Lustbader Eric Van - Perla 02 - Zasłona tysiąca łez.pdf - książki - m.mlotkowski

Eric Van Lustbader

Zasłona tysiąca łez

(The Weil of a Thousand Tears)

Drugi tom cyklu „Perła”

Przekład Lucyna Targosz

Data wydania oryginalnego 2002

Data wydania polskiego 2003

Dla Davida, Lindy i Thoma

Księga pierwsza

Tajemne wrota

Tajemne wrota to jedyna z piętnastu Wrót Duszy, w których spoczywa duch,

tasując karty losu i przyszłości: to tutaj bierze początek nadzieja i dobiega końca

śnienie.

Przeczyste Źródło

Święty Pięcioksiąg Miiny

1. Wyłom

Riane i Giyan znajdowały się w bibliotece Opactwa Gorącego Nurtu. Była

północ. Zimny wiatr szeleścił kolczastymi sysalowcami, twardą skałę pod opactwem

zaś przebiegało rytmiczne drżenie – to strumienie mocy splatały się tam niczym

pasma rudawych włosów wielkiej bogini Miiny.

Biblioteka – wyłożona marmurem, zdobna kolumnami – była sennym

pomieszczeniem w środku przypominającej twierdzę budowli. Ramahańskie opactwo

opuszczono przed wieloma laty, a kilka tygodni temu Riane wraz z przyjaciółmi –

kundalańską czarodziejką Giyan, v’ornnańskim Rhynnnonem Rekkkiem Hacilarem,

przywódczynią kundalańskiej partyzantki Eleaną i Rappa imieniem Thigpen –

wybrali je na swoją siedzibę. Oddziały Khagggunów przeczesywały okolicę, szukając

ich. Kiedy raz zapędzili się do opactwa, zbiegów ocaliła magia Giyan. Czarodziejka

zbudziła ich, zabrali wszystko, co mogło zdradzić ich obecność, i uciekli do

pobliskiego lasu; tam, w głuchym milczeniu, czekali, aż wróg odejdzie.

Opactwo, obrabowane przed dziesięcioleciami przez v’ornnańskich najeźdźców,

było częściowo spalone i zrujnowane. Pod zniszczonym okapem gnieździły się

gimnopedy. W zacienionych kątach pająki wysnuły całe pajęczynowe miasta. Na

podwórcu wyrósł piękny sysalowiec, rozsadzając wschodnie nadproże świątyni.

Poskręcane, szarawe korzenie zniszczyły kamienne płyty, dając świadectwo temu, że

życie zajmuje i przekształca pustkę. Jedynie biblioteka pozostała nietknięta – chroniło

ją potężne zaklęcie, które Giyan zneutralizowała, by mogli tam wejść.

Riane przyglądała się Giyan – wysokiej, smukłej, pięknej, złocistej, promiennej,

lecz z dłońmi i przedramionami skrytymi w poczerniałych skorupach magicznych

poczwarek. Nawet teraz ledwo mogła uwierzyć, że znów są razem. Przy Giyan czuła

się rozdarta, rozdwojona. Była nie tylko Riane, szesnastoletnią kundalańską sierotą,

która nie pamięta swoich rodziców i nie ma pojęcia, skąd pochodzi. Była również

V’ornnem, Annonem Asherą, najstarszym synem Eleusisa Ashery. Eleusis zaś był

regentem Kundali aż do zamachu, jakiego dokonali jego najwięksi wrogowie –

naczelny faktor Wennn Stogggul i dowódca przybocznej gwardii regenta, Kinnnus

Morcha.

Riane spojrzała w błękitne jak niezabudki oczy Giyan.

– Zawsze masz zdziwioną minę, kiedy na mnie patrzysz – powiedziała.

Giyan zabolało serce, bo za tym zwyczajnym stwierdzeniem wyczuła emocje,

pytanie, którego Riane nie była w stanie zadać: czy nadal mnie kochasz?

– Cudownie być tutaj tylko z tobą. I móc nazywać cię Teyjattt.

Teyje to przepiękne, barwne, czteroskrzydłe ptaki, które Gyrgoni (kasta

v’ornnańskich technomagów) hodowali i wszędzie ze sobą zabierali.

– Mały Teyj. Uwielbiałaś tak nazywać Annona, kiedy był dzieckiem.

Giyan poczuła niepokój i znów ścisnęło się jej serce.

– A Annon tego nie lubił?

Przez chwilę panowało milczenie.

– Wydaje mi się, że Annon nie cenił twojej miłości. Nie miał pojęcia, co z nią

począć.

– Jak osobliwie o tym mówisz.

– Nie jestem już Annonem. – Riane rozłożyła ręce. – Annon nie żyje. Cała

Kundala o tym wie.

– A my? Co my wiemy?

Riane spojrzała na wspaniałe sklepienie biblioteki, ozdobione mozaiką

przedstawiającą Kundalę i otaczające ją konstelacje, które – wysadzane milionami

maleńkich barwnych szklanych płytek, dopasowanych tak kunsztownie, jak to jedynie

kundalańscy rzemieślnicy potrafili – rozsiewało zjawiskowy poblask wiecznego

wschodu lub zachodu słońca. Pod osłoną tego nieba dziewczyna czuła się bezpieczna,

chroniona zarówno przed wrogami Annona, jak i przed nieprzyjaciółmi Daru Sala–at.

Bo Annon był nie tylko dziedzicem Konsorcjum Asherów. Wraz z Riane zostali

zespoleni w unikalną jedność i byli Darem Sala–at, wybrankiem Miiny mającym, jak

to przepowiedziano, odnaleźć Perłę (najpotężniejszy, tajemniczy, starożytny

kundalański artefakt) i wyzwolić Kundalan z trwającej sto jeden lat niewoli u

przewyższających ich rozwojem technologicznym V’ornnów.

– Kiedy jesteśmy tutaj tylko we dwie – odezwała się dziewczyna – możemy się

dzielić wspomnieniami. Jak duchy warzące pokarm życia.

– Mieszające w kociołku.

– Tak. – Uśmiechnęła się z goryczą Riane. – Szykujące coś wspaniałego.

Kątem oka dostrzegła jakiś ruch. W wysokim wychodzącym na wschód oknie

mignęła sylwetka Rekkka Hacilara. Na podłużnej, stożkowatej, pozbawionej włosów

głowie miał bojowy hełm, wykonany, jak twierdzono, z czaszki pokonanego Kraela,

w dłoni trzymał kord. Purpurowa zbroja połyskiwała złowieszczo. Kiedyś był

Khagggunem, należał do v’ornnańskiej kasty wojskowych, ogłosił się jednak

Rhynnnonem, porzucił swoją kastę i poświęcił ważniejszej sprawie. Oddał się w

służbę Nith Sahorowi, nieżyjącemu już Gyrgonowi. Ponieważ Nith Sahor życzył

sobie, by odnaleziono i chroniono Dar Sala–at, Rekkk przysiągł bronić Riane. Został

również kochankiem Giyan.

– Ofiarowano nam dar jedyny w swoim rodzaju, nieprawdaż? – Powiedziała

Giyan. – Drugą szansę.

Na dziedzińcu wśród ruin Rekkk rozpoczął ćwiczebną wymianę ciosów z Eleaną,

co stało się już rytuałem. Dziewczyna była rówieśnicą Riane. V’ornnański kord

Lustbader Eric Van - Perla 02 - Zasłona tysiąca łez.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: