Program zajęć dydaktyczno-wyrównawczych z elementami terapii pedagogicznej.doc

Elwira Nawracała

nauczyciel nauczania zintegrowanego

Zespół Szkół Ogólnokształcących i Sportowych

Szkoła Podstawowa Nr 10

w Zielonej Górze

PROGRAM ZAJĘĆ

DYDAKTYCZNO – WYRÓWNAWCZYCH

Z  ELEMENTAMI

TERAPII  PEDAGOGICZNEJ

„Mów dziecku, że jest dobre,

że może, że potrafi ……..”

Janusz Korczak

Zielona Góra 2007 r.    

Spis treści

I. WSTĘP  I  ZAŁOŻENIA  PROGRAMOWE

               Kiedy kończy się przedszkole, przed rodzicami i ich pociechami rozpoczyna się kolejny etap w ich życiu. Na plan dalszy odchodzi zabawa, rozpoczyna się systematyczna praca, której efektem końcowym powinno być osiągnięcie jak najlepszych wyników.

               W pracy zbiorowej Hanisz J., Grzegorzewskiej E., Ocena opisowa rozwoju ucznia, ćwiczenia wspomagające i sprawdziany - WSiP 2005 r. uczeń kończący klasę III szkoły podstawowej powinien osiągnąć następujące STANDARDY OSIĄGNIĘĆ UCZNIA               w zakresie:

ROZWOJU FIZYCZNEGO:

Ø      Wykonywanie prostych zadań ruchowy zgodnie z poleceniem nauczyciela.

Ø      Umiejętne uczestnictwo w zabawach, grach i innych dziecięcych formach aktywności ruchowej z zachowaniem obowiązujących reguł.

Ø      Dostrzeganie różnorodności substancji w najbliższym otoczeniu w trosce

      o bezpieczeństwo własne i środowiska.

Ø      Dbałość o zdrowie, higienę ciała, porządek i czystość najbliższego otoczenia.

Ø      Bezpieczne korzystanie z urządzeń technicznych i środków transportu.

Ø      Rozpoznawanie sygnałów alarmowych o niebezpieczeństwie.

Ø      Bezpieczne poruszanie się po drogach. Rozpoznawanie zagrożeń wynikających

      z zachowań własnych i innych ludzi oraz szukanie pomocy.

ROZWOJU SPOŁECZNO – EMOCJONALNEGO:

Ø      Stosowanie podstawowych środków artystycznych z różnych dziedzin sztuki – literatury, muzyki, plastyki, tańca, teatru, filmu – w wyrażaniu własnych myśli

      i uczuć.

Ø      Odnajdywanie w kulturze rodzinnej i regionalnej źródeł wartości.

Ø      Dostrzeganie związku pomiędzy zachowaniem, a uczuciami własnymi i innych.

Ø      Stosowanie zasad współżycia w klasie, w szkole.

Ø      Obcowanie z literaturą i sztuką dostępną dziecku – wzorowanie się na bohaterach pozytywnych.

Ø      Organizowanie własnej pracy – plan dnia, tygodnia.

ROZWOJU INTELEKTUALNEGO:

Ø      Mówienie, słuchanie, czytanie, pisanie z wykorzystaniem elementarnych zasad pisowni.

Ø      Świadome użycie języka.

Ø      Wybieranie spośród dostępnych dziecku komunikatów medialnych.

Ø      Matematyzowanie sytuacji konkretnych; rozwiązywanie nietrudnych zadań tekstowych.

Ø      Posługiwanie się liczbami i działaniami w praktyce.

Ø      Stosowanie algorytmów pisemnych (mnożenie i dzielenie przez liczbę jednocyfrową do 10.000); proste obliczenia pamięciowe.

Ø      Obliczenia dotyczące kalendarza, zegara, długości, ciężaru, pieniędzy.

Ø      Rozpoznawanie podstawowych kształtów geometrycznych.

               Spośród wszystkich uczniów, którzy rozpoczynają naukę w szkole, dzieci z ogólnie opóźnionym rozwojem umysłowym stanowią niewielki procent, natomiast znacznie więcej spotykamy dzieci z częściowo opóźnionym rozwojem. Mówimy wówczas o zaburzeniach parcjalnych, deficytach fragmentarycznych.

               Zakłócenia funkcji percepcyjno- motorycznych i ich integracji wywołują specyficzne kłopoty w opanowaniu umiejętności czytania i pisania, a w okresie nauki późniejszej manifestują się też innymi charakterystycznymi objawami. Dla określenia rodzaju poszczególnych trudności funkcjonują trzy pojęcia: dysleksja, dysortografia i dysgrafia.

v     Dysleksja jest to zaburzenie w opanowaniu umiejętności czytania, polegająca na niemożności powiązania dźwięków z prawidłowo rozpoznaną literą. Dysleksja wyraża się w zniekształcaniu odczytywanych wyrazów, przestawianiu kolejności liter

      w wyrazie, opuszczaniu i dodawaniu liter podobnych wzrokowo, trudnościach

      w rozumieniu i zapamiętywaniu treści czytanego tekstu.

v     Dysortografia jest to zaburzenie poprawności pisania polegające na występowaniu

            w pisaniu błędów ortograficznych i innych, takich jak opuszczanie, dodawanie

            i przestawianie liter w wyrazach, mylenie liter będących odpowiednikami głosek

          zbliżonych słuchowo i wzrokowo, łączna lub rozdzielna pisownia wyrazów,

            stosowanie dużej lub małej litery , opuszczanie drobnych elementów liter.

v     Dysgrafia jest to zaburzenie strony graficznej pisma – wzmożona męczliwość ręki, wolne tempo pisania, litery zniekształcone, chwiejne, różnej wielkości, liczne skreślenia poprawki, pismo trudne do odczytania.

               Dysleksja czy dysortografia jako specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu są stosunkowo dobrze znane.

v     Dyskalkulia to zaburzenie w nauce liczenia u dzieci o normalnej inteligencji, zaburzenie to towarzyszy często dysleksji i tak jak ona wynika z trudności                  w zorganizowaniu przestrzeni. Dyskalkulia rozwojowa jest to strukturalne zaburzenie zdolności matematycznych, mających swe źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które bezpośrednim anatomiczno - fizjologicznym podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem. Jest to zaburzenie występujące bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych.

               Wyróżnić można różne rodzaje dyskalkulii rozwojowej: werbalną, praktognostyczną, graficzną, ideognostyczną, operacyjną, czynnościową i przestrzenną.

v     Dyskalkulia werbalna - to zaburzenie umiejętności słownego wyrażania pojęć

      i zależności matematycznych np. nazywanie cyfr i liczebników, symboli działań,        

      oznaczanie liczby i kolejności przedmiotów.

v     Dyskalkulia praktognostyczna dotyczy manipulacji konkretnymi czy narysowanymi przedmiotami np. palcami, piłkami, kostkami, patyczkami, itp. Manipulacje matematyczne obejmują liczenie przedmiotów oraz porównywanie wielkości lub ilości (bez ich dodawania). Osoba nie jest w stanie wskazać, który z dwóch patyczków jest cieńszy, grubszy lub identyczny.

v     Dyskalkulia graficzna to niezdolność zapisywania symboli matematycznych.

            W stopniu lekkim dziecko nie może napisać liczb dwu lub trzycyfrowych i pisze je

            niezgodnie z poleceniem, przy czym lekceważy zera lub wymyśla własne sposoby

            zapisu np. 1383 jako 1000,3000, 80, 3, lub 384 czy 30804.

v     Dyskalkulia ideognostyczna to niezdolność rozumienia pojęć i zależności matematycznych oraz wykonywania obliczeń w pamięci.

v     Dyskalkulia operacyjna to zaburzona zdolność wykonywania operacji matematycznych. W tym rodzaju dyskalkulii występuje zaburzenie operacji np. wykonywania dodawania zamiast mnożenia, odejmowania zamiast dzielenia, czy też zastępowania skomplikowanych czynności prostszymi.

               Przyczyny występowania trudności dyslektycznych są uzależnione od:

Ø      dysharmonii rozwojowych;

Ø      podłoża emocjonalnego;

Ø      mikrouszkodzeń układu nerwowego;

Ø      uwarunkowań genetycznych.

              Tak, więc dysleksją określa się zespół zaburzeń percepcji: wzrokowej, słuchowej, ruchowej oraz pamięci i uwagi, z którymi wiążą się trudności w nauce.

              Do charakterystycznych objawów zaburzeń w sferze emocjonalno – społecznej zaliczymy:

v     nadmierną drażliwość;

v     niekontrolowaną impulsywność;

v     brak wiary we własne możliwości, apatia;

...