Aldiss Brian W. - Dziewczyna i robot z kwiatami.pdf - Opowiadania - s.szlachcinski

Brian W. Aldis

Dziewczyna

i robot

z kwiatami

Napomknąłem o tym mimochodem, kiedy zmywaliśmy po obiedzie.

Î Zacząłem nowe opowiadanie.

Marion postawiła filiżanki na suszarce i objęła mnie mocno.

Î Ty mj spryciarzu! Kiedy zdążyłeś to zrobić? Jak wyszłam dziś rano na zakupy?

Kiwnąłem głową zadowolony i uśmiechnąłem się do niej, z przyjemnością słuchając jej radosnej i podnieconej

paplaniny. Marion jest wspaniała, zawsze można na niej polegać. Czy naprawdę sprawiło jej to taką radość... Przecież

nie przepada za science fiction? Ale to nieważne, kocha, i stąd zapewne bierze się to zrozumienie, ktre pozwala' jej

cieszyć się wraz ze mną, kiedy wykluwa się nowe opowiadanie.

Î Pewnie nie zechcesz mi powiedzieć, o czym to będzie? Î spytała.

Î Będzie o robotach, ale nic więcej ci nie powiem.

Î Dobrze. Idź i popisz trochę, a ja dokończę zmywania. Mamy jeszcze chwilę czasu, prawda?

Wybieraliśmy się do Carrw, naszych przyjacił, ktrzy mieszkają na drugim końcu Oxfordu. Carrowie nie mają

samochodu i umwiliśmy się, że zabierzemy ich i dwjkę ich dzieci na wycieczkę połączoną z piknikiem dla uczczenia

fali upałw.

Kiedy wychodziłem z kuchni, zawarczała lodwka.

Î Znw ryczy Î zauważyłem ponuro. Kopnąłem ją, ale nie przestała na mnie warczeć.

Î Ja jej nie słyszę, dopki mi o niej nie przypomnisz Î powiedziała Marion. Jej nic nie rusza! To wspaniałe; potrafi

działać jak środek uspokajający, nie przestając być podniecającą.

Î Muszę wezwać elektryka, żeby ją obejrzał Î powiedziałem. Chyba że ten hurkot sprawia ci przyjemność. Stoi toto i

zżera prąd jak...

Î Jak robot? Î rzuciła Marion.

Î Właśnie. Î I z godnością udałem się do pokoju. Na dywanie pod oknem leżała w jakiejś absurdalnej pozycji Nikola

wystawiając brzuszek do słońca. Zamyślony podszedłem i podrapałem ją, żeby zaczęła mruczeć. Wiedziała, że lubię to

tak samo jak ona... pod wieloma względami przypominała Marion. I wtedy nagle opadło mnie zwątpienie.

Zapaliłem cygaro i wrciłem do kuchni. Drzwi były otwarte, oparłem się o framugę i powiedziałem:

Î Może tym razem powiem ci, o czym ma być opowiadanie. Nie wiem, czy jest dobre i czy warto je kończyć.

Spojrzała na mnie.

Î Czy jak je usłyszę, to się poprawi?

Î Może będziesz miała jakieś uwagi.

Niewykluczone, że przyszło jej na myśl, jaki to byłby kiepski pomysł wołać mnie na pomoc, gdyby jej się ciasto nie

udało, mimo że jestem dobry w męskich pracach domowych. Ale powiedziała tylko:

Î Nigdy nie zaszkodzi obgadać pomysł.

Î Ktoś napisał znakomity artykuł na temat tego, jak pomysły rodzą się z rozmowy. Jakiś Niemiec z zeszłego wieku, ale

nie pamiętam kto, chyba von Kleist. Pewnie ci już mwiłem. Chciałbym to kiedyś jeszcze raz przeczytać. Zwracał

uwagę na dziwny fakt, że w rozmowie potrafimy zaskoczyć samych siebie, podobnie zresztą, kiedy piszemy.

Î A twoje roboty cię nie zaskakują?

Î Zbyt dużo o nich pisano. Może powinienem dać im spokj. Jim Ballard ma rację, że zostały zajeżdżone na śmierć.

Î Jaki jest ten twj pomysł?

Skończyły się wykręty i musiałem jej powiedzieć.

Î Ziemiopodobna planeta Iksnivarts wypowiedziała Ziemi wojnę. Jej mieszkańcy są tak długowieczni, że

osiemdziesięcioletnia podrż na Ziemię to dla nich drobiazg. Dla Ziemian natomiast to całe życie i jedynym sposobem,

aby uderzyć na Iksnivarts, jest wykorzystanie robotw, pięknych, śmiercionośnych stworw, wolnych od wielu

ludzkich wad i zalet. Pracują na bateriach słonecznych, są niemal wieczne i mają w głowach minikomputery dające im

przewagę nad wszelkimi istotami białkowymi.

Flotylla statkw z tymi robotami na pokładzie zostaje wysłana przeciwko Iksnivarts. Wraz z flotą leci fabryka z

robotami naprawczymi. Ta w pełni zautomatyzowana siła uderzeniowa jest wyposażona w potworną broń, zdolną

związać cały tlen planety w skałach, tak iż w ciągu kilku godzin atmosfera Iksnivart stanie się trująca.

Nieludzka flota wyrusza w drogę. W jakieś dwadzieścia lat pźniej do Układu Słonecznego nadciąga flota obcych

posypując Ziemię, Wenus i Marsa sporą porcją promieniotwrczego pyłu i likwidując około siedemdziesięciu procent

ludzkości. Jednak flotylla robotw prze niepowstrzymanie i po osiemdziesięciu latach osiąga cel. Broń antytlenowa

okazuje się przerażająco skuteczna. Wszyscy mieszkańcy Iksnivarts giną na skutek uduszenia niemal natychmiast i

planeta przechodzi w ręce stalowych zdobywcw. Roboty lądują, nadaje na Ziemię wiadomość o swoim zwycięstwie i

przez następne dziesięć lat skrzętnie grzebią trupy.

Kiedy ich komunikat dociera do Układu Słonecznego, Ziemia zaczyna odradzać się z ruin. Ludzie są ogromnie

poruszeni podbojem odległego świata i planują wysłanie niewielkiego statku, żeby dowiedzieć się, jak wyglądają

sprawy na Iksnivarts. Jednocześnie są lekko zaniepokojeni z powodu swoich wojowniczych robotw, ktre teraz

władają planetą. Niestety pierwszy statek z dwuosobową załogą w stanie hibernacji zbacza z kursu na skutek błędu

technicznego. Drugi podobnie. Dopiero trzeci dociera do celu i dwaj piloci, Graham i Josca, budzą się na czas z letargu

i wprowadzają swj statek w beztlenową atmosferę Isnivarts na długi lot zwiadowczy.

Na zdjęciach, ktre przywożą na Ziemię Î po następnych osiemdziesięciu latach hibernacji Î widać ogromne miasta

robotw, w ktrych wrze ożywiona działalność technologiczna. Wygląda to niepokojąco.

Ale są i inne zdjęcia. Wydaje się, że śmiercionośne roboty zmieniły usposobienie na pokojowe. Wiele zdjęć przez

teleobiektywy ukazuje pojedyncze roboty zrywające na wzgrzach kwiaty. Szczeglnie jedno ujęcie trafia do

wszystkich środkw masowego przekazu i obiega kulę ziemską podnosząc ludzi na duchu. Przedstawia ono

ciężkozbrojnego, prawie czterometrowego robota z naręczem kwiatw. Stąd tytuł mojego opowiadania: áRobot z

kwiatamiÑ.

Marion skończyła zmywanie. Wyszliśmy do. małego ogrdka za domem i przyglądaliśmy się ptakom śmigającym

wokł dachu starego kościoła graniczącego z naszym ogrdkiem. Nikola przyłączyła się do nas.

Î Czy to koniec? Î spytała Marion.

Î Niezupełnie. Zakończenie ma być ironiczne. To zdjęcie robota z kwiatami jest błędnie interpretowane: żałosny

przykład myślenia schematami. Roboty m u s z ą zrywać wszystkie kwiaty, ponieważ kwiaty wydzielają tlen, a tlen

powoduje korozję metalu. Wcale nie zaraziły się od ludzi zamiłowaniem do piękna, tylko oddają się

charakterystycznym dla robotw użytecznym zajęciom i za niewiele lat wrcę na Ziemię rozprawić się z jej

mieszkańcami.

W kuchni znw ruszyła lodwka. Zwalczyłem w sobie chęć powiedzenia o tym Marion. Nie chciałem spłoszyć z jej

twarzy odblasku słońca.

Î Niezła puenta Î powiedziała. Î Powinno z tego wyjść przyzwoite komercjalne opowiadanie. Może nie całkiem w

twoim stylu.

Î Jakoś nie mogę się zmusić, żeby je dokończyć.

Î Przypomina to trochę opowiadanie o robotach Paula Andersona, ktre tak ci się podobało, chyba áEpilogÑ.

Î Możliwe. Wszystkie opowiadania science fiction stają się coraz bardziej podobne. Jest też trochę podobne do jednego

z opowiadań Harry'ego.

Î áRzecz napisana przez Harry'ego nie może być całkiem złaÑ zacytowała nasz prywatny żart.

Î áŻałuję, że nie ja to napisałemÑ Î dodałem puentę. Î Ale nie dlatego nie mam ochoty kończyć tego áRobota z

kwiatamiÑ. Możliwe, że spodobałoby się Fredowi Pohlowi albo Mike'owi Moorcockowi i zostałoby wydrukowane, ale

straciłem do niego serce. Nie tylko dlatego, że jest wtrne.

Î Powiedziałeś kiedyś, że zawsze potrafisz rozpoznać plagiat, bo brak w nim napięcia emocjonalnego.

Pod liśćmi lilii wodnych w mojej miniaturowej ozdobnej sadzawce błyskały złote rybki. Nikola i Marion były nimi

wyraźnie zainteresowane. Mwiłem, że są podobne. Spojrzałem na nie czule z domieszką goryczy. Ostatnia uwaga

Marion uświadomiła mi, że bierze udział w tej rozmowie tylko przez wzgląd na mnie: brak w niej było napięcia

emocjonalnego.

Î Powinnaś była zapytać, dlaczego straciłem serce dla tego pomysłu.

Î Kochanie, jeżeli mamy jechać po Carrw, to musimy ruszać. Jest za dwadzieścia trzecia.

Î Ja jestem gotw.

Î Zaraz wracam. Î Pocałowała mnie w przejściu.

Oczywiście ma rację, pomyślałem. Muszę to sam przemyśleć, bo inaczej nigdy nie będę zadowolony. Usiadłem obok

kota i patrzyłem na złote rybki. Ptaki uwijały się wokł kościoła karmiąc młode. W ich życiu lato zdarza się tak

niewiele razy.

Właściwie tego, co chciałem powiedzieć, nie chciałem zdradzić Marion, i to ze szczeglnego, bardzo osobistego

powodu. Spędziłem niejedno urocze lato z niejedną uroczą dziewczyną, a teraz była ze mną Marion, najukochańsza ze

wszystkich, ta, przy ktrej mogłem być najbardziej sobą i najswobodniej wypowiadać swoje myśli. I dlatego właśnie

nie chciałem nadużywać swoich praw i musiałem zachować coś dla siebie.

Dlatego nie chciałem jej powiedzieć więcej. Nie chciałem jej powiedzieć, że teraz, gdy jestem tak szczęśliwy, nie

potrafię traktować poważnie swojego opowiadania o robotach, niezależnie od tego, z jakim artyzmem bym je napisał.

W moim sercu nie było wojny, jak więc mogłem uwierzyć w wojnę międzyplanetarną z jej imponderabiliami i

nieprawdopodobieństwami? Jak tu zajmować się bezdusznymi metalowymi imitacjami ludzi, kiedy człowieka całuje

ktoś tak miły i ciepły jak Marion?

Poza tym, czyż fantastyka naukowa nie jest wytworem rozdartej i skłconej wewnętrznie natury człowieka? Według

mnie tak, i moje własne powieści fantastyczno Î naukowe mwiły głwnie o sprawach mrocznych, będąc odbiciem

nastroju, ktry dominował w moim życiu do czasu pojawienia się w nim Marion. Ale to też nie było stwierdzenie takie

oczywiste.

Obraz robotw zbierających kwiaty, pomyślałem nagle, to sygnał z głębi mojej psychiki, żeby diametralnie zmienić

nastawienie, odwrcić tę kwestię z Szekspira:

W skrzyniach zamknięte jedwabne rozkosze;

To czas płatnerzy...

Nadszedł czas, żebym puścił z torbami moich literackich płatnerzy i wyjął ze skrzyń jedwabne rozkosze. Moja

psyche chciała skończyć ze zbrojnymi ludźmi, ale moje pełne lękw ego musiało zakończyć opowiadanie obrazem

robotw przygotowujących jeszcze cięższe czasy. Cała literatura jest takim właśnie odbiciem wewnętrznej walki.

Załżmy jednak, że ja swoje ciężkie czasy mam już za sobą... choćby tylko przejściowo... Czy nie powinienem

rozbroić się, pki mogę? Czy nie powinienem, kiedy jest po temu okazja, złożyć w ofierze bogom i moim cierpliwym

stałym czytelnikom jakiegoś pogodnego opowiadania, wychylić się poza moje fortyfikacje i pokazać raz wreszcie

przyszłość, dla ktrej warto żyć?

Nie, to było zbyt powikłane, żeby mc to wytłumaczyć. I dla mnie wystarczająco logiczne, żebym nie czuł potrzeby

tłumaczenia tego komukolwiek.

Wstałem więc i zostawiłem kotkę rozciągniętą nad sadzawką, sięgającą co jakiś czas z nadzieją pod liście lilii

wodnej. Przeszedłem przez kuchnię do gabinetu i zacząłem ładować do kieszeni rzeczy niezbędne, wyjmując z nich

wszystko co zbędne, z myślą o czekającym nas pikniku. Dzień był piękny i prawie bezchmurny. Charles Carr i ja

będziemy chcieli napić się piwa. To oni zapewniali posiłek, ale zdrowy instynkt kazał mi upewnić się co do piwa.

Kiedy wyjmowałem cztery puszki z lodwki, zaczęła znw warczeć. Biedaczka starzała się. Nie miała jeszcze

dziesięciu lat, ale trudno oczekiwać od maszyny, żeby była wieczna. To nie literatura, gdzie można wysłać ożywioną

maszynę papierowym kosmolotem w podrż przez papierowe lata świetlne i być pewnym jej niezawodności. Psyche

się już o to zatroszczy. Może gdybym zaczął pisać optymistyczne opowiadania, psyche poczułaby się tym

podbudowana i zaczęłaby optymistycznie myśleć, jak dziesięć i więcej lat temu.

Î Zabieram tylko trochę piwa Î powiedziałem, kiedy Marion zeszła z gry. Zmieniła sukienkę i umalowała usta.

Wyglądała jak przystało na dziewczynę, bez ktrej udany piknik byłby nie do pomyślenia. Wiedziałem też, że

zdobędzie serca dzieciakw.

Î Otwieracz jest w samochodzie, o ile pamiętam Î powiedziała. A właściwie co ci się nie podoba w tym opowiadaniu?

Roześmiałem się.

Î Nieważne. Po prostu wydało mi się tak dalekie od rzeczywistości. Ruszyłem do drzwi i po drodze objąłem ją ręką, w

ktrej trzymałem piwo, recytując: Î áJakże mgłbym żyć bez ciebie, bez twoich słodkich słw i pieszczot tak

wdzięcznie splecionych? Adam do Ewy, ja do ciebieÑ.

Î Piłeś piwo, mj stary Adamie. Poczekaj, wezmę torebkę. Co to znaczy dalekie od rzeczywistości? Może nie mamy

jeszcze robotw, ale za to mamy lodwkę, obdarzoną wolną wolą.

Î Właśnie. Dlaczego więc nie napisać fantystyczno-naukowego opowiadania o tej lodwce, o tym cudownym słońcu i

o tobie, zamiast o kupie bezdusznych robotw? Widzisz tego puszystego kota w ogrdku, jak usiłuje złowić złotą

rybkę? On nie wie, że dzisiaj nie będzie trwało wiecznie, że reszta życia nie będzie jednym złotym . popołudniem. My

wiemy, ale czy nie byłoby dobrze, gdybym mgł napisać opowiadanie o tym ulotnym, złotym popołudniu zamiast o

stuleciach nieszczęść i całkowitym braku tlenu?

Wyszliśmy z domu. Zamknąłem drzwi i poszedłem za Marion do samochodu. Byliśmy już trochę spźnieni.

Roześmiała się, zgadując z mojego tonu, że mwię płżartem.

Î No to napisz o tym Î powiedziała. Î Jestem pewna, że potrafisz. Zrb z tego opowiadanie!

Uśmiechała się wprawdzie, ale zabrzmiało to jak wyzwanie. Umieściłem piwo starannie w bagażniku i pojechaliśmy

rozpaloną drogą na piknik.

Przełożył Lech Jęczmyk

Aldiss Brian W. - Dziewczyna i robot z kwiatami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: