Miedziaki na szczęście.pdf

Miedziaki na szczęście

Alisha_Black

- 1 -

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Po trzech godzinach wyczerpującego marszu Bella Swan nie miała wątpliwości, że wyprawa,

której się podjęła, to istna droga przez mękę.

Powinna była zostać w pobliżu samochodu i spokojnie czekać na pomoc.

Auto, ofiara spotkania z zabłąkanym królikiem, z którego to incydentu zwycięsko wyszedł

królik, utknęło na kalifornijskiej pustyni. Bella była zdana na własne siły i chociaż jej lniany

kostium i eleganckie lekkie sandałki zupełnie nie nadawały się do pieszych wycieczek po

pustynnych drogach, postanowiła ruszyć na poszukiwanie pomocy.

Jednym słowem początek podróży okazał się raczej niefortunny.

Chyba jesteś dla siebie zbyt pobłażliwa, zakpiła w duchu. Zachowałaś się jak ostatnia

kretynka, dogadywała sobie, patrząc na bezkres piasku i zamglone szczyty gór na horyzoncie.

Wokół nie było ani jednego budynku czy budki telefonicznej. Nic, zupełnie nic.

Czy ktoś w ogóle jeździ tą cholerną drogą?

Zdenerwowanie nagle ustąpiło miejsca przerażeniu. Zadrżała mimo upału. Zdarzało się

przecież, że na pustyni ludzie ginęli z wyczerpania.

Że też wcześniej nie wpadła na pomysł, aby zadbać o odpowiedni strój, zaopatrzyć się w

wodę, w ogóle lepiej przygotować się do tej podróży.

No cóż... Teraz pozostawało jedynie iść naprzód. Wlokła się więc dalej, aż dotarła do

rozwidlenia dróg. Główny szlak ciągnął się prosto, drugi skręcał na zachód, w stronę gór.

Żadna z dróg nie wyglądała na uczęszczaną. Koszmar!

Instynkt jej mówił, żeby pójść prosto, ale niby jaką orientację w terenie może mieć jakiś tam

instynkt?

- Idę na zachód - mruknęła, szukając pocieszenia w fakcie, że właśnie gdzieś tam na

zachodzie leży Pacyfik.

Zrobiła krok i lewy sandałek rozpadł się na pół.

Przez chwilę stała na jednej nodze. I co teraz? - myślała gorączkowo, czując ogarniającą ją

rozpacz.

Edward Masen zmarszczył brwi i ponownie spojrzał na biały osobowy samochód, który

porzucono na drodze prowadzącej do jego domu. Zatrzymał ciężarówkę, wzbijając tumany

kurzu, wyskoczył z szoferki i rzucił okiem na tablice rejestracyjne. Auto pochodziło ze stanu

Waszyngton. Po śladach na przednim zderzaku można było poznać, że właściciel musi mieć

niezły temperament. Edward pochylił się i zlustrował wnętrze pojazdu. Na siedzeniu pasażera

dostrzegł pustą butelkę po wodzie, błękitny żakiet od damskiego kostiumu i plastikową teczkę

z nadrukowanym logo.

Usta wykrzywił mu grymas zniecierpliwienia. Miał nadzieję, że nie jest to kolejny podstęp.

Dobrze pamiętał dziennikarkę z wielkiego miasta, która jakiś czas temu próbowała zdobyć

informacje o jego prywatnym życiu. I choć w porę

przejrzał jej zamiary, nie zdołał zapobiec opublikowaniu tych niesamowitych bredni...

Jednak to działo się wkrótce po odejściu Tanyie, kiedy ciekawość opinii publicznej nie

została jeszcze zaspokojona.

Poza tym żaden wścibski łowca sensacji nie wybrałby na postój takiego miejsca. Rozsądek

nakazywał albo podjechać bliżej domu, albo ukryć się w górach.

Przyklęknął i zajrzał pod samochód. Czarna kałuża i wbity w podwozie odłamek skały

tłumaczyły, czemu auto stało na środku drogi, nie wyjaśniały jednak, gdzie podział się

kierowca.

Rzucił niecierpliwe spojrzenie na kieszonkowy zegarek, który odziedziczył po ojcu. Nie miał

czasu zajmować się cudzymi kłopotami. I tak już był spóźniony.

A jednak. Na pustyni nie wolno zostawić człowieka bez pomocy. Nawet jeśli to tylko

wścibski pismak.

- 2 -

Przede wszystkim trzeba zepchnąć blokujący drogę pojazd. Klnąc pod nosem, położył się na

brzuchu i z wielkim trudem wyciągnął kamień. Z ciężarówki przyniósł linę. Kilka minut

później białe auto stało już na poboczu.

Edward ruszył na północ. W miejscu, gdzie szosa się rozwidlała, zatrzymał ciężarówkę i ze

schowka wyjął lornetkę. Rozgrzane powietrze falowało jak wody oceanu. Na drodze

prowadzącej do domu nie było żywej duszy, lecz kiedy spojrzał na zachód, wydało mu się, że

dostrzegł niewyraźną sylwetkę. Czy to możliwe, żeby kierowca samochodu zawędrował tak

daleko?

Podjechał bliżej i zwolnił. Ze zdumieniem patrzył na młodą, szczupłą kobietę, która

wydawała się równie mocno zaskoczona tym spotkaniem.

Była wysoka. Długie ciemnoblond włosy związała wysoko w koński ogon, na prostym nosie

tkwiły okulary przeciwsłoneczne. Jedwabną, niedawno jeszcze białą bluzkę i elegancką

jasnoniebieską spódniczkę pokryła warstwa kurzu. Najbardziej zdumiewające okazały się jej

stopy. Na prawej tkwił biały sandałek, który w warunkach pustynnych wyglądał dość

absurdalnie, zaś lewa stopa obuta była w... torbę.

Spojrzał jeszcze raz. Nie, to nie przywidzenie. Kobieta rzeczywiście wetknęła nogę do

plecionej ze słomki torebki. Teraz w tym prowizorycznym bucie kuśtykała w jego stronę.

Gdy wyskoczył z ciężarówki, nieznajoma próbowała się uśmiechnąć, lecz wyschnięte usta

wykrzywiły się tylko. Mimo spalonej skóry i warstwy kurzu nie sposób było nie dostrzec,

jaka jest ładna. Co tam ładna, wręcz śliczna. Co mi do tego? - czym prędzej zganił się w

duchu.

- Kim pani jest? - warknął. Zatrzymała się gwałtownie.

Powinien okazać jej współczucie. Wyglądała tak żałośnie. Jednak to nie jej stan sprawił, że

Edward poczuł się bardzo poruszony. Przeraziły go jego własne zmysły, które po latach

spoczynku znów dały o sobie znać. Nagle zauważył, że powietrze wokół pachnie inaczej,

jakoś bardziej intensywnie, a słońce grzeje mocniej.

- Czego pani tu szuka? - mruknął zrzędliwie. Nie była w jego typie. Zawsze wolał niskie

kobiety o ponętnych, zaokrąglonych kształtach, a przede wszystkim takie, które pilnowały

własnego nosa.

- Nie widziała pani znaku, że to teren prywatny? - zapytał trochę łagodniej.

- Czy to woda? - wysapała w odpowiedzi, nie odrywając wzroku od baniaka.

Przywołał się do porządku i zdjął nakrętkę. Kobieta chwyciła pojemnik i natychmiast

podniosła go do ust. Patrzył, jak zachłannie łyka życiodajny płyn.

- Kim pani jest? - powtórzył pytanie, kiedy już zaspokoiła pierwsze pragnienie.

- Bella Swan - odparła, z trudem łapiąc oddech. Grzbietem dłoni otarła usta, rozmazując pył

pokrywający jej twarz.

- Czy to pani zostawiła samochód na drodze? Kiwnęła głową, oddając baniak.

- Niech go pani zatrzyma - zaproponował. - Proszę pić mniejszymi łykami.

Przyglądał się jej przez chwilę, w końcu utkwił wzrok w prowizorycznej osłonie lewej stopy.

- Zraniła się pani?

Przygryzła usta, które znów wykrzywił grymas.

- But mi się rozleciał - wyjaśniła.

- Nie ma pani skurczów? Albo zawrotów głowy? Nie jest pani niedobrze?

- Nie, wszystko w porządku. Cieszę się, że pana spotkałam.

- Co pani tu robi?

- Przyjechałam odnaleźć pewną kobietę.

Poczuł rozczarowanie. Cholera, z pewnością chciała zdobyć informacje o Tanyi.

- Rozumiem. Jeszcze nie dotarło do pani, że moja była żona dawno stąd wyjechała?

- Wyjechała?

- 3 -

- Właśnie - burknął, mierząc ją lodowatym spojrzeniem. - NicoleTanya uciekła z artystą,

który malował jej portret. To chyba dla pani nic nowego. Czego jeszcze pani chce? Dla

jakiego szmatławca pani pracuje?

- Nie pracuję w gazecie. Jestem z telewizji...

- Co takiego? Proszę przyjąć do wiadomości, że moje prywatne życie nie będzie...

- Pracuję dla sieci telewizyjnej w Seattle - przerwała mu. - Nie mam pojęcia, kim pan jest i

pierwsze słyszę o pańskiej żonie. Szukam mniej więcej sześćdziesięcioletniej kobiety.

Nazywa się Zafriny Aames.

- Ta wędrówka mogła się dla pani źle skończyć - warknął, ponownie rozeźlony.

- Wiem o tym. Czy mogłabym pożyczyć pańską komórkę?

- Nie mam przy sobie telefonu. Czemu zostawiła pani swoją?

- Nie działa - parsknęła ze złością. - Bateria się wyczerpała, kiedy dzwoniłam do swojego

agenta ubezpieczeniowego. Zaproponował, żebym wezwała miejscową pomoc drogową.

- Podrzucę panią do telefonu.

- Czy zna pan Zafrinę Aames? - zapytała, kuśtykając u jego boku.

- Nigdy o niej nie słyszałem - odparł, otwierając drzwi szoferki. Ze schowka wyjął

opakowanie aspiryny i wytrząsnął dwie tabletki. - Proszę je połknąć.

Zażyła aspirynę i wdrapała się do kabiny.

- O Boże, cień - szepnęła z ulgą. Jedną ręką przyciskała baniak z wodą, drugą uniosła okulary.

- Jak w raju - westchnęła zadowolona.

Spodziewał się niebieskich oczu. Przecież blondynka o tak jasnej cerze powinna być

niebieskooka. Tymczasem Bella miała oczy czekoladowobrązowe, ciemne, zmysłowe. A przy

tym dobre, inteligentne i pełne humoru. Ale przede wszystkim niebezpieczne.

- Dziękuję - odezwała się.

Kiwnął niedbale głową i zatrzasnął drzwiczki. Machinalnie uniósł kapelusz i ponownie

nasadził go na głowę. Powoli obszedł samochód, próbując zepchnąć myśli o tej kobiecie w

najciemniejsze zakamarki umysłu.

Uspokoiła się, dopiero gdy zawrócił ciężarówkę. A i wówczas trudno jej było się odprężyć.

To chyba w ogóle niemożliwe, pomyślała, kiedy siedzący obok nieznajomy traktuje cię jak

idiotkę.

- Nie poznałam pańskiego nazwiska - mruknęła. Rzucił jej szybkie spojrzenie.

- Edward Masen.

Miała wrażenie, że nie spodobało mu się to, co zobaczył, bo marszcząc brwi, czym prędzej

odwrócił wzrok. Widocznie nie odpowiadała mu rola wybawcy.

Edward dobiegał czterdziestki. Opalona skóra miała ciepły brązowy odcień, krótkie brązowe

włosy z rozjaśnionymi przez słońce pasemkami przykrywał niemal całkowicie wysłużony

stetson. Znoszona koszula i sprane dżinsy dopełniały stroju. Rysy miał mocne i surowe, choć

możliwe, że to wrażenie było spotęgowane wyrazem znużenia na twarzy.

Sądząc po stroju i zwojach drutu kolczastego, który dostrzegła w skrzyni ciężarówki, był

ranczerem, być może też lokalnym działaczem politycznym. To by tłumaczyło jego

zdenerwowanie wizytą reportera.

W tych okolicach zapewne było sporo podobnych mu mężczyzn: rozczarowanych,

rozgoryczonych, którzy wiele utracili.

Na przykład... żony.

Mimo woli porównywała Edwarda - silnego, szorstkiego mężczyznę, z wytwornym,

delikatnym dzieciakiem, jakim był Jacob, jej były chłopak. Ten cholerny przystojniak z

redakcji wiadomości zaledwie cztery dni temu zmieszał ją z błotem...

Odsunęła wspomnienia o Jacobie i zainteresowała się różową paczuszką z ozdobną kokardą,

która leżała na półeczce między siedzeniami. Pewno prezent dla kobiety, pomyślała.

- Szukam Zafriny Aames - odezwała się, kierując myśli na sprawę, w której tu przyjechała.

- 4 -

- Już to pani mówiła.

- Kiedy ostatnio o niej słyszano, mieszkała gdzieś tutaj.

- Gdyby pani znajoma postanowiła zaszyć się w tym zakątku i zerwała kontakt z domem -

oznajmił z mściwą satysfakcją - byłbym ostatnią osobą, która zdradziłaby jej kryjówkę. Ale

naprawdę o niej nie słyszałem.

Dojechali do rozwidlenia dróg i Edward skierował ciężarówkę w stronę, którą wcześniej Bella

uznała za niewłaściwą.

- Gdzie doszłabym tamtą drogą? - zapytała.

- Nie wiedziała pani, dokąd idzie?

Uznała, że nawet nie warto odpowiadać.

- Nie powinna pani schodzić z głównej drogi - zauważył sucho. - Całe ranczo jest prywatną

własnością. Wszędzie są znaki.

- Nie zauważyłam - powiedziała zgodnie z prawdą. Podniosła do ust baniak. Na pewno żaden

przybity do płotu znak nie powstrzymałby jej przed wkroczeniem na czyjś teren. Zamierzała

spełnić najgorętsze pragnienie babci bez względu na wszelkie przeszkody.

- Nie rozumiem, jak można się wybrać na pustynię w takim stroju - burknął. - Powinna pani

mieć ze sobą wodę i nie ruszać się od auta. A przede wszystkim użyć żakietu do osłonięcia

głowy. Skoro już zdecydowała się pani na tę wędrówkę, czemu skręciła pani z szosy?

Gdybym akurat tędy nie przejeżdżał... - zawiesił głos.

Wiedziała dobrze, co miał na myśli, ale nagle się zbuntowała.

- Strasznie mi przykro, że nie zdałam egzaminu w szkole przetrwania. Szosą musiałabym

wracać spory kawałek drogi, a wydawało mi się, że góry są bliżej, i tam właśnie chciałam

dotrzeć.

Z kieszeni wyciągnęła pożółkłą kopertę.

- To list od Zafriny Aames do mojej babci - wyjaśniła. - Napisała go prawie czterdzieści lat

temu. Widzi pan stempel? Wysłano go z Tangent, w styczniu 1964 roku.

Zahamował gwałtownie na środku drogi.

- Chce mi pani powiedzieć, że próbuje odnaleźć osobę, o której nie słyszano od czterdziestu

lat? Kim pani jest, do diabła? Prywatnym detektywem? Łowcą nagród?

- Już panu mówiłam. Jestem producentką telewizyjną w Seattle.

- Producentką? Raczej spodziewałbym się pani przed kamerą.

- Prawdziwa władza kryje się po drugiej stronie kamery.

- Ach, władza - powiedział drwiąco.

- Nie, to nie tak. Po prostu lubię redagować teksty, a nie cieipię makijażu, no i zawsze mam

problemy z fryzurą.

Podniósł wzrok na jej włosy. Zdawała sobie sprawę, że muszą być w opłakanym stanie, ale

widocznie było gorzej, niż przypuszczała, bo Jack nawet nie próbował zaprzeczać.

- Czy ta kobieta jest zbiegłym więźniem? A może zamordowała kilku mężów? - zakpił.

- Skądże znowu!

- To po co jechała tu pani aż z Seattle? Czy to pani krewna?

- Nie, ale dawno temu przyjaźniła się z moją babcią.

- Przejechała pani taki szmat drogi, żeby odnaleźć starą przyjaciółkę rodziny? Czemu pani

babcia czekała z tą sprawą aż tyle lat?

- To dość skomplikowane - odparła wymijająco. Nie miała ochoty zaspokajać ciekawości tego

faceta. Prawdę mówiąc, nie chciała w ogóle myśleć o chorobie babci Irina. - Babcia próbuje

odtworzyć zespół, w którym kiedyś obie śpiewały - dodała.

- A pani? Czego pani chce?

Spojrzała mu prosto w oczy.

- Pomóc mojej babci - odparła.

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: