Wartość umiaru w naszym życiu.pdf

Wartość umiaru w naszym życiu

„Do wolności, do wyzwolenia od wszystkiego, co zabija, niszczy lub osłabia

nasze życie w Duchu Bożym powołał nas Pan. Tylko nie traktujcie tej wolności jako

sposobu do ulegania ciału, ale przez miłość służcie sobie nawzajem" (Ga 5, 13).

Powołał nas Bóg do wielkości duchowej, do ciągłego rozwoju i duchowego

podobieństwa do Siebie. „Jako posłuszne dzieci nie ulegajcie pożądliwościom, które

kierowały wami wcześniej, gdy żyliście w nieświadomości, ale za przykładem

Świętego, Tego, który was powołał, sami też bądźcie święci w swoim postępowaniu.

Zostało przecież napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty. Jeżeli Ojcem

nazywacie Tego, który bez względu na osobę sądzi każdego według jego uczynków,

postępujcie w bojaźni przez czas waszego życia na ziemi. Wiecie przecież, że nie tym,

co przemijające - srebrem lub złotem zostaliście wykupieni z waszego bez użytecznego

postępowania przekazanego przez ojców, ale drogocenna krwią Chrystusa, jako

Baranka niewinnego i bez skazy" (l P l, 14-19).

Stwarzając człowieka Bóg rzekł: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego

Nam" (Rdz l, 26). „W teologii prawosławnej obraz Boży określa się najczęściej jako to,

co zostało dane człowiekowi w fakcie stworzenia (tchnienie Boże w człowieku).

Podobieństwo jako to, co człowiek miał osiągnąć, jako realizację przez człowieka

obrazu Bożego w sobie".

Być podobnymi do Boga oznacza nakaz nieustannego dążenia do coraz

doskonalszego życia w Duchu Bożym. Nie dzieje się to naszymi siłami, nieustannie

bowiem wspiera nas moc Boża.„Polecam więc: Postępujcie według ducha, a nie

spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem pożąda na przekór duchowi, duch natomiast

przeciwko ciału. A tak są sobie przeciwne, że czynicie to, czego nie chcecie" (Ga 5, 16-

17).

Wyrażenie „duch" oznacza tutaj życie zgodne z Ewangelią, „ciało" zali sposób

życia przeciwny duchowi Chrystusa. Stąd istnieje napięcie, sprzeczność między tak

pojętym duchem i ciałem. Nasze życie chrześcijańskie ma swoje źródło w Duchu

Świętym. Dlatego codzienne nasze postępowanie powinno być z Nim zgodne.

W tajemnicy chrztu świętego podjęliśmy się zadania pełnego współdziałania z

łaską, daliśmy Bogu zgodę i swoje „tak", aby żyć, jak żył Jezus Chrystus i aby iść Jego

drogą. „Ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało wraz z

namiętnościami i pożądliwościami. Jeżeli żyjemy według Ducha, według Ducha też

postępujmy" (Ga 5, 24-25). Dlatego każde postępowanie wbrew duchowi będzie

uderzać w całego człowieka, także w jego ciało. Pokazuje to codzienność. Jak nasze

zdrowie niszczy: obżarstwo, pijaństwo, palenie papierosów czy narkotyki, tak każdy

grzech: życie niemoralne, nienawiść czy zawiść. Wszystko to uderza w zdrowie

moralne człowieka, wywołując smutek, gorycz, przygnębienie, wyrzuty sumienia. Bóg

pyta Kaina, zabójcę brata: „Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura.

Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną, jeżeli zaś nie będziesz

dobrze postępował, grzech waruje u wrót i łasi się do ciebie, a przecież ty masz nad

nim panować" (Rdz 4, 6-7).

Popatrzmy na jedno jeszcze zjawisko. Człowiek, który nie chce lub nie może

sobie wybaczyć popełnionego zła, wewnętrznie cierpi. Tak mszczą się na nas różne

bożki, którym hołdujemy. Do nich dojdzie uzależnienie od telewizji, niewybredne

rozrywki, bogacenie się za wszelką cenę, pazerność i skąpstwo. „Gdy zatem zanika

wrażliwość na Boga, zostaje też zagrożona i zniekształcona wrażliwość na człowieka,

jak stwierdza lapidarnie Sobór Watykański II: „Stworzenie... bez Stworzyciela

zanika,... Co więcej, samo stworzenie zapada się w mroki przez zapomnienie o Bogu...

gdy raz wykluczy się odniesienie do Boga, znaczenie wszystkich rzeczy ulega

głębokiemu zniekształceniu, a sama natura, przestaje być „mater", czyli matką, zostaje

sprowadzona do „materiału", którym można swobodnie manipulować.. .

Osłabienie wrażliwości na Boga i człowieka prowadzi nieuchronnie do materializmu

praktycznego, co sprzyja rozpowszechnianiu się indywidualizmu, utylitaryzmu i

hedonizmu... Jedynym celem, który bierze się pod uwagę, jest właśnie dobrobyt

materialny".

Działają wtedy kryteria: wydajności i przyjemności, skuteczności i sukcesu za

wszelką cenę. Następny to osłabienie wrażliwości na Pana Boga, co powoduje proces

zacierania różnicy między dobrem a złem. Wielkość zaś człowieka rodzi się z

bezinteresownego daru z siebie, rodzi się z Boga,z Chrystusa, z powołania, które jest

życiem dla innych. Boży zamysł wobec człowieka jest wielki - uczynić go podobnym

do Siebie.

Człowiek ma dwie drogi. „Nikt nie możne służyć dwom panom, bo albo jednego

będzie nienawidził, a drugiego kochał; albo jednemu będzie oddany, a drugim

wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie" (Mt 6, 24).Styl życia polegający na

służeniu mamonie narzucają nam ludzie o pustym sercu. Proponują nam chrześcijanom

materializm, roztaczają iluzje. „Wielu bowiem z tych, o których wam mówiłem, a teraz

z płaczem mówię, postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusa. Ich końcem jest zagłada,

ich bogiem brzuch, ich chwała w tym, czego powinni się wstydzić. Oni myślą o tym,

co ziemskie. Nasza zaś ojczyzna jest w niebiosach, skąd też oczekujemy Zbawiciela,

Pana Jezusa Chrystusa" (Flp 3,18 -20).Z czasów saskich zostało nam powiedzenie: „Za

króla Sasa, jedz, pij, i popuszczaj pasa". Jeszcze dzisiaj śpiewa się przy różnych

libacjach: „Co użyję, to dla nas, bo za sto lat nie będzie nas". Ta filozofia podoba się

wielu. Słyszymy nieustannie: wygoda, komfort, zaspokojenie apetytów.

Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu nazywamy często obżarstwem. To jeden z siedmiu

grzechów głównych. Wyraża kult ciała, szkodzi zdrowiu i prowadzi do innych

grzechów. Nie stosujemy wprawdzie rzymskich zwyczajów z czasów cesarskich tzw.

womitoriów, gdy ucztowano tygodniami, sztucznie powodowano wymioty, przepijano

winem i rozpoczynano od nowo, ale postawa hedonistyczna jest mocno zakorzeniona

w naszym społeczeństwie. Obżarstwo niszczy życie duchowe i rodzi choroby ciała. A

przecież Bóg przypomina człowiekowi: „Nie samym chlebem żyje człowiek,lecz

każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych" (Mt 4,4). Posiłek służył

umocnieniu ciała i jest Bożym darem. Nieumiarkowanym jest każdy, kto niszczy

zdrowie, kto przez to staje się niezdolnym do pracy, kto się upija itp. Człowiek

powinien być panem siebie. „Jeżeli rezygnujemy z rzecz

zbędnych, nie jest to pokuta, lecz umiarkowanie. Pokuta ma miejsce wtedy kiedy

ujmujemy z tego, co jest słuszne - i im więcej sobie ujmujemy, tym jest większa i

lepsza, byleby nie nastąpiło jakieś osłabienie organizmu lub poważna choroba"- pisze

św. Ignacy.

Nieumiarkowaniem będzie także wybredność w jedzeniu, upodobał do drogich

potraw i przysmaków. Traci wtedy człowiek odporność na trudy życia i osłabia wolę, a

co ważniejsze okrada tych, z którymi winien dzielić. Nieumiarkowanie to brak

dyscypliny wewnętrznej. Przyjemne staje się silniejsza niż my sami. „Umiarkowanie

jest cnotą moralną, która pozwala opanować dążenie do przyjemności i zapewnia

równowagę w używania dóbr stworzonych. Zapewnia panowanie woli nad popędami i

utrzymuje pragnienia w granicach uczciwości". Ta duchowa sprawność powstrzymuje

nas od trwonienia energii życiowej. Człowiek umiarkowany cechuje się

wstrzemięźliwością, tzn. umiarem w zakresie jedzenia i picia, jest czysty podług

swojego powołania życiowego, łagodny, tzn. potrafi opanować gniew, pracowity, czyli

potrafi rozrywki i zabawy podporządkować pracy. „Zabawa może być przyprawą

życia, ale nie może być głównym daniem, bo kiedy przemija, nie zostaje po niej nic

trwałego".

W Nowym Testamencie umiar nazywa się „skromnością" lub „prostotą". To

dary Ducha Świętego. Wartości moralne rozwijają się we wzajemnym powiązaniu.

Należy tutaj także wstydliwość, która jest skromnością, usuwa niezdrową ciekawość i

tak staje się dyskrecją. Wartość umiaru w naszym życiu rodzi się z postawy wiary,

praktycznego przyjęcia nauki Jezusa Chrystusa. Łaska Boska odwołuje się do stale

rozwijanego człowieczeństwa. By być prawdziwym chrześcijaninem, najpierw trzeba

stać się człowiekiem. Oczywiście ten duchowy proces toczy się we wzajemnym

powiązaniu. Bo całe nasze życie nawet wbrew naszej świadomości, przenika moc

Boża. Bóg pracuje w nas bardzo taktownie szanując naszą wolę, aby nas wpierw

otworzyć i usposobić do przyjęcia łaski. Chory nie wyzdrowieje, jeżeli odmówi

współdziałania z lekarzem, jeżeli utraci nadzieję na powrót do zdrowia. Bóg musi się

uporać z naszym złym myśleniem, z naszymi fałszywymi aspiracjami. Bo ludzie

szukając szczęścia czują się coraz bardziej nieszczęśliwymi. „Ciągle sądzą, że

szczęście człowieka polega na tym: aby dużo pracować, wiele zarabiać, mieć sporo

wolnego czasu i różnego rodzaju przyjemności, dobrze jeść i długo żyć".

Pośród tysięcy drobiazgów i spraw wielkich nie wolno nam stracić z oczu celu.

Jezus mówi nam wszystkim: „Dlatego nie martwcie się, mówiąc: Co będziemy jeść?

Co będziemy pić? W co mamy się ubrać? O to wszystko zabiegają poganie. Wasz

Ojciec w niebie zna bowiem wszystkie wasze potrzeby. Szukajcie więc najpierw

Królestwa Boga i Jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane" (Mt 6,

31-33).

Popatrzmy, jak hojnie Bóg nas obdarza przeróżnymi darami duchowymi i

materialnymi, jak nas wspiera poprzez setki ludzi. Czy kiedyś dziękowaliśmy za dar

smaku, za powietrze, którym oddychamy? Czy patrzymy na Dawcę i pytamy, czego od

nas oczekuje? Jeżeli komuś dał Bóg więcej dóbr materialnych, to pewnie po to, aby

zobaczył biednych i potrzebujących. Dzięki prasie, radiu i telewizji dociera do nas

niezwykle szybko ludzkie wołanie o pomoc. Cieszymy się, gdy rośnie ludzka

wrażliwość na biedę. „Jeśli ktoś ma dobra tego świata i widzi swojego brata w

potrzebie, a zamknąłby przed nim swoje serce, to jak może przebywać w nim miłość

Boga?" (l J 3, 17). Darów Bożych nie kupujemy. Bóg nie wystawia nam rachunków.

Ale pragnie naszego rozwoju, postawy dzielenia się z innymi, pomnażania wartości

duchowych.

„Cnota umiarkowania uzdalnia nas do unikania wszelkiego rodzaju nadużyć

dotyczących pożywienia, alkoholu, tytoniu, leków. Ci, którzy w stanie nietrzeźwym lub

na skutek nadmiernego upodobania do szybkości zagrażają bezpieczeństwu drugiego

człowieka i swemu własnemu - na drogach, na morzu lub w powietrzu - ponoszą

poważną winę.

„Używanie narkotyków wyrządza bardzo poważne szkody zdrowiu i życiu

ludzkiemu. Jest ciężkim wykroczeniem, chyba, że wynika ze wskazań ściśle

lekarskich". „Walka z pożądliwością cielesną dokonuje się przez oczyszczenie serca i

praktykowanie umartwienia". Serce staje się bardziej czyste, gdy się dobrze modlimy,

gdy pilnujemy swojego sumienia, czystej intencji, gdy odsuwamy zło.

W końcu ważnym czynnikiem jest trzeźwe spojrzenie na to, co pozostawiamy po sobie.

Zastanów się, pomyśl, wyciągnij wnioski ze swojego życia i postępowania. „Trzeba

umieć odkrywać na nowo wartości prostych, zwyczajnych spraw: prawdziwej

przyjaźni, otwartości, uczciwości, gościnnego stołu, serdecznego uścisku dłoni,

życzliwego uśmiechu, wiązanki kwiatów dla chorego, ciszy kościoła, która pozwala

skupić się, śpiewu ptaków, szemrania potoków, śpiewu lasów czy groźnego piękna

gór.. ,". Bo zdamy rachunek przed Stwórcą wszystkich rzeczy.„Jeśli masz dwa kawałki

chleba,jeden podaruj biednemu.

Drugi sprzedaj I kup hiacynt,

Żeby nakarmić swoją duszę".

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: