Harlow i MM .pdf

Panuje ogólne przekonanie, że matka Marilyn Monroe, Gladys nadała

swojej córce drugie imię na cześć Jean Harlow, jednak Harlean Carpenter zmieniła nazwisko dwa

lata po narodzinach Normy Jeane, w 1928 roku. Jednak, gdy dziewczynka poszła do szkoły

podstawowej, zapisano ją jako Norma Jean, mógłto być błąd maszynowy, ale powtarzał się bardzo

często..

Gladys i jej przyjaciółka, Grace bardzo chętnie chodziły do kina, a ich ulubioną gwiazdą filmową

była jasnowłosa Jean Harlow. Ośmioletnia Norma Jeane również była zabierana na seanse filmowe

i podobnie jak jej matka, najbardziej zafascynowana była Jean Harlow. Gladys jak i Grace

pragnęły, aby Norma wyrosła na gwiazdę filmową, robiły wiele, aby spełnić to marzenie.

Dziewczynka była pięknie ubierana w ręcznie szyte sukienki, włosy miała nakręcone, a uśmiech nie

schodził z jej twarzy. Grace zachęcała ją, aby wydymała wargi jak Mary

Pickford, dbała o Normę jak o własne dziecko. Była przekonana, że mała wyrośnie na aktorkę.

Jest wiele podobieństw w biografii Marilyn Monroe i Jean Harlow. Obie zmieniły nazwisko i były

znane pod pseudonimami. Harlow wyszła za mąż w wieku 16 lat za 20-letniego Charlesa McGrew, z

którym po dwóch latach się rozwiodła. Została zauważona przez producenta filmowego Howarda

Hughesa (znanego lotnika, miliardera i podrywacza) i zaczęła grać w filmach, na początku

obsadzana w seksownych, dekoracyjnych rolach, lecz nie zadowalało jej to, strajkowała, domagała

się wyższego wynagrodzenia, poważniejszych filmów, w 1934 roku podpisała nowy kontrakt z

MGM, gdzie producent Louis Mayer zatroszczył się o jej artystyczny wizerunek i gdzie rozwinęła

swój komediowy talent. Monroe również nie zgadzała się na filmy, które jej nie odpowiadały,

odrzuciła scenariusz "Pink Tighs", co spowodowało wstrzymanie wypłacania pensji, porzuciła

Hollywood i wyjechała do Nowego Jorku. Wróciła, gdy był juz gotowy nowy, korzystny kontrakt

ze studiem Fox.

Podobnie jak Marilyn, Jean Harlow porzuciła szkołę i pragnęła uzupełnić wykształcenie, pogłębiać

wiedzę, dużo czytała. Była ogromnie, wręcz neurotycznie przywiązana do matki Jean Poe

Carpenter, która po rozwodzie w 1922 roku, mieszkała z córką sama. Jean nie miała rodzeństwa,

przez całe dorosłe życie poszukiwała ojca, od którego była zawsze odseparowana.

Po premierze filmu Howarda Hughesa "Aniołowie Piekieł", Jean Harlow została okrzyknięta nową

seksbombą Hollywood, a "Platynowa blondynka" tylko umocniła ten sukces. Wyszła za mąż za Paula

Berna, producenta MGM, który wkrótce popełnił samobójstwo. Stała się jeszcze bardziej

popularna. W 1933 roku wyszła po raz trzeci za mąż za operatora filmowego, Harolda Rossona, z

którym po roku się rozwiodła. Marilyn ze swoim drugim mężem, Joe DiMaggio również rozwiodła

się bardzo prędko. Po zakończeniu swojego trzeciego małżeństwa, Harlow poznała gwiazdę MGM,

Williama Powella, byli zaręczeni przez dwa lata, jednak rozstali się - ona pragnęła dzieci, on nie.

Norma Jeane była bardzo wrażliwa na cierpienia zwierząt. "Kochała je wszystkie i zawsze starała

się zabierać zabłąkane zwierzaki" - twierdziła Bebe Goddard. Taka sama była Jean Harlow,

zawsze miała w domu mnóstwo zwierząt. Obie flirtowały z fotografikami, aby pozyskać lepsze

zdjęcia. Zależało im na ciągłej aprobacie, to dawało poczucie, że są lubiane. Dzięki temu czuły się

bezpieczne. Lubiły pozować nago i nie wstydziły się swego ciała. Fotografie nagiej Harlow otulonej

jedynie przezroczystym szyfonem rozwścieczyły jej pierwszego męża, co doprowadziło do

rozwodu. Podobnie wściekły był DiMaggio, po nowojorskiej sesji z "podwiewaną białą sukienką"

(sceny reklamowe do "Słomianego wdowca"), gdy cały świat mógł później zobaczyć majtki jego

żony... Fotografik George Hurrel wspominał, że obie były ekshibicjonistkami. Któregoś razu

Marilyn przybyła na sesję "owinięta w coś i zupełnie niespodziewanie pozwoliła, by okrycie opadło

na ziemię. Domyślam się, że obu chodziło o to, żeby zrobić duże wrażenie".

Miała nawyk mówienia o sobie w osobie trzeciej. Znamienne, Marilyn też miała taki nawyk, co

wspomina wiele osób.

Sidney Skolsky znał obie panie i twierdził, że obie miały w sobie rzadkie połączenie ambicji i

pokory, czego przykładem są ich oświadczenia składane nawet u szczytu sławy, że chcą być

prawdziwymi, szanowanymi aktorkami. Robert Cahn powiedział w wywiadzie, który ukazał się w

czasopiśmie "Colier" z 1951 roku, że " (...) jak w przypadku jej sławnej poprzedniczki, Jean

Harlow, nazwisko Marilyn szybko się słało synonimem seksapilu w Hollywood... gdyż kierownicy

żywili nadzieję, że mają nową Harlow". Dodał, że ta platynowa blondynka ma prawdziwe (nie

wymyślone przez studio) zainteresowania literackie: na półkach w jej mieszkaniu widział dzieła

Whitmana, Rilkiego, Tołstoja, Sandburga, Millera, z których wystawały zakładki.

Marilyn, kiedy była żoną Joego wynajęła w Beverly Hills dom przy 508 North Palm Drive, Jean

mieszkała pod 512. W dniu ślubu z Joem zapytała go, czy jeśli umrze przed nim, będzie co

tydzień kładł kwiaty na jej grobie - tak jak William Powell dbał o grób Jean Harlow? DiMaggio

potwierdził. Podobnie jak platynowa Harlow, Marilyn nigdy nie czuła się szczęśliwa w roli

porządnej i pracowitej gospodyni domowej, ani nie miała czasu ani zamiłowania do takiej pracy.

Amy Greene, żona Miltona powiedziała w 1955 roku: "Naprawdę chciała być wcieleniem Jean

Harlow, to był jej cel. Zawsze mówiła, że pewnie umrze młodo jak Harlow, że mężczyźni przynosili

w jej życiu nieszczęście, że miała skomplikowane stosunki z matką, jak Harlow. Wyglądało na to,

jakby zbudowała swoje życie na życiu Jean Harlow - nagły błysk, potem jeszcze jeden". Gdy

ogłoszono powstanie MMProductions, Marilyn na spotkanie z dziennikarzami ubrała się tylko w

biel, a jej włosy miały platynowy odcień.. Gdy dwa dni później zjawiła się na planie "Słomianego

wdowca", Billy Wilder stwierdził: "Dobrze wyglądasz", na co Marilyn odparła: "A dlaczego ma być

inaczej? Zarejestrowałam spółkę! Pierwszym filmem nowego przedsiębiorstwa mogłaby być

biografia Jean Harlow", powiedziała nieco na wyrost. Monroe była świadoma podobieństw do

swojej idolki, co jasno wynika z prowadzonych przez cały 1955 i 1956 rok rozmów z Miltonem

Greenem o tym, w jaki sposób mogliby nakręcić film o życiu Harlow, z pomocą Skolskyego lub nie.

Tak, jak ona, kochała biały kolor: ubrania i sprzęty. W wynajętym apartamencie, gdzie mieszkała

z Arthurem, wszystko było białe: pianino, kanapa, krzesła, inne meble.. mieszkanie wyglądało jak

plan filmowy z lat 30, przypominało sypialnię Jean z filmu "Obiad o ósmej".

W lipcu 1962 roku Marilyn spotkała się z Sydneyem Skolskym, z którym nie widziała się od roku,

aby jeszcze raz porozmawiać o nakręceniu biografii Jean. Musieli namówić do współpracy matkę

Harlow; ze starszą, ekscentryczna panią spotkali się 15 lipca. Oczywiście mama się zgodziła, bo

gdy spojrzała na Marilyn, powiedziała, że mogłaby przysiąc, że jej córka wstała z grobu. Ostatnie

miesiące życia Jean Harlow są dziwnie podobne do ostatnich miesięcy Marilyn Monroe.

Na początku 1937 roku prezydent Roosevelt zaprosił ją na przyjęcie urodzinowe, aktorka aby

przyjechać, musiała przerwać zdjęcia do filmu, co było powodem awantur w Hollywood. Wiosną

Jean rozmawiała z dziennikarką z "Modern Screen": "Ostatnio osiągnęłam ogromny spokój. Czuję

się teraz pogodzona ze sobą i ze światem. Doszłam do tego, narzucając sobie konieczność

zrozumienia pewnej życiowej prawdy: wszystko, co robię, robię najlepiej jak potrafię... i

załatwione, jak mówią". Te opinie mogłyby z powodzeniem wyrazić Marilyn w rozmowie z

Merymanem (ostatni wywiad dla LIFE). Również wiosną Harlow ugodzona nawrotem choroby była

beztrosko leczona jedynie środkami uspokajającymi i narkotykami przez sławnego doktora

Fishbaugha. 7 czerwca, na 25 lat przed dniem nagłego zwolnienia Marilyn z planu przy

"Something's got to give" - Jean zmarła na niewydolność nerek, nie ukończywszy filmu

"Saratoga", w którym grała z Clarkiem Gable, miała zaledwie 26 lat. Skolsky, Monroe i mama Jean

mieli spotkać się ponownie o 4 po południu, w niedzielę 5 sierpnia, by zastanowić się nad sposobem

potraktowania "Opowieści o Jean Harlow". Spotkanie nie doszło do skutku, nad ranem MM już nie

żyła..

Marilyn wspomniała: "Ciągle o niej myślałam, zastanawiając się w kółko nad wydarzeniami w jej

życiu. To tak, jakby nawiedzały mnie duchy i czasami myślałam, czy to ja prowokuję? Ale chyba

nie. Wydaje mi się, że miałyśmy podobne dusze, albo coś w tym rodzaju, sama nie wiem. Cały czas

się zastanawiałam, czy też umrę tak młodo jak ona".

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: