(1) Alan Dean Foster - OBCY - 8 Pasażer Nostromo.pdf - Alien - sitripio

ALAN DEAN FOSTER

OBCY

8 PASAŻER NOSTROMO

Siedmioro śniących.

Musisz zrozumieć, że nie zajmowali się snem zawodowo, nie. Zawodowcy to ludzie dobrze

opłacani, szanowani, to talenty bardzo poszukiwane. Jak większość z nas, tych siedmioro śniło swe

sny bez żadnego ukierunkowanego wysiłku, bez wewnętrznej dyscypliny. Śnić tak, żeby sen twój

można było zarejestrować, a później odtworzyć ku uciesze i rozrywce innych, to o wiele

ambitniejsze wyzwanie. Wymaga ono umiejętności regulowania podświadomych impulsów twór-

czych i kontrolowanego stratyfikowania wyobraźni, co łącznie bardzo trudno osiągnąć.

Zawodowiec to artysta maksymalnie zorganizowany i spontaniczny zarazem, to człowiek snujący

subtelną nić rozmyślań, a nie facet toporny i prostolinijny jak ty czy ja. Albo jak tych siedmioro

śpiących.

Z nich wszystkich namiastkę owego specjalnego, acz ukrytego daru posiadała tylko Ripley.

Tylko ona miała wrodzony talent do tworzenia marzeń sennych i górowała nad resztą załogi

elastycznością wyobraźni. Ale brakowało jej prawdziwego natchnienia i tej wielkiej dojrzałości

myśli, która cechuje zawodowców.

Dawała sobie znakomicie radę z segregowaniem zapasów i rozmieszczaniem ładunku.

Wiedziała, że taka to a taka skrzynia musi stać w takim to a takim miejscu i potrafiła wykazać to w

odpowiednich wykazach opisujących zawartość magazynów Nostromo . Ale własnego umysłu,

zasobów własnych myśli, posegregować już nie umiała - tu jej talent organizacyjny ulegał

wypaczeniu. Nadzieje i obawy, spekulacje i nie dokończone twory imaginacji hasały na chybił trafił

po wszystkich komórkach jej mózgu.

Tak, Ripley brakowało opanowania, brakowało samokontroli. Rozbuchane, iście rokokowe

myśli kłębiły się w jej głowie niczym piwo w beczce i tylko czekały, aż ktoś wybije szpunt. Trochę

więcej pracy, trochę więcej wysiłku i sierżant Ripley mogłaby przejść na zawodowstwo. A

przynajmniej tak czasami myślała.

Teraz kapitan Dallas. Kapitan Dallas wyglądał na skończonego lenia, był tymczasem

człowiekiem najlepiej z nich wszystkich zorganizowanym. Nie brakło mu też wyobraźni, o nie!

Dowodem na to była brodą. Jego broda. Nikt nie kładł się do hibernatorów z brodą. Nikt oprócz

Dallasa. Kiedy go pytano, dlaczego idzie spać z brodą - a wielu ciekawskich go o to pytało -

odpowiadał, że broda jest częścią jego osobowości. I przenigdy nie rozstałby się ze swoim

niemodnym, kędzierzawym zarostem, tak jak nie pozwoliłby sobie odciąć ręki czy nogi. Prawdziwy

z niego pan i dowódca: dowódca holownika Nostromo , pan własnego ciała. Dbał o całość i jednego,

i drugiego, i podczas snu, i na jawie.

Jak widać, Dallas umiał sobą kierować, posiadł umiejętność samoregulacji i tę niezbędną

odrobinę wyobraźni. Ale wyobraźni zawodowiec-śniący musi mieć znacznie więcej niż odrobinę.

Tak, bo dla zawodowca odrobina wyobraźni to uszczerbek, którego nie da się wyrównać

nieproporcjonalnie wielką dawką samokontroli i opanowania. Dlatego, summa summarum, trudno

by w nim szukać materiału na zawodowca wyższej klasy niż sierżant Ripley.

Spójrzmy na Kane'a. Kane nie umiał sobą sterować tak jak Dallas, ani swymi myślami, ani

poczynaniami, i miał o wiele mniejszą wyobraźnię. Na pierwszego oficera nadawał się znakomicie,

ale na kapitana...? Nie, na kapitana się nie nadawał. Kapitan to skumulowana energia, to umiejęt-

ność rozkazywania, a dobry Bóg nie obdarzył Kane'a ani jednym, ani drugim. Jego sny były

namiastką snów Dallasa. Przezroczyste, bezkształtne, były ich dalekim echem tak, jak dalekim,

stłumionym echem Dallasa był Kane. Ale nie znaczy to, że Kane nie dawał się lubić, przeciwnie.

Jednak żeby śnić zawodowo, trzeba mieć w sobie pewną specyficzną energię, a Kane'owi starczało

jej ledwie na codzienną wegetację.

Przypatrzmy się snom Parkera. Sny Parkera to sny może nie agresywne, ale zdecydowanie

mniej sielankowe niż sny Kane'a. Prawie wcale nie grzeszyły wyobraźnią. Były zbyt

specjalistyczne i rzadko kiedy dotyczyły ludzi. Trudno spodziewać się czegoś więcej po głównym

inżynierze Nostromo .

Bo Parker śnił sny jednoznaczne i czasami ohydne. Kiedy nie spał, plugawe myśli wijące się

niczym robactwo wypełzały czasami na wierzch, ale tylko wtedy, gdy inżynier wpadał w gniew lub

kiedy był poirytowany. Lecz spychał je szybko w głąb swojej duszy, gdzie niczym w wielkiej kadzi

fermentował wszelki brud i szlam pogardy. Nie, załoga tego nie widziała, o nie. Parker zawsze

pokazywał kolegom czyste, wydestylowane oblicze i nigdy nie pozwalał im sprawdzić, co kipi, co

bulgoce na dnie jego psychicznego kotła.

Lambert. Lambert nie śniła snów, które interesowałyby innych. Była już raczej natchnieniem

dla śniących. Podczas tego bardzo, ale to bardzo długiego snu jej niespokojne myśli krążyły

nieustannie wokół schematów międzyzespołowych i podzespołowych oraz wokół charakterystyk

nośności i obciążalności statku, które ulegały ciągłym korektom ze względu na zużycie paliwa. Od

czasu do czasu w jej sny wkraczała prawdziwa wyobraźnia, ale nigdy tak, żeby poruszyć innych.

Parker i Brett często sobie wyobrażali, co by to było, gdyby systemy i zespoły, za które

odpowiadali, połączyć z zespołami i systemami leżącymi w gestii Lambert. Problem nośności i

obciążalności Nostromo oraz kwestię zestawień przestrzennych rozważali w sposób, który

doprowadziłby ją do istnej furii. Ale Lambert nie zdawała sobie sprawy, że Parkera i Bretta brały

takie pokusy. Bo ci dwaj nie zdradzali się z niczym, swoje myśli trzymali tylko dla siebie,

zakuwając je w solidne kajdany marzeń sennych i marzeń na jawie. Byłoby kiepsko, gdyby

Lambert się zdenerwowała. Jako nawigator Nostromo odpowiadała przede wszystkim za ich

bezpieczny powrót do domu, a w kosmosie nic tak nie łączy i nie ekscytuje ludzi jak wizja

upragnionego, prawdziwego Domu.

Oficjalnie Brett pełnił na statku funkcję inżyniera-technika. To bardzo eleganckie określenie.

Oznaczało, że Brett jest równie inteligentny i uczony jak Parker, ale stoi niżej w hierarchii

służbowej. Ci dwaj tworzyli dziwaczną parę. Dla postronnego, obserwatora zdawali się być ludźmi

o kompletnie różnym statusie i całkowicie różnych charakterach. A jednak Brett i Parker przyjaźnili

się z sobą i znakomicie współpracowali. Udawało się to przede wszystkim dzięki Brettowi. Otóż

inżynier-technik nigdy nie wkraczał w kompetencje inżyniera-szefa i nigdy nie podważał jego

koncepcji. Z wyglądu i z usposobienia inżynier-technik był człowiekiem poważnym i

flegmatycznym, podczas gdy inżynier-szef miał charakter bardzo zmienny i lubił sobie kwieciście

ponarzekać. Wysiadł jakiś obwód? Parker potracił o tym gadać całymi godzinami, wygłaszać istne

tyrady, w których przeklinał wszystkie generacje wadliwej części do ziemskiego krzemu włącznie.

A Brett? Brett komentował to cierpliwym: "Racja."

"Racja." Dla Bretta to coś znacznie więcej niż opinia, to afirmacja własnego "ja." Bo milczenie

to według Bretta najszlachetniejsza forma porozumienia między ludźmi. W gadatliwości kryje się

szaleństwa.

I był jeszcze Ash, badacz i naukowiec. Ale wcale nie dlatego miał zabawne sny. Nie śmieszne.

Zabawne, zabawne na sposób bardzo specyficzny. Z całej załogi on właśnie miał najbardziej

profesjonalnie zorganizowane sny. I tylko jego sny stanowiły prawie idealne odbicie rozbudzonej

osobowości. Bo w snach Asha nie znalazłbyś ani ułudy, ani zafałszowań.

Nie dziwiłbyś się temu, gdybyś znał Asha, gdybyś dobrze go znał. Lecz tak naprawdę to nikt z

załogi Nostromo nic o nim nie wiedział. Za to Ash wiedział o sobie wszystko. Jak byś go spytał,

może by ci zdradził swoją tajemnicę i wyjaśnił, dlaczego nigdy nie chciał śnić zawodowo. Ale

nikogo z członków załogi najwyraźniej to nie interesowało, choć sny, sny profesjonalne,

fascynowały Asha niewątpliwie bardziej niż jego towarzyszy z Nostromo .

Aha, i był jeszcze kot, wielki żółty kocur o niepewnym rodowodzie. Wołali na niego Jones.

Jones to zwyczajny, najzwyklejszy kot domowy, w tym wypadku raczej okrętowy. Miał silny,

nieugięty charakter, przywykł do długich podróży i zdawał się rozumieć nieobliczalne odruchy

ludzi, którzy przemierzali kosmos. On też spał. Pogrążony w zimnym śnie, śnił sny proste i

niewyszukane, sny o przytulnych, ciemnych zakamarkach, o myszkach pląsających w stanie

nieważkości.

Choć trudno by go nazwać niewiniątkiem, z całej załogi śniącej na pokładzie Nostromo tylko

Jones był ze wszystkiego zadowolony.

Szkoda, że nikt z nich nie zajmował się snem zawodowo. Szkoda, gdyż w trakcie swej pracy

mieli okazję śnić znacznie więcej niż kilkunastu zawodowców razem wziętych. Bo konieczność

sprawiła, że sen stał się ich głównym zajęciem, sen i śnienie, i nic to, że hibernacja proces snu

wydatnie spowalniała. Spać, spać, spać i śnić - przed osiągnięciem celu podróży załoga statku

kosmicznego dalekiego zasięgu nie może robić nic więcej. To prawda, amatorzy z nich, amatorami

pozostać mieli do końca, życia, ale już od dawna ocierali się o próg fachowości.

Siedmioro ich było. Siedmioro spokojnie śpiących ludzi. Siedmioro ludzi zmierzających w

otchłań koszmaru.

A Nostromo ? Nostromo nie śnił, chociaż tak, dysponował swego rodzaju świadomością. Nie

śnił, bo tego nie potrzebował, tak jak nie potrzebował zbawiennych efektów hibernacji. Gdyby śnił,

jego marzenia senne byłyby zapewne krótkie i ulotne, gdyż Nostromo nigdy nie spał. Nostromo

pracował, pracował i utrzymywał ludzi przy życiu, dbając o to, żeby istoty, nad którymi przyszło

mu sprawować opiekę, zawsze w swym śnie wyprzedzały o krok wszechobecną śmierć. Bo trop w

trop za lodowatym snem szła śmierć, bo śmierć płynęła za nim jak olbrzymi szary rekin za okrętem

na morzu.

Dowody potwierdzające nieustanną, mechaniczną czujność Nostromo widoczne były wszędzie,

w każdym sektorze uśpionego statku. Cichutki szum, delikatne szmery, przyćmione światełka, - to

oznaki, że instrumenty i urządzenia Nostromo bez spoczynku trzymały straż. Macki czujników

wnikały w samą tkankę kadłuba, w każde spojenie, w najmniejszy, w najmniej ważny obwód

elektroniczny. Sięgały również na zewnątrz, badając tętno kosmosu. Te właśnie zewnętrzne

czujniki. wychwyciły jakąś elektromagnetyczną anomalię.

Część mózgu Nostromo specjalizowała się w analizowaniu i rozszyfrowywaniu wszelkich

odchyleń od normy. Owa część i tę anomalię dokładnie przeżuła, stwierdziła, że rodzaj impulsu

raczej jej nie w smak, przestudiowała wyniki obliczeń i podjęła decyzję. Uśpiona aparatura została

obudzona, drzemiącymi dotychczas obwodami znów popłynął kontrolowany strumień elektronów.

Jak gdyby dla uczczenia tej doniosłej chwili na pokładach rozbłysły feerie jaskrawych świateł.

Elektroniczny mózg Nostromo tchnął w statek nowe życie.

Rozległo się charakterystyczne popiskiwanie elektronicznych sygnałów, chociaż jak na razie

słyszeć je mogły i rozpoznawać tylko i wyłącznie uszy sztuczne. Był to dźwięk od dawna na statku

nie słyszany i oznaczał, że zdarzyło się coś, co nieczęsto się zdarza.

Delikatny trzask przełączników, rozbłyski budzących się do życia ekranów, światła, szum

rozprawiających z sobą urządzeń - to wszystko nie ominęło również pewnej sali wyłożonej białym

metalem, sali niezwykłej. W sali tej znajdowało się siedem kokonów z śnieżnobiałej stali i plastyku.

Tu do symfonii dźwięków dołączył dźwięk nowy. W komorze hibernacyjnej rozległ się odgłos

jakby gwałtownego wydechu i salę wypełniła świeżo spreparowana, zdatna do oddychania

atmosfera. Ludzie nader chętnie powierzali swój los małym, kruchym bóstwom w rodzaju

Nostromo ufając, że kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, bóstwa owe ich wyręczą i tchną w ciała

nowe życie.

Dlatego teraz czujniki na wpół rozbudzonego już Nostromo przeanalizowały skład

dostarczonego przed chwilą powietrza i orzekły, że człowiek, ta drobna, słabowita istota, może nim

z powodzeniem oddychać. Zapłonęło jeszcze więcej lamp, zamknęło się jeszcze więcej obwodów.

Nie było fanfar, nie było werbli. Skorupy siedmiu poczwarek pękły, z siedmiu kokonów zaczęli

wynurzać się ludzie, niczym gąsienice pełznące do światła.

Odarci z marzeń sennych, członkowie załogi Nostromo wyglądali nawet mniej imponująco niż

podczas hibernacji. Po pierwsze dlatego, że wszyscy ociekali ochronnym kriohydratem, który przez

długi czas wypełniał i otaczał ich ciała. Choć antyseptyczny, wzmacniający, śluz to zawsze śluz i

człowiekowi wybitnie w nim nie do twarzy.

Po drugie, wszyscy byli nadzy, a kriohydrat nie daje tak wyszczuplającego efektu jak sztuczna

skóra zwana ubraniem.

- Chryste... - mruknęła Lambert, dotykając ze wstrętem swych ramion i boków. - Jak tu zimno!

Wyszła z, trumny chroniącej życie miast śmierci i poszperała w skrytce na rzeczy. Znalazła

ręcznik i zaczęła wycierać nogi, śliskie od przezroczystego syropu.

- Szlag by to... - burczała. - Dlaczego Mamuśka nie może ogrzać statku, zanim nas obudzi? -

Teraz wycierała stopy, próbując sobie przypomnieć, gdzie zostawiła ubranie.

- Dobrze wiesz dlaczego. - Parker był zbyt zajęty swoim lepkim, umęczonym ciałem, żeby

gapić się na nagą Lambert. - Polityka ekonomiczna naszego Towarzystwa, ot co. Oszczędność

energii, innymi słowy zwykłe, cholera, sknerstwo. Po co marnować prąd na ogrzewanie komory

hibernacyjnej, jeśli można zaczekać do ostatniej chwili? No a poza tym, jak się stąd wyłazi, zawsze

człowiekowi zimno. Sama wiesz, do ilu stopni spada wewnętrzna temperatura podczas snu.

- Taa, wiem. Ale i tak zimno tu jak w grobie... - Nie chciała mu przyznać racji, chociaż Parker

znał się na rzeczy; nigdy jej specjalnie nie zależało na głównym inżynierze Nostromo .

Do jasnej cholery, Mamuśku! pomyślała widząc, jak na jej przedramieniu robi się gęsia skórka.

Daj czadu! Do diabła, ogrzej nas w końcu!

Dallas osuszał ciało z resztek śluzowatego kriohydratu. Starał się nie patrzeć na coś, czego

pozostali członkowie załogi nie mogli widzieć. Dzięki inteligencji Nostromo zauważył to już

wcześniej, zanim wstał z hibernatora.

- Robota nas szybko rozgrzeje - rzucił.

- Lambert mruknęła coś pod nosem.

- Wszyscy na stanowiska - rozkazał Dallas. - Pamiętacie chyba, za co bierzecie forsę. Nie płacą

wam za spanie i przesypianie własnych kłopotów.

Nikt -się nie uśmiechnął, nikomu nie chciało się na tę uwagę odpowiadać.

Parker zerknął na Bretta, który wciąż jeszcze siedział w hibernatorze.

- Sie masz - powiedział. - Żyjesz?

- Ano.

- Szczęściarze z nas - rzuciła Ripley. Przeciągnęła się, a zrobiła to estetyczniej niż pozostali. -

To miło, że pierwszy krasomówca Nostromo jest gadatliwy jak zwykle.

Brett tylko się uśmiechnął, nie powiedział ani słowa. Był tak rozmowny jak maszyny, które

obsługiwał, to jest nie odzywał się prawie wcale. Jego milczkowatość była dyżurnym dowcipem

wśród załogi, ale nie, nie naśmiewali się z niego - śmiali się razem z nim.

Dallas zgiął ręce w łokciach, uniósł je na wysokość mostka, równolegle do podłogi, i zaczął

wykonywać skręty tułowia; długo nie używane muskuły zdawały się z lekka poskrzypywać. Jego

myśli koncentrowały się wyłącznie na jednym: na pomarańczowożółtym migającym światełku,

które zauważył z hibernatora. Takie cyklopowate, iście diabelskie światełka były wymowniejsze niż

słowa i znaczyły, że nie dotarli jeszcze do kresu podróży, że Nostromo obudził ich z jakiegoś

innego powodu. I Dallas już łamał sobie głowę z jakiego.

Ash usiadł i rozejrzał się wokoło. Twarz miał bez wyrazu i można było sądzić, że wciąż jeszcze

śpi.

- Jestem trup... - mruknął i popatrzył na Kane'a.

Pierwszy oficer wciąż zmagał się ze snem i akurat ziewał. Według naukowej opinii Asha tak

naprawdę to Kane przepadał za hibernacją - niewykluczone, że cierpiał na senność napadową - i

gdyby mu tylko pozwolili, chętnie spędziłby w zimnym kokonie całe życie. Nieświadom podejrzeń

badacza, Parker zerknął na Asha i powiedział grzecznie:

- I wyglądasz jak trup, Ash.

Wiedział, że sam nie wygląda lepiej, gdyż hibernacja zmiękczała skórę i osłabiała mięśnie.

Spojrzał na lodowatą trumnę Kane'a.

Pierwszy oficer w końcu usiadł.

- Jak to dobrze znów być pośród żywych... - powiedział i zmrużył oczy.

- Naprawdę? Budzisz się tak długo, że trudno w to uwierzyć.

Kane był urażony.

- To potwarz, Parker, cholerna potwarz! Po prostu wolniej się ruszam i tyle.

- No pewnie, no pewnie... - Główny inżynier nie kontynuował tematu i obrócił się w stronę

kapitana, którego pochłaniało coś, czego Parker ze swojego miejsca nie widział. - Nim

zacumujemy, może byśmy tak pogadali o premii, co? - zaproponował.

- Racja. - Po raz pierwszy od chwili przebudzenia Brett okazał słabe oznaki zainteresowania

otoczeniem. Parker zaczął nakładać buty i mówił dalej:

- Uważamy z Brettem, że należy się nam pełna dola. Sto procent premii za udaną misję plus

pensja i odsetki od udziałów, co nie, Brett?

Przynajmniej inżynierów szlag mi podczas snu nie trafił, pomyślał ociężale Dallas. Ledwie

kilka minut temu odzyskali przytomności, a już narzekają.

- Dostaniecie tyle, na ile opiewa kontrakt. Ani mniej, ani więcej. Jak pozostali.

- Pozostali dostają więcej niż my - powiedział cicho Brett.

Jak na Bretta, to było istne przemówienie. Ale na kapitanie elokwencja inżyniera-technika nie

wywarła żadnego wrażenia. Dallas nie miał czasu ani na drobiazgi, ani na rozmowy pół żartem, pół

serio. Jego całą uwagę przykuwało owo mrugające światełko. Pochłaniało go do tego stopnia, że nie

mógł myśleć o niczym innym.

- Bo na to zasługują - odparł. - Idźcie na skargę do zarządu Towarzystwa, wolna droga. A teraz

na stanowiska.

- Na skargę do zarządu Towarzystwa, do Towarzystwa... - mruczał nieszczęśliwie Parker,

patrząc jak Brett wychyla się z hibernatora, żeby osuszyć nogi. - To tak, jakby iść na skargę do

samego Pana Boga.

- Racja - zgodził się z nim Brett, majstrując przy lampce we wnętrzu hibernatora; dawała słabe

światło. Brett należał do tego rodzaju ludzi, którzy mogą przekuśtykać dziesięć kilometrów ze

złamaną nogą, ale którzy nie potrafią przejść obojętnie obok zepsutej spłuczki od sedesu.

Dallas ruszył do sali informatycznej.

- Dowcipnisie, niech któreś z was sięgnie do trumny po ten koci zewłok - rzucił przez ramię.

To Ripley wydobyła z hibernatora żółtawe, bezwładne ciałko Jonesa.

(1) Alan Dean Foster - OBCY - 8 Pasażer Nostromo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: