Piesn o Rolandzie.pdf

Piesń o Rolandzie

Karol Wielki już od siedmiu lat toczył walki z Saracenami w Hiszpanii,

pozostało mu jedynie pokonać króla Saragossy – Marsyla. Był on

muzułmaninem, ale modlił się także do Apollina. Marsyl, dowiedziawszy się, że

cesarz Karol przybył z Francji do Saragossy, przestraszył się jego zamiarów

zdobycia miasta. Zdawał sobie sprawę z faktu, iż nie ma wystarczająco dużo

wojska, aby pokonać Karola. Jeden z doradców Marsyla – Blankandryn

podsunął władcy pomysł, aby udał, iż przyjmie we Francji chrześcijaństwo, jeśli

tylko Karol wycofa się z jego ziem. Miał także przesłać wielkiemu władcy w

darze synów z możnych rodów jako zakładników. Ponieważ Saraceni nie

zamierzali dotrzymać słowa, pewnym było, iż zakładnicy ci wydani byli na

śmierć. Sam Blankandryn stwierdził, że lepiej, aby oni stradali głowy, a my

abyśmy nie stracili naszej pięknej Hiszpanii i nie cierpieli niedoli i klęski”.

Marsyl zamknął naradę i postanowił przyjąć radę swego doradcy. Następnie

wysłał do Karola posłów, aby ci przedstawili władcy jego propozycję i

zapewnili go, że jeśli tylko wycofa się z ziem Marsyla, to przed upływem

miesiąca stawi się on we Francji razem ze swoimi lennikami i zostanie jego

wasalem. Posłowie Marsyla wyjechali z Saragossy. Tymczasem Karol weselił

się ze zdobycia Kordowy. W mieście nie pozostał ani jeden poganin; zostali

albo zabici, albo ochrzczeni. Karol wraz ze swoimi rycerzami siedział w

wielkim sadzie i tam świętował zdobycie miasta i wzięcie licznych łupów.

Dotarli do władcy wysłannicy Marsyla. Pokłoniwszy się królowi przedstawili

mu propozycję swego władcy. Cesarz wysłuchawszy posłów, rozmyślał nad ich

słowami. Na pytanie, jaką król ma gwarancję, że Marsyl dotrzyma danego

mu słowa, posłowie odparli, że w zamian otrzyma on zakładników, tylu, ilu sam

zażąda. Cesarz postanowił zaprosić gości na ucztę.

Rankiem następnego dnia udał się na mszę, zaś po niej zwołał radę, aby

zaczerpnąć opinii swoich doradców w tej sprawie. Przybyli na nią

najznamienitsi z rycerzy i dostojników, a wśród nich Roland, Oliwier i Ganelon.

Cesarz przedstawił zebranym propozycję Marsyla przekazaną mu przez posłów.

Jednak hrabia Roland stanowczo sprzeciwił się zawarciu ugody. Mówił do

króla:„Biada ci, królu, jeśli uwierzysz Marsylowi!” Przypomniał zebranym na

radzie wcześniejszą zdradę Marsyla, który zabił dwóch hrabiów francuskich:

Bazana i Bazylego, uciąwszy im głowy. Zdaniem Rolanda należy nadal walczyć

i pomścić zamordowanych. Nie wszyscy byli tego samego zdania co rycerz.

Ganelon uważał, iż należy przyjąć obietnicę Marsyla. Dlatego też nakłaniał

Karola do zgody słowami: „Poniechajmy szalonych, słuchajmy roztropnych”.

Wśród zebranych znalazły się także głosy popierające Ganelona. Był wśród

nich Naim, który także usiłował namówić króla do przyjęcia obietnicy Marsyla.

Władca zastanawiał się, kogo należy posłać na rozmowy z królem Saragossy.

Zgłosił się Naim, lecz Karol nie zgodził się, aby to on pojechał. Nie zezwolił

również Rolandowi i Oliwierowi, którzy także się zgłosili. Kolejnym chętnym

do podjęcia się tej misji był Turpin, jednak i jego król nie wybrał. Roland

zaproponował, aby wybrany został Ganelon, gdyż uważał go za człowieka

roztropnego i doświadczonego. Ojczym Rolanda jednak nie był zadowolony ze

swej kandydatury. Przeraziły go te słowa. Odgrażał się Rolandowi słowami:

„Szalony! Co do ciebie przystąpiło?”

Wobec takiej postawy ojczyma rycerz zaproponował, że sam uda się na

wyprawę. Jednak Ganelon stwierdził, że skoro król rozkaże, to trzeba będzie

usłuchać i wyruszyć. Nadal odgrażał się Rolandowi, który śmiał się z jego

pogróżek. Stwierdził także, że kto udaje się do Saragossy, ten stamtąd nigdy nie

wraca. Powierzył opiece cesarza swego synka – Baldwina, któremu przekazał

swoje ziemie i lenna.Gdy Ganelon otrzymał od cesarza rękawicę, rozpoczął

przygotowania się do drogi. Otrzymał od Karola pismo do Marsyla oraz

atrybuty władzy królewskiej i wyruszył żegnany przez rycerzy. Gdy przybył do

posłów saraceńskich, rozmawiał z Blankandrynem, który chytrze z nim

postępował, udając swój podziw dla Karola. W trakcie rozmowy Ganelon

zdradza swą nienawiść do bratanka cesarskiego – Rolanda oraz swoją chęć

zabicia rycerza: „Niechże go kto ubije: będziemy mieli cały spokój” Saraceni z

zaciekawieniem słuchali słów przybysza. Ganelon razem z Blankandrynem

obiecali sobie, że wspólnie postarają się zgładzić Rolanda.

Gdy posłowie przybyli na dwór Marsyla, Ganelon przedstawił władcy

propozycję cesarza. Jeśli przyjmie on chrzest, otrzyma od Karola w lenno

połowę Hiszpanii, drugą zaś dostanie Roland. Marsyl usłyszawszy te słowa

zmienił się na twarzy, chciał ugodzić mieczem posła, jednak powstrzymali go

od tego jego doradcy. Ganelon obawiając się władcy nadal trzymał swój miecz

w dłoni. Podarował mu wedle obyczaju dar cesarski: sobolowy płaszcz. Dodał

także, że jeśli nie przyjmie on propozycji króla, zostanie oblężony w Saragossie,

pojmany i z pewnością stracony.

Marsyl odczytał pismo Karola i postanowił zwołać swoich doradców na naradę.

Wezwaną na nią także Ganelona, razem z którym ułożono spisek przeciwko

Rolandowi. Ganelon, już pogodzony z Marsylem, w czasie rozmowy z nim,

tłumaczył, iż cesarz nie zaprzestanie toczenia wojen dopóki żyje Roland,

Oliwier i dwunastu parów. Odradzał on władcy Saragossy otwartego ataku na

Karola. Przedstawił szczegóły swego planu zabicia Rolanda i jego towarzyszy i

obiecał pomóc w jego realizacji. Zaproponował, aby ofiarować cesarzowi

zakładników, a gdy ten odjedzie do Francji, napaść na jego tylną straż, w której

z pewnością będą Roland i Oliwier. Marsyl przysiągł na Koran, że zabije

bratanka cesarza. Prosił Ganelona, aby dotrzymał danego słowa i sprawił, że to

Roland obejmie tylną straż.Po powrocie do Francji Ganelon okłamał Karola, że

żądany przez niego zakładnik, Algaif, utonął w morzu. Wręczył mu klucze do

Saragossy i oznajmił, że Marsyl przyjął jego warunki. Tymczasem pogańskie

wojska w tajemnicy otaczały oddziały francuskie. Ganelon zaproponował

Karolowi, aby tylną strażą dowodził Roland. Cesarz niechętnie, ale zgodził się i

odjechał. Roland wraz z Oliwierem i innymi znakomitymi rycerzami pozostał w

tylnej straży, a razem z nim dwadzieścia tysięcy wojska. Hrabia rozkazał

obsadzić wąwozy i wzgórza na drodze, którą miał jechać król. Tymczasem

bratanek Marsyla prosił go, aby mógł zabić Rolanda. Do władcy Saragossy

przyłączyli się inni rycerze saraceńscy, którzy także chcieli osobiście pokonać

Rolanda. Tylna straż zaczynała podejrzewać zbliżające się zagrożenie. Oliwier,

gdy ujrzał liczne oddziały wojsk pogańskich, doradził Rolandowi, aby zadął w

róg i w ten sposób zawrócił cesarza z całym wojskiem. Roland obawiał się o

swój honor i dlatego nie posłuchał rady Oliwiera. Stwierdził, że woli umrzeć,

niż popaść w niesławę. Sam będąc mężnym zachęcał swych rycerzy do odwagi

i dzielnej walki w obronie chrześcijaństwa. Arcybiskup Turpin błogosławił

zebranych i zachęcał do dzielnej walki w imię Boga i wiary. Zapewniał, że ci,

którzy polegną, zostaną męczennikami. Roland natomiast przyznał rację

Oliwierowi, który podejrzewał Ganelona o zdradę. Wyruszył na czele swych

oddziałów przeciwko wrogowi. W starciu pod Ronsewal Roland zabił

siostrzeńca Marsyla, a pozostali rycerze równie dzielnie walczyli u boku swego

przywódcy.

W tym samym czasie we Francji rozpętała się okropna burza. Przerażeni ludzie

sądzili, że to koniec świata. Okazało się, że

„to wielka żałoba z powodu śmierci Rolanda!” Na pomoc wojskom saraceńskim

zmierzał sam Marsyl wraz z nowymi oddziałami rycerzy. Arcybiskup Turpin

podtrzymywał walecznych Francuzów na duchu i zapewniał, że po chwalebnej

śmierci znajdą się w raju. Saraceni zmuszeni zostali do odwrotu, jednak udało

im się ponownie natrzeć na przeciwnika i zgładzić niemalże wszystkich. Przy

życiu pozostało tylko sześćdziesięciu ludzi. Turpin doradził, aby Roland zadął

w róg. Choć król nie mógł już im pomóc, mógł chociaż zabrać ich ciała do

ojczyzny. Cesarz usłyszawszy głos rogu zarządził odsiecz. Zdrajcę Ganelona,

który wcześniej odradzał królowi udanie się na pomoc Rolandowi, rozkazał

trzymać pod strażą. Na polu walki zaś Roland płacząc nad poległymi rycerzami,

w walce z Marsylem odciął mu prawą pięść. Bohaterska walka Francuzów

zmusiła pogan do ucieczki. Wśród nielicznych którzy pozostali był wuj

Marsyla, Marganis, w starciu z którym Oliwier został ranny, ale ostatkiem sił

zabił przeciwnika, aby ten już nikogo nie pokonał. Czując nadchodzącą śmierć

położył się na ziemi i modlił do Boga. Był przy nim Roland. Oliwier wyznał

Bogu swoje winy i prosił o opiekę nad Francją, królem i Rolandem, po czym

skonał. Hrabia rozpaczając nad ciałem przyjaciela, zemdlał. Gdy się ocknął,

zobaczył, że przy życiu pozostał już tylko on, arcybiskup Turpin i Gotier z

Hum. Dzielni Francuzi stawiali opór znacznie liczniejszym oddziałom

saraceńskim. Roland raz jeszcze zatrąbił w róg. Saraceni byli przekonani, że nie

może go zabić „człowiek z krwi i ciała.” Zabili więc strzałami jego konia, zaś

jego samego zostawili i uciekli do Hiszpanii. Roland ułożył na trawie rannego

arcybiskupa i opatrywał mu rany. Postanowił ułożyć przed nim wszystkich

poległych rycerzy. Gdy przyniósł ciało Oliwiera, zemdlał z żalu. Arcybiskup w

drodze do strumienia po wodę dla Rolanda oddał ducha. Roland czując

nadchodzącą śmierć, resztkami sił wszedł na wzgórze. W ręku miał miecz,

Durendal, i róg. Omdlał, zaś jeden z nieprzyjaciół, który udawał martwego,

podbiegł, aby odebrać mu miecz. Jednak Roland odzyskał w porę przytomność i

zadał napastnikowi śmiertelny cios rogiem, który miał w ręku. Chciał połamać

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: