodzić się z tym, że Kate
jest lekarzem.
– Sądzę... Mam nadzieję, że to po prostu krup.
Napotkała jego badawcze spojrzenie. Miała wrażenie, że widzi ją na wylot. W
milczeniu patrzył na nią ciemnymi oczami, w których – prócz wciąż obecnego
gniewu – czaiło się coś jeszcze.
Jest po trzydziestce, pomyślała, i potężny! Sama była wysoka, ale przy nim
poczuła się mała i drobna.
– Podwiezie mnie pan? – spytała niepewnie. – Tylko do Robertsonów. Oni
zawiozą mnie już dalej.
– Proszę wsiadać. – Podszedł do mercedesa i otworzył drzwi od strony
pasażera. – Zawiozę panią do pacjentki – burknął. – Jedźmy już.
Podczas jazdy w ciepłym samochodzie Kate rozgrzała się, nadal jednak była
wyczerpana i wstrząśnięta ostatnimi przeżyciami. Odzywała się lakonicznie, i to
jedynie na temat kierunku jazdy. Zresztą mężczyzna także nie wykazywał ochoty
do rozmowy.
Palce, którymi dotknęła gorącej klamki, piekły boleśnie. Mimo nikłego
oświetlenia zobaczyła, że pokrywają się pęcherzykami. Podniosła wzrok i kątem
oka dostrzegła spojrzenie nieznajomego.
– Trzeba to opatrzyć, bo wda się infekcja – powiedział szorstko.
Kate zirytowała się. Wyglądało na to, że nie potraktował poważnie jej
kwalifikacji lekarskich.
– Wiem – mruknęła z przekąsem.
Po dziesięciu minutach dojechali do farmy Cameronów. Zanim samochód się
zatrzymał, John Cameron był już przy nim i prawie wyciągnął Kate na zewnątrz,
całkowicie ignorując siedzącego obok mężczyznę. Potrzebował Kate, i to
rozpaczliwie.
– Z Trący jest coraz gorzej. – Usprawiedliwiał się i błagał równocześnie. – Nie
ma już nawet siły kaszleć. I cała jest sina...
Rzuciła okiem na kierowcę, ale farmer chwycił ją za rękę i nieubłaganie ciągnął
w stronę domu. Mimo to zatrzymała się w drzwiach i odwróciła. Nieznajomy stał
obok samochodu.
– Dziękuję panu – powiedziała zduszonym głosem. – M... moja torba?
– Zaraz ją przyniosę – odparł chłodno. – Proszę iść.
Kate nie miała wyboru. Cameron wzmocnił ucisk i wciągnął ją do domu.
Zdumiała ją panująca tam cisza. Podczas rozmowy telefonicznej – kiedy to
przerażona pani Cameron wezwała ją do swej córki, Trący – ledwo słyszała głos
matki, zagłuszany przez suchy, szczekający kaszel. A teraz... Wiedziała, co
zobaczy za chwilę.
Z ciężkim sercem poszła za ojcem dziecka do sypialni na tyłach domu.
Otworzył drzwi i wreszcie usłyszała Trący. Nie kaszlała, lecz rzężąc z trudem
łapała oddech.
Matka trzymała dziecko w objęciach. Ze ściągniętej bólem malutkiej
twarzyczki patrzyły ogromne oczy, zbyt duże u trzyletniego dziecka. Przerażenie
Trący było oczywiste, a jej bladość potwierdziła obawy Kate. Przebiegła wzrokiem
pokój.
– Czy nie mówiłam, żeby przy dziecku była parująca woda?
– Nie ma już gorącej wody.
– To postarajcie się o nią – poleciła ostrym tonem Kate, nie zważając na
paniczny lęk rodziców. To nie była pora na delikatność i podtrzymywanie na
duchu. Wyjęła dziewczynkę z ramion matki i zaniosła do kuchni. – Czy macie jakiś
elektryczny prodiż?
– Tak. – Ojciec wyraźnie odzyskał energię. – Jest w kredensie.
– Proszę nalać wody i włączyć do prądu. – Stan dziecka wymagał
natychmiastowego działania. – Trzeba nalać wody do wszystkich naczyń, jakie są
w domu, i podgrzać ją na piecu. Piec musi być rozgrzany do czerwoności.
Pani Cameron robiła wrażenie osoby czekającej na najgorsze.
– Poproszę o stary koc albo duże ręczniki – zwróciła się do niej Kate. Kobieta
zaczęła płakać i głos dziewczyny stwardniał. – Potrzebuję ich natychmiast –
powiedziała ostrym tonem. – Teraz nie pora na łzy. Gdzie jest moja torba?
Pani Cameron otarła łzy z policzka i wstrzymując łkanie, odwróciła się. W tym
momencie do kuchni wszedł kierowca mercedesa i położył torbę na stole. Spojrzał
na dziecko, które Kate trzymała w ramionach, otworzył torbę i pochylił się, by
sprawdzić jej zawartość.
– Inhalator?
– Tak – potwierdziła szorstko, próbując nie okazać zdumienia. – Pod
bandażami.
Szybko wyjął go i przymocował do maski. Kate sprawdziła drogi oddechowe

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin