Droga_wiary.pdf

DROGA WIARY

Wydanie do użytku wewnętrznego

A. A. Allen

Jako pomysłodawca tego wydania pragnę zadedykować je mojej żonie Agnieszce

oraz braciom i siostrom którzy są towarzyszami moich duchowych podroży:

Halinie Szturc

Izabeli Jachimiak

Kamili Kurzela

Barbarze Pietnoczka

Adamowi Sokołowi

Arturowi Kacprzakowi

Leszkowi Drozdowi

Jakubowi Herokowi

z życzeniami Bożego wzrostu Leszek Korzeniecki

Wydane przez

Kościół Chrześcijan Baptystów w Węgorzewie

Można kopiować i powielać.

I. Cena pełnej Bożej mocy

„Lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę

na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają.”

Iz 40:31

Na tę obietnicę oczekiwałem już w wieku dwudziestu trzech lat czyli od

swojego nawrócenia. Tak! To było to, czego żądała moja dusza od chwili, kiedy

mnie Bóg powołał, abym Mu służył. Powołanie moje dokonało się w takiej mocy

i było tak skuteczne, że nie nasuwało mi najmniejszej wątpliwości. Faktu, że to

się stało we mnie, nie mogło nic podważyć. Aczkolwiek nigdy poprzednio nie

dożywałem takich rzeczy jak po moim nawróceniu, zdawałem sobie jednak sprawę

z tego, iż muszę się wiele uczyć, jeśli mam spełnić to, do czego zostałem przez Pana

powołany. Dlatego spędzałem wiele godzin na czytaniu Biblii i starałem się pojąć jej

treść i poselstwo, a moja prosta, nieuczona dusza rozumiała to po prostu tak, że Bóg

mówi do mnie słowem: „Idźcie i głoście wieść: Przybliżyło się Królestwo Niebios.

Chorych uzdrawiajcie, niemocnych posilajcie, demony wyganiajcie, umarłych

wskrzeszajcie; darmo wzięliście, darmo dawajcie” (Mt 10: 7–8). Rozumiałem, że

wszystko to są wymagania, skierowane pod moim adresem z chwilą powołania

mnie do służby, lecz nie wiedziałem, jak mogłoby się to stać. Sam w sobie byłem

słaby, bezsilny i nie byłem w stanie wykonać tych nakazów. Było mi jednak jasne,

że tak stać się może, bo inaczej Chrystus, w którego wierzyłem, nie dawałby takich

poleceń, których by nie można było wykonać.

W chwili nawrócenia wiedziałem o Bogu i Jego Słowie tak mało, że nie

umiałem nawet wymienić czterech Ewangelii. W kościele metodystów, w którym

uwierzyłem i do którego zostałem przyjęty za członka, nie pouczono mnie o tym,

abym oczekiwał na chrzest Duchem Świętym, tak jak tego oczekiwali uczniowie

w dniu Pięćdziesiątym. Nie pouczono mnie także o tym, że mnie, jako temu, który

uwierzył Panu, mają towarzyszyć znamiona, wymienione w Ewangelii Marka

16 :17–19. Byłem nawrócony, ponieważ uwierzyłem w Jezusa Chrystusa jako

mojego Zbawiciela, a przez to byłem zbawiony, oczyszczony od grzechów, czyli

tym samym uratowany od zguby. Gdy się jednak zagłębiłem w Piśmie Świętym,

Bóg dał mi z niego to, z czego miałem największy pożytek. Pan zaczął mi objawiać

pełną prawdę o chrzcie Duchem Świętym i o cechach, jakie mają znamionować

ochrzczonego Duchem Świętym, o darach duchownych i nadnaturalnych Bożych

DROGA WIARY

rzeczach. Wkrótce potem zaprowadził mnie Bóg na zebrania zielonoświątkowców,

gdzie w małym zakresie mogłem dożyć Bożego błogosławieństwa, pochodzącego

z przejawów i działalności Ducha Świętego. W tych zgromadzeniach zrozumiałem

konieczność otrzymania chrztu Ducha Świętego i z całego serca zacząłem szukać

Boga i prosić o to, co uważałem za konieczne, tj. o chrzest Duchem Świętym.

Po upływie trzydziestu dni od mojego nawrócenia byłem w pewnym

zgromadzeniu „Kościoła Bożego” w Miami na Florydzie, które odbywało się pod

gołym niebem. Tam zostałem cudownie napełniony Duchem Świętym i mówiłem

nowymi językami, jak mi Duch Święty dawał wymawiać (Dz 1: 8). Oczekiwałem

zdecydowanie na to, iż z chwilą przyjęcia Ducha Świętego przyjmę także moc

uzdrawiania chorych i czynienia cudów. Jednakże nieco później zrozumiałem, że

do tego trzeba mieć coś więcej niż chrzest w Duchu Świętym. Chrzest Duchem

Świętym umożliwia dostęp do tych rzeczy, a dary Ducha stanowią jakby przewody,

którymi ta moc płynie. Zacząłem się zaraz modlić i szukać darów Ducha Świętego.

Czułem to, że muszę posiadać moc uzdrawiania chorych, ponieważ rozumiałem,

że Bóg nikogo nie powołał do służby głoszenia ewangelii, kogo by nie wyposażył

w dar uzdrawiania chorych. W każdym razie można moc i siłę Ducha Świętego,

jeśli jesteśmy nią napełnieni, porównać do prądu elektrycznego. Wygląda to w ten

sposób, jakbyśmy swój dom wyposażony w instalację elektryczną podłączyli do

sieci i tym samym otrzymali prąd elektryczny. Wielu ludzi latami używa prądu tylko

po to, aby mieć światło. Nie wykorzystują wielkich możliwości, jakie stoją do ich

dyspozycji przy korzystaniu z sieci, bo mogliby używać przyrządów, napędzanych

elektrycznością. Dary Ducha Świętego mogą być przyrównane do takiego aparatu,

ponieważ jeżeli dołączymy do nich nowe dary, można z łatwością wykonać większą

pracę. Siła się nie zmieniła, stała się tylko wydajniejszą. Nie było nigdy zamiarem

Bożym ograniczać się, gdy napełnił swój lud Duchem. To jest dopiero początek.

„Starajcie się usilnie o lepsze dary” (1Ko 12: 31). Znalazłem, że to jest ścieżka,

wiodąca do skuteczniejszej działalności Bożej.

Dwa lata po swoim nawróceniu wstąpiłem w szczęśliwe małżeństwo i zacząłem

swoją służbę. Więcej niż rok zwiastowaliśmy z żoną ową sławną ewangelię

o wykupieniu i chrzcie Duchem Świętym, o powtórnym przyjściu Chrystusa,

a także o Bożym uzdrowieniu. Przy każdej ewangelizacji poświęcałem przynajmniej

dwa wieczory w tygodniu na zwiastowanie o Bożym uzdrowieniu i modlitwy za

chorych. W ciągu tego czasu dożyliśmy wielu uzdrowień, dokonanych przez Boga,

a Pan błogosławił zwiastowanie swego Słowa. Ale było mi jasne, że Boży plan

zawiera w sobie jeszcze większe rzeczy dla mnie i wierzyłem, że przyjdzie czas, kiedy

zostaną w mym życiu zrealizowane. Często zagłębialiśmy się razem z żoną w Piśmie

Świętym, a coraz głębiej byliśmy przekonani, że obietnica Boża o znamionach tych,

co uwierzą, jak uzdrawianie i czynienie cudów, należy do nas w teraźniejszych

czasach. Byliśmy też świadomi tego, że nie mamy pełnej mocy ani siły, którą Pan

obiecał. Wiedzieliśmy, że według Pisma musi tkwić w tym jakaś przyczyna, jeżeli

tej mocy w pełni nie posiadamy. A ponieważ Bóg nie może kłamać, musi ona tkwić

w nas samych. W czasie swojej pierwszej kaznodziejskiej działalności w pewnym

CENA PEŁNEJ BOŻEJ MOCY

zborze „Kościoła Bożego” w Colorado uczyniłem pewne postanowienie, aby

za wszelką cenę wyprosić odpowiedź z góry, ponieważ moja służba nie była

potwierdzona znamionami i cudami. Byłem pewny, że Bóg będzie jeszcze w jakiś

sposób mówił ze mną i oznajmi mi, co stoi na przeszkodzie między mną, a mocą

Bożą ku czynieniu cudów w mojej służbie, jeżeli w postach i w modlitwach będę

Pana o to prosił.

Tęskniłem mocno za mocą Bożą w mym życiu, a czułem, że nie będę mógł

stanąć znowu za kazalnicą i głosić Słowa Bożego, jeśli mi Bóg na to nie odpowie.

Zaznajomiłem żonę z moim planem, a w boju, jaki odtąd nastąpił w moim

życiu, zwyciężyłem. Szatan postanowił mi przeszkodzić w moich zamiarach

proszenia Pana tak długo, dopóki mi nie odpowie. Często więc szatan zwyciężał

przez wywabianie mnie z pokoiku, który służył mi do modlitwy. Wiedział on, że

powstałoby wiele szkód w jego królestwie, gdybym doszedł kiedyś do bezpośredniej

łączności z Bogiem. Czynił więc wszystko, co tylko było w jego mocy, aby mnie

pewnie trzymać i zabronić, by za żadną cenę nie mogło się owo połączenie

urzeczywistnić. Codziennie wchodziłem do swego pokoiku, przeznaczonego na

modlitwy, ze stanowczym postanowieniem, że zostanę w nim tak długo, aż będzie

mówił do mnie Bóg. Ale znowu i ciągle odchodziłem stamtąd, nie otrzymawszy

Bożej odpowiedzi. Wtedy mówiła do mnie żona: „Myślałam, że powiedziałeś, iż

teraz już zostaniesz dotąd, dopóki nie nadejdzie Boża odpowiedź.” Uśmiechała

się przy tym do mnie jej tylko właściwym uśmiechem i przypominała mi, że Bóg

jest wprawdzie gotów, lecz ciało jest mdłe. Znowu i znowu odpowiadałem jej:

„Haneczko, było moim zamiarem przebić się w modlitwie i przemodlić się, ale…

Znalazł się zawsze jakiś powód, dla którego nie mogłem w swojej komórce zostać

dotąd, dopóki by nie przyszła Boża odpowiedź. Usprawiedliwiałem się zawsze

i mówiłem: „Jutro to przemogę, kiedy okoliczności ułożą się może pomyślniej”.

Pan pobudził moją myśl i dodał odwagi sercu, kierując moją uwagę na Daniela,

gdy trwał w poście i w modlitwie (Dn 10: 1–12), dopóki nie wyrwał odpowiedzi

z rąk szatana, chociaż trwało to całe trzy tygodnie. Wtedy znowu wszedłem do

komórki na kolana, a żonie powiedziałem, że nie wyjdę, dopóki nie usłyszę głosu

Bożego, i myślałem tak poważnie. Kiedy jednak za kilka godzin poczułem zapach

obiadu, który żona gotowała dla siebie i dla naszych maleństw, nie wytrzymałem

i wyszedłem z komórki do kuchni, pytając żony: „Cóż to takiego smacznego

gotujesz, kochana?” A gdy chwilę potem siedziałem za stołem, przemówił Bóg

do mojego serca. Połknąłem dopiero pierwszy łyk strawy, jednak wstałem, kiedy

przemówił. Teraz wiedziałem już z całą pewnością, że Bóg nie odpowie na pytanie

mego serca, jeśli mi to nie będzie droższe niż cokolwiek innego na świecie, droższe

niż potrawa, uspokojenie i ukojenie cielesnych żądz i pożądliwości. Gdy czekamy

na Boga, aby Go usłyszeć, nasłuchiwanie głosu Bożego musi być ponad wszystko,

musi być najważniejsze.

Wstałem prędko od stołu i powiedziałem do żony: „Haneczko, teraz mam

do czynienia z Bogiem. Wrócę do komórki, a proszę, zamknij mnie. Chcę tam

zostać tak długo, aż coś usłyszę od Boga. „Ach — powiedziała — może już

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: