Beverley Jo - Narzeczona Markiza.pdf - Beverley Jo - LadyHenrietta

?_p_lf_s Gi

K[lt_]tih[

g[lect[

- Do kroćset diabłów!

Przekleństwo to zostało raczej wymamrotane niż powiedziane na głos, ale

było wystarczająco szokujące dla Geralda Westalla, sekretarza Williama

de Vaux, księcia Belcraven, by spojrzał na swego pracodawcę. Książę

siedział za wielkim, rzeźbionym biurkiem, przeglądając korespondencję.

Okulary, używane tylko do czytania, opierały się na jego długim, prostym

nosie, gdy ponownie przebiegał wzrokiem pismo, które wywołało taką

niezwykłą reakcję.

Pan Westall, wysoki, chudy młodzieniec, sprawiający wrażenie, jakby

zszedł z obrazu El Greca, udawał, że wrócił do swych zajęć, ale jego

myśli całkowicie zaprzątał książę. Czy ten okrzyk był oznaką

konsternacji? Czy też gniewu? Nie, zdecydował. Zdumienia. Młody

mężczyzna czekał niecierpliwie, aż książę zwróci się do niego po radę.

Wtedy pozna przyczynę wzburzenia.

Rozczarował się jednak. Książę odłożył list i wstał. Podszedł do jednego z

dużych okien wychodzących na Belcraven Park, od trzech stuleci

stanowiący siedzibę rodu. Piętnaście lat temu, dla uczczenia początku

nowego wieku, Humphrey Repton, słynny projektant ogrodów,

przekształcił setki hektarów ziemi wokół okazałej rezydencji w

malowniczy park krajobrazowy. Cztery lata temu, w związku z hucznym

świętowaniem osiągnięcia pełnoletności przez dziedzica Belcraven,

markiza Arden, powiększono jezioro. Jednocześnie usypano wyspę, na

której wzniesiono grecką świątynię; wystrzeliwano z niej sztuczne ognie.

Wszystko to było bardzo piękne, ale aż zanadto znajome, a pracodawca

pana Westalla nie miał w zwyczaju kontemplować widoku swej

posiadłości.

Z postawy księcia niewiele można było wywnioskować. Trzymał się

prosto, był szczupły, nie wyglądał na swoje pięćdziesiąt sześć lat. Jego

oblicze jak zwykle nie zdradzało żadnych uczuć. Zdaniem sekretarza,

książę Belcraven był zimny i wyniosły.

Im dłużej książę milczał, tym bardziej pan Westall się niepokoił. Jeśli ród

de Vaux dotknęło jakieś nieszczęście, czy odbije się to niekorzystnie na

jego karierze?

To śmieszne. Książę był jednym z najbogatszych ludzi w Anglii, a Gerald

Westall najlepiej wiedział, że jego chlebodawca nie inwestował w

niepewne interesy ani nie oddawał się hazardowi. Podobnie jak śliczna

księżna.

Ale ich syn?

Pan Westall nie żywił sympatii do Luciena Philippe'a de Vaux, markiza

Arden, w czepku urodzonego dandysa, który nie bał się nikogo ani

niczego. Podczas swych rzadkich wizyt w Belcraven Park markiz nie

dostrzegał Westalla, a swego ojca traktował z wręcz ubliżającą kurtuazją.

Dla sekretarza wciąż stanowiło zagadkę, czemu wśród wyższych sfer

ojcowie i synowie nie potrafią darzyć się miłością i szacunkiem. Weźmy

choćby króla i regenta - oczywiście, zanim u tego pierwszego ujawniła się

choroba umysłowa. Być może przyczyna tkwi w tym, że dziedzic musi

czekać na śmierć ojca, by w pełni zacząć korzystać z uroków życia, a

ojcowie doskonale zdają sobie z tego sprawę?

Pan Westall nawet się cieszył, że może żyć po swojemu.

Chociaż z drugiej strony, pomyślał, patrząc na surową twarz księcia,

trudno kochać człowieka pozbawionego odrobiny ciepła. Markiz odnosił

się serdecznie jedynie do matki, obdarzonej nadzwyczaj łagodną naturą.

Byli ze sobą blisko związani. No cóż, Arden słynął z tego, że potrafił

postępować z kobietami.

W końcu książę się odwrócił.

- Panie Westall, niech pan będzie tak dobry i wyśle wiadomość do

księżnej, że proszę, by zechciała mi poświęcić kilka chwil.

Sekretarz nic nie wyczytał z wyrazu twarzy ani z tonu głosu swego

chlebodawcy. Ktoś obcy nie domyśliłby się, że księcia trapi coś

poważnego. A jednak tak właśnie było. Złożenie wizyty księżnej o tej

porze stanowiło poważne naruszenie zwykłego porządku dnia.

Tajemniczy list musiał dotyczyć ich syna.

Buńczuczny markiz prawdopodobnie skręcił sobie kark podczas jednej ze

swych szalonych eskapad. W rodzie de Vaux od dwustu lat tytuł

przechodził z ojca na syna. Śmierć markiza nie stanowiła wielkiej straty,

ale szkoda, że przerwana zostanie taka piękna tradycja.

Kiedy lokaj wrócił i oznajmił, że księżna gotowa jest spotkać się z

mężem, a ten wyszedł, by zakomunikować żonie smutną wiadomość, pan

Westall sprawdził, czy ma w biurku zapas stosownego papieru listowego.

Drzwi do przestronnych apartamentów żony otworzyła księciu

pokojówka, która zaraz dyskretnie się ulotniła. Księżna siedziała z robótką

w ręku przy oknie balkonowym. Lutowy dzień był zbyt chłodny, by

można było je otworzyć, choć jasne promienie słońca zdawały się

przekonywać, że to już wiosna, a w powietrzu wyczuwało się woń

rozkwitłych żonkili i hiacyntów.

Książę podziwiał swą żonę za to, że - w przeciwieństwie do wielu kobiet

w jej wieku - nie unika ostrego światła. Miała pięćdziesiąt dwa lata,

wszystkie uśmiechy i wylane łzy zostawiły na jej twarzy ślad, jednak w

niczym nie ujmowało jej to urody. Siwizna mocno przyprószyła

jasnozłote włosy księżnej, ale oczy nadal zachowały żywy, niebieski

kolor, a usta wciąż były zgrabnie wycięte. De Vaux przypomniał sobie,

jak ujrzał ją pierwszy raz, w ogrodzie otaczającym zamek jej rodziców...

- Dzień dobry, książę - przywitała go miękkim głosem, w którym mimo

upływu lat nadal słychać było francuski akcent. - Chciałeś ze mną

pomówić? - spytała z wyszukaną uprzejmością, ostatnio tak dla niej

typową.

Ciekaw był, czy wydarzy się kiedyś cud, który naprawi stosunki między

nimi, ale szybko porzucił płonne marzenia i podszedł do żony, by wręczyć

jej list.

- Tak, madame. Przeczytaj to, jeśli łaska.

Księżna poprawiła delikatne, oprawione w złoto pince-nez, które musiała

zakładać do robótek ręcznych, i skupiła

się na lekturze listu. Książę pilnie obserwował jej reakcję, ale nie

dostrzegł oznak szoku ani bólu, a jedynie lekkie zdumienie. Kiedy

skończyła czytać, spojrzała na niego z uśmiechem.

- To bardzo niemądrze z jej strony, że nie zwróciła się do ciebie

wcześniej, książę. Co zamierzasz? Z chęcią przyjmę tutaj tę dziewczynę.

Jest twoją córką, a mnie brakuje obecności córki, odkąd Joannę wyszła za

mąż.

By uniknąć spokojnego wzroku żony, książę odwrócił się do okna. Jaki z

niego głupiec, że spodziewał się wybuchu gniewu w obliczu jawnego

dowodu jego niewierności, pomyślał. Jaki z niego głupiec, że tego

pragnął. Jednak tęsknił za czymś, co w końcu skruszyłoby lodową

skorupę, która od ponad dwudziestu lat skuwała jego małżeństwo.

- Nie - odrzekł wreszcie. - Nie chcę, żeby moja nieślubna córka tu

przyjeżdżała, madame. Zamierzam zaaranżować jej małżeństwo z

markizem. - Odwrócił się, by zobaczyć reakcję żony.

Wyraźnie pobladła i odniósł wrażenie, że nagle przybyło jej lat.

- Z markizem? Nigdy na to nie przystanie, książę. Zaledwie w zeszłym

tygodniu napisał, że rozważa, czy nie poprosić o rękę córki

Swinnamerów.

Księciu z gniewu aż zadrżały nozdrza.

- Czemu mi o tym nie powiedziałaś, pani? Czy nie wolno mi interesować

się swoim spadkobiercą, nawet jeśli nie jest moim synem?

Księżna uniosła białą dłoń, jakby chciała się zasłonić przed oskarżeniami,

ale po chwili ją opuściła i pochyliła głowę.

- Bez względu na to, czy mówię o Lucienie dobrze, czy złe, zawsze

wszczynasz kłótnię, książę. Pragnę jedynie zachować spokój.

- Lepiej się módl, pani, by się nie związał z jakąś lalką, bo wtedy już

nigdy nie będzie tu spokoju - rzucił książę ostrym tonem.

Po chwili westchnął, na jego twarzy znów pojawiło się znużenie. Zbliżył

się do żony i usiadł w fotelu stojącym naprzeciwko.

- Nie rozumiesz tego, Yolande? To szansa, by wszystko naprawić, by

naprawić nasze dawne błędy. Jeśli twój syn poślubi moją córkę, uda się

zachować ciągłość rodu.

Księżna mocno zacisnęła dłonie i spojrzała na męża.

- Ale to są ludzie, Williamie. Lucien już oddał komuś swoje serce. Skąd

wiesz, czy ta dziewczyna też kogoś nie kocha? Skąd wiesz - spytała z

desperacją - czy to w ogóle twoja córka?

Odwrócił wzrok, by nie widzieć jej błagalnego spojrzenia.

- Zlecę to sprawdzić, lecz wierzę, że tak jest. Mary Armitage była

wprawdzie głupia, ale uczciwa. Myślę, że właśnie to mnie w niej

pociągało, kiedy przypadkiem się spotkaliśmy. Po...

Spojrzał na księżną i dostrzegł napięcie w jej twarzy, jakby spodziewała

się kolejnych oskarżeń. Nie dokończył tego, co bezmyślnie zamierzał

powiedzieć.

- Była cnotliwa i uczciwa - ciągnął niezdarnie. Ostatecznie opowiadał

żonie o zdradzie, której się dopuścił. - Ale miała również dobre serce.

Mocno przeżyłem to, co się wydarzyło, a ona mnie pocieszyła. Jednak

przy okazji sama została zraniona. Zraniłem jej duszę. Nie przyjęłaby ode

Beverley Jo - Narzeczona Markiza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: