Emmanuel Levinas - Metafizyka i transcendencja.doc

EMMANUEL LEVINAS, METAFIZYKA I TRANSCENDENCJA[1]

1.   Pragnienie niewidzialnego

„Tu nie ma prawdziwego życia". Ale jesteśmy w świecie. To tłumaczy powstanie i utrzymywanie się metafizyki. Metafizyka zwraca się ku „gdzie indziej", ku „inaczej", ku „innemu". W najogólniejszej postaci, jaką przybrała w historii myśli, jest ruchem wychodzącym od znanego nam świata - nawet jeśli na jego skraju albo w nim skrywają się ziemie jeszcze nieznane - od „u siebie", które zamieszkujemy, w stronę obcego poza-sobą, w stronę jakiegoś „tam".

Cel tego ruchu - gdzie indziej albo to, co inne - nazywamy innym w mocnym sensie. Żadna podróż, żadna zmiana klimatu i krajobrazu nie mogą zaspokoić pragnienia zmierzającego w tamtą stronę. Metafizycznie upragnione Inne nie jest „inne" jak chleb, który jem, jak kraj, w którym mieszkam, jak pejzaż, który kontempluję, jak niekiedy ja sam wobec siebie, jak to „ja", które jest „innym". Tym wszystkim mogę się „nakarmić" i w znacznej mierze zaspokoić, jakby mi tego tylko brakowało. W rezultacie inność tych zjawisk zostaje wchłonięta przez moją tożsamość istoty myślącej lub posiadającej. Pragnienie metafizyczne zmierza do czegoś całkiem innego, do absolutnie innego. Zwykła analiza pragnienia nie może zdać sprawy z tego osobliwego roszczenia. U podstaw tego, co zwykle uznaje się za pragnienie, leży potrzeba; pragnienie tak rozumiane wyraża ubóstwo i niekompletność bytu, który utracił niegdysiejszą wielkość. W takim wypadku pragnienie pokrywa się ze świadomością tego, co utracone. Jest zasadniczo nostalgią, chorobą wygnania. Ale jeżeli tak, to ona nie ma najmniejszego pojęcia o tym, co prawdziwie inne.

Pragnienie metafizyczne nie szuka powrotu, bo jest pragnieniem krainy, w której wcale się nie urodziliśmy. Kraju całkowicie obcego, który nigdy nie był naszą ojczyzną i do którego nigdy nie zawędrujemy. Pragnienie metafizyczne nie opiera się na żadnym uprzednim powinowactwie. Jest pragnieniem, którego nie sposób zaspokoić. Nader lekko mówi się bowiem o zaspokojonych pragnieniach, czyli o potrzebach seksualnych albo zgoła o potrzebach moralnych i religijnych. Nawet miłość uważana jest za zaspokojenie wzniosłego głodu. Taki język jest możliwy dlatego, że większość naszych pragnień, również miłość, nie jest czysta. Pragnienia, które można zaspokoić, przypominają pragnienie metafizyczne tylko w tej mierze, w jakiej zaspokojenie rozczarowuje albo w jakiej niezaspokojenie wzmaga pragnienie, co stanowi samą istotę pożądania. Intencja pragnienia metafizycznego jest inna - pragnie ono ponad wszystkim, co mogłoby je po prostu zaspokoić. Jest jak dobroć - Upragnione nie wypełnia go, lecz pogłębia.

Upragnione jest pokarmem wielkoduszności, zakładającej relację, która nie jest zanikiem dystansu, która nie jest zbliżeniem, ale, ujmując istotę wielkoduszności i dobroci dokładniej, taką relację, której pozytywność polega na oddaleniu, na separacji, można bowiem powiedzieć, że karmi się ona własnym głodem. Oddalenie jest radykalne w tym sensie, że pragnienie nie może antycypować upragnionego, nie może go uprzednio pomyśleć, lecz zmierza ku niemu po omacku, jak do czegoś absolutnie innego, nieprzewidywalnego - tak jak zmierzamy do śmierci. Pragnienie jest absolutne, jeżeli istota pragnąca jest śmiertelna, a Upragnione - niewidzialne. Niewidzialność nie oznacza braku stosunku, lecz zakłada odniesienie do tego, co nie jest dane, czego adekwatna idea nie istnieje. Widzenie jest adekwacją, odpowiedniością idei i rzeczy: obejmującym rozumieniem. Brak odpowiedniości nie oznacza zwykłej negacji lub niejasności idei, ale, poza światłem i mrokiem, poza odmierzającym byty poznaniem, bezmiar pragnienia. Pragnienie jest pragnieniem absolutnie Innego. Poza głodem, który można nasycić, poza zmysłami, które można ukoić, metafizyka pragnie Innego wyższego nad możliwe zaspokojenia. Dlatego ciało nie zna gestu, który byłby w stanie zmniejszyć to pragnienie, nie może go ukoić żadną znaną pieszczotą ani wynaleźć żadnej pieszczoty nowej. Pragnienie bez zaspokojenia, które właśnie zakłada oddalenie, inność i zewnętrzność Innego. Dla Pragnienia ta inność, nieadekwatna wobec idei, ma sens. Rozumiana jest jako inność innego człowieka i jako inność Najwyższego. Pragnienie metafizyczne otwiera sam wymiar wysokości[2]. Fakt, że wysokość ta nie jest już niebem, ale Niewidzialnym, stanowi właśnie o jej wyniesieniu i godności. Umrzeć dla Niewidzialnego - oto metafizyka. Nie znaczy to jednak, że pragnienie może się obejść bez jakichś aktów. Tylko, że te akty nie sąjuż ani konsumpcją, ani pieszczotą, ani liturgią.

Szalone dążenie do tego, co niewidzialne! A przecież w dwudziestym stuleciu przejmujące doświadczenie człowieczeństwa uczy, że ludzkie myśli opierają się na potrzebach, w których wyraża się społeczeństwo i historia; że głód i strach mogą pokonać wszelki ludzki opór i wszelką wolność. Nie zamierzamy tu poddawać w wątpliwość tej człowieczej nędzy - tej potężnej władzy, jaką sprawują nad człowiekiem rzeczy i niegodziwość - tej zwierzęcości. Ale być człowiekiem to wiedzieć, że tak jest. Wolność polega na świadomości, że wolność jest zagrożona. Ale wiedzieć lub mieć świadomość to mieć czas, by uniknąć nieludzkiej chwili albo by ją uprzedzić. Właśnie to ciągłe odsuwanie godziny zdrady - cienka różnica między człowiekiem i nie-człowiekiem - wymaga bezinteresownej dobroci, pragnienia tego, co absolutnie inne, godności i wymiaru metafizyki.

2. Rozerwanie całości

Na tę absolutną zewnętrzność celu metafizycznego, na tę nieredukowalność ruchu do gry wewnętrznej, do zwykłej obecności przy własnym Ja, wskazuje, nawet jeśli jej nie wykazuje, słowo „transcendentny". Ruch metafizyczny jest transcendentny, a transcendencja, jako pragnienie i brak adekwatności, jest z konieczności trans-ascendencją[3]. Transcendencja przypisywana temu ruchowi ma tę osobliwość, że dystans, jaki wyraża - w odróżnieniu od zwykłej odległości - konstytuuje sposób istnienia zewnętrznego bytu. Jego charakterystyka formalna - bycie innym - stanowi jego treść. Dlatego metafizyk i Inne nie tworzą razem całości. Metafizyk jest absolutnie odseparowany.

Metafizyk i Inne nie są elementami korelacji, którą można by odwrócić. Odwracalność relacji, w ramach której terminy można ujmować bez różnicy od strony lewej do prawej albo od prawej do lewej, tworzy z nich, z jednego i z drugiego, parę. Dopełniają się one wówczas w obrębie widzialnego z zewnątrz systemu. Tym samym rzekoma transcendencja rozpuszcza się w jedności systemu, który niszczy radykalną inność Innego. Nieodwracalność nie znaczy po prostu, że Toż-Samy zwraca się ku innemu, ale Inne nie zwraca się do Toż-Samego. Takiej ewentualności nie jesteśmy w stanie rozważyć: radykalne odseparowanie Toż-Samego i Innego znaczy dokładnie tyle, że nie możemy umieścić się poza tą relacją, by odnotować zgodność lub brak zgodności między ruchem w tę i w tamtą stronę. W przeciwnym razie Toż-Same i Inne jednoczyłyby się w naszym spojrzeniu, pokonującym absolutny dystans, jaki je oddziela.

Inność, radykalna heterogeniczność Innego, możliwa jest tylko pod warunkiem, że Inne jest innym w stosunku do członu, który z istoty pozostaje w punkcie wyjścia, służąc za punkt wyjścia relacji, który jest Toż-Samym nie w sensie względnym, lecz w sensie absolutnym. Członem, który może pozostać absolutnie w punkcie wyjścia relacji, jest tylko Ja.

Być Ja - to mieć za swą treść tożsamość, niezależnie od indywiduacji, jaką można czerpać z pewnego systemu odniesień. Ja nie jest bytem, który pozostaje zawsze taki sam, ale bytem, którego istnienie polega na utożsamianiu się, na odnajdowaniu swojej tożsamości we wszystkim, co mu się przydarza. Jest tożsamością we właściwym sensie, źródłowym dziełem identyfikacji.

Ja jest tożsame nawet w swoich przemianach. Przedstawia je sobie i myśli o nich. Uniwersalna tożsamość, zdolna ogarnąć wszelką różnorodność, wspiera się na tożsamości podmiotu, pierwszej osoby. Uniwersalna myśl to „ja myślę".

Ja jest ze sobą tożsame nawet w swoich przemianach w innym jeszcze sensie. W istocie Ja, które myśli, słucha własnego myślenia lub obawia się własnych głębi i dostrzega, że jest inne od siebie samego. Odkrywa w ten sposób sławną naiwność własnej myśli, która myśli „prosto przed siebie" -tak, jak idzie się przed siebie. Słucha swoich myśli i odkrywa, że jest dogmatyczne, obce samemu sobie. Ale w obliczu tej inności Ja jest Toż-Samym, stapia się ze sobą, nie jest w stanie wyprzeć się tego dziwnego „siebie". Heglowska fenomenologia - w której samowiedza polega na rozróżnianiu tego, co nie jest rozróżnione - wyraża uniwersalność Toż-Samego, który utożsamia się ze sobą poprzez inność myślanych przedmiotów i mimo opozycji siebie do siebie. „Ja odróżniam siebie od siebie samego, a jednocześnie bezpośrednio wiem o tym, że to, co zostało odróżnione, nie jest różne. Ja, coś jednoimiennego, odpycham siebie od siebie samego; ale to, co zostało rozróżnione, co zostało założone jako różne, nie jest bezpośrednio jako rozróżnienie żadnym rozróżnieniem dla mnie"[4]. Różnica nie jest różnicą, Ja jako inne nie jest „Innym". Można tu pominąć fakt, że bezpośrednia oczywistość ma dla Hegla charakter tymczasowy. Ja, które odpycha siebie ze wstrętem, Ja, które wyrywa się z nudy bycia sobą, to tylko odmiany samo wiedzy spoczywającej na nierozerwalnej tożsamości Ja ze sobą. Odmienność Ja, które samemu sobie wydaje się inne, może poruszyć wyobraźnię poety właśnie dlatego, że jako negacja siebie przez siebie należy do gry Toż-Samego -właśnie dlatego, że jest tylko jednym ze sposobów identyfikacji Ja.

Utożsamianie się Toż-Samego w Ja nie zachodzi jak monotonna tautologia: „Ja jestem Ja". W takim ujęciu umyka naszej uwadze oryginalność identyfikacji, której nie da się sprowadzić do formalizmu A jest A. Trzeba ją ująć inaczej niż przez refleksję nad abstrakcyjnym przedstawianiem siebie przez siebie. Trzeba wyjść od konkretnej relacji między Ja i światem. Ten ostatni, obcy i wrogi, powinien, można by sądzić, naruszać tożsamość Ja. Ale prawdziwa i źródłowa relacja między nimi, w której Ja odsłania się właśnie jako Toż-Samy w ścisłym sensie, ma postać przebywania w świecie. Sposób, w jaki Ja istnieje wobec „innego" świata, polega właśnie na przebywaniu, na utożsamianiu się przez istnienie w nim jak u siebie. W świecie, na pierwszy rzut oka innym, Ja jest jednak autochtonem, który oswaja, usuwa tę inność. W świecie Ja znajduje sobie miejsce i dom. Mieszkać znaczy stać i trzymać się (se tenir)[5]; nie jak wąż, który chwyta się, gryząc własny ogon, ale jak takie ciało, które na zewnętrznej w stosunku do niego ziemi stoi (se tient) i coś może. „U siebie" nie jest zawartością, lecz miejscem, w którym ja mogę, w którym, choć zależę od zewnętrznej rzeczywistości, jestem, mimo tej zależności albo dzięki niej, wolny. Wystarczy iść, robić coś, by wszystko wziąć w ręce. Ostatecznie wszystko, w pewnym sensie i w określonym miejscu, pozostaje do mojej dyspozycji, nawet gwiazdy, jeżeli tylko zrobię stosowne obliczenia, skalkuluję środki i sposoby ujęcia. Miejsce, środowisko, dostarcza tych sposobów. Wszystko jest tu, wszystko do mnie należy; wszystko zostaje z góry ujęte wraz z początkowym zajmowaniem miejsca, wszystko zostaje pojęte (com-pris). Możliwość posiadania, to znaczy zawieszania samej inności tego, co jest inne tylko na pierwszy rzut oka i w stosunku do mnie - określa sposób bycia Toż-Samego. W świecie jestem u siebie, ponieważ poddaje się on - lub wymyka - posiadaniu. (To, co absolutnie inne nie tylko nie daje się posiąść, ale podważa posiadanie i właśnie dlatego pozwala je poświęcić). Trzeba potraktować poważnie to przekształcanie się inności świata w tożsamość siebie. „Momentów" tej identyfikacji - ciała, domu, pracy, własności, ekonomii - nie można uważać za dane empiryczne i przypadkowe, dodane do formalnej struktury Toż-Samego. Są to łącza samej tej struktury. Tożsamość Toż-Samego nie jest pustą tautologią ani dialektyczną opozycją wobec Innego, lecz konkretem egoizmu. Ma to znaczenie dla możliwości metafizyki. Gdyby Toż-Samy zyskiwał tożsamość tylko przez opozycję do innego, byłby częścią całości obejmującej go wraz z innym. W takim wypadku roszczenie metafizycznego pragnienia, od którego tu wyszliśmy - relacja z absolutnie Innym - nie miałaby żadnych podstaw. Ale separacja między metafizykiem a tym, co metafizyczne - rozdział utrzymujący się w ramach tej relacji i przybierający postać egoizmu - nie jest po prostu drugą stroną jedności.

Jak jednak Toż-Samy, urzeczywistniający się jako egoizm, może wejść w relację z Innym, nie pozbawiając go natychmiast jego inności? Na czym polega ten stosunek?

Relacja metafizyczna nie może być, ściśle mówiąc, przedstawieniem, bo Inne rozpuszczałoby się wówczas w Toż-Samym: wszelkie przedstawienie daje się przecież zasadniczo interpretować jako transcendentalna konstytucja. Inne, do którego odnosi się metafizyk, rozpoznając w nim inne, nie znajduje się po prostu w innym miejscu. Przypomina Idee Platona, które, zgodnie z formułą Arystotelesa, nie zajmują żadnego miejsca. Ja mogę, czyli władza Ja, nie może pokonać odległości, jaką wyznacza inność Innego. To prawda, że nawet moja najbardziej wewnętrzna wewnętrzność jawi mi się jako obca lub wroga; że przedmioty użytkowe, pożywienie, świat, który zamieszkujemy, są inne w stosunku do nas. Ale inność dzieląca mnie od świata, w którym mieszkam, ma charakter tylko formalny. Jak już mówiliśmy, świat, w którym przebywam, podlega mojej władzy. Metafizyczne Inne jest inne innością, która nie jest formalna, która nie jest tylko drugą stroną tożsamości i której nie tworzy także opór Toż-Samego; jest ono inne innością wcześniejszą od każdej inicjatywy i całego imperializmu Toż-Samego. Inne innością, która stanowi samą treść innego. Inne innością, która nie ogranicza Toż-Samego, albowiem ograniczając tożsamość Inne nie byłoby w mocnym sensie Inne: dzięki wspólnej granicy wciąż jeszcze znajdowałoby się wewnątrz systemu, wciąż jeszcze byłoby Tym Samym.

Absolutnie Inne to inny człowiek. Nie należy on do tego samego szeregu, co Ja. Wspólnota, w której mówię „ty" albo „my", nie jest liczbą mnogą „ja". Ja i ty nie są tu egzemplarzami tego samego pojęcia. Z innym człowiekiem nie wiąże mnie ani relacja posiadania, ani jedność liczbowa, ani jedność pojęcia. Brak wspólnej ojczyzny sprawia, że Inny jest Obcym; Obcym, który zakłóca moje „u siebie". Ale Obcy znaczy też wolny. W stosunku do niego nie mogę „móc", nie mogę mieć żadnej władzy. Wymyka się on mojemu panowaniu w istotny sposób, nawet jeżeli nim dysponuję. Nie mieści się w moim miejscu. Ale ja, który nie mam wspólnego pojęcia z Obcym, ja również, tak jak on, nie należę do żadnego rodzaju. Jesteśmy Toż-Samym i Innym. Spójka „i" nie oznacza tu ani łączenia, ani władzy jednego terminu nad drugim. Postaramy się pokazać, że obcowanie Toż-Samego i Innego - na które zdajemy się nakładać tak niezwykłe warunki - ma naturę mowy. Relacja ustanawiana przez mowę jest tego rodzaju, że terminy tej relacji nie graniczą ze sobą, że Inny, mimo związku z Toż-Samym, pozostaje wobec Toż-Samego transcendentny. Relacja Toż-Samego i Innego - czyli metafizyka  rozgrywa się źródłowo jako dyskurs, w którym Toż-Samy, skupiony w sobości Ja - jedyny i autochtoniczny byt szczegółowy - wychodzi z siebie.

Relacja, której człony nie tworzą całości, nie może zatem wydarzyć się w ogólnej ekonomii bytu inaczej niż jako ruch od Ja do Innego, jako twarzą w twarz, jako odległość rozpościerająca się w głąb - w głębinę mowy, dobroci, pragnienia. Jest niesprowadzalna do relacji, jaką między rozmaitymi - innymi  względem  siebie -  członami  ustanawia  syntetyczna aktywność  intelektu  w swych synoptycznych operacjach. Ja nie jest przypadkowym tworem, dzięki któremu Toż - Same i Inne, będące logicznymi określeniami bytu, mogą dodatkowo odzwierciedlać się w myśleniu. To „myślenie" i Ja są konieczne do tego, by inność mogła wydarzyć się w bycie. Nieodwracalność stosunku może mieć miejsce tylko wtedy, gdy jeden z członów realizuje ów stosunek jako ruch samej transcendencji, gdy przebiega tę odległość, a nie tylko ją postrzega lub wymyśla. „Myślenie", „wewnętrzność" to pękanie bytu i samo wydarzanie się (a nie odbijanie) transcendencji. Tej relacji nie poznajemy inaczej - i właśnie to jest w niej niezwykłe - niż urzeczywistniając ją. Możliwa jest tylko taka inność, która wychodzi od Ja.

Mowa utrzymuje dystans między mną a Innym - radykalną separację, która nie pozwala odtworzyć całości i której wymaga transcendencja - nie może więc przekreślić egoizmu istnienia, ale sam fakt prowadzenia rozmowy świadczy o tym, że przyznaję Innemu prawo ponad tym egoizmem i właśnie w ten sposób usprawiedliwiam samego siebie. Do istoty rozmowy należy apologia*, przez którą Ja jednocześnie afirmuje siebie i skłania się przed transcendencją. Dobroć, która - jak dalej zobaczymy - jest celem rozmowy, nadającym jej właściwie znaczenie, również zawiera moment apologetyczny.

Rozerwanie całości nie polega na odróżnieniu w myśli członów, które się wzajemnie zakładają, a przynajmniej tworzą szereg. Pustka, która rozrywa całość, może utrzymać się wbrew myśleniu, nieuchronnie totalizującemu i synoptycznemu, tylko pod warunkiem, że myśl znajdzie się w obliczu Innego jako wyłamującego się z wszelkich kategorii. Zamiast jednoczyć się z nim jak z przedmiotem w jakąś całość, myślenie polega tu na mówieniu. Taką więź między Toż-Samym a Innym, która nie tworzy całości, proponujemy nazwać religią.

Twierdząc, że Inny może pozostać absolutnie Innym, że z Toż-Samym wchodzi tylko w stosunek mowy, mówimy innymi słowy, że historia - polegająca na utożsamianiu tego samego - nie może rościć sobie pretensji do łączenia Toż-Samego i Innego w całość. To, co absolutnie Inne - czego inność filozofia immanencji rzekomo przekracza na poziomie wspólnej historii - pozostaje wobec historii transcendentne. Toż-Samy jest z istoty utożsamianiem tego, co różne, a więc historią, a więc systemem. To nie Ja wymyka się systemowi, jak myślał Kierkegaard, lecz Inny.

2