6_2008.pdf

MoŜe wczoraj, moŜe nie…

Za miasteczkiem, któŜ wie gdzie…

Prosto z domku tuŜ przy lesie,

Wiatr historię taką niesie:

- Nie masz stracha? – Spojrzał podejrzliwie.

- E… duŜa juŜ jestem, no i piesek z nami będzie… - mówiłam, ale jakby bez

przekonania.

- No to dylamy w las – Tomek zeskoczył ze stołu i szybko ubraliśmy się do

wyjścia.

- Mamuś, idziemy z psem na spacer – rzucił szybko mój brat i nie czekając

na odzew pobiegł przez ogród, a ja starałam się za nim nadąŜyć. Gryzoń

strasznie się cieszył i podskakiwał wokół nas poszczekując co chwilę.

Na polanę dotarliśmy zadziwiająco szybko, Tomek pomykał jakimiś

skrótami, jakby bardzo dobrze się orientował w tym terenie.

- Ojej! – zawołałam uradowana gdy byliśmy na miejscu – polanka była

nieduŜa, ukryta w leśnej gęstwinie, ale pełna grzybków. Obleciałam teren

dookoła, ale moich Ŝółciutkich kurasków nie było… - Ty, Tomeeek… nie

ma moich pieprzowników.

- To moŜe będą tu gdzieś blisko, z pustym workiem przecieŜ nie wrócimy –

zadecydował Tomek i weszliśmy głębiej w las.

- Są! Jakie dorodne! – usłyszałam głos brata po chwili. Pobiegłam tam i z

radością zaczęłam zbierać kurki. Chodziliśmy tak po kolorowym, jesiennym

lesie i co chwilę znajdowaliśmy nowe rodzinki grzybów. Tylko Gryzoń coś

się dziwnie zachowywał. Gdy Tomek przychodził, Ŝeby wrzucić swoje

grzyby do mojego worka, piesek był spokojny, ale gdy się rozdzielaliśmy,

ganiał niespokojnie i wył, patrząc w kierunku, gdzie znikł Tomek.

- Gryzoń, zostaw, co robisz! – właśnie schylałam się po grzyba, kiedy

rudzielec zaczął ciągnąć mnie za pelerynkę w stronę Tomka – daj mi zerwać

grzybka, no pies! Nie wygłupiaj się!

- Ale mamy zbiory – ucieszył się Tomek, przynosząc mi kolejną porcję.

Worek zrobił się za cięŜki dla mnie, więc braciszek go przejął. – Chyba

moŜemy wracać.

Ruszyliśmy w drogę powrotną, ale po chwili Tomek zwolnił i

rozglądnął się bacznie. Dreptałam tuŜ za nim trochę zmarznięta i zaczęłam

przytupywać w miejscu.

- Co jest? – Trąciłam go w ramię.

- Musimy wrócić, to nie ta droga. – Zakomunikował i poszedł w inną stronę.

Podreptałam za nim, podciągając opadającą na czoło czapeczkę. Ja tam się

nie znam na tych zaroślach, dla mnie one są wszystkie takie same, ale

Tomek po kilku krokach znów przystanął i zmienił kierunek.

Byliśmy dumni z naszego grzybobrania i pokaźnych zbiorów,

które częściowo poŜeraliśmy w jajecznicach i innych przysmakach

przygotowywanych przez mamusię cały następny tydzień.

- Ech… - westchnęłam – jajecznica z kurkami, coś pyszniastego, szkoda

tylko, Ŝe te pieprzowniki jadalne się skończyły.

- Pieprzniki – poprawił mnie Tomek, który siedział na stole, dłubiąc coś przy

koszyku na grzyby. – A wiesz, - szepnął rozglądając się czy nikt inny nie

słyszy – widziałem podobne Ŝółtki na polanie w naszym lesie.

- Gdzie? – Podskoczyłam na krzesełku zaciekawiona.

- Taaam – machnął ręką mój brat – no tam, gdzie kiedyś zbieraliśmy orzechy

laskowe.

Podrapałam się po czuprynie, próbując przypomnieć sobie jakąś polanę, ale

pamiętałam tylko chaszcze i moje rajstopki podarte przez te chaszcze.

Stanowczo Ŝadnej polany tam nie było.

- Oj – zniecierpliwił się Tomek – tam trochę dalej, za choinkami jest ścieŜka,

prowadząca do polanki z kolorowymi grzybami.

- Tomuś! – zawołałam –

PrzecieŜ nam nie wolno tam

daleko chodzić, skąd ty to

wiesz?!

- Ćśśś, byłem tam z kolegami z

klasy, nic strasznego. – Uparcie

reperował niesforny koszyk.

- I trafisz? – Zapytałam z

powątpiewaniem.

- No problem. – Wzruszył

ramionami i uśmiechnął się z

wyŜszością kiedy zaczęłam szukać jakiegoś woreczka na grzyby.

- To chodźmy na spacer z Gryzoniem i przy okazji tam zajrzymy, co

Tomciu?

- Tomek, – zirytowałam się, bo wpadłam na niego z tyłu – ty się zastanów

gdzie mamy iść, bo mnie juŜ nogi bolą jak nie wiem co.

- Czekaj, – mój brat myślał na głos – zaraz, zaraz, jak wchodziliśmy do lasu,

to słońce było za plecami, więc teraz musimy iść w stronę słońca i na pewno

wyjdziemy gdzieś w okolicach domu.

- Tak, tylko tego słońca to wcale nie ma. Same chmury. Skąd mamy

wiedzieć, za którą chmurką się schowało. – Wpatrywałam się w niebo,

mruŜąc oczy i szukając słonka.

Tomek zmartwiony szukał go wraz ze mną i westchnął.

- Tyle chmur, aŜ dziwne, Ŝe jest jeszcze widno…

- Ja chcę do domku… - Pisnęłam Ŝałośnie, zapinając pelerynkę pod samą

szyję. W tej chwili Tomek przypomniał sobie lekcję, na której pani

nauczycielka na wszelki wypadek dawała rady co zrobić, kiedy ktoś zgubi się

w lesie. Mój braciszek rzucił się do oglądania pnia najbliŜszego drzewa.

- Mam! – Zawołał radośnie. Podbiegłam zaciekawiona i wlepiłam wzrok w

korę.

- Co to jest? Robal. – Stwierdziłam, widząc nieduŜego Ŝuka,

który gramolił się pod górę. Spojrzałam oburzona na brata,

bo nie rozumiałam co ma Ŝuk do tego.

- Przypomniało mi się jak w lesie znaleźć północ. –

Wyjaśnił Tomek. Spojrzałam na Ŝuka jeszcze raz, z szacunkiem.

- Północ – szepnęłam.

- Jak się stanie twarzą na północ, to z tyłu będzie południe – mówił dalej

Tomek i zamachał prawą ręką – no i z prawej będzie wschód, a my mamy iść

na zachód. To proste! – Ucieszył się, ale ja się tylko zdenerwowałam, bo w

główce zrobił mi się wielki mętlik

- Musimy stwierdzić, z której strony na drzewach jest więcej mchu.

- Czego? Muchów..? Tomuś, tu pełno muchów i innych latajków, co bzyczą i

fruwają wokoło i wcale nie siedzą na drzewie, chyba, Ŝe ten. – Wskazałam

Ŝuka, który nadal wytrwale tuptał pod górę.

- Olaaa! Mchu! Takiej drobnej kosmatej roślinki, która porasta

pnie drzew od północnej strony. – Wytłumaczył Tomek i zaczął obchodzić

drzewa dookoła. Zrobiłam to samo.

- Ale one są obrośnięte ze wszystkich stron tak samo. – PoskarŜyłam się,

masując ramię, w które dostałam jakąś gałęzią, kiedy się przedzierałam w

poszukiwaniu tego całego mucha. – Czy to znaczy, Ŝe wszędzie jest północ?

– Zrezygnowana usiadłam na jakimś pniaku.

- Rzeczywiście to nie takie proste… - zasmucił się Tomek i klapnął obok

mnie. – MoŜe w innym lesie to prawda, ale chyba nie w naszym.

Gryzoń usiadł naprzeciw nas i przekrzywił łebek, jakby zadziwiony naszym

problemem. Uściskałam psiaka, a on liznął mnie w policzek i zamerdał

wesoło ogonem.

- Pieseczku, ja chcę do domu! – Zabuczałam zrozpaczona.

Gryzoń radośnie podskoczył, jakby teŜ chętnie zakończył ten przydługi

spacer, i ruszył pomiędzy zarośla, oglądając się czy idziemy za nim.

Zerwałam się i od razu pobiegłam za futrzakiem.

- Ola, czekaj, przecieŜ nie tędy szliśmy, gdzie ty chcesz iść za tym

kundlem? – Opierał się Tomek. – Pobłądzimy jeszcze bardziej.

- Rób co sobie chcesz, szukaj mucha na północy albo czekaj na słońce, ja

idę za Gryzoniem.

Chcąc nie chcąc Tomek

ruszył za nami i strasznie

marudził, gdy pokonywaliśmy

róŜne krzaczydła, które piesek

przeskakiwał wielkimi susami,

co chwilę oglądając się czy

idziemy za nim.

- No przecieŜ my wyjdziemy

gdzieś na końcu świata! –

Warknął Tomek i nagle wyszedł

na ścieŜkę. – O, to ta, którą

szliśmy na polanę!

Odetchnęliśmy i pospieszyliśmy znaną juŜ trasą w kierunku domu, a

w domu… oj, chyba nam się dostanie… Nie chyba, a na pewno i to solidnie,

bo nasz spacer baaardzo się przeciągnął i do tego nie powiedzieliśmy dokąd

idziemy. Robiło się juŜ ciemno gdy dotarliśmy do furtki naszego ogródka. Z

daleka widzieliśmy zapalone światła i poruszenie przed domem, tato

wyprowadzał samochód z garaŜu, a mama rozmawiała z sąsiadami.

Niepewnie i powoli podeszliśmy do rodziców, a jedyny wesoły Gryzoń

radośnie poszczekiwał na tatę, jakby chciał się pochwalić. Mieliśmy złe

przeczucia, Ŝe całe to zamieszanie to z naszego powodu. Wszystko ucichło

po chwili, sąsiedzi poŜegnali się z rodzicami, a mama wyglądała tak, jakby

odstawiła na bok bardzo cięŜki kosz świeŜo upranych rzeczy i głęboko

westchnęła. Przytuliła nas mocno, jak to moŜe zrobić tylko mamusia, a my

zauwaŜyliśmy łzy w jej oczach.

- Gdzie wyście byli? – Zapytał tata – I jak wy wyglądacie?

To drugie pytanie zrozumieliśmy dopiero, gdy zobaczyliśmy się w lustrze.

Gdybym nie była tak śpiąca, wpadłabym w panikę na widok czterech

pająków, które wędrowały przez moją rozczochraną i pokrytą pajęczynami

czuprynkę. Tomek bez słowa wydłubywał kawałki kory i liści ze swoich

włosów. Byliśmy potwornie brudni. Tata popatrzył na nasz worek z

grzybami, odetchnął z ulgą i powiedział:

- Teraz proszę się wykąpać, przebrać i odpocząć, a jutro porozmawiamy

sobie o tej waszej wycieczce.

Pięknie się popisaliśmy. Nawet nie myśleliśmy o kolacji, bo

zmęczenie wciągnęło nas pod kołdry jak przestraszonego ślimaka do muszli.

Przy śniadaniu siedzieliśmy cichutko, popijając kakao, tylko Gryzoń wesoło

zaczepiał leniwego kota Pluszaka jakby nic się nie stało.

- Ojciec czeka na was w pokoju – surowo oznajmiła mama.

To straszne… Po tak wspaniałym śniadanku trzeba będzie połknąć tak

gorzką pigułkę. „No cóŜ, zasłuŜyliśmy” – wyczytałam w spojrzeniu brata.

Weszliśmy do pokoju i usiedliśmy, nie podnosząc wzroku.

- Słucham teraz waszych wyjaśnień, dzieci. – Zaczął tatuś. Spojrzeliśmy na

siebie i Tomek zaczął opowiadać. Nic nie ukrywał, a tata uwaŜnie słuchał co

mamy do powiedzenia.

- No i gdyby nie Gryzoń, pewnie jeszcze siedzielibyśmy na tym pieńku

czekając na słońce. – Zakończył Tomek.

- Czy wiecie, Ŝe juŜ mieliśmy wyjeŜdŜać z domu, aby was szukać?

Przypominacie sobie nasze prośby, Ŝeby nie chodzić samemu do lasu? Czy

wiecie, Ŝe mama prawie rozchorowała się ze zdenerwowania? – Tatuś

zadawał pytania, nie oczekując odpowiedzi, Tomek spuścił wzrok, a ja

zaczęłam nieszczęśliwie chlipać. – Macie szczęście, Ŝe wzięliście psa, on

jeden w tym swoim ryŜym łebku miał dość rozsądku i nie pozwolił wam się

rozejść w lesie. Jego instynkt samozachowawczy kazał

pilnować tego, co jego, a na noc wracać do domu

Gryzoń porzucił obraŜonego kota i przyszedł do nas,

kładąc się obok moich nóŜek. Pogłaskałam rudzielca z

czułością. Kochany psiak.

- Co was podkusiło, Ŝeby wchodzić w nieznany, gęsty

las?

- Kurki – odparliśmy zgodnie.

- Złamaliście nasz zakaz, nie powiedzieliście gdzie idziecie,

doprowadziliście mamę do rozpaczy, mnie do wielkiego zdenerwowania, a

sąsiadów do pozostawienia swoich prac, do… tu moŜna by jeszcze duŜo

wymieniać. – Stwierdził tatuś, widząc rozpacz na mojej buzi i wstyd, który

zaczerwienił Tomkowi uszy.

- Chciałbym przypomnieć wam słowa Apostoła Pawła: „ Dzieci, bądźcie

posłuszne rodzicom we wszystkim; albowiem Pan ma w tym upodobanie.”

Kolosan 3:20. Wy chcecie, Ŝeby was traktować jak dorosłych, ale sami

widzicie Ŝe wasze niektóre postępki są jakieś takie niedorosłe. NaleŜałoby

równieŜ zacytować słowa z Przypowieści Salomona 23:13 „Nie szczędź

chłopcu karcenia; jeŜeli go uderzysz rózgą, nie umrze,” a nawet drugie

podobne: Przypowieści Salomona 13:24 „Kto Ŝałuje swojej rózgi,

nienawidzi swojego syna, lecz kto go kocha, karci go zawczasu.”

- Yyy.. – stęknęłam na dźwięk słowa „rózga” – tatusiu, wiemy, Ŝe bardzo,

ale to bardzo nas kochacie…

- Tak? – zdziwił się tato – w takim razie dobrze by było „ posłuchać rady i

przyjąć karcenie, abyście w przyszłości byli mądrzy” Przypowieści

Salomona 19:20.

Wiedzieliśmy, Ŝe kara nas nie minie. Musieliśmy ponieść

konsekwencje naszej niemądrej eskapady, ale ze wstydu wam się nie

przyznamy jaka to była kara. Tatuś przerzucił kartki swojej Biblii i

przeczytał ostatnie miejsce: „śadne karanie nie wydaje się chwilowo

przyjemne, lecz bolesne, później jednak wydaje błogi owoc sprawiedliwości

tym, którzy przez nie zostali wyćwiczeni. Hebrajczyków 12:11.

Dobrze Ŝe, gdy Bóg tworzył zwierzęta, dał im takie ciekawe

zdolności, mogliśmy ich doświadczyć na własnym przykładzie. Mieliśmy

wielkie szczęście, czyli wielką opiekę od Pana Boga, bo nikt nie musiał nas

szukać zagubionych w lesie. Nie musieliśmy tam dłuŜej

błądzić ani nocować, bo to byłoby straszne! Nasz psi

przyjaciel pokazał nam w jakie umiejętności wyposaŜył go

potęŜny Stwórca.

Spacerek po lesie rzecz to bardzo zdrowa,

Lecz pewne zasady naleŜy zachować,

Kto zaś te zasady sobie lekcewaŜy,

To na pewno uśmiech zniknie z jego twarzy.

RozwiąŜ krzyŜówkę i odczytaj hasło:

UŜywając literek z hasła rozwiąŜ drugie

hasło (niektóre literki będziesz musiał

odgadnąć).

Zdecyduj czy te zdania są prawdziwe, czy nie.

Poruszaj się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, literki przy zdaniach

prawdziwych, utworzą rozwiązanie.

POZIOMO

PIONOWO

1 MoŜna nim zatkać butelkę

3 śona Abrahama

4 ……. pływacki, np. Ŝabka, motylek lub kraul

5 Śpiewające trzy osoby

8 Pomieszczenie dla świń

9 MoŜe być gryczana lub jaglana

10 Jest nią kobieta lub męŜczyzna

11 Mała Daniela

13 W jakie ubranie ubiera się robotnik?

17 Kłujący chwast

18 Nawinięte na szpulkę, słuŜą do szycia

2 SłuŜy do wąchania

4 Małe sito

6 Spływa po czole

7 Gruba ksiąŜka z hasłami

12 Miasto z wielkim zamkiem

krzyŜackim w północnej Polsce

14 Chytrus z rudą kitą

15 Inaczej kita

16 Opowieść, historia, której

słuchamy, lub którą czytamy

Rozwiązanie: Co jeszcze moŜna znaleźć w lesie? __ __ __ __ __ __

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: