Tom 04 - Zerwane Kajdany - Lerum May Grethe.pdf - Córy życia - StarszyPan

MAY GRETHE LERUM

ZERWANE KAJDANY

ROZDZIAŁ 1

Lyster, sierpień 1685

W ciemny letni wieczór Maria biegła lekko przez łąkę. Czuła się jak młoda

dziewczyna. Już dawno temu skończyła trzydzieści lat, lecz twarz wciąż miała gładką, a

teraz promieniała radością, jakby była zakochana po raz pierwszy.

Kąciki ust drgały jej od powstrzymywanego uśmiechu, ale gdyby ją teraz ktoś

zobaczył, wcale nie byłoby jej wesoło. Uciekała. Nie od czegoś czy kogoś, lecz do kogoś.

Do niego! W ten wieczór, gdy niebo było bardziej niebieskie niż kiedykolwiek, nareszcie

znajdzie ukojenie.

On właśnie czeka na nią nad głębiną, w miejscu, które pokochała, a które omal jej

nie zabiło. To miejsce było dokładnie takie samo jak Randar, raz niosło radość życia,

innym razem mogło zadać śmierć.

Randar także. Dla niej był samą istotą życia, wszystkim, czego potrzebowała, by

istnieć.

Dla wielu innych był człowiekiem Śmierci, czarny kaptur, którego sam

nienawidził, stał się jego znakiem rozpoznawczym.

Był katem, wykonawcą wyroków śmierci, mistrzem.

Maria musiała sama przed sobą przyznać, że to, co w nim odpychające, co

tajemnicze i straszne, pobudzało jeszcze jej płomienne uczucie.

Przedtem jednak znała go jako brata, jako ukochanego towarzysza zabaw i

dającego poczucie bezpieczeństwa opiekuna. Dorastając nie zakosztowała innego losu

niż dobre dni w małej, położonej na odludziu zagrodzie. Meisterplassen. Zagroda Kata.

To złe miejsce, powiedzieli jej ludzie, gdy dorosła na tyle, by towarzyszyć swej matce,

Liv, do wsi. Płakała wtedy z wściekłości. Ponieważ jednak wciąż była dzieckiem, szukała

schronienia u tego, którego nazywała bratem. I on był bratem, ten zamknięty w sobie,

rosły młody mężczyzna.

Trwało tak aż do dnia, w którym Maria zrozumiała, że jest już kobietą. A potem

przeżyła taką rozpacz i taką tragedię, że jeszcze teraz na myśl o tym czuła zimny skurcz

w sercu. Nie mogła zrozumieć tego człowieka. Ból po śmierci przybranego ojca zaślepił

go, pozbawił rozumu. Randar wybrał zemstę. Maria zadrżała, starała się odsunąć od

siebie tamte dawne przeżycia. Dzisiejszej nocy rozpocznie się coś nowego. Jej myśli

powinny być jasne i lekkie jak ten letni wiatr wiejący znad fiordu.

- O, mój ukochany, jakże musieliśmy oboje tęsknić i cierpieć! Los nie był

łaskawy dla naszej miłości. Teraz sami przejmiemy za nią odpowiedzialność, choć wiem,

że przyczyni nam to wiele bólu. Dłużej jednak nie możemy tak żyć, nie możemy

pozwolić, by nasze ciała i dusze zatruła na zawsze zła siła niespełnionej miłości. Maria

dygotała w chłodnym powietrzu. Miała go spotkać o północy. W małym węzełku niosła

najpotrzebniejsze drobiazgi, poza tym trochę pieniędzy i parę zimowych butów. Na

plecach dźwigała ciężki worek wypełniony książkami, lekarstwami w małych naczyniach

i ziołowymi mieszankami. Chciała zabrać wyłącznie rzeczy osobiste. Reszta należała do

Mogensa.

Była biedna, kiedy do niego przyszła przed wieloma laty.

Chciała być równie biedna, gdy postanowiła odejść.

Nie, to zresztą niemożliwe.

Mogens dał jej największe bogactwo, jakiego mogła pragnąć.

Nauczył ją czytać, czerpać wiedzę ze starych i nowych ksiąg z całego świata.

Wykorzystywała te umiejętności z zapałem, to nadało jej życiu treść, która na

długie lata wypełniła pustkę, jaka została po Randarze.

No i przyszła na świat Sunniva, najukochańsze dziecko, a także bliźniaczy brat

Sunnivy, lecz jego nie dane było matce zachować.

Przeżyła tutaj jedenaście lat jako dojrzała i odpowiedzialna kobieta, matka i żona.

Ale wszystkie te lata były drogą do największej zdrady życia, drogą do ukochanego...

Miała na sobie piękną, dostojną suknię, która bardzo wyraźnie określała jej

pozycję. Maria była żoną proboszcza.

Była jednak także kochanką kata.

A teraz zostawiła wszystko, co posiadała, by połączyć się z nim i odbyć

brzemienną w skutki podróż na drugą stronę fiordu.

Do Meisterplassen.

Do domu.

Tam gdzie zaniosła ją matka, kiedy była niemowlęciem. Tam gdzie spędziła

jasne, dobre lata dzieciństwa, nie martwiąc się szczególnie tym, że ludzie

niesprawiedliwie oceniają jej bliskich.

Rodzina dawała sobie radę sama, bez niczyjej pomocy. Do kogo zresztą mieliby

się zwracać?

Byli odrzuceni, wyszydzani, przechodnie spluwali im pod nogi w tych rzadkich

przypadkach, kiedy ktoś z Meisterplassen załatwiał coś we wsi. Wykrzykiwano, że są

bękartami kata i jego nałożnicy, stali na najniższym szczeblu społecznej drabiny. Nawet

cuchnące i obdarte samotne sieroty, przesiadujące nad fiordem, ciskały szydercze słowa i

kamienie za Marią i jej matką.

Ale matka Marii zdołała w końcu nauczyć paru z nich, by przychodzili z czapką

w rękach do małej chaty na wysokim brzegu.

Dawała im zioła przeciwko dolegliwościom, które ich dręczyły, opatrywała rany,

o których wszyscy sądzili, że są śmiertelne.

Powstrzymywała krwotoki. Większość jednak, zwłaszcza tak zwani dobrzy

chrześcijanie, ludzie cieszący się powszechnym szacunkiem i uznaniem, nigdy jej nie

pozdrawiali. Rzadko kiedy mogła się spodziewać innego podziękowania niż splunięcie

pod nogi, jeśli ktoś spotykał ją na swojej drodze. A w końcu odebrali jej i męża, i syna.

Teraz Liv odeszła także.

Maria uświadomiła sobie, że to ona należy do najstarszego pokolenia, i drżąca

potrząsała głową, by odegnać od siebie uczucie, jakie niosła ta świadomość.

Przecież dopiero co rozpoczęła życie!

Więcej nawet, rozpocznie je dopiero dzisiejszej nocy!

Teraz, kiedy decyzja została podjęta, dużo łatwiej było tłumić lęk i wyrzuty

sumienia.

Mogens powinien dać sobie radę. Był mężczyzną o wielkim temperamencie, ale

Maria żywiła nadzieję, iż jego gniew minie i pewnego dnia będą się mogli pojednać. Miał

więcej lat niż wielu tych wyniszczonych staruszków, których dolegliwości starała się

łagodzić, lecz pozostał twardy niczym psia skóra i mógł pracować jeszcze długo. I córka

na pewno się nim zaopiekuje.

Sunniva co prawda nie skończyła jeszcze jedenastu łat, ale rozumie więcej, niż

można się spodziewać.

Ona będzie Mogensowi pociechą, ojciec i córka z. pewnością tak pokierują

sprawami, by życie codzienne toczyło się normalnie i bez niej.

Solveig Plassen i pozostałe dwie dziewczyny zadbają, by w domu nie odczuwało

się braku silnej kobiecej ręki.

Solveig zastąpi ją również w izbie chorych, umie wiele i potrafi się zająć

większością przypadków. Pewnego dnia przejmie to Sunniva...

Od dawna była wierną pomocnicą w ogrodzie ziołowym Liv, obserwowała także,

jak Maria pielęgnuje chorych.

Sunniva jest z pewnością moją córką, myślała Maria zadowolona. Ta wysoka,

dobrze zbudowana dziewczyna o jasnobrązowych włosach miała co prawda oczy ojca i

nos równie ostry jak nos Mogensa, a jej silne ręce w niczym nie przypominały białych

szczupłych dłoni matki, ale miała też bardzo miły glos. Jej wyprostowana sylwetka

sprawiała, że Marii kojarzyła się z angielską królową.

W matczynym sercu pojawiał się bolesny skurcz za każdym razem, gdy

uświadamiała sobie, jak córka musiała cierpieć z powodu śmierci brata.

Wciąż jeszcze zmarłe dziecko nawiedzało Marię w snach, chłopiec dorastał w jej

marzeniach, ukazywał się jako roześmiany czarnowłosy, urodziwy młodzieniec.

Zawsze z tym dziwnym błyskiem w oczach, jakby się chciał z nią przekomarzać,

zawsze uciekający od niej poprzez pokryte kwieciem letnie łąki, wymykał się jej wciąż i

wciąż od nowa.

Z latami żal złagodniał, ale wciąż tkwił w jakimś zakamarku jej duszy, nic nie

było w stanie zabliźnić tej rany.

Może pod wpływem miłości Randara mogłoby odtajać również i to martwe

miejsce?

Syn z nim...

Dziecko o jego ciemnych oczach i równie ciemnych włosach!

Marzenie mogło się stać rzeczywistością.

Tak, może nawet już teraz, po licznych miłosnych spotkaniach nad tą głębią,

wykiełkowało w niej nowe życie?

Nie, miała nadzieję, że tak nie jest.

Ich dziecko nie powinno być poczęte w tajemnicy, w ukryciu i z gorzkim

smakiem wstydu w ustach.

Tom 04 - Zerwane Kajdany - Lerum May Grethe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: