Argentyński CUD ekonomiczny.pdf

Argenty ń ski CUD ekonomiczny

Data publikacji: 06.04.2007

To było kilka lat temu, kiedy korporacyjne telewizje pokazywały straszną sytuację w

Argentynie – państwie o burzliwej przeszłości aczkolwiek do czasu wprowadzenia ekonomii

globalnej nieźle dającym sobie radę. Tłumy protestujących na ulicach, Ŝołnierze strzelający

do tych tłumów. Dymy, petardy, ogień i bezrobocie, które przekroczyło 22%. Argentyna w

roku 2001 znalazła się na dnie przepaści, z której, według zachodnich ekonomistów, nie było

juŜ wyjścia. Globaliści, przemysłowcy i bankierzy masowo opuszczali kraj zabierając co

jeszcze tylko było moŜna. Media dostały nakaz, aby zapomnieć o tym kraju i o jego istnieniu.

Argentyna walczy i zwycięŜa - korporacyjne media nie mogą dopuścić byście się Państwo o

tym dowiedzieli.

W grudniu 2001 roku Argentyna znalazła się w dole ekonomicznym, do którego została

zepchnięta przez elity i globalizm. Banki przestały wypłacać pieniądze. Ekonomii kraju nikt

nie był juŜ w stanie kontrolować. Sprawujący wcześniej władzę, prezydent Carlos Menem,

przemysłowiec wybrany na swój urząd w roku 1989, obiecywał Argentyńczykom piękne

kobiety i samochody Ferrari. Od kuchni zaś wyprzedawał gospodarkę państwa w obce ręce po

śmiesznych cenach. PoŜyczał ogromne sumy pieniędzy z Banku Światowego i

Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). Mieszkańcy Argentyny, która dzięki

poŜyczonym pieniądzom znalazła się w stanie bezprecedensowego rozkwitu, wiwatowali na

cześć swojego prezydenta i ogłosili go geniuszem wolnego rynku.

Sielanka sie skończyła, gdy trzeba było zacząć zwracać poŜyczone pieniądze. W roku 2001

produkt narodowy zmniejszył się aŜ o 11%. Kraj jednak nie otrzymał od Międzynarodowego

Funduszu Walutowego Ŝadnych dodatkowych pieniędzy, ani Ŝadnych konkretnych rad.

GDY LAŁA SI Ę KREW

Historia Argentyny pełna jest nieudanych powstań, zrywów, protestów i wojen. Pełna jest

takŜe biedy mas i niewyobraŜalnego bogactwa grupki wybranych. Pełna jest korupcji,

straszliwych tortur i faszystowskich kazamatów. Jednak pod koniec lat 90. XX wieku

oniemiał cały świat. To, co działo się na ulicach Argentyny było ostrzeŜeniem i

przepowiednią dla zwolenników globalnej ekonomii.

Prywatnie dziennikarze zastanawiali się jak to moŜliwe, Ŝe moŜna zniszczyć całe państwo w

tak krótkim czasie. Jak to moŜliwe, Ŝe nikt tego nie zauwaŜył i nie zaradził. Takie pytania

krąŜyły w internecie i w prywatnych rozmowach. Na stronach gazet i w dziennikach

telewizyjnych goniono za sensacją i bredzono coś o nieodpowiedzialności fiskalnej na skalę

państwa. Winą obarczono bardzo szybko przeciętnych Argentyńczyków i nowego prezydenta

Argentyny, De la Rua.

W roku 1999, kiedy De la Rua został wybrany na prezydenta, a kraj znajdował się juŜ w 3-

letniej recesji, szczekaczka CNN ogłaszała, Ŝe Menem nie został wybrany dlatego, poniewaŜ

według konstytucji nie mógł startować w wyborach po raz trzeci. Menem zapowiedział

jednak, Ŝe wystartuje w wyborach w roku 2003. Menem naleŜał do partii Peronistów,

największej siły politycznej w Argentynie. Był silnie związany ze Stanami Zjednoczonymi,

globalizmem i wolnym rynkiem.

Nowemu prezydentowi Argentyny nie pozostawiono niemal Ŝadnego ruchu. W dalszym ciągu

władzę dzierŜyli Peroniści, którzy juŜ od samego początku atakowali swego prezydenta. De la

Rua w swoich przemówieniach prosił Argentyńczyków: „Proszę Was o to byście zrozumieli

jak waŜna jest jedność. Chcę być prezydentem wszystkich Argentyńczyków.”

Gdy nastąpił krach, Międzynarodowy Fundusz Walutowy pierwszy umył ręce. Jego eksperci

twierdzili, ze Argentyna wydawała za duŜo pieniędzy, pomimo Ŝe budŜet państwa był

znacznie mniejszy niŜ budŜet USA podczas wielkiego kryzysu. Gdy ekonomiści wyśmiali

takie tłumaczenie, prawnicy Międzynarodowego Funduszu Walutowego przystąpili do

szturmu. Twierdzili, Ŝe Argentyna posiadała takie prawa rozdzielania poŜyczek, do których

fundusz musiał się dostosować, które uniemoŜliwiły normalne funkcjonowanie ekonomiczne.

Oznacza to, Ŝe fundusz kaŜe nam wierzyć, iŜ biedna Argentyna dyktowała mu warunki.

Cały ten spektakl był nadzorowany przez elity USA. Przez ostatnich 55 lat, podczas całego

istnienia Międzynarodowego Funduszu Walutowego, głos Stanów Zjednoczonych w tej

organizacji był decydujący. Inne bogate kraje członkowskie z łatwością mogłyby sprzeciwić

się USA w głosowaniu i wygrać. Dziwnym trafem nigdy tego nie zrobiły. Gdy jednak

przyjrzymy sie bliŜej MFW stwierdzimy, Ŝe tak naprawdę jest to kartel poŜyczkodawców

zarządzany przez amerykańskie Ministerstwo Skarbu. Nie naleŜy się więc dziwić, Ŝe rząd

USA, a za nim posłusznie amerykańskie i wreszcie zachodnie media, jednogłośnie twierdziły,

Ŝe Argentyna musi być posłuszna regułom narzuconym jej przez MFW.

EKONOMICZNA ANALIZA

Dzisiaj wiemy juŜ, dlaczego upadła ekonomia Argentyny – chociaŜ media tego nie chcą

podawać. Proszę tutaj o szczególną uwagę Czytelników w Polsce. W roku 1991, Menem

oparł ekonomię państwa o „wyŜszą” walutę, jaką był USD. Wprowadzono wymianę

argentyńskiego peso na USD w stałym stosunku 1:1. Menem miał nadzieję, ze USD stanie się

w ten sposób szybko walutą obiegową w Argentynie. Była to na początku niezła idea, ale

wkrótce okazało się, ze wartość USD została zawyŜona. ZawyŜyła się takŜe automatycznie

wartość argentyńskiego peso. Zwróćmy uwagę jak funkcjonuje Euro w Polsce.

W momencie, gdy inwestorzy zorientowali się, Ŝe wartość peso jest zawyŜona, zaczęli się

obawiać, Ŝe musi upaść. Dlatego zaczęli się domagać coraz wyŜszej stopy procentowej na

wszystkim. TakŜe na poŜyczkach prywatnych i rządowych. To spowodowało powstanie

ogromnego długu. Stopa procentowa została podwyŜszona o 40%.

Aby utrzymać oparcie na walucie amerykańskiej, rząd Argentyny musiał w bankach posiadać

odpowiednią ilość USD. W miarę pogłębiania się kryzysu rząd musiał kupować coraz więcej

USD po znacznie zawyŜonej cenie. Coraz więcej ludzi domagało się transakcji gotówkowych.

Ten proces wepchnął Argentynę w dług wysokości 140 mld USD. W grudniu 2001 roku, rząd

Argentyny obwieścił światu, Ŝe nie jest w stanie nic płacić. Argentyna została parnasem

narodów.

Aby utrzymać zawyŜoną wartość peso, Międzynarodowy Fundusz Walutowy dał Argentynie

ogromne poŜyczki. Tylko jednego roku do skarbu państwa wpłynęło 40 mld USD, jako pakiet

zorganizowany przez wiele poŜyczających instytucji. Gwarantem, Ŝe te poŜyczki się spłacą

był jeden podstawowy wymóg – utrzymać zerowy deficyt. Czyli Argentyna musiała

balansować na poziomie 100% budŜetu. Podczas recesji niemoŜliwe jest utrzymanie 100%

budŜetu, poza tym wymaga to bardzo bolesnych operacji, jak cięcia budŜetowe, które

powodują wysokie bezrobocie, by w końcu doprowadzić do zamieszek ulicznych na wielką

skalę.

Jak ten proces wyglądał od strony zwykłego, cięŜko pracującego Argentyńczyka? Na

początku lat 90. namawiano Argentyńczyków do kupowania niemal wszystkiego.

Prywatyzowano firmy i łączono w konglomeraty. Namawiano do budowania domów poprzez

udzielanie niskoprocentowych poŜyczek. Namawiano do zakładania biznesów i dawano

zwalnianym ludziom pakiety wyrównawcze. Średniej klasie pokazywano luksusowe

samochody i sprzedawano je na bardzo niskich przedpłatach, wysokich procentowo

poŜyczkach i długich terminach spłat. Media krzyczały, Ŝe przecieŜ jest tak dobrze, Ŝe

kaŜdego na pewno będzie stać na spłatę samochodu, czy domu. MoŜesz to wszystko mieć juŜ

dzisiaj – spłacać będziesz później. Argentyńczycy, podobnie jak Polacy, zachłysnęli się tym

dobrobytem nie wiedząc, Ŝe zastawiono na nich pułapkę. Po 40 latach biedy i wojen wreszcie

to, co do tej pory oglądali na amerykańskich filmach mogli mieć w ogrodzie, czy w garaŜu.

Wraz z zachodnim kapitałem napłynęli ludzie, których zadaniem było nadzorować jego

przepływ. Uczyli Argentyńczyków na czym polega wolny rynek i globalna ekonomia

(globalny dobrobyt). Wkrótce posiadali oni tak wielkie wpływy na struktury państwowe

Argentyny, Ŝe państwo praktycznie utraciło niepodległość.

W momencie, kiedy USD kupowano za peso w stosunku 1:1 wszystko, co wytwarzano w

Argentynie a takŜe usługi, stały się za drogie, by móc być towarem eksportowym. Całe

państwo, podobnie jak Polskę i inne kraje, zaduszono. Import towarów był znacznie tańszy

niŜ ich wytwarzanie. W ten sposób zniszczono prawie 10% dochodu narodowego.

Masowe prywatyzacje na początku lat 90. XX wieku niemal całego majątku narodowego, za

frakcje wartości rynkowej, juŜ spowodowały bezrobocie na duŜą skalę. Prywatyzowano

głównie zakłady elektryczne, komunalne, telefoniczne itd. Globaliści mają doskonale

opanowany ten proces. Prywatyzację zaczyna się zawsze od wybranych sektorów

kluczowych. Po dokonaniu takiej prywatyzacji, sektory współpracujące stają się

niedostosowane (kompatybilność struktur finansowych i zarządzania). Wtedy nie ma innego

wyjścia, tylko trzeba prywatyzować spiralnie do góry wszystkie sektory gospodarki. Gdy

spirala prywatyzacji kręciła się do góry, spirala zwolnień szła w dół. Na dole znajdowała się

coraz większa liczba osób bez pracy i w końcu bez Ŝadnych środków do Ŝycia.

W skali państwa ruch spirali do góry równowaŜony był przez ruch do dołu. W końcu coraz

więcej ludzi przestawało robić zakupy, pieniądze przestawały się kręcić. Podatki równieŜ.

Argentyńscy biedacy nie płacili podatków, bo i z czego – zamiast tego zaopatrywali się w

karabiny. Gdy pieniądze przestawały się kręcić, teraz juz sprywatyzowane biznesy, zwalniały

coraz więcej ludzi, aby utrzymać zdolność ekonomiczną przedsiębiorstw. Te trzy wzajemnie

powiązane ze sobą kryzysy (podatki, bezrobocie, zawyŜona wartość waluty) spowodowały to,

Ŝe rząd Argentyny zaczął błagać MFW o pomoc, lub radę. Międzynarodowy Fundusz

Walutowy, po długich negocjacjach zdecydował. Argentyna jest za bardzo zadłuŜona. Nie

moŜemy pomóc. Pozostawmy to państwo w stanie swobodnego spadania w otchłań. Na wielu

militarnych naradach podjęto równieŜ decyzję jak odciąć Argentynę od świata zewnętrznego,

gdyby przewidywane powstanie zbrojne zaczęło się przelewać przez granicę.

Ta decyzja MFW spowodowała, Ŝe przewidując spadek wartości peso, Argentyńczycy ruszyli

na banki, by wybrać swoje oszczędności. Banki zostały zamknięte, płace w wielu sektorach

gospodarki wstrzymane. Zrozpaczony prezydent Argentyny ogłosił, Ŝe Argentyna przestaje

spłacać swoje długi. Prasa przewidywała, Ŝe będą się tam działy dantejskie sceny, po czym

przestała się sprawą interesować.

ARGENTY Ń SKI CUD

Wydawało się, Ŝe dla Argentyny nie ma juŜ ratunku. Szczury zaczęły opuszczać tonący okręt.

Prezydent Menem wyjechał do Chile. Biznesmeni i ich międzynarodowi doradcy rozjeŜdŜali

się do swoich krajów. Nawet drobni biznesmeni, których rodzice przyjechali do Argentyny w

poszukiwaniu lepszego Ŝycia, na gwałt starali się o wizy wjazdowe do swoich rodzinnych

krajów. Pozostawiano na pastwę losu całe fabryki z parkiem maszynowym – w których nie

opłacało się nic produkować. Pracowników zostawiano na bruku. Pozostawiano piękne

rezydencje z basenami i całe biurowce wyłoŜone marmurami. Ci, którzy doprowadzili do

kryzysu wynosili się jak szarańcza na inne pola, które moŜna było jeszcze objeść.

Magazyn „Time” zastanawiał się: Co dalej moŜe zrobić De La Rua? To jest pytanie za milion

dolarów. Obojętne czy sam, czy w jakiejś koalicji, natychmiast potrzebuje planu, aby

złagodzić kryzys. Musi pomóc ludziom napełnić brzuchy i być moŜe odnowić wzrost

gospodarczy. Problem jest taki, Ŝe aby złagodzić skutki kryzysu działające na biednych, rząd

musi wydać miliony dolarów na jedzenie i podstawowe potrzeby. To spowoduje pogłębienie

kryzysu finansowego. Coś musi się stać…

I stało się. Argentyńczycy zawierzyli swojemu prezydentowi, który zerwał rokowania z

międzynarodową finansjerą. Wojsko, policja i zwykli ludzie stanęli murem. Twierdzili, Ŝe

Argentyna naleŜy do Argentyńczyków a nie do międzynarodowej mafii finansowej.

Osamotniony rząd Argentyny podjął decyzje, które wprowadziły Biały Dom i

międzynarodowych bankierów w furię. Wbrew zaleceniom uwolniono wartość wymienną

peso. Minister ekonomii Roberto Lavagna stwierdził: „Utrzymanie konkurencyjnych cen

wymiany walutowej pomoŜe eksportowi i zaspokojeniu potrzeb kraju”. Zdecydowano się

równieŜ zaprzestać polityki wolnego rynku, której ekonomia krajowa była więźniem.

Nawiązano współpracę ekonomiczną z Brazylią i Chinami. Kapitał zaczął napływać do kraju.

Bank Centralny zaczął znowu skupować USD, ale tylko tyle, ile potrzebne jest do utrzymania

wzrostu ekonomicznego.

Gdy Argentyna ogłosiła, Ŝe jest w stanie po trzech latach od chwili odejścia od zwyrodniałych

idei globalistów, zapłacić po 30 centów za kaŜdego dolara długu i utrzymać swój

niespotykany wzrost ekonomiczny, najpierw jej nie dowierzano. Później surowo zakazano

donosić o tym mediom. Nie dziwmy się, jest to bowiem namacalny dowód jak szybko

ekonomie poszczególnych państw i Ŝycie ich mieszkańców moŜe się poprawić gdy zerwą one

z globalistycznymi niedorzecznościami.

Brytyjski „Guardian” w grudniu 2004 roku pisał: „Trzy lata temu, w grudniu, Argentyna była

w kryzysie. Ekonomia staczała się niekontrolowanie w przepaść, banki zamknęły swoje

podwoje dla inwestorów, prezydenci zmieniali się co tydzień… Dzisiaj powszechne odczucia

wśród ekonomistów w Buenos Aires są takie, ze państwo wygrzebało się z najgorszego. Tak,

Argentyna ciągle zmaga się ze skomplikowanym procesem rekonstrukcji zadłuŜenia, ale

ekonomia przeszła niesamowite zmiany…”

Jak Feniks, ekonomia podźwignęła się z popiołów. Po spadku 11% produktu narodowego w

roku 2002, w 2003 roku wzrósł on o prawie 9% i wzrośnie o następnych 8% w tym roku.

Rząd ostroŜnie oznajmia, Ŝe w roku 2005 wzrośnie on o 4%, ale większość ekspertów

ekonomicznych wierzy, Ŝe faktyczny wzrost będzie wynosił 5%…

Te załoŜenia „wolnego rynku” były złe dla miejsc pracy. Bezrobocie osiągnęło w roku 2002

swoje apogeum i wynosiło 22%. Teraz wynosi 12%…

Czy jesteście wierzący, czy nie. Niektórzy mówią o podniesieniu sie Argentyny jako o cudzie,

którego nie mógł przeprowadzić Rodrigo Rato, dyrektor MFW. (…) Teraz juŜ nikt nie

oszukuje.

Druga rzecz, którą tają media, to fakt absolutnego zjednoczenia klasy robotników z klasą

menadŜerów.

GDY SIEDZIELI BEZCZYNNIE NA ULICACH

Gdy fabrykanci zamykali fabryki i uciekali do innych krajów, poniewaŜ produkcja była

nieopłacalna, pracownicy i kierownictwo traciło pracę i zasiedlało pobliskie kawiarnie i

ławki. Dyskutowano głównie jak poprawić swoje Ŝycie i sytuację przeznaczonego na

zatracenie kraju. Pracownicy takich opuszczonych fabryk jak Zanon, tęsknie spoglądali na

bramy. W zakładach tych spędzili większość swego Ŝycia. W końcu podjęli decyzje. Weszli

na tereny opuszczonych i zdewastowanych fabryk. Ustanowili rady zakładowe, uruchomili

maszyny i zaczęli produkować z materiałów znajdujących się jeszcze w magazynach.

Na to niemal komunistyczne zachowanie ludzi, władze i wojsko patrzyły przychylnie.

Wkrótce do tokarzy, szlifierzy i magazynierów dołączyli kierownicy działów, pracownicy

biur i dyrektorzy ekonomiczni. W rekordowym czasie uruchomiono sprzedaŜ i eksport. Nie

było wyznaczonych godzin pracy. Decyzje w swoich fabrykach, ludzie podejmowali podczas

krótkich narad produkcyjnych.

Okazało się, Ŝe produkcja jest opłacalna i potrzebna. To, co nie opłacało się globalistom,

zaczęło się opłacać zwykłym ludziom. Bez pomocy banków i karteli finansowych. Wkrótce

produkcja i sprzedaŜ osiągnęła w niektórych fabrykach rekordowe poziomy. Ludzie dzielili

się dochodami pomiędzy sobą. Nigdy jeszcze nie zarabiali takich sum pieniędzy. Zaczęli je

więc wydawać. Ruszyło budownictwo i inne gałęzie przemysłu.

Wszystko to stało się w tak krótkim czasie, ze Ameryka nie zdąŜyła nawet ogłosić Argentyny

państwem komunistycznym. Utworzono Ruch Pracowników Bez Pracy (MTD). Ruch ten

wkrótce posiadał moŜliwości prowadzenia nacisków politycznych. I to była jeszcze jedna

tajemnica cudu argentyńskiego.

SZCZURY WRACAJ Ą

Sytuacja Argentyny zaczęła się poprawiać. Globaliści i fabrykanci zaczęli wracać i domagać

się zwrotu zagrabionych przez ludzi fabryk. Ci, którzy pozostawili trzy lata temu państwo na

progu wojny domowej, teraz zaczynają się domagać, powołując się na międzynarodowe

prawo. Czy coś to Polakom przypomina?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: