William Faulkner (ur. 25 września 1897 w New Albany w stanie Missisipi, zm. 6 lipca 1962 w Oxford w stanie Missisipi) – powieściopisarz, nowelista i poeta amerykański. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1949.
Życie Faulknera związane było z amerykańskim Południem, a bogata twórczość pisarza była literacką rekonstrukcją jego dziejów od czasów wojny secesyjnej po współczesność.
Twórczość Faulknera uchodzi za stawiającą czytelnikowi wysokie wymagania, niemniej jest uznawany za jednego z najważniejszych amerykańskich pisarzy. Utwory Amerykanina, o sporej głębi emocjonalnej i często dotyczące konfliktów psychologicznych, cechują się długimi zdaniami i wyszukanym tokiem narracji – w przeciwieństwie do dzieł długoletniego rywala Faulknera, Ernesta Hemingwaya, znanego z oszczędnego w wyrazie, wręcz minimalistycznego stylu. Niektórzy uznają Faulknera za jedynego prawdziwego amerykańskiego reprezentanta prozy modernistycznej lat 30., stawiając go w jednym szeregu z Jamesem Joyce'em, Virginią Woolf i Marcelem Proustem.
Faulkner w swoich utworach stosował technikę znaną pod nazwą strumienia świadomości, liczne retrospekcje, a także wykorzystywał kilku narratorów jednocześnie. Akcja wielu jego utworów rozgrywa się w fikcyjnym hrabstwie Yoknapatawpha.
Powieści (wybór)
Żołnierska zapłata (Soldiers' Pay 1926)
Moskity (Mosquitoes 1927)
Sartoris (Sartoris 1929)
Wściekłość i wrzask (The Sound and the Fury 1929)
Kiedy umieram (As I Lay Dying 1930)
Azyl (Sanctuary 1931)
Światłość w sierpniu (Light in August 1932)
Zielona gałąź (1933)
Punkt zwrotny (Pylon 1935)
Absalomie, Absalomie (Absalom, Absalom! 1936)
Niepokonane (The Unvanquished 1938)
Dzikie palmy (The Wild Palms 1939)
Zaścianek (The Hamlet 1940)
Zstąp, Mojżeszu (Go Down, Moses 1942)
Intruz (Intruder in the dust 1948)
Requiem dla zakonnicy (Requiem for a Nun 1951)
Przypowieść (A Fable 1954)
Wielki las (1955)
Miasto (The Town 1957)
Rezydencja (The Mansion 1959)
Koniokrady (The Reivers 1962)
Opowiadania (wybór)
Kłamca (1925)
Yo Ho i dwie butelki rumu (1925)
Róża dla Emilii (1930)
Honor (1930)
Czerwone liście (1930)
Ad Astra (1931)
Tamto wieczorne słońce (1931)
Rozwód w Neapolu (1931)
Mistral (1931)
Pennsylvania Station (1934)
Wujek Willy (1935)
Dwóch żołnierzy (1942)
Mississippi (1954)
Poranny wyścig (1955)
Tomiki poetyckie (wybór)
Marmurowy faun (1924)
William Faulkner (1897–1962), powieściopisarz, nowelista i poeta amerykański, laureat Nagrody Nobla.
· Aby pozyskać ludzi, należy ich uważać za takich, za jakich sami siebie uważają.
o Zobacz też: człowiek
· Bóg przy następnym potopie posłuży się nie wodą, lecz papierem.
o Zobacz też: Bóg
· Człowiek jest sumą swoich nieszczęść.
o Zobacz też: człowiek, nieszczęście
· Daty i zegarki są wynalazkiem ludzi.
o Zobacz też: data, zegar
· Drapieżność nie zawodzi, ona jest jak oddech.
· Gdy się pomyśli, ile książek jest już na świecie i ile ich codziennie przybywa, to najprawdopodobniej Bóg przy następnym potopie posłuży się nie wodą, lecz papierem.
· Jeszcze nie widziałem, żeby mężczyzna nie poparł drugiego mężczyzny, byleby to, co chcą zrobić, było dosyć idiotyczne.
· Jeśli duch nacjonalizmu przedostaje się do literatury, to przestaje to być literatura.
· Miłość i cierpienie to jedno i to samo: wartość miłości mierzy się sumą, jaką trzeba za nią zapłacić: i zawsze, jeśli to wypada zbyt tanio to znaczy, że człowiek oszukuje sam siebie.
· Mówią, że miłość umiera między dwojgiem ludzi. To nieprawda, nie umiera. Opuszcza tylko człowieka. Odchodzi, gdy na nią nie zasługuje.
· Na złych ludziach można polegać. Ci przynajmniej się nie zmieniają.
· Nie należy przesadzać z demokracją. Nie chciałbym podróżować statkiem, którego kurs byłby określany głosowaniem załogi, przy czym kucharz i chłopiec okrętowy mieliby takie samo prawo głosu jak kapitan i sternik.
· Nadzieje na jutro są atrakcyjne, póki dziś nie stało się wczoraj.
· Niebezpieczeństwo przy szukaniu prawdy leży w tym, że czasami się ją rzeczywiście znajduje.
· Niektórzy są odważni dopiero wtedy, gdy już nie widzą żadnego innego wyjścia.
· Praca pisarza jest dlatego tak ciekawa, że pisarz nigdy nie napisał swojego najlepszego dzieła.
· Samotność, jaką człowiek może znieść i nie umrzeć, ma granice tak samo, jak napięcie elektryczne.
· Smutne w miłości jest to, że nie tylko nie trwa ona wiecznie, ale że rozczarowania, jakie przynosi, też mijają szybko.
· W dniu, kiedy ludzie przestaną się bać, zaczną pisać arcydzieła, to znaczy dzieła trwałe.
· Zabić można tylko ciało człowieka. Nie można zabić jego głosu.
· Zawiść odczuwamy tylko w stosunku do kogoś, kogo uważamy za równego sobie i wywyższonego jedynie przez czysty traf, jaki naszym zdaniem – zakładając, że będziemy mieć więcej szczęścia, niż mieliśmy dotychczas – kiedyś może się przytrafić i nam samym.
· Żeby pisać, trzeba mieć w sobie wielkie elementarne prawdy i kierować swoje dzieło ku jednej z nich albo ku wszystkim naraz.
William Faulkner, Wściekłość i wrzask, 2003: Dzieląc opowieść o upadku rodziny Compsonów pomiędzy trzy dramatis personae i obserwatora zewnętrznego, autor narzucił czytelnikowi rolę śledczego. Poszukując nici sensu w pełnych "wściekłości i wrzasku" sprzecznych relacjach, musi się on zmierzyć z ich subiektywnością, zakłamaniami, nieskładnością i zacieraniem się chronologii. Powoli jednak wyłania się z nich przejmujący obraz naznaczonej iście antycznym fatum rodziny, obraz tym bardziej przekonujący, że prawdziwy jedynie w monologu idioty.
Kiedy umieram (ang. As I Lay Dying) - piąta powieść Williama Faulknera z 1930 roku. Szkolna lektura obowiązkowa w krajach anglojęzycznych.
Opowieść przedstawiana jest przez 15 narratorów w 59 rozdziałach w stylu strumienia świadomości. Książka opowiada historię rodziny Boundrenów, która uparcie realizuje życzenie matki Addie pragnącej, by jej ciało zostało pochowane w rodzinnej miejscowości Jefferson obok dawno nieżyjących bliskich. Akcja umiejscowiona jest w stanie Missisipi.
Bohaterowie
Ø Addie Bundren - żona Anse, matka Casha, Darla, Jewela, Deweya Della i Vardamana. Miała romans z pastorem Whitfieldem, który jest ojcem Jewel. Z tego powodu Addie faworyzuje Jewel.
Ø Anse Bundren - wdowiec po Addie. Przedstawiany przez większość narratorów jako osoba chciwa i lewniwa. Jest przeświadczony, że nie może pracować po przebytej w dzieciństwie chorobie.
Ø Cash Bundren - najstarszy syn, uzdolniony cieśla.
Ø Darl Bundren - obdarzony dużą intuicją dziwak. Jako jedyny ma świadomość, że długa podróż do Jefferson z trumną jest szaleństwem.
Ø Jewel Bundren - nieślubne dziecko Addie.
Ø Dewey Dell Bundren - jedyna córka Addie. Zachodzi w ciążę z Lafem, który daje jej pieniądze na zabieg aborcyjny. Aptekarz Skeet MacGowan pod pozorem wykonania aborcji gwałci Dewey.
Ø Vardaman Bundren - najmłodszy syn Addie, świadek jej śmierci.
Ø Vernon Tull - przyjaciel rodziny.
Ø Cora Tull - bardzo religijna żona Vernona.
Ø Lafe - chłopak Dewey.
W każdym z 59 rozdziałów rolę narratora pełni jedna z 15 postaci powieści. Rozdziały tytułowane są imionami narratorów. Narratorem jest również Addie, która wyraża swoje myśli z trumny. Faulkner używa stylu strumienia, który wcześniej zastosował James Joyce w Ulissessie.
Absalomie, Absalomie... (ang. Absalom, Absalom!) – powieść amerykańskiego pisarza, noblisty Williama Faulknera, opublikowana w 1936.
Tytuł nawiązuje do opowieści o konflikcie Absaloma, syna biblijnego króla Dawida, z ojcem i bratem, co w pewnym stopniu ma uzasadnienie w powieści.
Akcja Absalomie, Absalomie... rozgrywa się - jak wiele innych utworów Faulknera - w fikcyjnym hrabstwie Yoknapatawpha w stanie Missisipi. Centralną postacią powieści jest Thomas Sutpen, właściciel plantacji zwanej Setką Sutpena. Sutpen, biały awanturnik szkockiego pochodzenia, o podejrzanej przeszłości, do Yoknapatawpha przybył w 1833 i - opierając się na korzystnym zakupie indiańskiej ziemi i pracy murzyńskich niewolników - doszedł do znacznego majątku. Ożenił się z córką szanowanego obywatela miasteczka i urodziła mu się z tego ma...
Nozycoreki