2008_4.pdf

Droga Prawda Życie

DPŻ

droga prawda Życie

Dwumiesięcznik chrześcijański

W numerze

Teraz widzę – Achim Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Co począć, gdy jesteś z kimś w konlikcie? – Jemes Pittman . . . . . . . . . . . . 3

Narzekanie czy radość? – Waldemar Świątkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .6

Podobać się Panu Bogu – Roman Jawdyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

Bambus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10

Nie należę już do siebie – Janina Stobnicka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Noe XXI wieku… – Bartosz Mackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Duchu Święty, wróć do swojego Kościoła – David Wilkerson . . . . . . . . . . 14

Miłość to oiarowywanie siebie ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18

Patrzeć oczyma Bożymi... – Felicja Białęcka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Ci, którzy są czystego serca, będą oglądać Boga – Jan Herba . . . . . . . . . .20

Rabin Izaak Lichtenstein . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Jezus żyje i jest realny – Włodzimierz Borysow . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .24

Gorący, zimny, a może letni – Roman Jawdyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27

W pobliżu wioski olimpijskiej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

Zabrze – spotkanie redakcji DPŻ – Jan Stypuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

Śladami mężów wiary. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34

Rada Redakcyjna:

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Roman Jawdyk (roman.jawdyk@interia.pl)

RedaktoR naczelny:

Andrzej Poręba

WydaWca:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes Redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze;

RedaktoR Wydania:

Jan Stypuła (redaktor@lupa.chwz.pl)

Redakcja techniczna:

Andrzej Gocyła (aango@konto.pl)

komputeRopisanie:

Mirosława Poręba, Nazariusz Zerbe,

Daniel Flis

Redakcja tekstu:

Joanna Domieniuk (joanna.domieniuk@ajsystem.pl) ,

Jeremiasz Zerbe (nimrod@epf.pl) ,

Andrzej Poręba,

okładka:

Robert Bartlewski

cena pRenumeRaty:

Prenumerata roczna wynosi 30,00 zł,

cena jednego egzemplarza 5,00 zł.

poczta e–mail:

dpz@chwz.pl

inteRnetoWe aRchiWum:

http://dpz.chwz.pl

zdjęcie na okładce:

Jan Stypuła

Teraz widzę

A chim P Aluch

Drzewa zielone, niebo niebieskie,

widzę to wszystko, bo trzeźwy jestem.

Trzeźwo teraz widzę mój Panie,

odkąd Ty dałeś rozwiązanie.

Gdy sam próbowałem błądziłem w mroku,

mijały tak lata rok po roku.

I tak po drodze wszystko marniało,

a wódki ciągle było mi mało.

Materiałów nie zamówionych redakcja nie zwraca.

Zastrzegamy sobie prawo do skracania i adiustacji

tekstów, oraz do zmiany tytułów. Kopiowanie i po-

wielanie dozwolone pod warunkiem druku tekstu

w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

WieRzymy W:

1. Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

2. Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnione

przez Ducha Świętego, jako najwyższy autory-

tet w sprawach: prawdy, wiary i życia chrześci-

jańskiego.

3. Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przy-

szedł w ciele na ten świat rodząc się z Marii

Panny, jako jedynego Pośrednika i Orędownika,

zbawiającego grzeszników dzięki swej męczeń-

skiej śmierci i zmartwychwstaniu.

4. Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całko-

witym zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje

dobrymi uczynkami wypływającymi z tej

wiary. Taka wiara jest czynna w miłości.

5. Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

względnego warunku wejścia do Królestwa

Bożego.

6. Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty)

7. Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią

chleba i wina wraz z umywaniem nóg.

8. Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

głową i budowniczym jest Jezus Chrystus.

9. Powszechne zmartwychwstanie wszystkich

ludzi i sąd Boży oraz życie wieczne zbawio-

nych i wieczne potępienie niezbawionych.

Do picia ciągle ja powracałem,

co się podniosłem, to znowu leżałem.

Zmęczony piciem, zraniona dusza,

a we mnie większa była pokusa.

Sumienie brudne, ręce splamione,

całe me życie było skażone.

Nic na swe oczy ja nie widziałem,

prócz alkoholu, tak się staczałem.

Dla innych niech to będzie przestrogą.

Teraz ja idę już inną drogą.

Prowadzi mnie Jezus, przez życie moje,

gdy będę z Jezusem, to się ostoję.

Droga Prawda Życie

Co począć, gdy jesteś z kimś w konlikcie?

J Ames P ittmAn

Ciąg dalszy artykułu z DPŻ nr 3/2008

Jak trzeba postępować

Jak dzieci naśladują rodziców, tak

też każdy chrześcijanin powinien

naśladować swojego Niebiańskiego

Ojca. Nasz Ojciec pokazuje nam naj-

lepszy przykład tego, jak przywrócić

pokój tam, gdzie został on utracony.

Powinniśmy, naśladując naszego

Zbawiciela Jezusa Chrystusa kochać,

przyjąć postawę pokory, znosić cier-

pliwie przykrości i cierpienia oraz

przebaczać.

(patrz Rz 5, 5). Jeżeli będziemy Mu

posłuszni, to rzeczywiście będzie-

my mogli miłować tych, z którymi

chcemy odbudować nasze relacje

(patrz Ga 5, 22). Pan Bóg miłuje każ-

dego z nas tak, jakby na świecie był

tylko jeden jedyny człowiek.

Miłość nie jest mściwa. Gdy ktoś

z nami obchodzi się niesprawiedli-

wie, to mimo wszystko powinniśmy

postępować prawidłowo. Pan Jezus

powiedział: Miłujcie nieprzyjaciół

waszych, dobrze czyńcie tym, którzy

was nienawidzą, błogosławcie tym,

którzy was przeklinają, módlcie się za

tych, którzy was krzywdzą (Łk 6, 27-

28). Na nienawiść powinniśmy od-

powiadać dobrocią. Jeśli ktoś mówi

o nas źle, my powinniśmy mówić

o nim dobrze, trzeba też modlić się za

tych, którzy nam źle życzą.

Miłość – wyższa od twoich uczuć.

Nie jest łatwo tak kochać. To ozna-

cza, wystąpić przeciwko samemu

sobie. Dobrze jest przy tym posta-

nowić, bez względu na to, co by się

nie stało, postępować poprawnie

w stosunku do każdego bliźniego.

Nie powinniśmy w żadnym przypad-

ku przejawiać swego niezadowolenia

lub rozdrażnienia. Trzeba hamować

swoje negatywne emocje ze względu

na dobro innych ludzi. To właśnie jest

samozaparcie, do którego wzywa nas

Chrystus (patrz Mt 16, 24). Bardzo

ważne jest prawidłowe postępowanie

wobec innych a nie bazowanie tylko

na tych uczuciach, które doświad-

czasz. W przeciwnym wypadku nie

poprawisz wzajemnych relacji.

Miłość „patrzy w lustro”. Zanim

ocenisz bądź osądzisz swego prze-

ciwnika uczciwie spójrz na siebie, na

swoje ułomności. Przecież nie można

próbować poprawiać kogoś, jeśli sa-

memu nie jest się w porządku. Chry-

stus powiedział: Obłudniku wyjmij

najpierw belkę z oka swego, a wtedy

przejrzysz, aby wyjąć źdźbło z oka

brata twego (Mt 7, 5). To nie jest łatwe

i często bardzo bolesne do wykona-

nia, lecz tak należy czynić, polegając

na Duchu Świętym, gdyż ON będzie

czynić w nas Swoje dzieło, dając nam

nowe serce i nowy umysł.

Z Jego pomocą możemy zamienić

gniew, gwałtowność i złorzeczenie

na dobroć, współczucie i przebacze-

nie. Wszelka gorycz i zapalczywość,

i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech

będą usunięte spośród was wraz

z wszelką złością. Bądźcie jedni dla

drugich uprzejmi, serdeczni, odpusz-

czając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg

odpuścił w Chrystusie (Ef 4, 31-32).

Miłość czyni pierwszy krok. Za-

zwyczaj chcemy unikać tych osób

z którymi nasze stosunki nie s ą w po-

rządku. Jeśli chcemy znaleźć wyjście

z takiej sytuacji, to powinniśmy

być gotowi do wzięcia inicjatywy

w swoje ręce. Właśnie tym sposobem

wyrazimy swoim nieprzyjaciołom

i przeciwnikom prawdziwą miłość.

Trzeba być gotowym uczynić

ten pierwszy krok i pójść do osoby,

z którą jest się w niezgodzie i zacząć

porządkować zaistniały problem

(por. Mt 5, 23-24). Gdy uczynimy ten

pierwszy krok miłości, to stwarzamy

jak najlepsze warunki do poprawie-

nia wzajemnych relacji.

Pod rozwagę. Jeśli ktoś cię obra-

ził, czy byłeś gotowy nie patrząc na to,

odłożyć swoje uczucia na bok i postą-

pić zgodnie z zaleceniem biblijnym,

jak przystoi chrześcijaninowi? Prosi-

łeś Pana Boga, aby ci pomógł kochać

tego człowieka, a nie ignorować go

lub mścić się na nim?

Krok 1: Miłość

Bądźcie więc naśladowcami Boga

jako dzieci umiłowane, i chodźcie

w miłości, jak i Chrystus umiłował

was i siebie samego wydał za nas jako

dar i ofiarę Bogu ku miłej wonności

(Ef. 5, 1-2).

Kochać człowieka z którym jest

się w konf likcie nie jest łatwo. Lecz,

jeżeli chcemy, aby kłótnia zamieniła

się w pokój, należy podjąć inicjatywę

i obdarzyć miłością tego, kto wystę-

puje przeciwko nam.

Miłość – to nie tylko uczucia.

Jeżeli jesteś z kimś w konf likcie,

to twoje pozytywne nastawienie

zamienia się na negatywne i nieprzy-

chylne nastawienie. Trzeba pamiętać,

że nie od razu między wami wszystko

będzie w porządku i od razu zmienią

się uczucia.

Miłość nie może być obłudna.

Miłe uśmiechy i piękne słówka two-

rzące maskę skrywającą nienawiść

i gniew nikomu nic nie dadzą. One są

nieprawdziwe, sztuczne, na nich nie

można polegać, one w żaden sposób

nie mogą poprawić zepsutych relacji.

Obłudą sprawie nie pomożesz. Fałsz

i hipokryzję trzeba odrzucić. Apostoł

Paweł napisał: Miłość niech będzie

nieobłudna (Rz 12, 9).

Miłości nie tworzy człowiek.

Człowiek nie jest twórcą miłości. Nie

możemy jej tworzyć lub wywoływać

według swego wyobrażenia i chcenia.

Boża miłość nie pochodzi od czło-

wieka, lecz od Boga i rozlewana jest

nam do serc przez Ducha Świętego

Krok 2: Pokora

Napominam was tedy ja, więzień

w Panu, abyście postępowali, jak

przystoi na powołanie wasze, z wszel-

ką pokorą i łagodnością, z cierpliwo-

ścią, znosząc jedni drugich w miłości,

starając się zachować jedność Ducha

w spójni pokoju (Ef 4, 1-3).

Największą przeszkodę do unor-

mowania rozbieżności z innymi

osobami stanowi PYCHA. Problemy

zawsze można rozwiązać, gdyby nie

nasze „JA”. Nie wiadomo, dlaczego

Droga Prawda Życie

wszelką pokojową inicjatywę przyj-

muje się jako słabość. A my przecież

nie chcemy, aby ludzie uważali nas

za słabych i oto powstaje sytuacja, że

albo sami nie idziemy do ludzi, albo

nie dopuszczamy ich do siebie. Do

takiej sytuacji nie wolno dopuścić,

a tym bardziej nie wypada to chrze-

ścijanom. Tak pos tępować nie wolno.

Jeżeli Pan Bóg w Chrystusie mógł

uniżyć się do tego, aby pojednać się

z grzesznikami, to i my już od dawna

możemy uniżyć się do tego stopnia,

aby żyć w pokoju jeden z drugim

jako przyjaciele. Ponadto, zapowie-

dziano nam przecież, aby postępo-

wać... z wszelką pokorą i łagodnością .

Dlatego, gdy w naszych stosunkach

z ludźmi powstają problemy, to po-

winniśmy je rozwiązywać w duchu

pokory. Dlatego bardzo ważne jest

zrozumienie, czym naprawdę jest

POKORA.

Co to jest pokora? W słownikach

antonimów „pokorze” przeciwstawia

się „dumę”, „pychę”, „wyniosłość”,

„zarozumiałość”. Lecz, o jakiej py-

sze lub hardości tu się mówi. Mowa,

oczywiście, nie dotyczy chluby, do

której wszyscy mamy prawo, gdy

chlubimy się swoją pracą, swoją ro-

dziną, swoim państwem. Tu chodzi

bardziej o postawę przeciwstawną

pokorze, a jest to: wyniosłość, zaro-

zumiałość, zuchwałość, samolub-

stwo i wysokie mniemanie o sobie.

Jeśli pokora jest przeciwstawna tego

rodzaju pysze, to znaczy, że nam nie

wolno myśleć o sobie więcej niż na-

leży rozumieć (Rz 12, 3). To oznacza,

że powinny nas interesować potrzeby

i troski innych ludzi (por. Flp 2, 4).

I gdy myśli nasze będą biegły w tym

kierunku to będziemy zawsze gotowi

usłużyć jako przyjaciel przyjacielowi

(por. Ef 5, 21).

„Pokora – to zdolność widzenia

siebie takim, za jakiego nas uważa

Pan Bóg” (Henry Jakobsen).

Pokora w praktyce. Co może

uczynić pokora, jeżeli chcemy

naprawić poszarpane relacje? Po

pierwsze, jeśli nie straciliśmy głowy

od zarozumialstwa, będziemy goto-

wi ze względu na pojednanie i zgodę

uczynić nie tylko drobne działania,

ale też ponieść ze względu na nie

największą ofiarę. Po drugie, jeśli je-

steśmy szczerze zainteresowani tym,

co niepokoi, denerwuje, podburza

kogoś, to myśli i uczucia tego czło-

wieka będą dla nas także ważne, jak

i nasze własne. I chociaż może być to

niełatwe, to spróbujmy go zrozumieć.

Jeżeli będzie w nas będzie pokora, to

będziemy ludzi szanować i poważać,

nawet jeżeli z nimi nie będziemy się

zgadzać. Będziemy się starać im po-

móc, nawet jeżeli oni naszych starań

i tak nie docenią.

Stosunki wzajemne można po-

prawić, jeżeli w nas będzie usposo-

bienie Chrystusowe, to znaczy, jeśli

przyjmiemy postawę pokory na wzór

Jezusa Chrystusa (por. Flp 2, 5). Wte-

dy także będziemy gotowi cierpieć,

a cierpienie to następny ważny krok

w procesie pojednania.

Pod rozwagę. Jakich swoich praw

wyrzekł się Chrystus, aby nas przy-

wieść do Siebie? Jeśli On ze względu

na nas to uczynił, to dlaczego nam

tak trudno wyrzec się swoich praw?

Kiedy ostatni raz znajdowałeś się

w sytuacji, gdy miałeś absolutną

rację, lecz mimo to upokorzyłeś się

i postanowiłeś nie szukać swego,

lecz cudzego dobra? A jeśli rozu-

miesz, że to ty nie masz racji, to jak

można w takiej sytuacji przejawić

pokorę?

przeżywamy), to powinniśmy zde-

cydowanie poszukiwać pojednania,

pamiętając jednocześnie, że takie

działania czasami pociągają za sobą

pewne cierpienia.

Być śmiałym. Chrystus wiedział,

że Jego cierpienia będą wielkie, lecz

śmiało na nie poszedł

(por. Łk 9, 51). A nam, gdy coś

zaczyna dziać się złego we wzajem-

nych relacjach, nie wystarcza często

śmiałości do tego, by wyraźnie pytać

o przyczynę tego stanu rzeczy, gdyż

boimy się nieprzyjemności. Jednak

żadne nieprzyjemności i nawet cier-

pienia nie powinny nas zniechęcać

do kontynuowania dzieła pojedna-

nia i doprowadzenia go do końca.

Być ufającym Bogu. Chrystus

całkowicie powierzył się w ręce Ojca

będąc świadomy tego, przez co musi

przejść (por. 1 P. 2, 23). Jak trudno

nam to uczynić! Gdy polegamy na

Panu Bogu, to On nam nie tylko

dodaje siły, ale i wszystko obraca ku

dobremu (por. Rz 8, 28).

Posiadać współczucie. Chrystus

doświadczył wszystkich ludzkich

problemów z wyjątkiem grzechu

(Hbr 4, 15-16). Zrozumienie przez

Pana Jezusa naszych problemów

i Jego współczucie do ludzi, przycią-

gało do Niego tych, którzy potrzebo-

wali pojednania się z Bogiem. My tak-

że możemy poprzez swoją właściwą

postawę, zrozumienia i współczucia

Krok 3: Bądź gotowy cierpieć

Ponieważ więc Chrystus cierpiał

w ciele, uzbrójcie się też i wy tą myślą,

gdyż kto cieleśnie cierpiał, zaniechał

grzechu (1P 4, 1). Pan Jezus Chrystus

– prawdziwy Bóg i prawdziwy czło-

wiek, umarł za grzechy całego świata.

Cierpieć w takim sensie ani jeden

chrześcijanin nigdy nie będzie mógł,

lecz w bardzo wielu okolicznościach

możemy postępować według przy-

kładu Chrystusa.

Cierpieć tak, jak cierpiał On, to

oznacza usilnie trzymać się swojego

celu, być śmiałym, ufającym Bogu,

posiadać współczucie i cierpliwość.

Trzymać się swojego celu. Chry-

stus miał stanowczy zamiar wykonać

wolę Swojego Ojca, pomimo wszel-

kich cierpień (por. Mt 26, 39). Wola

naszego Niebiańskiego Ojca zawiera

się w tym, abyśmy utrzymywali pokój

ze wszystkimi ludźmi (por. Rz 12, 18).

A jeśli powstanie konf likt (co nieraz

Droga Prawda Życie

problemów naszych nieprzyjaciół,

zachęcić ich do uporządkowania

relacji z nami i innymi ludźmi. Apo-

stoł Paweł powiedział: Błogosławcie

tych, którzy was prześladują, błogo-

sławcie a nie przeklinajcie. Weselcie

się z weselącymi się, płaczcie z płaczą-

cymi (Rz 12, 14-15).

Posiadać cierpliwość. Jezus

Chrystus znosił męki z cierpliwością

i odwagą. Bierzmy z Niego przykład

(por. Hbr 12, 1-3). Jest nam niezwy-

kle trudno cierpieć za kogoś, a szcze-

gólnie za tego, z kim mamy proble-

my. Wiele konf liktów moglibyśmy

uniknąć gdybyśmy zachowali wię-

cej cierpliwości. Również poprzez

cierpliwe budowanie prawidłowych

relacji z naszymi bliźnimi odzyska-

my tak bardzo pożądany pokój.

Pod rozwagę . Od czego rozpo-

częły się wszystkie ludzkie problemy

i kłopoty (por. Rdz 3)? Czy można

szczerym przejawem współczucia

przebić mury złości i nienawiści?

Czy możesz sobie przypomnieć kon-

kretne przykłady tego, kiedy byłeś

gotowy ponieść wszelkie konsekwen-

cje (w tym cierpienia), aby naprawić

naruszone relacje?

wy, jeśli chcemy być posłuszni Jego

przykazaniu.

Trzeba mówić dokładnie. Ze

spotkania twarzą w twarz nie będzie

żadnego pożytku, jeżeli nie będzie-

my mówić o wszystkim dokładnie.

Jeżeli nasze serce jest zranione lub

pełne goryczy, powinniśmy o tym

szczerze porozmawiać. Jednak nie

po to mówimy o naszych przeży-

ciach, aby posprzeczać się lub wyła-

dować swój żal i złość na krzywdzi-

cielu, lecz sygnalizujemy, że jesteś-

my po prostu szczerzy przed roz-

mówcą i zdecydowani rozwiązać

konf likt.

Niech wszystko pozostanie mię-

dzy nami. Często konf likt rozpala

się z nowa siłą, gdy o nim dowiadu-

ją się inne osoby. Tak więc należy

trzymać język za zębami, a jeżeli

coś o tym problemie mówisz, to

tylko z osobą, której ten konf likt

dotyczy. Tak postępując zabezpie-

czymy się przed plotkami, oszczer-

stwami. Jest to konieczne dla zacho-

wania dobrej reputacji wszystkich

wciągniętych w dany konf likt.

Jeżeli nie będziemy rozpowiadać

o zaistniałym nieporozumieniu, to

tym samym przejawimy szacunek

do osoby, z którą nie jesteśmy lub

nie byliśmy w zgodzie. W ten spo-

sób damy w yraz naszej sympatii,

którą być może przeciwnik właści-

wie oceni i odpowie nam wzajem-

nością.

Czas zwrócić się do pośredni-

ków. Czasami osobiste spotkanie

nic nie daje a problem pozostaje

nadal nierozwiązany. Pan Jezus

poleca, iż w takiej sytuacji należy

skorzystać z pośrednictwa innych

(por. Mt 18, 16). Inni ludzie – bez-

stronni, niezaangażowani w konf likt

mogą pomóc swoją radą lub autory-

tetem. A potem, jeśli wszystko pozo-

staje bez zmian, należy uczynić na-

stępny krok – wnieść sprawę na fo-

rum zboru.

Pod rozwagę. Kiedy ostatni raz

z kimś usiadłeś i rozwiązywaliście

problemy, które was dzieliły? Dla-

czego jest nam tak trudno porozma-

wiać z kimś bezpośrednio? Dlacze-

go wszyscy poszukujemy „sojusz-

ników” a nie ludzi bezstronnych

i neutralnych? Jeżeli wiesz o jakimś

trwającym konf likcie, co czynisz,

aby pomóc im dojść do zgody?

Krok 5: Przebaczenie

Przebaczajcie sobie wzajemnie,

jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie

(Ef 4, 32). Nauczycielka Niedzielnej

Szkółki wyjaśniła dzieciom, co to jest

przebaczenie. „Jeżeli was skrzyw-

dziły inne dzieci – powiedziała – to

wy ich w odpowiedzi nie powinni-

ście krzywdzić. A jeżeli ten, kto

skrzywdził, poprosi o przebaczenie,

to powinniście przebaczyć”. Dzieci

zastanowiły się, popatrzyły jedno

na drugie, a potem pewna maleńka

dziewczynka nie wytrzymała: „To

przecież jest tak trudne!”. I miała

ona rację. To jest rzeczywiście bar-

dzo trudne. A jeśli nie chcesz uczy-

nić tego, co jest trudne, to zapomnij

o wszelkim pojednaniu. Musimy być

gotowi uznać swoje błędy i przeba-

czyć jeden drugiemu tak, jak nam

przebaczył Pan Bóg, czyli:

Przebaczać według sprawiedli-

wości. To oznacza, że nasze prze-

baczenie, jak i Boże, zawiera się nie

w tym, aby tolerować grzech i udawać,

że się nic nie stało lub szukać uspra-

wiedliwienia dla winowajcy. Wszyst-

ko trzeba czynić według zasad Bożej

sprawiedliwości. Uznać, że postępek

krzywdziciela jest niedobry i zasłu-

guje na karę, ale jednocześnie należy

pamiętać, że Chrystus już poniósł

karę za wszystkich i za każdy grzech.

Możemy teraz przebaczać każdemu

bez obawy, że tym naruszymy zakon

sprawiedliwej odpłaty za grzech.

Ludzie mogą nam czasem zadać

wiele bólu, lecz za wszystko, co oni

uczynili i uczynią, już zapłacił nasz

Pan. Jak nam przebaczył Pan Bóg, tak

i my powinniśmy być zawsze gotowi

do przebaczania jeden drugiemu.

Ale przebaczenie to będzie bardzo

trudne, jeśli nasi krzywdziciele nie

będą gotowi do wyrażenia skruchy

za to, co uczynili. Chrystus uczył:

Jeśliby zgrzeszył twój brat, strofuj

go, a jeśli się upamięta, odpuść mu.

Ajeślibysiedemkroćnadzieńzgrzeszył

przeciwko tobie, i siedemkroć zwrócił

się do ciebie, mówiąc: Żałuję tego,

odpuść mu (Łk 17, 3-4).

Człowiek powinien uświadomić

sobie swój czyn i poważnie starać się

Krok 4: Propozycja

pojednania

A jeśliby zgrzeszył brat twój, idź,

upomnij go sam na sam; jeśliby cię

usłuchał, pozyskałeś brata swego

(Mt 18, 15). Gdy jesteś z kimś skłóco-

ny, to najtrudniej jest znaleźć czas

i prosto, spokojnie porozmawiać

o wszystkim. Znacznie łatwiej nam

po prostu unikać takiego człowieka

lub podczas rozmowy wyładować

na niego nasze emocje. Konfronta-

cji unikamy z powodu fałszywego

wstydu, z powodu bojaźni lub nawet

złości. Nie jest możliwym naprawia-

nie wzajemnych relacji bez spotkań

i rozmowy.

Przykazanie. Jeżeli proponujemy

komuś pojednanie, to tym samym

okazujemy posłuszeństwo przyka-

zaniu Pana Boga. Chrystus uczył, że

mamy obowiązek jednać się ze swym

bratem, jeśli chcemy by nasza ofiara

była Bogu miła (por. Mt 5, 23-24). Pan

Bóg nie obiecał, że to będzie łatwe.

Trzeba iść i rozwiązywać konf likt,

ponieważ nie mamy innej alternaty-

Droga Prawda Życie

uporządkować relacje z innymi. Bez

tego odbudowa stosunków wzajem-

nych jest niemożliwa.

Przebaczać decyzją woli. To

znaczy, że powinniśmy ludziom

przebaczać niezależnie od tego, ja-

kie uczucia wypełniają nasze serca.

W Biblii czytamy, że grzechy popeł-

niane przez ludzi zasmucają Pana

Boga (por. Ps 78, 40-41), lecz mimo

to On zadecydował przebaczyć

ludziom (Ef 4, 32). Podobnie i my

powinniśmy tak postępować jeden

z drugim.

Przebaczać z duszy. Przebaczać

powinniśmy nawet wtedy, gdy nie

mamy ku temu ochoty, pełni żalu,

a swoje emocje ukierunkować na

drogę przebaczenia.

To oznacza, że przebaczać trzeba

nie jedynie wolą, lecz całym sercem.

Apostoł Paweł pisał o tym w swoim

Liście do wierzących w Kolosach.

Wyjaśniał on, że należy w relacjach

z innymi pamiętać o miłosierdziu,

współczuciu, dobroci, pokorze, ła-

godności i cierpliwości. Potrzebna

jest postawa pokory i posłuszeństwa

Bożemu zaleceniu: przebaczając so-

bie nawzajem, jeśli kto ma powód do

skargi (Kol 3, 12-13).

Gdy ktoś ciebie skrzywdził do

głębi duszy i nadal obraża, to postę-

powanie z takim człowiekiem nie

jest proste. Lecz gdy powierzymy

ten problem Panu Bogu, to wszystko

u nas zmieni się na dobre. Apostoł

Paweł podpowiada nam, co powinno

być u nas w sercu, jak powinny doj-

rzewać owoce Ducha. Owocem zaś

Ducha są: miłość, radość, pokój, cier-

pliwość, uprzejmość, dobroć, wier-

ność, łagodność, wstrzemięźliwość.

Przeciwko takim nie ma zakonu.

A ci, którzy należą do Chrystusa Je-

zusa, ukrzyżowali ciało swoje wraz

z namiętnościami i żądzami. Jeśli

według Ducha żyjemy, według Du-

cha też postępujemy. Nie bądźmy

chciwi próżnej chwały, jedni drugich

drażniąc, jedni drugim zazdroszcząc

(Ga 5, 22-26).

Jeśli rzeczywiście chcemy swo-

im życiem rozsławić Pana Boga, to

trzeba dać Jego Duchowi miejsce do

działania, aby ukierunkował nas na

przebaczanie z całej duszy i z całego

serca.

Pod rozwagę. Jeśli ktoś cię prosi

o przebaczenie, czy zawsze jesteś

gotow y w ybaczyć? Co stanowi naj-

większą trudność? Czy mamy rację,

gdyodmawiamyprzebaczeniatemu,

kto nas nie przeprasza? Jak może

nasze nieprzebaczenie przeszko-

dzić naszej relacji z Panem Bo-

giem?

C.d.n.

Narzekanie czy radość?

W AldemAr Ś WiątkoWski

Oto idzie z obłokami i ujrzy Go

wszelkie oko, i będą narzekać przed

Nim wszystkie pokolenia ziemi. Tak,

amen (Ap 1, 7).

Zwróćmy uwagę, że powyższy

urywek nie mówi, iż wszystkie po-

kolenia ziemi będą się radować. Nie

radować – lecz narzekać! Narzekać

będzie każde pokolenie i moje i two-

je. Najistotniejsze w tym jest to, czy

wśród swego pokolenia będziesz na-

rzekać i ty?

Możemy zapytać: Skąd to po-

wszechne narzekanie? Czy aby do-

brze rozumiemy to słowo? Przecież,

kiedy myślimy o powtórnym przyj-

ściu Pana, to towarzyszy temu raczej

osłonka radości, a nie narzekania.

Nie jestem jakimś katastrofistą, ale

Biblia i przedstawiona w niej Ewan-

gelia nie jest wszystko pokrywającą,

nieprzejrzystą mgłą. Ewangelia to

po pierwsze Radosna Nowina

o możliwości zbawienia każdego

grzesznika, o Synu Bożym, który stał

się Odkupicielem świata. Ewangelia

to również niczego nieukrywająca

Prawda. Nie pozostawia żadnych

złudzeń, przedstawia wszystko jasno

i wyraźnie.

Na przykład: rozdzielenie tego, co

dobre od tego, co złe. Nic w świecie

nie jest bardziej radykalnie rozdzie-

lone niż zło i dobro przez Słowo Boże.

Należy się tylko dziwić, dlaczego

w obecnym czasie tak często widzimy

pomieszanie dobra i zła? Dlaczego

świętości towarzyszy nieświętość?

Dlaczego miłości towarzyszą, po-

różnienia i nienawiść? Dlaczego

w zborze, który powinien być oddzie-

lony od świata mają miejsce rzeczy

pochodzenia świeckiego? Skąd się

to bierze? Pan Jezus kiedyś na taką

wątpliwość odpowiedział: Czyż nie

dlatego błądzicie, że nie znacie Pism

i mocy Bożej? (Mk 12, 24).

Trzeba znać jedno i drugie!

W dzisiejszym czasie jest wielu ta-

kich, którzy wprawdzie znają Pisma,

ale nie znają mocy Bożej. Dla nich

„moc Boża” oznacza zdolność czy-

nienia nadnaturalnych rzeczy. Tym

chyba można wytłumaczyć niewy-

tłumaczalny zachwyt, jaki towarzy-

szy dzisiaj wielkim chrześcijańskim

spektaklom. Jakaż to fatalna pomył-

ka!

by rzucona laska zamieniła się

w węża (por. Wj 7, 12), by zmienić wodę

w rzece w krew (por. Wj 7, 22), by

sprowadzić plagę żab (por. Wj 8, 7).

Czarownicy egipscy nie mogli wy-

konać wszystkiego, co w mocy Bożej

czynił Mojżesz, jednak mogli doko-

nać na tyle „wielkich i cudownych”

rzeczy, by zatwardzić serce faraona

i uczynić go głuchym na Boży głos

(por. Wj 7, 22-23).

To samo widzimy dzisiaj. Wy-

starczy, że ktoś ma moc, by prze-

wracać tłumy ludzi, a już uchodzi

za wielkiego męża Bożego, za szcze-

gólnie namaszczonego. To, że np.

jawnie żąda pieniędzy za swoją

modlitwę o uzdrowienie, zanika

gdzieś wśród ogólnej ekstazy i za-

chwytu. To, że ktoś inny żyje w cu-

dzołóstwie, też nie wywołuje więk-

szego zastanowienia. Oczy i uszy są

zamknięte.

Trzeba znać pisma i moc Bożą. Co

oznacza termin „znać Pisma”? – To

znaczy wiedzieć, jaka jest wola Boga

względem nas. Znać dzieła Boga do-

konane w Jezusie Chrystusie, znać

zamiary Boga, znać przykazania

Boże.

Już w starożytnym Egipcie wie-

dziano, że nie trzeba mocy Bożej,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: