Basso Adrienne - Skazany na miłość.pdf - 2 - Agadoo86

Adrienne Basso

Skazany na mi łość

Londyn, Anglia

Wczesna wiosna 1817 roku

D zień był chłodny, mglisty i pochmurny, jednak pogoda najwyraźniej

nie odstraszyła londyńczyków, bo zatłoczone ulice tętniły

życiem. Mdły zapach błota i koni, stukot kół eleganckich dyliżansów,

turkot wozów handlarzy i widok niezmierzonego tłumu

rozmaicie ubranych przechodniów - wysokich i niskich, grubych

i chudych - budziły ciekawość.

Obraz ten był czymś nowym dla młodej kobiety, która w innych

okolicznościach wychylałaby się z powozu, aby podziwiać tajemniczy,

nieznany świat. Ale nie dziś.

Wzdychając z rezygnacją, Claire Truscott Barrington, lady Fairhurst,

odwróciła głowę od okna i zamknęła oczy, żeby odciąć się od widoku

zatłoczonych ulic Londynu. Gdyby równie łatwo mogła zapomnieć

o dręczącym ją poczuciu winy, złagodzić rozczarowanie sobą samą

z powodu tchórzliwego czynu, jaki niebawem miała popełnić...

Obietnicy należy dotrzymywać. To proste stwierdzenie nie dawało

jej spokoju i pobrzmiewało w głowie przez dwa długie dni drogi,

od chwili, gdy została zmuszona zgodzić się na tę podróż. Omal

nie zaczęła powtarzać go na głos. Zastanawiała się gorączkowo, czy

przestanie ją nękać, gdy będzie miała już za sobą nikczemny

postępek,

jednak podejrzewała, że wrażliwe sumienie nie da jej spokoju.

Przyczyna całej udręki siedziała w tej chwili naprzeciwko niej,

chrapiąc donośnie. Starsza dama w przekrzywionym czarnym

kapeluszu,

z delikatnie drżącym podwójnym podbródkiem i nieposłusznym

kosmykiem siwych włosów, opadającym na pomarszczony

policzek, wyglądała na bezbronną i kruchą, jednak Claire znała ją

doskonale.

Cioteczna babka Agnes słynęła wśród swoich bliskich z

poszanowania

więzów rodzinnych i niezłomnej siły woli, które cechowały

ją niemal od urodzenia. Na nieszczęście Claire wiek nie ostudził

temperamentu Agnes ani nie zmienił jej wścibskiej natury.

Przez przypadek babka postanowiła po drodze do Londynu zrobić

nieplanowany przystanek w Wiltshire, by odwiedzić rodzinę.

Uparcie twierdziła, że koniecznie musi pogratulować swojej

ciotecznej

wnuczce zamążpójścia, choć Claire podejrzewała, że był to

jedynie pretekst. Babka Agnes chciała osobiście ocenić walory pana

młodego, by orzec, czy jest w stanie sprostać jej wysokim

wymaganiom.

A kiedy okazało się, że nie może poznać męża Claire, bo nie ma

go w Wiltshire, nie dała za wygraną; postanowiła złożyć wizytę

lordowi

Fairhurstowi w Londynie.

- Kiedy ostatnim razem jechałam do Londynu, przeżyłam koszmar

- odezwała się babka Agnes, postukując rytmicznie laską o podłogę

powozu. -Wiem, że mój woźnica starał się, jak mógł, jednak

powóz tak podskakiwał i zarzucał, że czułam wszystkie kamienie

i wyboje na tej drodze. Ulżyło mi, gdy utknęliśmy w błocie, bo

moje stare kości mogły chwilę odpocząć. Cieszy mnie niezmiernie,

że tym razem drogi są o wiele lepsze.

Przestraszona Claire podniosła wzrok. Była tak zmartwiona i

pogrążona

w rozmyślaniach, że nie zauważyła, że babka nie śpi.

- Mam nadzieję, że woźnica babci bez trudu trafi pod właściwy

adres - powiedziała, marząc skrycie, by nie odnaleźli miejsca

przeznaczenia

i musieli całą noc błąkać się po ulicach Londynu. Albo

jeszcze lepiej, żeby złamali coś w koleinie, utknęli w błocie i musieli

zrezygnować z dalszej podróży. Na zawsze.

- Rodzina lorda Fairhursta mieszka przy jednej z najbardziej

znanych ulic w mieście - odrzekła babka i prychnęła, niechętnie

okazując uznanie. - Mój woźnica doskonale zna tę część Londynu,

więc odnajdziemy dom bez trudu.

- Cieszę się niezmiernie. - Claire uśmiechnęła się blado i otuliła

płaszczem, chociaż wiedziała, że skostniałe ręce i dreszcze na ciele

nie mają nic wspólnego z panującą temperaturą.

- Z przyjemnością poznam wreszcie lorda Fairhursta - oznajmiła

z uśmiechem babka. Claire się skrzywiła. Instynkt podpowiedział

jej, że wchodząc do domu męża, będzie musiała szybko myśleć,

szybko mówić i jeszcze szybciej działać. A z babką u boku to prawie

niemożliwe.

- Nie musi babcia ze względu na mnie odkładać powrotu do

domu - powiedziała nerwowo. - Powóz dowiezie mnie pod same

schody rezydencji lorda Fairhursta. Doskonale poradzę sobie sama.

- Nonsens - odparła babka Agnes. - Żadna szanująca się kobieta

nie powinna chodzić nigdzie sama, nawet jeśli jest mężatką.

- Przecież jadę do domu mojego męża.

Babka zmrużyła oczy.

- Tym bardziej powinnaś mieć odpowiednie towarzystwo.

Wprawdzie nie mamy wielkich tytułów, ale pochodzimy z

szanowanego

rodu i możemy chlubić się tym, że nasza rodzina od pokoleń

zaszczytnie służy koronie. Jesteś w Londynie, więc powinnaś

pokazać się z jak najlepszej strony, zwłaszcza mając do czynienia

z rodziną lorda Fairhursta.

Claire zamrugała nerwowo. Nie, nie dopuści do tego.

- Babciu Agnes, oczywiście może babcia towarzyszyć mi dziś

wieczorem - zaczęła ostrożnie. -Jednak wydaje mi się, że byłoby

lepiej, gdyby babcia poczekała do jutra, by poznać mojego męża.

Na pewno chciałaby babcia należycie odpocząć i odświeżyć się po

długiej podróży.

Zmierzyła krytycznym spojrzeniem nieco pognieciony strój podróżny

babki, po czym skrzywiła się, jakby poczuła nieprzyjemny

zapach. Babka Agnes w jednej chwili poczerwieniała. Claire nie bez

wyrzutów sumienia wykorzystała do swoich celów największą słabość

babki -jej nadmierną próżność, choć, szczerze mówiąc, starsza

pani wyglądała bez zarzutu.

Clare osiągnęła to, co zamierzała. Oczy babki Agnes otworzyły

się szeroko, kiedy zrozumiała aluzję.

- Cóż, sądzę, że możemy zrobić wyjątek - odpowiedziała, z

roztargnieniem

przesuwając dłonią w rękawiczce po niewidocznych

zagnieceniach na spódnicy. - Może lepiej, bym poznała wszystkich

jutro. Powinniśmy ułożyć dzień tak, byśmy mogli spędzić razem

popołudnie. Tylko we troje: ty, ja i lord Fairhurst.

Claire nie wiedziała, jak odpowiedzieć na tak dziwną propozycję,

skinęła więc lekko głową.

„Dane słowo jest ponad wszystko". Znowu zadrżała. Zawsze

z dumą trzymała się tej zasady. W ciągu dwudziestu trzech lat życia

spotkała wielu osobników, którzyją lekceważyli. Świadomie od nich

stroniła; brakło im charakteru. A teraz miała zasilić ich szeregi.

Być może spotkała ją kara za to, że była tak nieprzejednana i nie

rozumiała, iż czasami okoliczności popychają człowieka do czynów,

o które nigdy by się nie podejrzewał. Rozmyślania przyprawiły ją

o ostry ból w piersiach, jednak w tej chwili powóz skręcił i zaczął

zwalniać - zdała sobie sprawę, że to nieodpowiedni czas na życiowe

przemyślenia.

Dotarli na miejsce.

Wyprostowała się, nie dotykając plecami oparcia, z rękami

ściśniętymi

na podołku i czekała, aż pojazd się zatrzyma. Jej serce i umysł

szalały ze strachu. Przez chwilę, pod wpływem impulsu, miała

ochotę wykrzyczeć babce całą prawdę i wyjaśnić, dlaczego nie

powinna wchodzić do tego domu.

Powstrzymała jednak ten odruch tchórzostwa. Choć w głębi duszy

za niezręczną sytuację chciała winić babkę, doskonale wiedziała,

kto naprawdę ponosi odpowiedzialność - ona i tylko ona.

Powoli stąpała po malutkich stopniach powozu. Zapadł już

zmierzch i okna w wielu rezydencjach rozświetlał blask świec, który

ostro kontrastował z ponurym nastrojem Claire.

Obawiała się, że nie uda jej się zachować zimnej krwi, pożegnała

więc babkę pośpiesznie i ruszyła naprzód. Lokaj wyciągnął z powozu

jej bagaż i po chwili stanął obok niej przed imponującymi

wejściowymi drzwiami. Claire zabrakło tchu.

- Dziękuję za pomoc, Doddson. Możesz wrócić do powozu.

Wyciągnęła rękę i wzięła torbę podróżną z rąk służącego. Zabrała

ze sobą niewiele i zdziwiła się, że trzy suknie, para butów, nieco

bielizny i koszule nocne wydają się tak ciężkie.

Lokaj spojrzał na nią zmieszany i zrobił ruch, jakby zamierzał jej

odebrać bagaż, ale powstrzymała go stanowczo.

- Dziękuję - powtórzyła, po czym odprawiła go skinieniem głowy,

raz jeszcze nakazując mu, by wrócił do powozu. Gdyby nie

wpuszczono jej do tego domu, wolała nie mieć świadków, którzy

roznieśliby plotki po całym świecie.

Doddson znał swoją powinność; rzucił jej raz jeszcze pełne niepokoju

spojrzenie i odwrócił się, kręcąc głową. Claire zapukała do

drzwi. Dźwięk poniósł się echem w wieczornej ciszy, potęgując

i tak niemałe zdenerwowanie.

Drzwi otworzyły się bardzo powoli. Na Claire padło przytłumione

światło. Miała wrażenie, że uwypukliło wszystkie jej wady: znaczny

wzrost, skromne i niemodne ubranie, obfity biust i szerokie biodra.

Wiedziała, że zrobiła mądrze, zostawiając babkę w powozie, jednak

przez chwilę żałowała, że ta nie stoi obok niej. Przy potężnej babce

Agnes bez wątpienia wypadłaby korzystniej.

Drzwi otworzył lokaj, który zmierzył ją wzrokiem i prychnął głośno.

- Państwo nie przyjmują wizyt o tej porze - oznajmił oschle.

-Jeśli pani sobie życzy, proszę zostawić wizytówkę.

Uniosła podbródek i spojrzała na niego z determinacją.

- Nie przyszłam tu w odwiedziny. Proszę tylko o krótkie spotkanie

z lordem Fairhurst - oznajmiła stanowczo i zanim służący

zdążył się zastanowić, czy pozwolić jej wejść, czubkiem buta

zdecydowanie popchnęła drzwi.

- Proszę pani! - Przerażony lokaj uniósł siwe brwi.

Claire weszła do przestronnego holu, a później odwróciła się

i utkwiła w mężczyźnie surowe spojrzenie.

- Wiem, że wygląda to niestosownie i dziwnie, jednak mogę

zapewnić,

że lord Fairhurst będzie chciał spotkać się ze mną. Natychmiast i na

osobności.

Choć starała się sprawiać wrażenie pewnej siebie, czekała na

odpowiedź lokaja, czując, jak nogi uginają się pod nią. Przyglądał jej

się niechętnym wzrokiem - aż w końcu skinął przyzwalająco głową.

- Dobrze, proszę pani. Pójdę i dowiem się, czy jaśnie pan jest

w domu. Pani nazwisko, za pozwoleniem?

Zmieszała się. Rzecz jasna, nie mogła powiedzieć służącemu, że

nazywa się lady Fairhurst. Wziąłby ją za wariatkę i niewątpliwie

natychmiast

wyrzucił za drzwi.

- Moja sprawa do lorda Fairhursta ma charakter osobisty i jest

delikatnej natury. - Starała się, by jej głos brzmiał pewnie. - Lepiej

będzie dla wszystkich zainteresowanych, jeśli nie zapowie pan

mojego przybycia.

Zaległa krótka cisza; lokaj rozważał jej prośbę. Dobrze choć, że nie

odrzucił jej z miejsca, jednak na wszelki wypadek zmierzyła wzrokiem

długość eleganckich krętych schodów. Jeśli trzeba będzie, bez

wahania wbiegnie na górę i sama odnajdzie lorda Fairhursta.

Zabrnęła

zbyt daleko, by uniemożliwiono jej to spotkanie.

Po kolejnej minucie lokaj podjął decyzję.

Basso Adrienne - Skazany na miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: