Szkółka krzewów ozdobnych - kilka uwag dla początkujących.pdf - porady - marzena_kaszowska

SZKÓŁKA

KRZEWÓW

OZDOBNYCH

Wskazówki ogólne

ne, ciemne plamy; większe krzewy ogołacają

się od dołu i wyglądają nieestetycznie). Aby

ochronić krzewy przed psem (suczka takich

szkód nie wyrządza), musimy je osłonić dru-

cianym rusztowaniem lub spryskiwać prepara-

tami o odstraszającym zapachu.

– Krzewy uprawiane w szkółce w pojemnikach

możemy sadzić w ogrodzie na miejsce stałe

przez cały sezon od wczesnej wiosny do póź-

nej jesieni.

– Drzewa i krzewy oprócz funkcji dekoracyj-

nej spełniają też inne, ważne zadania: chronią

dom od pyłu i hałasu ulicznego, osłaniają od

słońca i wiatru, zwiększają wilgotność powie-

trza, stwarzają właściwy mikroklimat.

– W małym ogródku przydomowym unikamy

sadzenia drzew, które w przyszłości osiągną

bardzo duże rozmiary.

– Zakupione rośliny warto posadzić gęściej,

niż będą rosnąć docelowo (ogród w pierw-

szych latach wyglądałby bardzo pusto). Po

rozrośnięciu się roślin, po 3–4 latach, można

część z nich rozsadzić, zmieniając częściowo

kompozycję ogrodu.

Sadzenie

– Koszenie trawnika będzie łatwiejsze, jeże-

li posadzimy krzewy w grupach. Glebę pod

skupiskami krzewów należy wyściółkować

5–8-centymetrową warstwą kory, co nie po-

zwoli na wysychanie górnej warstwy gleby,

zakwasi ją, ograniczy ilość chwastów i ochroni

systemy korzeniowe przed przemarzaniem.

– Rośliny z przesuszoną bryłą korzeniową

przed sadzeniem bardzo mocno podlewamy

lub wstawiamy wraz z pojemnikiem na kilka

minut do wody.

– Aby rośliny dobrze i zdrowo rosły, musimy je

nawozić. Zasilanie rozpoczynamy w kwietniu

i powtarzamy 2–3 razy, najpóźniej do końca

czerwca, dając jednorazowo 2–3 dag nawozu

wieloskładnikowego na roślinę. Dysponując na-

wozami o spowolnionym działaniu typu „Osmo-

cote”, ograniczamy się do jednego nawożenia

wczesną wiosną. W latach następnych, wraz

ze wzrostem roślin, dawkę nawozu ostrożnie

zwiększamy. Nawóz rozsypujemy wokół rośliny

– po okręgu, jak wyznacza korona krzewu.

– Jeżeli stałym bywalcem naszego ogrodu

jest pies, należy ochronić przed nim zarówno

nowo posadzone, jak i większe krzewy. Zwie-

rzę, znacząc teren, może uszkodzić rośliny

(na krzewach iglastych pojawiają się wypalo-

– Rośliny sadzimy w taki sposób, aby przykryć

bryłę korzeniową 3–5-centymetrową warstwą

gleby. Częstym błędem jest sadzenie roślin

zbyt głęboko, co powoduje ich duszenie się

i obumieranie całych partii systemu korzenio-

wego.

KORA

5-8 cm

Jak więc postępować z taką rośliną?

Roślinę przed sadzeniem należy mocno pod-

lać lub wraz z doniczką zanurzyć na jakiś czas

w pojemniku z wodą. Następnie bryłę korze-

niową należy kilkakrotnie naciąć sekatorem lub

nożem, co uszkadza silcowaną warstwę, po-

budza korzenie do regeneracji i penetrowania

podłoża. Po włożeniu bryły do przygotowanego

dołka, trzeba zwrócić uwagę, by dobrze wypeł-

nić podłożem pozostałą wolną przestrzeń, tak

by bryła korzeniowa na całej swej powierzchni

stykała się z otaczającym podłożem. Tak, jak

po każdym sadzeniu, podłoże podlewamy.

GLEBA

3-5 cm

– Po posadzeniu roślin ziemię wokół nich

umiarkowanie ugniatamy na glebach cięż-

szych lub nieznacznie udeptujemy na lekkich,

pozostawiając wokół rośliny niewielkie zagłę-

bienie zatrzymujące wodę.

Podlewanie

– Rośliny ze „silcowaną bryłą korzeniową”.

U niektórych roślin m.in. często u wrzosów,

wrzośców, azalii czy różaneczników, po wy-

ciągnięciu z doniczki zaobserwować można

silnie splecioną tworzącą jakby ilc, zewnętrzną

warstwę bryły korzeniowej. W takim przypadku

bardzo ważne jest umiejętne postępowanie

z rośliną. Przy niezbyt starannym posadzeniu

rośliny, pomiędzy splecionymi, mało skłonnymi

do rozprzestrzeniania się korzeniami, a gru-

dami podłoża, powstają spore luki wypełnione

powietrzem. Choć podłoże wokół rośliny jest

optymalnie wilgotne, roślina więdnie i po jakimś

czasie usycha, ponieważ powierzchnia bryły ko-

rzeniowej styka się z otaczającym (wilgotnym)

podłożem na zbyt małej powierzchni. Dzieję się

to zanim splecione korzenie pokonają ilcową

warstwę bryły i zaczną penetrować podłoże.

Bardzo częstym błędem pielęgnacyjnym jest

przelewanie drzew i krzewów w ogrodzie.

W Polsce Południowej gdzie występują ra-

czej ciężkie gleby i dość duża ilość opadów

w ciągu roku, rośliny powinno się podlewać

tylko bezpośrednio po posadzeniu, a na-

stępnie sprawdzać wilgotność gleby w ciągu

następnych 2–3 tygodni (podlewamy w razie

konieczności).

Rośliny już w ogrodzie rosnące, nie wymagają

tu podlewania. Ich korzenie same muszą „szu-

kać” wody w podłożu. Podlewaniem możemy

rośliny wspomagać (szczególnie rośliny cen-

ne, wymagające lub zawiązujące w lecie pąki

kwiatowe) w czasie przedłużającej się suszy

lub na piaszczystych, silnie przepuszczalnych

glebach.

Podczas suszy rośliny należy podlewać wcze-

śnie rano lub wieczorem, nigdy podczas po-

łudniowego upału, ponieważ może wówczas

dojść do uszkodzenia liści lub igieł.

Regularne podlewanie krzewów w ogrodzie,

szczególnie na glebach ciężkich, zwięzłych

przynosi często poważne szkody. Rośliny „du-

szą się” w mokrym podłożu i chorują, a w koń-

cu umierają. Właściciele ogrodów natomiast,

widząc więdnące czy usychające pędy, sądzą,

że to przesuszenie i podlewają jeszcze czę-

ściej, co pogarsza sytuację roślin.

Ochrona roślin

Objaw I to okrągłe wgryzy na brzegach liści

pojawiające się na początku VI. Wtedy na-

leży go zwalczać podobnie jak stonkę ziem-

niaczaną preparatami: Talstar, Conidor.

Najczęściej w ogródkach przydomowych, gdzie

nie występuje nagromadzenie jednego rodzaju

roślin i nie stosuje się regularnego podlewa-

nia za pomocą zraszaczy, nie jest konieczna

ochrona chemiczna, tak jak w szkółkach. Jeżeli

pojawiają się jakieś problemy najlepiej próbo-

wać zaradzić im sposobami naturalnymi, tak by

nie szkodzić sobie i środowisku. Dobre efekty

w walce ze szkodnikami daje oprysk wczesną

wiosną wszystkich roślin roztworem wodnym

oleju parainowego. Można go kupić w sklepie

ogrodniczym pod różnymi nazwami np. Paroil

95SC, Promanal 012 AL. Oprysk taki pokrywa-

jąc tłustą warstwą jaja i larwy szkodników dusi

je. Wiele chorób i szkodników można zwalczać

stosując wyciąg z pestek grejpfruta czy prepa-

raty zawierające nicienie np. Larwanem.

Niektóre jednak problemy z roślinami wyma-

gają zastosowania środków chemicznych:

Objaw II (późna jesień lub wiosna) to ogryzio-

na szyjka korzeniowa, czyli pędy rośliny tuż

pod powierzchnią ziemi. Rośliny takiej nie da

się już uratować, a na walkę ze szkodnikiem

(wtedy w postaci larwy) jest już za późno.

Larwy można zwalczać w czasie intensyw-

nego żerowania od momentu wylęgnięcia

się z jaj, czyli w lipcu i sierpniu preparatami

Nurella D, Pyrinex. Można też próbować

uniknąć stosowania silnie toksycznych pre-

paratów chemicznych i zastosować preparat

biologiczny, np. Larwanem.

• Mączniak – występuje głównie na azaliach

wielkokwiatowych, wiciokrzewach, różach,

bylinach, najczęściej w czasie suchego, upal-

nego lata. Na roślinach najpierw pojawiają się

okrągłe białe plamy na liściach, potem cała

roślina wygląda jak posypana mąką.

Zwalczanie: opryski od momentu pełnego

rozwinięcia się liści, tj. od początku VI do

końca VIII, co 3 tygodnie preparatami: Fal-

con, Fungalor, Score, Nimrod.

• Mszyca – Atakuje głównie róże, wiciokrze-

wy, byliny, czasem azalie. Na młodych li-

ściach i wierzchołkach pędów pojawiają się

liczne, nieruchawe zielonkawe lub czarnawe

owady, z których największe są uskrzydlone.

Liście i pędy rośliny są lepkie. Zwalczanie:

Mospilan, Conidor lub amatorskie preparaty

w aerozolu do zwalczania szkodników.

• Przędziorek – Występuje na świerkach,

magnoliach i innych krzewach liściastych

w czasie suchego upalnego lata.

Na świerkach objawem jest brązowienie

i opadanie igieł w postaci dużego „placka”

najczęściej na jednej (południowej) części

krzewu. Na krzewach liściastych, liście tracą

żywo zieloną barwę robią się szarawe, a od

spodu szarobrązowe, pokryte jakby pyłem.

Na igłach i liściach pod szkłem powiększają-

cym zobaczyć można nitki pajęczyny, małe

pajączki i ich jaja. Zwalczanie: Opryski pre-

paratami: Nissuron, Talstar, Penstyl.

• Fytoftorozy – choroby korzeni, powodowane

przez grzyby i atakujące głównie różaneczni-

ki, cyprysiki i cisy. Roślina mimo wilgotnego

podłoża, wygląda jakby więdła, liście robią

się miękkie i zwisają, a następnie zasycha-

ją. Zwalczanie: polega głównie na zapobie-

ganiu przez wykonanie drenażu podczas

sadzenia, „nie przelewanie” roślin, dbanie by

w obrębie korzeni nie zalegała woda. Jeżeli

objawy dotyczą tylko części rośliny, należy

ją przesadzić, zapewniając w nowym miej-

scu optymalne warunki, usunąć chore pędy

i ewentualnie podlać lub opryskać prepara-

• Opuchlak – Chrząszcz wyrządzający szkody

głównie na różanecznikach, azaliach i cisach.

tami: Aliette, Previcur, Acrobat, Sandofan. .

Jeżeli cała roślina wykazuje objawy choroby

nie da się jej już uratować.

Glebę ciężką, gliniastą najlepiej usunąć, zastępu-

jąc ją 30–50-centymetrową warstwą lekkiego, prze-

puszczalnego i kwaśnego podłoża (jak wyżej).

Jeżeli krzewy w Państwa ogrodzie słabo rosną,

są chore lub źle kwitną, a powyższe, bardzo

ogólne, wskazówki nie są w stanie Państwu po-

móc, warto zwrócić się o poradę do najbliższej

placówki Ośrodka Doradztwa Rolniczego lub

Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin. Również

w naszej szkółce służymy pomocą w rozwiązy-

waniu problemów dotyczących uprawy. Po do-

starczeniu naszym pracownikom fragmentu ga-

łązki z niepokojącymi objawami oraz niewielkiej

próbki podłoża spróbujemy doradzić Państwu,

jak postępować w konkretnym przypadku.

Azalie

i różaneczniki

(rododendrony)

KWAŚNY ODCZYN PODŁOŻA 4,5–6 pH JEST

PODSTAWOWYM WARUNKIEM DECYDU-

JĄCYM O POWODZENIU UPRAWY RÓ-

ŻANECZNIKÓW. W sklepach ogrodniczych

można kupić prosty w obsłudze kwasomierz

płytkowy do mierzenia kwasowości gleby.

Różaneczniki wymagają stale wilgotnego pod-

łoża, ale jednocześnie nie znoszą wody stojącej

w obrębie bryły korzeniowej i braku powietrza.

Na glebach lekkich, przepuszczalnych, wystę-

puje raczej problem braku wody, więc w okre-

sie suszy musimy rośliny podlewać – najlepiej

wodą miękką (deszczówka, woda ze stawu). Na

glebach ciężkich, nieprzepuszczalnych, groź-

niejszy jest nadmiar wody i często dochodzi do

duszenia się roślin. Tak więc rabaty różaneczni-

kowe powinny być bardzo dobrze zdrenowane.

Można również wykonać obramowanie z pni

drzew, kamieni, podkładów kolejowych itp.,

a następnie wypełnić je 35–50-centymetrową

warstwą podłoża i umieścić w nim rośliny.

Różaneczniki to krzewy zimozielone i choć

kwitną tylko 2–3 tygodnie, dobierając różne

gatunki i odmiany, można cieszyć się kwitną-

cym bajkowo ogrodem od początku marca na-

wet do połowy lipca.

Większość gatunków różanecznika pochodzi

z gór Chin, Nepalu, Ameryki Północnej i Ja-

ponii, jeżeli więc chcemy w naszym ogrodzie

z powodzeniem je uprawiać, musimy najpierw

poznać ich podstawowe wymagania, a na-

stępnie starać się stworzyć im warunki chociaż

zbliżone do optymalnych.

W warunkach naturalnych różaneczniki rosną

prawie zawsze na glebach średnio zwięzłych

lub lekkich, przepuszczalnych i kwaśnych.

Przed posadzeniem krzewów glebę musimy

odpowiednio przygotować. Jeżeli jest ona lek-

ka i piaszczysta, wystarczy wymieszać ją na

głębokość 30–50 cm z kwaśną ziemią liściową,

wrzosową, rozłożoną ściółką leśną lub – naj-

prościej – z torfem wysokim w proporcji 1:1.

Szkółka krzewów ozdobnych - kilka uwag dla początkujących.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: