Divinus perfectionis magister.pdf

Jan Paweł II Wielki

Konstytucja Apostolska

DIVINUS PERFECTIONIS MAGISTER

Jan Paweł II Biskup Sługa Sług Bożych Na Wieczną Rzeczy Pamiątkę

Boski Nauczyciel doskonałości i jej wzór, Jezus Chrystus, który z Ojcem i Duchem Świętym jest

czczony jako „jedyny święty”, umiłował Kościół jako Oblubienicę, a nawet siebie samego zań wydał, aby go

uświęcić i swoją chwałą dodać mu blasku. Tak więc pozostawił wszystkim swoim uczniom przykazanie, by

naśladowali doskonałość Ojca, na wszystkich zesłał Ducha Świętego, który ich wewnętrznie pobudza, aby

miłowali Boga z całego serca i aby siebie wzajemnie tak miłowali, jak On ich umiłował. Uczniowie

Chrystusa - jak nas poucza Sobór Watykański II - nie ze względu na swoje czyny, lecz według postanowienia

i łaski Jego powołani i usprawiedliwieni w Panu Jezusie, w chrzcie wiary stali się prawdziwymi synami

Bożymi i uczestnikami natury Bożej, a przez to rzeczywiście świętymi.

Spośród nich wybiera Bóg w każdym okresie wielu, którzy przykład Chrystusa najbardziej naśladują

i przelewają krew lub praktykując heroiczne cnoty dają wspaniałe świadectwo Królestwu Niebieskiemu.

Kościół zaś, od pierwszych wieków chrześcijaństwa, zawsze wierzył w to, że Apostołowie i

Męczennicy są ściśle złączeni z nami w Chrystusie, okazywał im szczególna cześć razem z błogosławioną

Dziewicą Maryją i świętymi Aniołami oraz pobożnie wzywał ich wstawiennictwa i pomocy. Do nich

niebawem zostali dołączeni także inni, którzy szczególniej naśladowali dziewictwo i ubóstwo Chrystusa, a

wreszcie i ci, których bardzo wyraźne praktykowanie cnót chrześcijańskich i boskie charyzmaty polecały

pobożnej czci i naśladowaniu wiernych.

Gdy bowiem przyglądamy się życiu tych, którzy wiernie naśladowali Chrystusa, otrzymujemy nową

motywację i pobudkę do szukania przyszłego Miasta i poznajemy najpełniej drogę, po której wśród

zmienności świata, stosownie do stanu i warunków każdemu z nas właściwych, możemy dojść do

doskonałego zjednoczenia z Chrystusem, czyli do świętości. Bez wątpienia, mając tak wielu świadków przez

których Bóg ukazuje swoją obecność i do nas przemawia, jesteśmy pociągani z wielką mocą do osiągnięcia

Jego Królestwa.

Stolica Apostolska, przyjmując te znaki i głos swego Pana z największą czcią i uległością od

niepamiętnych czasów, z powodu doniosłości powierzonej sobie misji nauczania, uświęcania i kierowania

Ludem Bożym, proponuje wiernym, by naśladowali, czcili i wzywali postacie mężczyzn i kobiet, które

odznaczały się miłością i innymi cnotami ewangelicznymi i, po przeprowadzeniu należnych badań, ogłasza

ich uroczystym aktem kanonizacji świętymi.

Instrukcja dotycząca spraw kanonizacyjnych, którą nasz Poprzednik Sykstus V wydał dla założonej

przez siebie Kongregacji Świętych Obrzędów, w miarę upływu czasu była wciąż uzupełniana nowymi

normami, szczególnie przez Urbana VIII, które Prosper Lambertini (późniejszy Benedykt XIV), nabywając z

czasem doświadczenia przekazał potomnym w dziele zatytułowanym De Servorum Dei beatificatione et de

Beatorum canonizatione.

Zasady te służyły prawie dwa wieki Świętej Kongregacji Obrzędów. W końcu normy te zostały

zasadniczo przyjęte przez Kodeks Prawa Kanonicznego, opublikowany w 1917 roku. Z uwagi na bardzo

duży postęp nauk historycznych, w naszych czasach powstała konieczność wyposażenia Kongregacji w

odpowiedni instrument pracy. Aby lepiej odpowiedzieć wymaganiom krytyki historycznej, nasz Poprzednik

śp. Pius XI Listem Apostolskim Gia da qualche tempo (Już od pewnego czasu), wydanym motu proprio dnia

6 lutego 1930 roku, ustanowił przy Świętej Kongregacji Obrzędów „Sekcję historyczną” i jej powierzył

studia nad sprawami „historycznymi”.

Dnia 4 stycznia 1938 roku tenże Papież polecił opublikować Normas servandas in construendis

processibus ordinariis super causis historicis, na mocy których „proces apostolski” w rzeczywistości został

uznany za zbyteczny, tak że odtąd w sprawach historycznych ma być przeprowadzany jeden proces władzą

zwyczajną biskupa.

Paweł VI, Listem Apostolskim Sanctitas clarior, wydanym motu proprio dnia 19 marca 1969 roku

postanowił, aby także w sprawach niehistorycznych został przeprowadzony tylko jeden proces kognicyjny

(proces cognitionalis) mający za cel zebranie dokumentacji, który jednak biskup może przeprowadzić za

uprzednią zgodą Stolicy Apostolskiej. Ten sam Papież, Konstytucją Apostolską Sacra Rituum Congregatio z

dnia 8 maja 1969 roku, w miejsce Świętej Kongregacji Obrzędów ustanowił dwie nowe dykasterie, jednej

powierzając sprawy Kultu Bożego, drugiej zaś rozpatrywanie spraw kanonizacyjnych; przy tej okazji zmienił

nieco przebieg postępowania w tych sprawach.

Wreszcie, po najnowszych doświadczeniach wydaje nam się rzeczą konieczną zrewidowanie

przygotowania procesu i zreorganizowanie samej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dla racji, które

wkrótce przedstawimy, by odpowiedzieć wymaganiom uczonych i pragnieniom naszych braci w

biskupstwie, którzy wielokrotnie prosili usilnie o przyspieszenie procedury dochodzenia z zachowaniem

dokładności w przeprowadzaniu badań w sprawach tak wielkiej wagi. Uważamy także, że w świetle

przedstawionej przez Sobór Watykański II nauki o kolegialności wypada, by sami biskupi zostali bardziej

włączeni w prowadzenie spraw kanonizacyjnych.

W przyszłości więc zostają zniesione wszystkie prawa, które dotyczą tej materii, ustanawiamy zaś

następujące obowiązujące odtąd prawa:

I. Dochodzenie diecezjalne

1. Biskupom diecezjalnym albo innym, równym im w prawie hierarchom, przysługuje - w zakresie ich

jurysdykcji - prawo wszczęcia, czy to z urzędu, czy to na podstawie prośby pojedynczych wiernych, albo

prawnych związków zrzeszających wiernych, czy wreszcie ich pełnomocników, dochodzenia dotyczącego

życia, cnót lub męczeństwa i sławy świętości albo męczeństwa, stwierdzenia cudów, jak również, jeśli

przypadek tego wymaga, stwierdzenia - dawności kultu Sługi Bożego, o którego kanonizację wniesiono

prośbę.

2. W tym dochodzeniu biskup postępuje według Norm wydanych przez Kongregację Spraw

Kanonizacyjnych, i to w następującym porządku:

1) Od postulatora sprawy, mianowanego zgodnie z prawem przez ubiegającego się o kanonizację

winien żądać dokładnej informacji o życiu Sługi Bożego, podobnie też winien żądać przedstawienia

obiektywnych racji, dla których sprawa kanonizacji wydaje się być godna polecenia.

2) Jeśli Sługa Boży publikował swe pisma, biskup winien zatroszczyć się o to, by zostały one

przebadane przez cenzorów teologów.

3) Jeśli w tych pismach nie znaleziono nic przeciwnego wierze i dobrym obyczajom, wtedy biskup

winien zlecić osobom kompetentnym (biegłym), które po wiernym wypełnieniu swego obowiązku

złożą sprawozdanie o dokonanych badaniach, przebadanie innych pism dotąd niewydanych (listów,

dzienników itd,), jak również wszystkich dokumentów które w jakikolwiek sposób dotyczą sprawy.

4) Jeśli na podstawie przedstawionych faktów biskup roztropnie stwierdzi, że można przystąpić do

dalszych czynności, powinien zatroszczyć się o to, aby zostali urzędowo wezwani i przesłuchani

świadkowie przedstawieni przez postulatora.

Jeśli zaś okazałoby się konieczne przesłuchanie świadków, aby dane mające znaczenie dowodowe

nie zginęły (ne pereant probationes), mogą być oni przesłuchani przed ukończeniem badań nad

dokumentacją.

5) Dochodzenie dotyczące stwierdzenia zaistniałych cudów winno być przeprowadzone oddzielnie od

dochodzenia dotyczącego cnót, a także męczeństwa.

6) Po zakończeniu badania kopia autentyczna (transumptum), zawierająca wszystkie dokumenty, winna

być przesłana w dwóch egzemplarzach do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, razem z

egzemplarzami prac Sługi Bożego i orzeczeniami cenzorów teologów, którzy je badali.

Ponadto biskup winien dołączyć deklarację stwierdzającą brak kultu publicznego, zgodnie z

dekretami Papieża Urbana VIII.

II. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych

3. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, której przewodniczy kardynał prefekt, wspomagany przez

sekretarza, zajmuje się wszystkim, co odnosi się do kanonizacji Sług Bożych, służąc w ten sposób biskupom

radą i instrukcjami w prowadzeniu spraw, dogłębnie je studiując lub wreszcie wydając swe orzeczenia.

Do kompetencji Kongregacji należy decyzja o wszystkim, co odnosi się do stwierdzenia autentyczności

relikwii i ich przechowywania.

4. Do obowiązków sekretarza należy:

1) dbanie o kontakty ze stronami, szczególnie z biskupami, którzy prowadzą sprawy;

2) udział w dyskusjach nad meritum spraw i redagowanie "votum" w czasie kongregacji kardynałów i

biskupów;

3) opracowywanie sprawozdań, zawierających wota kardynałów i biskupów przeznaczonych dla Ojca

Świętego.

5. W wypełnianiu swego urzędu sekretarz jest wspomagany przez podsekretarza, którego zadaniem jest

przede wszystkim stwierdzenie, na ile w prowadzeniu spraw zostały zachowane przepisy, a także

przez odpowiednią liczbę urzędników niższego stopnia.

6. Dla studiowania spraw Kongregacji powołane jest Kolegium Relatorów, któremu przewodniczy Relator

generalny.

7. Poszczególni relatorzy winni:

1) studiować wraz z przedstawicielami stron sprawy sobie powierzone i przygotować pozycje

dotyczące cnót lub męczeństwa;

2) zredagować pisemne opracowania historyczne, jeśli te zostaną uznane przez konsultorów za

konieczne;

3) brać udział w zebraniach teologów w charakterze ekspertów, jednak bez prawa głosowania,

8. Spośród relatorów jeden specjalnie zostanie wyznaczony dla opracowania Pozycji dotyczących

stwierdzenia cudów i będzie uczestniczył w zebraniach lekarzy i posiedzeniach teologów.

9. Relator generalny, który przewodniczy zespołowi konsultorów historycznych, jest wspomagany przez

kilku pomagających w studium sprawy.

10. W Kongregacji jest jeden Promotor Wiary lub Prałat teolog, do którego obowiązków należy:

1) przewodniczenie posiedzeniom teologów, na których składa „votum”;

2) przygotowanie relacji o samym przebiegu posiedzenia;

3) uczestniczenie w kongregacjach kardynałów i biskupów w charakterze eksperta, jednakże bez prawa

głosowania.

W niektórych sprawach, jeśli zaistnieje potrzeba, Kardynał Prefekt może do konkretnego przypadku

mianować Promotora Wiary.

11. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych dysponuje wybranymi konsultorami z różnych dziedzin, jedni z

nich są specjalistami w naukach historycznych, inni w teologii, zwłaszcza w dziedzinie życia wewnętrznego.

12. Dla badania uzdrowień, które zostały przedstawione jako cuda, Kongregacja dysponuje zespołem

biegłych w medycynie.

III. Procedura w Kongregacji

13. Gdy wszystkie akta i dokumenty dotyczące sprawy biskup prześle do Rzymu, w Świętej Kongregacji

Spraw Kanonizacyjnych należy postąpić w sposób następujący:

1) Przede wszystkim podsekretarz przebada na ile, w dochodzeniu dokonanym przez biskupa, zostały

zachowane ustalone normy i następnie wynik tych badań przedstawi na posiedzeniu zwyczajnym

(congressus ordinarius).

2) Jeśli uczestnicy posiedzenia orzekną, że sprawa była prowadzona według norm prawa, zostaje ona

przekazana jednemu z relatorów; relator, wspólnie z pomocnikiem przedstawionym przez stronę

wnoszącą sprawę, winien przygotować Pozycję dotyczącą cnót lub męczeństwa, zachowując zasady

krytyki historycznej i hagiograficznej.

3) W sprawach historycznych i czasowo bliższych, których szczególny charakter na podstawie

orzeczenia relatora generalnego tego się domaga, opublikowana Pozycja winna być poddana

osądowi biegłych w danej dziedzinie konsultorów, aby wydali „votum” o wartości naukowej Pozycji

oraz o jej wystarczalności (sufficientia de effectu de quo agitur).

W szczególnych przypadkach Kongregacja może przekazać Pozycję do przestudiowania innym

uczonym, którzy nie są członkami zespołu Konsultorów.

4) Pozycja (wraz z wotami pisemnymi konsultorów historycznych, a także z nowymi wyjaśnieniami

relatora, jeśli takie okażą się konieczne) zostaje przekazana konsultorom teologom, którzy o

meritum sprawy winni wydać „votum”; ich zadaniem jest, razem z Promotorem Wiary, tak

przestudiować sprawę, by rozbieżności teologiczne, jeśli takie istnieją, zostały całkowicie

przebadane przed dyskusją w czasie posiedzenia specjalnego (congressus peculiaris).

5) Wota definitywne konsultorów teologów, razem z wnioskami zredagowanymi przez Promotora

Wiary, winny zostać przekazane kardynałom i biskupom, by mogli osądzić sprawę.

14. Przedstawione cuda Kongregacja rozpatruje w następujący sposób:

1) Proponowane cuda, na temat których winna być przygotowana Pozycja przez wyznaczonego do tego

relatora, bada się na zebraniu biegłych (jeśli chodzi o uzdrowienia na zebraniu lekarzy), których

wota i wnioski przedstawia się w dokładnie przygotowanej relacji.

2) Następnie cuda winny być przedyskutowane na specjalnym posiedzeniu teologów i wreszcie na

kongregacji kardynałów i biskupów (congregatio ordinaria).

15. Orzeczeniu kardynałów i biskupów winny być przedstawione Ojcu Świętemu, który jedynie ma prawo

decydować o kościelnym kulcie publicznym Sług Bożych.

16. Dla poszczególnych spraw kanonizacyjnych, których badanie odbywa się aktualnie w Świętej

Kongregacji, sama Kongregacja specjalnym dekretem ustali sposób dalszego postępowania, z zachowaniem

jednak ducha tego nowego prawa.

17. Przepisy zawarte w niniejszej Konstytucji zaczynają obowiązywać z dniem ogłoszenia.

Nakazujemy, by te nasze postanowienia i przepisy, obecnie i w przyszłości, zachowały swoją moc i

skuteczność, bez względu - o ile taki przypadek zachodzi - na Konstytucje i Zarządzenia apostolskie, wydane

przez naszych Poprzedników i wszelkie inne przepisy, godne nawet specjalnej wzmianki czy częściowego

odwołania.

Rzym, u św. Piotra, dnia 25 stycznia 1983 roku, piątego naszego Pontyfikatu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: