Ćwiczenie nr 6 – Elementy uzupełniające.pdf - cad - sebazietek

Ćwiczenie nr 6 – Elementy uzupełniające

Regiony

Region jest modelem znanej z geometrii figury płaskiej. Są to dwuwymiarowe obszary ograniczone za-

mkniętymi krzywymi zwanymi pętlami . Pętla jest brzegiem figury. Region składa się więc z pętli oraz

części płaszczyzny, która jest przez nie ograniczona. Pętla to zamknięta krzywa (polilinia, splajn, okrąg,

elipsa, powierzchnia 3D, trasa, obszar) lub zamknięty łańcuch połączonych ze sobą krzywych (linii, po-

lilinii, łuków, łuków eliptycznych i splajnów). Pętla nie może się sama z sobą przecinać. Obiekty, które

tworzą pętle muszą zostać albo zamknięte, albo tworzyć zamknięte obszary. Wszystkie obiekty mu-

szą być współpłaszczyznowe . Tak więc okrąg narysowany poleceniem okrąg jest tylko krzywą (brze-

giem koła). Zaś ten sam okrąg przekształcony na region jest już kołem. Region może być figurą spójną,

niespójną lub wielospójną (patrz rys. 1 – wypełnienie nie jest elementem regionu i zostało dorysowane

w celu podkreślenia różnic).

Rys. 1. Typy regionów, a) region spójny, b) region niespójny (z „dziurą”), c) region wielospójny (dwie

rozdzielne figury stanowiące jeden obiekt)

Regiony tworzy się poleceniami region lub obwiednia a także poleceniem gkreskuj . We wszystkich

przypadkach regiony są tworzone na bazie istniejących obiektów, które definiują brzeg(i) regionów.

Polecenie region (rys. 2a ) nakazuje wskazać obiekty, z których mają być utworzone regiony. Wy-

magane jest, aby obiekty stykały się dokładnie końcami (nie mogą przecinać się w punktach wewnętrz-

nych, nie mogą też być rozłączne). Program analizuje wskazane obiekty i łączy je ze sobą tworząc z

nich wszystkie możliwe pętle, które potem przekształca na regiony. Wynikiem polecenia jest zbiór re-

gionów utworzonych dla każdej wykrytej pętli ze zbioru wskazań. Program informuje o ilości wykry-

tych pętli i utworzonych regionów. Pamiętaj, że obiekty ze zbioru wyboru, z których wykonane zostały

regiony znikają (stają się składnikami regionu) zaś pozostałe pozostają nietknięte.

Rys 2.Sposoby tworzenia regionów a) trzy regiony (trójkątny, kwadratowy i okrągły) utworzone jed-

nym poleceniem region , podczas którego wskazano wszystkie pokazane na rysunku obiekty. Linia i

łuk nie zostały zaliczone do żadnej pętli stąd pozostają nienaruszone, b) przykład utworzenia regionu

poleceniem obwiednia . Kursor pokazuje, który punkt wskazano jako wewnętrzny. Granicami regionu

są linie biegnące po fragmentach trójkąta, prostokąta, okręgu oraz odcinka i łuku tak by najciaśniej

obejmowały wskazany punkt.

Polecenie obwiednia (rys. 2b ) (oraz gkreskuj ) pozwala stworzyć region w sytuacji kiedy elementy two-

rzące pętle nie stykają się w punktach końcowych, ale przecinają się w punktach wewnętrznych. Two-

rzy się je przez wskazanie punktu wewnątrz hipotetycznego konturu utworzonego z elementów wi-

docznych na ekranie. W tym przypadku pętle są generowane jako dodatkowe obiekty biegnące po

fragmentach linii obiektów najciaśniej otaczających wskazany punkt. Obiekty, które posłużyły za grani-

ce obrysu pozostają nietknięte.

Rys. 3. Okno dialogowe polecenia obwiednia

Polecenie to wyw ołuje okno dial ogow e (ry s. 3 ), w k tórym aktywne są tylko grupy pól pokazanych wy-

żej oraz przyciski Wskaż punkty oraz OK , Anuluj . Analogiczne okno jest wywoływane w przypadku

polecenia gkreskuj , przy czym w tym wypadku elementy pokazane na powyższym rysunku są dostępne

w zakładce Zaawansowane . W polu T yp obiektu ustala się czy wygenerowana pętla ma utworzyć region

czy polilinię. Jeśli wybierze się polilinię to polecenie to można uznać za jeszcze jedno polecenie służące

do tworzenia polilinii. W polu Z biór obwiedni ustala się, które obiekty są analizowane do generowania

regionu/polilinii. Standardowo program pr oponuje wszystkie obiekty widoczne na ekranie (Aktualna

rzutnia), ale można skorzystać z przycisku Nowa i zawęzić obszar analizy do wskazanych obiektów.

Jest to przydatne, gdy na rysunku jest zbyt dużo obiektów lub niektóre z nich mają być zignorowane.

W ostatnim polu Metoda wykrywania wysp określa się czy wewnętrzne pętle (tj. takie dla których wska-

zany punkt znajduje się na zewnątrz) mają być uwzględnione czy nie. Jeśli tak, to zaznaczamy pozycję

Rozpływ i wówczas tworzony jest obszar z „dziurą”. Jeśli nie, to wybieramy pozycję Kierunek promienia .

Na utworzonych regionach można dokonywać dodatkowych operacji, które pozwalają utworzyć

regiony o bardziej skomplikowanych kształtach. Dostępne są polecania: suma , różnica oraz iloczyn

(wspólna część). Operacje te są intuicyjnie jasne, gdyż polecenia te tworzą nowe regiony zgodnie z za-

sadami algebry zbiorów, przy czym zbiorami składowymi są zbiory punktów należących do regionów

wziętych do danej operacji. Jeżeli R i będzie oznaczać i -ty region ze zbioru wyboru to suma będzie re-

alizowana jako R 1 ∪ R 2 ∪ ... R i ∪ ... (suma zbiorów punktów R i ) a iloczyn jako R 1 ∩ R 2 ∩ ... R i ∩ ...

(wspólna część zbiorów punktów R i ). Różnica pozwala odjąć od grupy (sumy) wskazanych regionów

R 1 , R 2 ... grupę (sumę) innych regionów G 1 , G 2 ...czyli w efekcie wykonywana jest operacja ( R 1 ∪ R 2 ∪

...) – ( G 1 ∪ G 2 ∪ ...). W tym wypadku najpierw wskazuje się regiony tworzące sumę odjemną („ Wy-

bierz bryły i regiony do odjęcia od... ”) a potem regiony tworzące sumę odjemnika („ Wy-

bierz bryły i regiony do odjęcia... ”) Efekty tych poleceń pokazano na rys. 4.

Na rys. 5 pokazano regiony utworzone z regionów z rys. 2 poprzez wykonanie odpowiednich operacji na

regionach składowych. Regiony są elementami, które służą do tworzenia brył 3D. Na płaszczyźnie wyko-

rzystuje się je do modelowania przekrojów. Poleceniem paramfiz można uzyskać wiele istotnych informa-

Rys. 4. Operacje na regionach, a) składniki P (prostokąt) i K (koło), b) suma P ∪ K, c) różnica K – P,

d) iloczyn K ∩ P

cji nt. figury reprezentowanej przez region. Te informacje to pole, obwód, położenie środka ciężkości,

oraz wartości momentów, promienie bezwładności i wartość momentu odśrodkowego względem aktual-

nego LUW. Podawane są też główne momenty i osie bezwładności. Te wartości można wykorzystywać

przy obliczeniach związanych z projektowanym elementem – na przykład w obliczeniach wytrzymało-

ściowych zakładając, że region jest przekrojem zginanej belki wartości momentów pomogą przy wyzna-

czaniu naprężeń maksymalnych.

Rys 5. Operacje na regionach z rys. 2 , a) region ten można utworzyć sumując region trójkątny z prosto-

kątnym a potem odejmując od wyniku region okrągły lub od razu wykonując różnicę, gdzie od regionów

trójkątnego i prostokątnego odejmuje się region okrągły, b) region ten można utworzyć robiąc iloczyn

regionów trójkątnego i prostokątnego a potem odejmując od wyniku region okrągły.

Przekroje

W celu zwiększenia czytelności rysunku oraz zmniejszenia ilości rzutów, oprócz widoków stosuje

się przekroje. Przekrój powstaje poprzez przecięcie przedmiotu pewną wyobrażalną płaszczyzną i w wyni-

ku takiego zabiegu zostaje ”odsłonięte” wnętrze przedmiotu (w myślach należy odrzucić tę część przed-

miotu, która jest położona bliżej obserwatora). Po wykonaniu przekroju rysuje się odsłonięte wnętrze

bryły oraz wszystkie widoczne linie, które leżą za płaszczyzną przekroju. Miejsca, w których płaszczyzna

przecina materiał kreskuje się linią ciągłą cienką. Odstępy pomiędzy liniami kreskowania zależą od wielko-

ści przekroju i na rysunkach formatu A4 wynoszą od 0,5 do 5 mm. Dany element powinien być kresko-

wany z taką samą podziałką oraz w tą samą stronę na każdym wykonywanym przekroju. W zależności od

stosowanej płaszczyzny, można rozróżnić przekroje proste oraz przekroje złożone (stopniowe, łamane).

Rys. 6. Przekroje proste, a) z jedną płaszczyzną , b) z dwoma płaszczyznami

Przekroje proste powstają poprzez przecięcie przedmiotu płaszczyzną prostą (rys. 6 ). Każdy prze-

krój powinien być oznaczony dwiema takimi samymi literami oraz strzałką wskazującą kierunek rzutowa-

nia. Wejście oraz wyjście płaszczyzny przekroju oznacza się linią punktową grubą (np. CENTER,

ACAD_ISO08w100), przy czym powinna ona być nieco oddalona od krawędzi przedmiotu. Litery identy-

fikujące przekrój powinny być położone tak, by można je było odczytać od dołu rysunku przy czym nale-

ży je umieszczać obok linii oznaczającej wejście oraz wyjście płaszczyzny przekroju (rys. 6 ). Na rys. 7 po-

kazano główne wymiary strzałki oznaczającej kierunek rzutowania. Strzałkę, linię punktową oraz literę

rysuje się linią grubą. Wysokość h litery oznaczającej przekrój jak również długość strzałki powinna od-

powiadać wysokości pisma podstawowego na arkuszu pomnożonej przez 2 . Na formacie A4 wysokość

pisma podstawowego wynosi 3,5 mm, a więc długość strzałki oraz wysokość liter h wynosi 5 mm.

Rys. 7. Wymiary oraz sposób rysowania oznaczeń przekroju

Strzałkę wskazującą kierunek rzutowania należy rysować polilinią ( plinia ). Po uruchomieniu polecenia oraz

wskazaniu punktu początkowego należy skorzystać z opcji Szerokość . Początkową szerokość ustaw na 0

zaś końcową szerokość ustaw na 2,7 mm (wówczas dla długości strzałki 5 mm, kąt rozwarcia wynosi oko-

ło 30 0 ). Po narysowaniu grota strzałki ustaw szerokość równą 0 i dorysuj pozostałą cześć strzałki.

Przekrój złożony stopniowy powstaje poprzez zastosowanie dwóch lub więcej płaszczyzn pro-

stych, które względem siebie są przesunięte. Na rys. 8 pokazano przykład z zastosowaniem przekroju zło-

żonego stopniowego. Przy oznaczaniu przebiegu płaszczyzny przekroju miejsca jej załamania oznacza się

linią punktową grubą. Miejsca załamania płaszczyzny tnącej na przekroju nie oznacza się, tzn. przekrój

rysujemy przy założeniu, że płaszczyzny są sprowadzone do jednej płaszczyzny prostej.

Rys. 8. Przekrój złożony stopniowy

Rodzajem przekroi złożonych są również przekroje obrócone (rys. 9 ). Przekrój obrócony składa

się z dwóch płaszczyzn prostych, przy czym płaszczyzny te położone są względem siebie pod kątem roz-

wartym. Obraz przekroju łamanego powstaje nieco inaczej niż dotąd poznane przekroje. W rzeczywistości

płaszczyzny tnące położone są do siebie pod kątem, podczas rysowania przekroju należy obrócić nachylo-

ną płaszczyznę o pewien kąt α do położenia pionowego (lub poziomego zależnie od usytuowania płasz-

czyzn). Wszystkie szczegóły konstrukcyjne leżące w płaszczyźnie przekroju oraz elementy przedmiotu

widoczne w widoku należy obrócić razem z obracaną płaszczyzną. Na rys. 9 kolorem czerwonym naryso-

wano położenie otworu po wykonaniu obrotu płaszczyzny tnącej oraz sposób jego rzutowania.

Rys. 9. Przekrój złożony obrócony

Do ukazywania wewnętrznych szczegółów przedmiotu stosuje się również tzw. przekroje miej-

scowe. Przekroi tych używa się wszędzie tam, gdzie wykonanie całkowitego przekroju nie jest konieczne.

Przekroje miejscowe ogranicza się linią falistą cienką lub zygzakową cienką. Przykład przekroju miejsco-

wego pokazano na rys. 10 .

Rys. 10. Przekrój miejscowy

Linię falistą rysuje się wykorzystując polecenie splajn lub plinia z opcją wygładzania.

Połączenia spawane

Bardzo często w technice łączenia materiałów wykorzystuje się spawanie. Połączenia takie przed-

stawia się w sposób uproszczony lub umowny. W spoinie rozróżnia się lico oraz grań (rys. 11 ). W uprosz-

czeniu, spoinę połączenia spawanego w przekroju zaczernia się wykorzystując kreskowanie typu solid. W

widoku od strony lica spoinę zaznacza się krótkimi łukami rysowanymi linią cienką (rys. 11 ), zaś widok

niewidocznego lica (połączenie widoczne od strony grani) można oznaczać łukami cienkimi linią kreskową

(np. HIDDEN, ACAD_ISO02W100). Odległości pomiędzy łukami zależą od wielkości przedmiotu oraz

grubości stosowanych linii (dla formatu A4 grubości te wynoszą: linia grubej 0,5 mm, linia cienka 0,25

mm) i dla formatu A4 powinny się zawierać w przedziale od 0,5 do 5 mm. Praktycznie rysuje się jeden łuk

po czym korzysta z polecenia szyk .

Ćwiczenie nr 6 – Elementy uzupełniające.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: