SLOWACKI_JULIUSZ_ojciec_zadzumionych.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

JULIUSZ SŁOWACKI

OJCIEC

ZADŻUMIONYCH

Tower Press 2000

OD AUTORA

Dla objaśnienia następnego poematu potrzeba mi nieodbicie powiedzieć

kilka słów o kwarantannie na pustyni między Egiptem a Palestyną, blisko

miasteczka El-Arish. Wymysłem to jest dziwnym Mohameda Ali, że mię-

dzy dwoma swoimi państwami naznaczył myślą na błędnym piasku gra-

nicę i pod karą miecza zmusił wolne Beduiny rozbijać w tym miejscu na-

mioty i żyć przez dni kilkanaście pod dozorem straży i doktora; inaczéj

zaś z Egiptu do Syrii dostać się nie mogą. Podróżując na wielbłądzie mu-

siałem podobnemu ulec losowi. Po ośmiu dniach drogi przybyłem z Kairu

na smutną dolinę piaszczystą, abym na niéj przez dni dwanaście zamiesz-

kał. Zrazu pojąć nie mogłem, jak miejsce puste, bez żadnego domu, błęd-

nym piaskiem zawiane, mogło prawu ludzkiemu podlegać; ale miecz ba-

szy zdawał się wisieć w błękitnym niebie nad głową moich przewodni-

ków Arabów, bo przybywszy na dolinę kwarantanny kazali zaraz uklęk-

nąć wielbłądom, a w twa-rzach ich czarnych widać było głębokie podda-

nie się ludzi wolnych pod prawo strasznego człowieka. Przybył doktor z

miasteczka El-Arish; pierwsze to było miasteczko, które od wyjazdu z

Kairu obaczyłem z daleka, a doktor pierwszym napotkanym człowiekiem.

Pan Steble, tak się nazywał ów lekarz, emigrant włoski, ożeniony świeżo

z panną Malagamba, sławną pięknością na Wschodzie, o któréj Lamartine

z takim uniesieniem rozpowiada, starał się natychmiast mój pobyt pod

otwartym niebem jak najwygodniéjszym uczynić; wydał ze składu kilka

namiotów dla naszéj podróżnéj gromadki; a jak się późniéj dowiedziałem,

rączki jego żony grzęzły w białéj i srebrnéj mące, aby mi na chlebie

européjskim nie zabrakło. Rozłożywszy się pod namiotem przywykać za-

cząłem do smutnego widoku, który mnie otaczał. Opodal nieco rzeczka,

sucha prawie aż do dna, przerzynała piasku dolinę i szła do morza, za nią

szara wstęga palmowych lasów; od północy błękitna szarfa Morza Śród-

ziemnego roztrącała się o piasek i smutnym gwarem fal napełniała ciche

nad pustynią powietrze; nad morzem zaś, na piramidalnéj piasku mogile,

błyszczał białą kopułą mały grobowiec Szecha, straszny, albowiem tam,

w jego lochach, składano umarłych z dżumy; a zaś architektura jego i

żółtawa białość nadawały mu pozór kościotrupa. Z innych stron wzgórza

piaskowe i na nich straży namioty, i patrzący na kwarantannę strażnicy w

jaskrawych orientalnych ubiorach; w środku zaś doliny niby stożec pia-

skowy, z którego muezin obwoływał donośnym głosem wielkość Boga

rano, wieczorem i w nocy. Wszystkie te obrazy czytelnik drugi raz odbite

znajdzie w następującéj powieści; a pokażą się mu we właściwszym

świetle, albowiem, je zobaczy przez łzy ludzkie. Co do mnie, przywykać

zacząłem do mego namiotu i podobałem sobie w ciszy piasko-wego stepu

i w szumie morza, do którego brzegów pozwalano mi chodzić wziąwszy z

sobą jednego z kwarantanny strażników. W wigilią Bożego Narodzenia

(1836 r.), kiedy z téj spokojnéj pustyni myśli moje odbiegły aż do dalekiéj

ojczyzny mojéj i ku owym dniom, które dawniéj spędzałem na ucztach w

gronie rodzinnym, okropna burza przewiewana wichrem z Morza Czer-

wonego na Śródziemne, gruchnęła w nocy i polała się deszczem piorunów

na mój namiot oddalony od ludzi. W smutne i zamyślone o kraju serce za-

częło wchodzić powoli przerażenie... Szeleszczący od wichrów i deszczu

namiot chwiał się nade mną i zaczerwieniony od piorunów, wydawał się

ognistym i strzegącym łoża bezsennego cherubinem... Wicher mi zagasił

światło, a wilgotny knot na nowo zapalić się nie chciał. Próżne tu byłyby

opisy; albowiem wielkością biblijną nacechowana była ta burza w pustyni

- Anhelli myślał, że już przyszedł wicher, który go z ziemi zwieje i zanie-

sie w krainę cichą - przeszła jednak ta bezsenna noc zgrozy, a gdy nad

rankiem wyszedłem z namiotu, chmury żelazne okrywały niebo i drobny

deszczyk zasmucał powietrze. Ale nie tu był koniec przestrachów; krzyk

Arabów uwiadomił mnie o nowym niebezpieczeństwie: owa rzeczka,

gdzie wczora zaledwo nitka wody sączyła się po piaskowym korycie, na-

brzmiała nocną ulewą i srebrnymi pletwami prosto biegła roztoczyć się po

dolinie, na któréj stały nasze namioty; zaledwo kilka chwil czasu zosta-

wało do ratunku; unieśliśmy za pomocą Arabów namioty nasze na naj-

bliższe wzgórze piaskowe, a zaraz po nas przyszła woda napełnić owe

kręgi piaskowe, które jako ślady naszych zerwanych domów zostały w

dolinie. Zziębły i ponury patrzałem ze wzgórza na tryumf téj biednéj

rzeczki, a patrząc tak, dziwnego doznawałem wrażenia. Bez dachu, bez

ognia, bez pokarmu, doznawszy morskiego prawie na ziemi rozbicia, nie

mogłem jednak udać się do bliskiego miasteczka, gdzie byli ludzie, ani

prosić, aby mię pod dach jaki przyjęto i przy gościnnym posadzono ogni-

sku. A mogły nadejść okropniéjsze burze, mogło nareszcie przyjść morze

i zatopić wzgórze, na którym stałem; a wszystko to trzeba było własnymi

siłami wytrzymać, ocalić się lub zginąć, pod okiem ludzi, którzy się mnie

i rzeczy moich dotknąć nie mogli i nie śmieli. Wyjaśniło się na koniec

niebo, a ja, nauczony doświadczeniem, już nie w dolinie, lecz na wzgórzu

najwyższym rozbiłem namiot; i przyszły dnie pogodne, ciche, spokojnie

płynące w pustyni. Drogman mój Soliman, sławny z tego i chełpliwy, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: