ANNALES

   UNIVERSITATIS  MARIAE  CURIE-SKŁODOWSKA

LUBLIN - POLONIA

VOL.LVIIII, suppl. XIII, 16                                                 SECTIO D                                                                                                                                      2003

Studenckie Koło Naukowe przy Katedrze i Zakładzie Epidemiologii AM w Lublinie

(Students  Scientific Association at the Department of Epidemiology

at the Medical University of Lublin)
Opiekun pracy (Research Supervisor) - Dr n. med. Anna Jabłońska–Chmielewska

Kierownik Katedry (Head of the Department) – Prof. dr hab. n. med. Irena Dorota Karwat

Robert Błaszczyk, Rafał Fornal, Marcin Ciota, Piotr Cisłak, Tomasz Dworzański

The place of prevention in the process of treatments

and rehabilitation

Miejsce profilaktyki w procesie leczenia i rehabilitacji

Wstęp

              Medycyna profilaktyczna  jest według WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) obok leczenia i rehabilitacji jednym z trzech działów nauk medycznych. Definiowana jest jako podtrzymywanie i wzmacnianie zdrowia jednostki i populacji oraz utrzymywanie naturalnych (uwarunkowanych ewolucją Ziemi) układów środowiska. Biorąc pod uwagę stopień zagrożenia zdrowia profilaktykę dzieli się na:

·         wczesną – odrzucającą  te wzorce (nawyki) życia jednostek, które bezpośrednio lub pośrednio przyczyniają się do podwyższenia zagrożenia chorobą lub chorobami. Ten dział to promocja zdrowia;

·         pierwotną – obniżającą częstość zachorowań przez zmniejszenie ryzyka powstania choroby (np. szczepienia ochronne);

·         pośrednią -  zmniejszającą rozprzestrzenianie choroby wśród ludności przez skracanie długości jej trwania (izolacja i leczenie źródeł zakażenia);

·         wtórną -  zmniejszającą liczbę osób (chorych) o przewlekłej niezdolności do pracy wśród ludności przez obniżenie zaburzeń funkcjonalności organizmu jako następstwa określonej choroby. Definicja ta poszerza pojęcie profilaktyki do pewnej części postępowania rehabilitacyjnego (z ozdrowieńcem, z inwalidą).

Profilaktyka z punktu widzenia ekonomicznego należy do najskuteczniejszych
i najbardziej korzystnych metod zwalczania chorób [5]. Wyliczono, że jeden dolar zainwestowany w profilaktykę i promocję zdrowia przynosi trzy dolary oszczędności. Szacuje się, że całkowity koszt kampanii antynikotynowej zachęcającej do rzucenia palenia jest porównywalny z kosztami utrzymania przez pół roku łóżka na oddziale kardiologicznym lub onkologicznym. W Stanach Zjednoczonych obliczono, że kampania antynikotynowa, promocja na rzecz bardziej aktywnego spędzania wolnego czasu, obniżenia poziomu cholesterolu o 10% i kontrolowanie nadciśnienia tętniczego doprowadziłyby do redukcji odpowiednio 328 tys., 178 tys., 133 tys., 69 tys. zgonów w ciągu każdego roku (ryc. 1). Szacuje się, że badania przesiewowe w kierunku raka szyjki macicy, raka sutka oraz raka jelita grubego zapobiegają od 4 tys. do 10 tys. zgonów rocznie [4].

W latach 1970 – 1990 w Stanach Zjednoczonych oraz Północnej Finlandii zmalało występowanie chorób układu krążenia o 15%, co było przede wszystkim spowodowane zmianami stylu życia: zaprzestanie palenia papierosów, właściwe odżywianie się oraz aktywność fizyczna. Te trzy czynniki równocześnie są poddającymi się kontroli, głównymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej, zawału serca oraz udaru mózgu [5].

              Prognoza sporządzona przez ekspertów Harvard School of Public Health w Bostonie dla potrzeb ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia (tab. 1) przewiduje zmiany w częstości występowania chorób. Szacuje się, że w roku 2020 najbardziej rozpowszechnioną chorobą będzie choroba wieńcowa, dużą liczbę ofiar pochłoną: depresja, wypadki drogowe, choroby odnaczyniowe mózgu (udary), zaporowa choroba dróg oddechowych. Biorąc pod uwagę fakt, że efekty postępowania profilaktycznego występują dopiero po 10 – 20 latach powyższa prognoza jest wskazówką, na jakie dziedziny działalności lekarskiej należy skierować najbardziej energiczne działania profilaktyczne. Szczególną uwagę należy zwrócić na zwalczanie czynników ryzyka miażdżycy, a co za tym idzie choroby wieńcowej, zawału serca oraz udaru mózgu. Z powodu tych chorób w roku 2000 na całym świecie zmarło ponad 12 mln ludzi.

Tab. 1. Częstość występowania chorób na świecie wg. Murray’a i Lopeza (Źródło: wg Knypl K.)

Ważna jest kontrola czynników ryzyka u osób po przebytych chorobach naczyniowych. Należy mieć świadomość, że ryzyko nawrotu udaru niedokrwiennego wynosi około 10-20% w pierwszym roku od momentu ataku, 5-8% rocznie w latach następnych, a łącznie 30-40% w ciągu pięciu lat. Ponadto około 15-20% pacjentów, którzy doznali udaru ma zwykle zawał mięśnia sercowego, a ponad 10% umiera z powodu innych chorób sercowo - naczyniowych. Szacuje się, że wskaźnik nawrotów jest taki sam lub niższy w odniesieniu do udarów niedokrwiennych. Możliwość wystąpienia nawrotu udaru krwotocznego kształtuje się na poziomie od 3% do 7% w pierwszym roku i 19% w ciągu pięciu lat. Pomimo faktu, że w ostatnich kilkunastu latach dzięki intensywnemu leczeniu chorych ze świeżym udarem na oddziałach neurologicznych uzyskano znaczne zmniejszenie wczesnej śmiertelności, zasadniczą rolę odegrała jednak skuteczna profilaktyka. Modyfikacja czynników ryzyka choroby to nie tylko i wyłącznie wpływ na obniżenie zapadalności, ale także wpływ na przebieg choroby. Należy zatem bezwzględnie pamiętać, że nie tylko pierwszy udar jest celem profilaktyki. Działania profilaktyczne zapobiegania nawrotom powinny uwzględniać nie tylko wszystkie potencjalne przyczyny przyszłych udarów, ale także wszystkie inne czynniki ryzyka, które można ograniczyć leczeniem. Pacjenci z udarem powinni zostać zdiagnozowani, aby ustalić przyczynę i czynniki ryzyka wystąpienia tego stanu chorobowego i jak najszybciej zostać poddanym leczeniu mającemu na celu profilaktykę wtórną udaru mózgu i innych chorób naczyniowych [1, 6, 7].

Do podstawowych zasad profilaktyki wtórnej udaru mózgu według Deklaracji Helsingborskiej (ryc. 2) zalicza się:

·         zmianę stylu życia (aktywność fizyczna, rzucenie palenia papierosów, ograniczenie spożycia alkoholu);

·         leczenie czynników ryzyka (nadciśnienie, hiperlipidemia, cukrzyca);

·         leczenie hamujące działanie płytek;

·         leczenie środkami przeciwzakrzepowymi (ryc. 3);

·         operację tętnic szyjnych.

W związku z naukowo stwierdzonym faktem, że charakter człowieka kształtuje się
w dzieciństwie i wczesnej młodości najwłaściwszym rozwiązaniem jest edukacja prozdrowotna oraz promocja zdrowia ukierunkowana na młode pokolenie [2, 3]. Nawyki wyniesione z tego okresu (ograniczenie aktywności ruchowej na rzecz tak zwanego siedzącego trybu życia, nałóg palenia papierosów, dieta bogatotłuszczowa) skutkują później na przykład zawałem serca lub udarem mózgu. Wydaje się, że naukowe zrozumienie i opracowanie mechanizmów kulturowych, psychologicznych, a także socjologicznych determinujących zdrowy styl życia jest fundamentem skutecznej profilaktyki oraz promocji zdrowia. W większości przypadków  gorsza sytuacja ekonomiczna predysponuje do zwiększonej zapadalności na choroby układu krążenia oraz udary mózgu. Wiąże się z tym także brak lub niedostateczna zmiana stylu życia w przypadku przebycia choroby. Liczne badania wykazały, że różnica w długości życia wynikająca z przynależności do różnych klas ekonomicznych może sięgać kilku lat. Działania profilaktyczne powinny dostarczać informacji o zachowaniach prozdrowotnych, zapewniać ich akceptację, przyswojenie oraz wdrożenie przez osoby wymagające zmiany stylu życia [8, 9, 10]. Odpowiednia polityka „profilaktyczna” może być realizowana na wiele różnych sposobów:

·         programy edukacyjne dla pacjentów;

·         programy skierowane do grup pacjentów bardziej zagrożonych chorobami cywilizacyjnymi;

·         specjalne kampanie informacyjne o sposobach zachowania zdrowia;

·         promowania racjonalnego stosowania leków;

·         zalecanie ograniczania spożycia alkoholu;

·         propagowania aktywności fizycznej;

Należy postulować rozszerzenie działań zarówno w odniesieniu do profilaktyki wtórnej, jak i pierwotnej. Ważny jest fakt, że główne koszty dotyczące osób poddawanych profilaktyce wtórnej mają miejsce podczas hospitalizacji. Obecnie w Polsce na działania profilaktyczne przeznacza się około 0,3% dostępnych środków finansowych, podczas gdy tradycyjna medycyna naprawcza pochłania aż 63% ogółu środków przeznaczonych na ochronę zdrowia. Nowoczesna ochrona zdrowia powinna składać się z działań obejmujących profilaktykę, leczenie i rehabilitację, realizowanych we właściwych proporcjach.

Piśmiennictwo

1.       Członkowska A.: Zasady profilaktyki wtórnej u chorych po udarze mózgu lub przemijającym niedokrwieniu mózgu. Nowa Med. 1998: 5 (9) s. 7-10.

2.       Hladnik G.: Kultura samoleczenia u nas i na świecie. Far. Pol. 1994: 50 (12) s. 560-563.

3.       Hryniewiecka A.: Psychologiczne podstawy profilaktyki i leczenia. Mag. Med. 1996: 7 (1) s. 2...