Steel Danielle - Samotny orzeł.pdf - Steel Danielle - kizia100

Steel Danielle

Samotny Orzeł

PROLOG

Grudzień 1974

Telefon zadzwonił w chwili, kiedy najmniej się go spodziewała,

śnieżnego grudniowego popołudnia, niemal dokładnie trzydzieści

cztery lata po ich pierwszym spotkaniu. Trzydzieści cztery lata, niezwykłe lata.

Spędziła z nim dwie trzecie swojego życia. Kair miała pięćdziesiąt jeden lat, Joe —

sześćdziesiąt trzy. I mimo wszystkich swoich doświadczeń i dokonań wciąż wydawał

się jej młody, był witalny, energiczny, pełen niespożytych sił. Przypominał kometę

uwięzioną w ludzkim ciele, ciągle pędzącą przed siebie, przebijającą kosmos w drodze

ku niewidzialnym celom. Nikt nie był tak ekscytujący i olśniewający jak on, pojęła to

w momencie, kiedy się spotkali i nigdy później nie zmieniła zdania, chociaż nie

zawsze rozumiała powody takiego stanu rzeczy. Ale już wtedy, trzydzieści cztery lata

temu, stało się dla niej oczywiste, że jest kimś odmiennym od wszystkich, kimś

ważnym, szczególnym, kimś jedynym w swoim rodzaju.

Wszedł jej w krew, stał się cząstką jej duszy. Nie zawsze naj

będziesz przyjemniejszą, ale niezmiennie bardzo ważną.

Zdarzały się w tych latach konflikty i wybuchy, bywały wzloty

i upadki, wschody i zachody słońca, burze i cisza, zawsze jednak był dla niej

Everestem, Szczytem Świata, punktem wszelkich odniesień,

miejscem, które za wszelką cenę pragnęła osiągnąć. Był też wciąż nie do końca

spełnionym marzeniem, piekłem i niebem rozdzielanymi czasem męczarnią w

czyśćcu. Był geniuszem, człowiekiem pełnym skrajności.

Wzajemnie nadawali sens swojemu życiu, nadawali mu barwę

głębię, niekiedy zaś budzili w sobie bezgraniczny lęk, jednakże

z czasem i z wiekiem przychodziły spokój, akceptacja i wyrozumiała miłość. Zapłacili

za nie wysoką cenę.

Stanowili dla siebie największe wyzwanie, a jedno było, pod wieloma względami,

ucieleśnieniem największych obaw drugiego, lecz w końcu uzdrowili się wzajem,

dopasowali niczym dwa elementy układanki, które położone obok siebie sprawiają

pozór jedności.

Przez trzydzieści cztery wspólnie przeżyte lata znaleźli coś, co staje się udziałem

niewielu... po burzach, wybuchach i uniesieniach znaleźli więź jedyną w swoim

rodzaju: nauczyli się magicznego tańca o krokach tak trudnych, że tylko wybrani

mogą je opanować.

Joe był człowiekiem wyjątkowym, odmiennym od reszty ludzi

— widział sprawy niedostrzegalne dla innych, przedkładał samotność nad czyjeś

towarzystwo i zdołał wykreować wokół siebie niezwykły świat. Z rozmachem

wizjonera stworzył nowy przemysł, imperium, rozepchnął granice świata, poszerzył

jego horyzonty w takim stopniu, jaki uważano za niemożliwy. Coś gnało go

nieustannie, by tworzyć, łamać bariery, nieprzerwanie iść coraz dalej i dalej.

Kiedy zadzwonił telefon, od trzech tygodni przebywał w Kalifornii i miał wrócić za

dwa dni. Kate już od dawna nie obawiała się o niego, bo choć odchodził czasem,

zawsze wracał, jak pory roku i słońce. Gdziekolwiek był — pozostawał blisko niej,

ponieważ jedynym, co prócz Kate miało znaczenie dla Joego, były jego samoloty. Jak

ona, stanowiły nierozdzielną cząstkę jego istoty. Były mu niezbędne, w pewnym

sensie nawet bardziej niż ona. Rozumiała to i akceptowała, widząc w samolotach

równie ważną cząstkę osobowości Joego jak jego dusza i oczy. Nauczyła się je kochać,

bo w jakimś sensie były nim, elementem cudownej mozaiki, której na imię Joe.

Rada z ciszy panującej w domu i urody świata otulonego za oknami pierzyną świeżego

śniegu, pisała dziennik. Najwyraźniej straciła poczucie czasu, bo kiedy zadzwonił

telefon, odruchowo zerknęła na zegarek i stwierdziła ze zdumieniem, że już szósta.

Odgarnęła z czoła pukiel ciemnorudych włosów i z uśmiechem podniosła słuchawkę.

Była pewna, że dzwoni Joe, że za chwilę usłyszy głęboki aksamitny głos, który z

ożywieniem zacznie relacjonować wydarzenia dnia.

— Halo? — odezwała się, wyglądając przez okno. Rozciągał się za nim bajeczny

widok. Święta będą cudowne, kiedy tylko ściągną do

domu dzieci. Dzieci... mają domy, kariery, nowych najbliższych... Jej świat kręcił się

teraz tylko wokół Joego. Tylko Joe w nim pozostał, tylko on zajmował to

uprzywilejowane miejsce w samym centrum duszy.

— Pani Allbright? — Głos nie należał do Joego. W pierwszej chwili była

rozczarowana, ale zaraz powiedziała sobie, że to nic, że Joe zadzwoni za parę minut.

Bo przecież zawsze dzwonił. Nastąpiła dłuższa pauza, jak gdyby mężczyzna o

znajomym skądinąd głosie zakładał, iż domyśli się powodów jego telefonu. Tak, był

nowym asystentem Joego, kiedyś z nim rozmawiała. — Tu biuro pana Allbrighta. —

Znów pauza i Kate, bez żadnego konkretnego powodu, pomyślała, że to Joe kazał

swojemu pracownikowi zadzwonić, chociaż duchem obecny jest przy niej, stoi tuż

obok.

— Ja... jest mi bardzo przykro. Był wypadek.

Stężała, jak gdyby nagą wyrzucono ją na śnieg.

Zrozumiała, zanim dotarł do niej sens wypowiedzianych słów. Wypadek... był

wypadek... nastąpił wypadek... długo czekała na dzień, w którym zabrzmią te słowa,

potem o nich zapomniała, ponieważ Joe był na ten swój czarnoksięski sposób

nieśmiertelny. Niezniszczalny, niepokonany, nieugięty. Gdy się poznali, oświadczył, że

ma do dyspozycji sto żywotów i wykorzystał zaledwie dziewięćdziesiąt dziewięć, tak

więc w zapasie pozostaje jeszcze jeden.

— Po południu poleciał do Albuquerque — kontynuował głos i nagle Kate usłyszała,

że w pokoju donośnie tyka zegar, tyka tak samo jak czterdzieści lat temu, kiedy

przyszła matka, żeby powiedzieć jej o śmierci ojca. Tykanie było dźwiękiem, jaki

wydaje uciekający czas, było spadaniem w bezdenną otchłań... wierzyła, że nigdy

więcej nie stoczy się w tę otchłań, że Joe jej na to nie pozwoli. — Oblatywał prototyp.

— Głos w słuchawce wydał się Kate chłopięcy. Dlaczego to Joe nie dzwoni? Po raz

pierwszy od wielu lat przerażenie ścisnęło ją swymi szponami. — Samolot

eksplodował.

Te ostatnie słowa poraziły ją jak bomba.

— Nie.., ja... to nie mogło się wydarzyć... to niemożliwe... wykrztusiła, a potem

zastygła z przerażenia. Wiedziała już wszystko, nie musiał niczego dodawać. Wokół

niej obracały się w ruinę ściany jej bezpiecznego świata. — Tylko proszę nie mówić,

że...

Zapadła długa chwila ciszy, potem młody asystent Joego, który jako jedyny znalazł w

sobie dość odwagi, aby zadzwonić do Kate, dodał:

— Rozbił się nad pustynią.

Kate zamknęła oczy. Nie było żadnego wypadku, pomyślała. Ten telefon to urojenie.

Joe by tego nie zrobił. Był za młody, żeby mogło mu się przydarzyć coś takiego. Ona

była za młoda, żeby zostać wdową. A przecież znała tyle kobiet opłakuj ących stratę

swych mężów oblatywaczy. Joe je zawsze odwiedzał... A oto teraz dzwoni ten

rnlokos... ten dzieciak... który nie ma pojęcia, kim był dla niej be lub też kim ona była

dla niego. Skąd jednak mógłby wiedzieć? Znał tylko budowniczego imperium.

Człowieka-legendę. Nigdy nie dowie się o nim tego wszystkiego, czego ona uczyła się

przez pół życia.

— Czy zbadano wrak? — zapytała drżącym głosem, dochodząc do wniosku, że chyba

nie, bo gdyby ktoś to zrobił, z pewnością znalazłby Joego, ten zaś otrząsnąłby się z

kurzu, roześmiał i kazał się zawieźć do najbliższego telefonu, z którego mógłby do

niej zadzwonić.

Młody człowiek na drugim końcu linii nie chciał mówić, że eksplozja w powietrzu

rozświetliła niebo jak erupcja wulkanu czy też

— by posłużyć się porównaniem użytym przez pilota, który lecąc znacznie wyżej,

obserwował próbę — jak zrzucona na Hiroszimę bomba atomowa. Po Joem pozostało

tylko nazwisko.

— Nie mamy złudzeń, pani Allbright... Najserdeczniejsze wyrazy współczucia. Czy

mógłbym coś dla pani zrobić?

Milczała, niezdolna znaleźć właściwe słowa. A pragnęła tylko powiedzieć, że Joe jest

tu, przy niej, i zawsze będzie. Nikt i nic nie zdoła go jej odebrać.

— Ktoś z biura zadzwoni do pani później w... w... mhm... sprawach organizacyjnych

— rzekł z zakłopotaniem młody człowiek. Kate w milczeniu skinęła głową i odłożyła

Steel Danielle - Samotny orzeł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: