Salvatore - Ścieżki mroku 2 - Grzbiet świata.pdf - Salvatore R A - agakarb

R. A. Salvatore

Grzbiet wiata

(The Spine of the World)

Tłumaczenie: Piotr Kucharski

PROLOG

Ni szy z m czyzn, znany w Luskan pod wieloma imionami, lecz najcz ciej jako Morik

Łotr, podniósł wysoko butelk i potrz sn ł ni , była bowiem brudna, a chciał dostrzec ciemn

lini zawarto ci na tle pomara czowego wiatła zachodz cego sło ca.

– Do dna – powiedział, przysuwaj c naczynie z powrotem, by wzi ów ostatni łyk.

Wielki m czyzna, siedz cy obok niego na kra cu nabrze a, pochwycił butelk , poruszaj c

si ze zwinno ci niespotykan u kogo tak ogromnych rozmiarów. Morik instynktownie

skoczył, by złapa flaszk z powrotem, lecz wysoki m czyzna podniósł umi nione rami , by

osłoni si przed wyci gaj cymi si dło mi, i wys czył zawarto butelki jednym pot nym

haustem.

– Hej, Wulfgarze, ostatnio to ty zawsze ko czysz – narzekał Morik, bez przekonania

wymierzaj c Wulfgarowi kuksa ca w bark.

– Zasłu yłem sobie – spierał si Wulfgar.

Morik przygl dał mu si sceptycznie przez krótk chwil , po czym przypomniał sobie ich

ostatni rywalizacj , podczas której Wulfgar istotnie zyskał prawo do ostatniego łyka z nast pnej

butelki.

– Szcz liwy rzut – mrukn ł Morik. Wiedział jednak, e było inaczej i ju dawno przestał si

dziwi wojowniczemu m stwu Wulfgara.

– Który znów wykonam – oznajmił Wulfgar, wstaj c i unosz c Aegis-fanga, swój cudowny

młot bojowy. Zatoczył si uderzaj c młotem o otwart dło , a na ogorzałej twarzy Morika

wykwitł chytry u miech. On równie wstał z trudno ci , podnosz c pust butelk i kołysz c ni

z łatwo ci za szyjk .

– Teraz? – spytał łotrzyk.

– Rzu j do wysoko, albo przegrasz – wyja nił jasnowłosy barbarzy ca, podnosz c r k

i wskazuj c ko cem młota na otwarte morze.

– Licz do pi ciu, zanim uderzy w wod – Morik przyjrzał si lodowato swemu

barbarzy skiemu przyjacielowi, recytuj c zasady hazardowej gierki, któr stworzyli wiele dni

temu. Morik wygrał kilka pierwszych rywalizacji, lecz czwartego dnia Wulfgar nauczył si

odpowiednio prowadzi opadaj c butelk i jego młot rozrzucał po zatoce drobne drzazgi szkła.

Ostatnio Morik miał szans wygra tylko wtedy, gdy Wulfgar wypił zbyt wiele z butelki.

– Nie uderzy – mrukn ł Wulfgar, kiedy Morik odchylił si do rzutu.

Niski m czyzna zatrzymał si i znów przyjrzał wy szemu z pewn doz pogardy. R ka

poruszyła si w tył i w przód. Nagle Morik poruszył si gwałtownie, jakby zamierzał rzuci .

– Co? – Zdumiony Wulfgar u wiadomił sobie, e Morik nie posłał butelki w powietrze.

W chwili gdy skierował wzrok na Morika, niski m czyzna zatoczył pełen obrót i cisn ł butelk

wysoko i daleko.

Prosto w kierunku opadaj cego sło ca.

Wulfgar nie ledził jej lotu od pocz tku, tak wi c mógł jedynie zmru y oczy w obliczu

blasku, lecz w ko cu j dostrzegł. Wydawszy z siebie ryk, cisn ł swym pot nym młotem

bojowym, a magiczna i cudownie wykonana bro zacz ła wirowa nisko nad zatok .

Morik pisn ł w zachwycie, s dz c e przechytrzył wielkiego m czyzn , bowiem w chwili,

gdy Wulfgar rzucił, butelka była ju nisko na niebie i pełne dwadzie cia kroków od nadbrze a.

Nikt nie potrafiłby cisn młotem bojowym tak daleko i tak szybko, by w ni trafi , jak s dził

Morik, zwłaszcza nie kto , kto wła nie wypił ponad połow zawarto ci celu!

Butelka niemal stykała si z fal , gdy Aegis-fang do cign ł j , rozbijaj c na tysi c drobnych

cz stek.

– Dotkn ła wody! – wrzasn ł Morik.

– Wygrałem – powiedział stanowczo Wulfgar, tonem nieznosz cym sprzeciwu.

Morik mógł jedynie zamrucze w odpowiedzi, wiedział bowiem, e wielki m czyzna ma

racj . Młot trafił butelk na czas.

– To chyba szkoda, dobry młot na ledwie butelk – dobiegł zza nich głos. Odwrócili si , by

ujrze dwóch m czyzn, z wyci gni tymi mieczami, stoj cych zaledwie kilka kroków dalej.

– A teraz, mistrzu Moriku Łotrze – stwierdził jeden z nich, wysoki i szczupły osobnik

z chustk zawi zan na głowie, opask na oku i zardzewiał , wygi t kling wymachuj c

w powietrzu przed nim – wiem, e nie le złupiłe przed tygodniem sprzedawc klejnotów

i s dz , e byłoby m drze podzieli si tym łupem ze mn i mym druhem.

Morik zerkn ł na Wulfgara, a jego paskudny u mieszek i błysk w ciemnych oczach

powiedziały barbarzy cy, e nie zamierzał si niczym dzieli , poza mo e ostrzem swego

wietnego sztyletu.

– A gdyby cie wci mieli młot, mogliby my si spiera w tej kwestii – za miał si drugi

zbir, równie wysoki jak jego przyjaciel, lecz du o szerszy i dalece brudniejszy. Wysun ł swój

miecz w kierunku Wulfgara. Barbarzy ca zatoczył si do tyłu, niemal spadaj c z przystani –

a przynajmniej udaj c.

– S dz , e mogli cie znale kupca przede mn – Morik odparł spokojnie. – Zakładaj c, e

był w ogóle jaki kupiec, poniewa zapewniam was, e nie mam poj cia, o czym mówicie.

Szczupły zbir warkn ł i wysun ł swój miecz przed siebie.

– Teraz, Moriku! – zacz ł wrzeszcze , lecz zanim te słowa opu ciły w ogóle jego usta, Morik

wyskoczył do przodu, wpadaj c w zasi g zakrzywionej klingi, obracaj c si , ustawiaj c tyłem do

przedramienia m czyzny i wykonuj c pchni cie. Zanurkował pod r k zaskoczonego

przeciwnika, unosz c j wysoko sw praw dłoni , podczas gdy lewa w ostatnim wietle dnia

błysn ła srebrn iskr , kiedy sztylet Morika wbijał si w pach zaskoczonego zbira.

W mi dzyczasie drugi osiłek, s dz c e ma przed sob łatwy, nieuzbrojony cel, rzucił si

w jego stron . Jego nabiegłe krwi oczy powi kszyły si , gdy Wulfgar wyci gn ł zza biodra

praw dło , ukazuj c, e pot ny młot bojowy powrócił przy pomocy magii do jego pi ci. Zbir

zatrzymał si gwałtownie i zerkn ł w panice na swego towarzysza. Do tej jednak pory wie o

rozbrojony przez Morika m czyzna odwrócił si i rzucił do ucieczki, Morik za biegł tu za nim,

szydz c z niego i miej c si histerycznie, gdy raz za razem kłuł osiłka w po ladki.

– Hej! – krzykn ł ten, który pozostał, staraj c si odwróci .

– Potrafi trafi w spadaj c butelk – przypomniał mu Wulfgar. M czyzna zatrzymał si

nagle i obrócił powoli ku wielkiemu barbarzy cy.

– Nie chcemy kłopotów – wyja nił zbir, powoli kład c swój miecz na deskach przystani. –

adnych kłopotów, dobry panie – rzekł, skłaniaj c si kilkakrotnie.

Wulfgar opu cił Aegis-fanga na deski, a osiłek przestał si kłania , wpatruj c si bacznie

w bro .

– Podnie swój miecz, je li chcesz – zaproponował barbarzy ca.

Zbir popatrzył na niego z niedowierzaniem. Nast pnie, widz c barbarzy c bez broni – poza

oczywi cie tymi niesamowitymi pi ciami – m czyzna podniósł miecz.

Wulfgar dopadł go przed pierwszym zamachem. Pot ny wojownik wyrzucił przed siebie

dło , by chwyci m czyzn za nadgarstek r ki z mieczem. Nagłym i gwałtownym szarpni ciem

Wulfgar wyprostował ow r k do góry, po czym uderzył osiłka w pier oszałamiaj cym prawym

prostym, pozbawiaj c go tchu i sił. Miecz upadł na przysta .

Wulfgar znów szarpn ł za r k , unosz c m czyzn w powietrze i wyrywaj c mu rami ze

stawu. Barbarzy ca pu cił, pozwalaj c zbirowi upa ci ko na nogi, po czym ugodził go

paskudnym lewym sierpowym w szcz k . Jedyn rzecz , która powstrzymała osiłka przed

spadni ciem z przystani była prawa dło Wulfgara, łapi ca go za przód koszuli. Z oszałamiaj c

sił Wulfgar podniósł m czyzn z desek, trzymaj c go trzydzie ci centymetrów nad molem.

Zbir próbował chwyci Wulfgara i przerwa chwyt, lecz został potrz ni ty tak gwałtownie,

e niemal odgryzł sobie j zyk, a ka da jego ko czyna wydawała si by zrobiona z gumy.

– Ten tutaj nie ma za du ej sakiewki – zawołał Morik. Wulfgar spojrzał za sw ofiar

i ujrzał, e jego towarzysz prze cign ł uciekaj cego zbira, zaganiaj c go z powrotem na koniec

mola. Osiłek paskudnie kulał i błagał o lito , co sprawiło jedynie, e Morik znów d gn ł go

w po ladki, wywołuj c kolejne skamlenia.

– Prosz , przyjacielu – wyj kał m czyzna trzymany przez Wulfgara w górze.

– Zamknij si ! – rykn ł barbarzy ca, gwałtownie opuszczaj c r k w dół, pochylaj c głow

i wykonuj c szarpni cie pot nymi mi niami karku, tak e jego czoło zderzyło si silnie

z twarz zbira.

W barbarzy cy zagotował si pierwotny szał, gniew wykraczaj cy poza ten incydent, poza

prób rabunku. Nie stał ju na przystani w Luskan. Znajdował si z powrotem w Otchłani,

w siedzibie Errtu, jako dr czony wi zie niegodziwego demona. Teraz ów m czyzna był

jednym z jego sług, szczypcor kim glabrezu, albo gorzej, kusz cym sukkubem. Wulfgar znalazł

si tam z powrotem, widz c szary dym, wyczuwaj c paskudny smród, czuj c uk szenia biczów

i płomieni, szczypce na swym karku, chłodny pocałunek demonicy.

Tak wyra nie to do niego przyszło! Tak jaskrawo! Koszmar powrócił, trzymaj c go w gar ci

najczystszego szału, zduszaj c jego lito czy współczucie, wrzucaj c go w jamy udr ki,

emocjonalnych i fizycznych tortur. Czuł sw dzenie i parzenie tych małych stonóg, których

u ywał Errtu, zagrzebuj cych si pod jego skór i pełzaj cych w jego wn trzu, rozpalaj cych tam

tysi ce ogni swymi jadowitymi szczypcami. Były na nim i w nim, wsz dzie, a ich małe nó ki

dra niły i pobudzały jego nerwy tak, e w dwójnasób odczuwał ogromny ból wywoływany przez

ich pal cy jad.

Istotnie, znów był dr czony, lecz nagle i nieoczekiwanie Wulfgar odkrył, e nie jest ju

bezradny.

Zbir wzniósł si w powietrze. Wulfgar bez wysiłku uniósł go nad głow , cho m czyzna

wa ył dobrze ponad sto kilo. Wydaj c z siebie pierwotny ryk, wrzask wydostaj cy si ze

ci ni tego gardła, barbarzy ca zakr cił nim w kierunku morza.

– Nie umiem pływa ! – wrzasn ł m czyzna. Wymachuj c ało nie r koma i nogami uderzył

z pluskiem w wod całe pi metrów od mola i szamotał si , krzycz c o pomoc. Wulfgar

odwrócił si . Nawet je li w ogóle go słyszał, nie okazał tego po sobie.

Morik przyjrzał si barbarzy cy z pewnym zaskoczeniem.

– On nie umie pływa – stwierdził, gdy Wulfgar si zbli ył.

– Ma wi c okazj si nauczy – mrukn ł chłodno barbarzy ca, którego my li wci

wirowały w zadymionych korytarzach rozległego lochu Errtu. Mówi c otrzepywał si po r kach

i nogach, zrzucaj c wyobra one stonogi.

Morik wzruszył ramionami. Spojrzał na m czyzn , który szamotał si i płakał na deskach

u jego stóp.

– Umiesz pływa ?

Zbir zerkn ł boja liwie na niskiego łotrzyka i lekko, z nadziej skin ł głow .

– To id do swojego przyjaciela – polecił Morik. M czyzna zacz ł si powoli odczołgiwa .

– Obawiam si , e jego przyjaciel b dzie martwy, zanim do niego dotrze – Morik stwierdził

do Wulfgara. Barbarzy ca wydawał si go nie słysze .

– Och, pomó temu łajdakowi – westchn ł Morik, chwytaj c Wulfgara za r k i zmuszaj c

jego bł dz cy wzrok, by si skupił. – Dla mnie. Nie chciałbym rozpocz nocy ze mierci na

r kach.

Wulfgar westchn wszy, wyci gn ł swe pot ne dłonie. Zbir na kolanach stwierdził nagle, e

Salvatore - Ścieżki mroku 2 - Grzbiet świata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: