Quick Amanda - Bestia.pdf - 2 - Agadoo86

Amanda Quick

Bestia

Była to scena z nocnego koszmaru. Gideon Westbrook, wicehrabia St. Justin, stał w

progu, przypatrując się, jak wygląda pogodne popołudnie w piekle. Wszędzie wokół walały

się kości. Wyszczerzone w dzikim uśmiechu czaszki, zbielałe żebra, połamane kości udowe

przypominały siedzibę szatana. Na parapecie okiennym piętrzyły się fragmenty skał

zawierające skamieniałe zęby, kości palców i inne dziwne resztki. W rogu pokoju widniała

sterta kręgów.

W samym środku tego niepokojącego rozgardiaszu siedziała niewielka postać w

poplamionym fartuchu. Biały muślinowy czepek przekrzywiony na bakier przykrywał grzywę

splątanych kasztanowych włosów. Kobieta, najwyraźniej dość młoda, siedziała przy

masywnym mahoniowym biurku. Zwrócona do Gideona plecami, szkicowała coś pracowicie,

skupiwszy całą uwagę na czymś, co wyglądało na długą kość uwięzioną w kamieniu. Stojący

w progu Gideon zauważył brak obrączki na jej szczupłych palcach trzymających rysik. Była

to zatem jedna z córek, nie zaś wdowa po wielebnym Pomeroyu.

Właśnie tego mi teraz potrzeba, pomyślał Gideon, kolejnej córki proboszcza. Gdy

umarła córka poprzedniego, a jej ojciec opuścił to miejsce, ojciec Gideona wyznaczył

kolejnego proboszcza, wielebnego Pomeroya. A kiedy ten umarł cztery lata temu, Gideon,

zarządzający już wtedy majątkiem swego ojca, nie trudził się nawet, by wyznaczyć nowego.

Po prostu nie był szczególnie zainteresowany kondycją duchową mieszkańców Upper

Biddleton. Zgodnie z porozumieniem zawartym z Pomeroyem, jego rodzina pozostała w

probostwie. Płacili czynsz na czas i była to jedyna rzecz, która interesowała Gideona. Teraz

przyglądał się jeszcze przez chwilę niecodziennej scenie, którą miał przed oczami, po czym

rozejrzał się w poszukiwaniu osoby, która zostawiła drzwi domku otwarte. Nie zauważywszy

nikogo, zdjął z głowy kapelusz o pofalowanym rondzie z bobrowych skórek i wszedł do

niewielkiego przedpokoju.

Wchodząc, poczuł towarzyszący mu powiew morskiej bryzy. Był koniec marca i

pomimo że dzień był wyjątkowo ciepły jak na tę porę roku, morskie powietrze nadal było

ostre. Gideona rozbawił, ale też - musiał to przyznać -zaintrygował widok młodej kobiety

siedzącej wśród starych kości pokrywających podłogę gabinetu.

Szybkim krokiem przeciął hall, starając się jednak, by jego buty do konnej jazdy nie

wydały najcichszego nawet dźwięku w zetknięciu z kamienną podłogą. Był rosłym

mężczyzną, niektórzy nawet mówili, że monstrualnym, i dlatego by nie wyglądać niezgrabnie

- wiele lat temu nauczył się poruszać bezszelestnie. Nie lubił, kiedy mu się ciągłe ktoś

przyglądał. Zatrzymał się w progu gabinetu, by przyjrzeć się jeszcze raz pracującej kobiecie.

Najwyraźniej była tak pochłonięta szkicowaniem, że nie wyczuła jego obecności.

Gdy przemówił, czar tej chwili prysł.

- Dzień dobry.

Młoda kobieta przy biurku drgnęła, przestraszona, upuściła rysik i zerwała się z

krzesła. Odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Gideonem. Jej oczy wyrażały przerażenie.

Gideon przywykł już do takiej reakcji. Nigdy nie był przystojnym mężczyzną, w

dodatku głęboka blizna, przecinająca lewy policzek i szczękę, nie poprawiała ogólnego

wrażenia.

- Kim jesteś, u diabła? - Młoda kobieta schowała ręce za plecami. Starała się ukryć

swoje rysunki pod gazetą. Wstrząs, widoczny w jej wielkich, turkusowych oczach, zaczął się

stopniowo zmieniać w podejrzliwość.

- St. Justin. - Gideon posłał jej uprzejmy, choć chłodny uśmiech, świadom tego, jak

brzydko skrzywiła się przy tym jego blizna. Czekał, aż jej niewiarygodnie błyszczące oczy

wypełnią się odrazą.

- St. Justin? Lord St. Justin? Wicehrabia St. Justin?

- Tak.

Zamiast spodziewanego obrzydzenia, w jej oczach rozbłysła głęboka ulga.

- Dzięki ci, Boże.

- Rzadko jestem witany z takim entuzjazmem - mruknął Gideon.

Młoda dama ciężko opadła na krzesło. Zachmurzyła się.

- Nieładnie, milordzie. Przyprawił mnie pan o silny wstrząs. Dlaczego podkradał się

pan w tak dziwny sposób?

Gideon rzucił za siebie znaczące spojrzenie, wskazując otwarte drzwi domku.

- Jeżeli tak bardzo niepokoi panią myśl o ewentualnych intruzach, najlepszym

wyjściem byłoby bez wątpienia zamknięcie i zaryglowanie drzwi.

Podążyła wzrokiem w ślad za jego spojrzeniem.

- Ach, tak. Widocznie pani Stone zostawiła je otwarte. Jest zwolenniczką świeżego

powietrza. Proszę wejść, milordzie.

Ponownie wstała i podniosła dwa opasłe tomy z jedynego wolnego krzesła w pokoju.

Przez chwilę rozglądała się niezdecydowanie, szukając wśród rumowiska kamieni wolnego

miejsca dla książek. Poddała się z lekkim westchnieniem i upuściła książki na podłogę.

- Proszę usiąść, sir.

- Dziękuję. - Gideon wszedł niespiesznie do gabinetu i ostrożnie usiadł na niedużym

krześle. Moda na delikatne meble nie była najodpowiedniejsza dla wzrostu i wagi

wicehrabiego. Ku jego uldze, krzesło okazało się dość solidnie.

Popatrzył na książki, które przedtem zajmowały jego krzesło. Pierwszą z nich była

Teoria Ziemi Jamesa Huttona, drugą zaś Ilustracja Huttońskiej teorii Ziemi Playfaira. Teksty

te, wraz z zaśmiecającymi pokój kośćmi, wyjaśniały wszystko. Ich właścicielka była

miłośniczką skamielin. Może obcowanie ze zbielałymi, szczerzącymi zęby czaszkami

sprawiło, że nie przeraziła jej moja zeszpecona twarz, pomyślał złośliwie Gideon.

Najwyraźniej była przyzwyczajona do niecodziennych widoków. Przez chwilę przyglądał się,

jak zbiera szkice i notatki.

Była co najmniej dziwna. Gąszcz potarganych, wzburzonych włosów wymknął się

spod czepka i ledwie się trzymał dzięki kilku niedbale wetkniętym

weń szpilkom. Włosy ocieniały jej twarz niczym puszyste, skłębione obłoki. Z pewnością nie

była piękna ani nawet ładna, a przynajmniej nie tak, jak wymagała tego ówczesna moda.

Jednak jej uśmiech miał pewien wdzięk. Pełen był energii i życia, podobnie jak reszta jej

osoby. Gideon zauważył, że dwa z małych, białych zębów wystawały nieco do przodu. Nie

wiedzieć czemu, uznał

to za urocze.

Ostry grzbiet niedużego nosa, wystające kości policzkowe w połączeniu z błyskiem

inteligencji w badawczo patrzących oczach nadawały jej twarzy wyraz nieco agresywny. To

nieśmiała, skromna panienka, stwierdził Gideon. Przy takiej kobiecie zawsze było wiadomo,

na czym się stoi. Spodobało mu się to.

Jej twarz przywiodła mu na myśl obraz małego, sprytnego kotka i - wiedziony nagłym

impulsem - zapragnął ją pogłaskać, ale powstrzymał się. Bolesne doświadczenie mówiło mu,

że córki pastorów mogą okazać się bardziej niebezpieczne, niż na to wyglądają. Raz się już

sparzył, i wystarczy.

Odgadł, że gospodyni tego domku ma niewiele więcej niż dwadzieścia lat.

Zastanawiał się, czy to przez brak posagu była dotąd niezamężna, czy też zamiłowanie do

starych kości odstraszało potencjalnych konkurentów. Niewielu dżentelmenów miałoby

ochotę oświadczyć się kobiecie, która wykazywała więcej zainteresowania skamielinami niż

flirtem.

- Rozumiem - odpowiedział jej zimno Gideon. - Reputacja damy to dość kruchy

towar, a córka proboszcza narażona jest na szczególne niebezpieczeństwo, prawda?

Popatrzyła na niego, nic nie rozumiejąc.

- Przepraszam. Co pan powiedział?

- Może powinna pani poprosić kogoś z rodziny lub gospodynię, by nam towarzyszyli.

Ze względu na pani dobre imię.

Oczy Harriet rozszerzyły się w zdumieniu.

- Dobre imię? Na Boga! Nie o tym mówiłam, milordzie. Nigdy jeszcze nie groziło mi

uwiedzenie, a teraz, jako że mam prawie dwadzieścia pięć lat, perspektywa takiego

zagrożenia nie wydaje się bliższa.

- Czy matka pani nie zadała sobie trudu, by ostrzec panią przed obcymi?

- Na Boga, nie! - Uśmiechnęła się na myśl o matce. - Ojciec nazywał ją świętą za

życia. Była życzliwa i gościnna w stosunku do wszystkich. Zginęła w powozie, w wypadku,

który wydarzył się dwa lata przed naszym sprowadzeniem się do Upper Biddleton. Był środek

zimy i wiozła ciepłe ubrania dla biednych. Wszystkim nam okropnie jej brakowało przez

dłuższy czas. Szczególnie tacie.

- Rozumiem.

- Jeżeli zaś chodzi panu o zasady przyzwoitości, milordzie - ciągnęła gawędziarskim

tonem - obawiam się, że nic nie możemy zrobić. Moja ciotka i siostra poszły do miasteczka

do sklepu. Natomiast gospodyni jest tu gdzieś w pobliżu, ale wątpię, by okazała się pomocna

w wypadku, gdyby pan nastawał na moją cześć. Jest dość odporna na wszelkie symptomy

nadchodzącego niebezpieczeństwa.

- Zgadzam się - odparł Gideon. - W niewielkim stopniu okazała się pomocna młodej

damie, która mieszkała tu poprzednio.

Harriet popatrzyła na niego zainteresowana.

- Ach, poznał pan zatem panią Stone?

- Znaliśmy się kilka lat temu, gdy mieszkałem w sąsiedztwie.

- Oczywiście. Była przecież gospodynią poprzedniego rektora, prawda?

Odziedziczyliśmy ją razem z probostwem. Ciocia Effie mówi, że jej obecność wpływa na nią

deprymująco, ale tata powtarzał, że powinniśmy być miłosierni. Twierdził, że nie możemy jej

odprawić, bo nigdy w okolicy nie znajdzie sobie pracy.

Gideon omiótł wzrokiem resztę jej postaci. Zauważył muślinową suknię z

podniesionym stanem, która niegdyś miała prawdopodobnie odcień błyszczącego brązu, a

teraz była wyblakła. Plisowana bluzka wypełniała skromny dekolt sukni. To, co znajdowało

się pomiędzy bluzką a fartuchem, dawało pole do popisu dla wyobraźni. Gideon odgadł

gładkie, krągłe piersi i szczupłą talię. Patrzył uważnie, gdy młoda dama pośpieszyła na drugą

stronę stołu, by ponownie zająć swoje miejsce. Kiedy otarła się o brzeg biurka, lekki muślin

naciągnął się na czymś, co mogło być pełnym tyłeczkiem.

- Jak pan widzi, zaskoczył mnie pan, milordzie. - Schowała resztę szkiców pod

„Raporty Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk" - Przepraszam za mój wygląd,

ale nie oczekiwałam pana dziś rano, nie można mnie więc chyba winić za to, że nie ubrałam

się odpowiednio na tę okazję.

- Proszę się nie przejmować swoim wyglądem, panno Pomeroy. Zapewniam panią, że

nie czuję się obrażony. - Gideon pozwolił sobie na lekkie uniesienie brwi, mające wyrażać

zainteresowanie. - Panna Harriet Pomeroy, nieprawdaż?

Zarumieniła się.

- Tak. Oczywiście, milordzie. Kim innym mogłabym być? Z pewnością pomyślał pan

sobie, że jestem źle wychowana. Nawet moja ciotka twierdzi, że brakuje mi ogłady

towarzyskiej. Chodzi jednak o to, że dla kobiety w mojej sytuacji ostrożności nigdy nie za

wiele.

- Stanowisko godne pochwały. Jednakże musi pani znosić gospodynię dość

niesympatyczną, chyba że pani Stone zmieniła się bardzo w ciągu kilku ostatnich lat.

- Niestety, nie. Ale tata był bardzo łagodnym człowiekiem, chociaż brakowało mu

zmysłu praktycznego. Staram się zachowywać tak, jak on by sobie życzył, mimo że czasem to

bardzo nudne. - Harriet pochyliła się do przodu i splotła dłonie. - Ale nie jest to temat na

teraz. Pozwoli pan, że przejdę do rzeczy.

- Oczywiście. - Gideon zdał sobie sprawę, że coraz lepiej się bawi.

- Mówiąc, że nigdy dość ostrożności, myślałam o czymś nieskończenie ważniejszym

niż moja reputacja, sir.

- Zadziwia mnie pani. Cóż może być ważniejszego, panno Pomeroy?

- Moja praca, oczywiście. - Oparła się plecami o krzesło posyłając mu znaczące

spojrzenie. - Jest pan człowiekiem światowym. Z pewnością wiele pan podróżował. I widział

prawdziwe życie, że tak powiem. Zdaje pan sobie sprawę, że wszędzie czają się pozbawieni

skrupułów łajdacy.

- Doprawdy?

- Ależ oczywiście. Może pan być pewien, że są tacy, którzy ukradliby moje

skamieniałości i bez cienia wyrzutów sumienia nazwaliby swoim odkryciem. Zdaję sobie

sprawę z tego, że dobrze wychowanemu, szlachetnemu dżentelmenowi, jakim jest pan, trudno

uwierzyć, że istnieją ludzie, którzy mogą upaść tak nisko, ale tak to już jest. To są fakty.

Muszę się bez przerwy mieć na baczności.

- Rozumiem.

- A teraz... nie chciałabym się okazać zbytnio podejrzliwa, ale czy mógłby pan

potwierdzić swoją tożsamość?

Gideon oniemiał. Blizna była dla większości ludzi wystarczającym dowodem jego

tożsamości, szczególnie tu, w Upper Biddleton.

- Powiedziałem już, że jestem St. Justin.

- Przykro mi, ale muszę nalegać na okazanie jakiegoś dowodu. Jak powiedziałam,

nigdy dość ostrożności.

Zrozumiawszy, o co jej chodzi, Gideon nie wiedział, śmiać się czy kląć. Nie mogąc

wymyślić nic innego, sięgnął do kieszeni i wyciągnął list.

- Wydaje mi się, że przysłała mi to właśnie pani, panno Pomeroy. Z pewnością fakt, że

znajduje się to w moim posiadaniu, będzie wystarczającym dowodem na to, że nazywam się

St. Justin.

- A tak. Mój list. - Uśmiechnęła się z ulgą. - A więc dostał go pan. I przybył pan

natychmiast. Spodziewałam się tego. Wszyscy mówią, że nie obchodzi pana, co się dzieje w

Upper Biddleton, ale wiedziałam, że to nieprawda. Przede wszystkim dlatego, że tu się pan

urodził, prawda?

- Owszem, miałem to szczęście - odpowiedział sucho Gideon.

- Musi pan być zatem mocno związany z tym miejscem. Pańskie korzenie tkwią tu

głęboko, mimo że zdecydował się pan osiedlić w innej z pańskich posiadłości. Naturalnie jest

pan związany poczuciem obowiązku i odpowiedzialności z tą okolicą.

- Panno Pomeroy...

- Nie mógłby pan odwrócić się plecami do osady, która pana wykarmiła. Jest pan

wicehrabią, dziedzicem hrabstwa. Wie pan, to znaczy obowiązek, który...

- Panno Pomeroy! - Gideon uniósł dłoń, by ją uciszyć. Był nieco zaskoczony, gdy

podziałało. - Chciałbym, żeby między nami było wszystko jasne. Nie jestem szczególnie

zainteresowany losem Upper Biddleton, a jedynie tym, by leżące tutaj dobra mojej rodziny

przynosiły dochód. Jeśli ich zyskowność spadnie, zapewniam panią, że sprzedam je od ręki.

Quick Amanda - Bestia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: