Zajęcia nr 6 - Piagetowska teoria rozwoju poznawczego.doc

(48 KB) Pobierz

Piagetowska teoria rozwoju poznawczego

 

[H.R.Schaffer – Psychologia dziecka, rozdział 6]

 

 

1.      Podstawowe pojęcia

 

- Rozwój intelektualny można zrozumieć jedynie dzięki analizie dynamicznego i ciągłego wzajemnego oddziaływania dziecka i otoczenia.

 

à ASYMILACJA – przyswajanie informacji przy użyciu istniejących struktur umysłowych;

 

à AKOMODACJA – modyfikacja struktur umysłowych w celu przyswojenia nowych informacji;

 

- Przyswajanie wiedzy oparte jest na działaniu i nigdy nie jest procesem biernego gromadzenia informacji (dziecko – naukowiec – odkrywca; aktywna eksploracja);

 

à INTELIGENCJA – pojęcie odnoszące się do procesów umysłowych, dzięki którym jednostka w sposób precyzyjny i złożony przystosowuje się do środowiska; nie odnosi się do różnic między jednostkami pod względem  ich kompetencji poznawczych;

 

à  ADAPTACJA – wrodzona tendencja do dostosowania się do wymagań środowiskowych;

 

à SCHEMAT – Podstawowa struktura poznawcza oparta na czynnościach sensoryczno- motorycznych lub na myśli, którą jednostki wykorzystują celem zrozumienia swoich doświadczeń;

 

à  RÓWNOWAGA – stan, w którym schematy jednostki pozostają w równowadze ze środowiskiem; uzyskiwany dzięki asymilacji i akomodacji; w przypadku braku równowagi, musi nastąpić restrukturyzacja schematów;

 

- Szukanie równowagi jest napędem dla rozwoju  intelektualnego, jednak dochodzi do niego tylko wtedy, gdy napotkane wydarzenie nie jest zbyt rozbieżne z tym, co dziecko już zna (rola rodziców i nauczycieli – dostarczenie dziecku nowych doświadczeń na optymalnym dla niego poziomie znajomości i nieznajomości przedmiotu).

 

2. Stadia rozwoju poznawczego

 

I.                    STADIUM SENSORYCZNO – MOTORYCZNE (do 2. r.ż.)                                                              

 

- Wiedza uzyskiwana poprzez czynności wykonywane na obiektach;

 

1) Od sztywnych do elastycznych wzorców czynności (początki zachowań inteligentnych)

 

 

      - Dziecko stopniowo staje się zdolne do prezentowania tych samych zachowań w reakcji na coraz większą liczbę bodźców;

     - Dziecku w pewnym momencie wystarcza obraz przedmiotu, aby wywołać reakcję odruchową (np. dla odruchu ssania – widok butelki);

 

2) Od pojedynczych do skoordynowanych wzorów czynności

 

- Dziecko uczy się, że jednocześnie, w sposób skoordynowany na tym samym przedmiocie można dokonywać całej serii różnych działań (np. utrwalanie wzorca wzrokowo-ruchowego – chwytanie i obserwacja przedmiotu); repertuar zachowań staje się bardziej efektywny;

 

3) Od zachowania reaktywnego do intencjonalnego

 

-  Przejście od działań przypadkowych, bezrefleksyjnych do działań zaplanowanych, sensownych;

 

4) Od zewnętrznych czynności do reprezentacji umysłowych

 

à STAŁOŚĆ PRZEDMIOTU – termin opisujący uświadomienie sobie, że przedmioty są bytami niezależnymi, które nie przestają istnieć nawet, gdy jednostka nie jest świadoma tego istnienia

 

      brak poczucia stałości przedmiotu à brak poczucia własnego Ja

 

Proces budowania pojęcia stałości przedmiotu:

 

o       Do 4 m.ż. – bierność; dziecko przez chwilę obserwuje miejsce, w którym przedmiot lub osoba „znikły”, ale jest to tylko przedłużenie ostatniej reakcji;

o       9.-10.m.ż. dziecko wzrokowo poszukuje nowej lokalizacji przedmiotu; umiejętność przewidzenia przyszłej pozycji poruszającego się przedmiotu; dziecko popełnia tzw. błąd A/B, powtarza poprzednie skuteczne działanie – naiwne wnioskowanie; przedmiot nadal związany jest z zachowaniem/czynnością (nie jest odrębnym bytem);

o       2.r.ż. – 2 etapy: 1) dziecko potrafi znaleźć przedmiot w punkcie B pod warunkiem, że widzi proces przemieszczenia; niewidoczne przemieszczenie wykracza poza zdolności dziecka (brak obrazów umysłowych; dziecko szuka przedmiotu w punkcie A); 2) dziecko potrafi odgadnąć położenie przedmiotu przemieszczonego w ukryciu na podstawie obrazu umysłowego – w pełni wykształcone pojęcie stałości przedmiotu;

 

 

II.                 STADIUM PRZEDOPERACYJNE (2 – 7 lat)

 

- Dziecko staje się zdolne do myślenia opartego na reprezentacjach, które umożliwiają  mu umysłowe manipulowanie obrazami przedmiotów, reprezentowanie przedmiotów i osób słowami; zamiast bezpośrednich kontaktów z otoczeniem, dziecko może korzystać z reprezentacji umysłowych tegoż otoczenia i kontaktować się z nimi.

 

à OPERACJA – uwewnętrznione działania, dzięki któremu docierającymi z otoczenia informacjami można manipulować według indywidualnego uznania; każda procedura umysłowego działania na przedmiocie;

 

- Rozwój intelektualny – proces zależny od przyswajania różnych operacji;

 

 

à EGOCENTRYZM – naturalna niezdolność dziecka do zrozumienia, że inni mogą postrzegać rzeczy z innego punktu widzenia (patrz: krajobraz z trzema górami);

 

o       Kolektywne monologi – wymiana zdań między dziećmi nie będąca prawdziwą komunikacją; brak porządku tematycznego w relacji zdanie – odpowiedź; niezdolność wyzbycia się własnej perspektywy;

 

à ANIMIZM próba przypisania przedmiotom martwym cech istot żywych; Fazy budowania rozróżnienia „ożywione/nieożywione” :

 

1)     każdy przedmiot uważany jest za obdarzony świadomością;

2)     tylko poruszające się rzeczy uważane są za żywe;

3)     życie przypisywane jest przedmiotom poruszającym się spontanicznie;

4)     dziecko zdaje sobie sprawę, że życie to tylko cecha ludzi i zwierząt – zasadnicza różnica między rzeczami ożywionymi i nieożywionymi tkwi w ich naturze;

 

à SZTYWNOŚĆ MYŚLENIA – jej przejawami są m.in.:

 

o       Nieodwracalność myślenia – tendencja do myślenia o przedmiotach i wydarzeniach tak, jak wskazuje pierwsze doświadczenie; dzieci nie potrafią „ w myślach” odwrócić biegu zdarzeń;

o       Niezdolność do przystosowania się do zmian w wyglądzie zewnętrznym przedmiotów; prawdopodobnie wynika z niedoskonałości procesu kategoryzacji (patrz: eksperyment z psem w masce);

 

à ROZUMOWANIE PRZEDLOGICZNE – dzieci są niezdolne do myślenia indukcyjnego i dedukcyjnego – ich rozumowanie opiera się na transdukcji – zakłada związek przyczynowy pomiędzy dwoma konkretnymi elementami, podczas gdy faktycznie takiego związku nie ma – po prostu te dwa elementy występują jednocześnie; błędne pojmowanie kolejności przyczyny i skutku;

 

III.              STADIUM OPERACJI KONKRETNYCH (7 – 11 lat)

 

 

- Dziecko wyzbywa się egocentryzmu;

- Staje się zdolne do operacji umysłowych – zaczyna myśleć w sposób systematyczny;

- Próbuje rozwiązywać problemy logiczne;

- Odwracalność myślenia;

- Operacje umysłowe muszą być oparte na konkretnych wydarzeniach i obiektach;

 

Osiągnięcia rozwojowe:

 

à SZEREGOWANIE – zdolność umysłowego porządkowania obiektów pod względem pewnej wielkości – umiejętność wnioskowania na podstawie relacji;

 

àKLASYFIKACJA – zdolność do grupowania przedmiotów pod względem określonego kryterium; dzieci dostrzegają relację całość/część – rozumieją hierarchię konstrukcji klas pojęciowych;

 

àPOJĘCIA LICZBOWE dziecko wyzbywa się myślenia liczbie jako o „cesze” przedmiotu – dziecko zaczyna liczyć już w poprzednim stadium, ale robi to mechanicznie, na pamięć; dziecko rozumie, że liczenie to procedura arbitralna, a cyfry można stosować zamiennie i można łączyć je w grupy; Pojęcie niezmienności liczby;

 

àZASADA ZACHOWANIA STAŁOŚCI – pewne podstawowe cechy przedmiotu, takie jak np. waga i objętość, pozostają niezmienne nawet wtedy, gdy ich wygląd w aspekcie percepcyjnym uległ zmianie;

 

- Myślenie na temat świata przechodzi od poziomu percepcji do poziomu logiki;

 

 

IV.              STADIUM OPERACJI FORMALNYCH ( od 11 - 12 lat)

 

 

à Rozumowanie abstrakcyjne dziecko rozumuje na temat rzeczy, których bezpośrednio nie doświadczyło; myśl nie jest ściśle związana z prawdziwymi przedmiotami i zdarzeniami; dziecko radzi sobie z problemami hipotetycznymi, abstrakcyjnymi; dziecko jest zdolne do twórczego myślenia o przyszłości (planowanie, uwzględnianie różnych możliwości, punktów widzenia); dziecko zdaje sobie sprawę, że rzeczywistość jest dużo bardziej złożona i posiada wiele wariantów (istnienie innych możliwych światów);

 

 

à Stosowanie logiki – możliwe staje się rozumowanie dedukcyjne, tzn. dziecko potrafi przyjąć ogólne założenie i wyobrazić sobie jego skutki na zasadach implikacji „Jeżeli...to...”; potrafi uznać możliwość przewidzenia danego zjawiska w przyszłości, ponieważ wynika to z ogólnej teorii;

 

à Zaawansowany poziom rozwiązywania problemów – chaotyczna metoda prób i błędów zostaje zastąpiona przez uporządkowane strategie radzenia sobie z problemem:               hipoteza F opracowanie różnych  rozwiązań (w umyśle) F sprawdzenie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...
Zgłoś jeśli naruszono regulamin