moja kijanka.pdf

Kia Sportage

Moja Kijanka

AUTOR: Robert „Frycz” Fryczkowski, ZDJĘCIA: www.frycz.pl, Kia

Chciałem kupić tak modnego obecnie SUV-a, ale sprzedawcy różnych ma-

rek nie wykazywali chęci współdziałania. W jednym z salonów na wieść,

że chcę zainstalować w nowym aucie gaz, Pan Sprzedawca na mnie nakrzy-

czał i poszedł sobie na zaplecze. Obraził się słowem. Do tej pory czasem

zastanawiam się, czy to wydarzyło się naprawdę!

W innym zaś salonie prawie doszło do transakcji, ale Pan Sprzedawca

nie był w stanie wyjaśnić mi, jak działa napęd 4x4. To znaczy wyjaśniał

tak: „tam jest taki przycisk proszę pana i jak go pan naciska to napęd idzie

na cztery koła”... Ale ja uparcie drążyłem. Ciekawiło mnie bowiem, JAK

napęd idzie na cztery koła? Czy tam jest jakaś wiskoza, a może – łudziłem

się – reduktor, a może sprzęgło kłowe? Pan przewracał oczami, jakby

miał do czynienia z osobą ociężałą umysłowo i cierpliwie wyjaśniał: „no

przecież mówiłem już Panu, tam jest taki przycisk proszę pana i jak go

pan naciska to napęd idzie na cztery koła”...

była szokująca. Obydwa auta w podstawowych wersjach były w zasadzie

podobne, ale...pączki z cukierni Bliklego i te z Tesco też są w zasadzie

podobne, choć dzieli je kosmos doznań smakowych. Po pierwszych kilku

dniach obcowania z nowym nabytkiem dotarła do mnie brutalna prawda.

Fiat Palio i Kia Sportage to dobre auta globalne, oczywiście każde w swo-

im segmencie. Z tym że Palio jest globalnym autem dla ludzi biednych,

podczas gdy Kia jest po prostu autem globalnym i tyle...

Wnętrze

PrzyPadek

Wnętrze kilkuletniego auta nosiło ślady burzliwego życia, takie jak

chociażby kobiecy obcas odciśnięty mocno na podsufitce. Zostało

ozdobione tandetnymi pokrowcami, które postanowiłem wymienić

następnego dnia. Okazało się, że te tandeciarskie welury to oryginalna

tapicerka. To jest jedyny zgrzyt. W pierwszej chwili chciałem kupić

komplet skórzanej tapicerki na aukcji, ale...przyzwyczaiłem się. Poza

tym sam miód! Dobrze spasowane plastiki, sprawnie działające, choć

nieco chaotycznie rozmieszczone przełączniki. Niepozorne, ale wygod-

ne nawet dla rosłego mężczyzny fotele i duża przestrzeń nad głową

Wracałem do biura, przygnębiony swoim paroletnim i ciągle bezawaryj-

nym Fiatem Palio o przebiegu 330 000 km. Zmienić auto pomógł mi czysty

przypadek. Mój kolega – myśliwy wystawił na pobocze drogi auto Kia

Sportage. Wstąpiłem z ciekawości na kawę i tego samego wieczora stałem

się posiadaczem nieco nijakiego stylistycznie auta za 13 tys. zł. To nie jest

zła cena, ale gdy się trochę poszuka, to „wypasioną” wersję Kia Sportage

można kupić za 18 tys. zł. Przesiadka z Fiata Palio 1,4 do Kia Sportage

3/2009

Żadnych stylistycznych wygłupów – sympatyczna i nieudziwniona mordka auta, zwracają uwagę duże reflektory. Po wypucowaniu bez obciachu możemy wybrać się autem

na zjazd geodetów, sympozjum weterynarzy czy zebranie Koła Łowieckiego...

Wnętrze poprawne i bez wyrazu.

Czemu miało by być inne?

Jak widać termin „aranżacja wnętrza” nie ma tu odniesienia, ale można położyć

fotele i wtedy zmieści się całkiem nawet ogromny dzik

Schowek w podłodze. Mieści dokładnie

wszystko to, co powinien i niestety nic więcej

pozwalają czuć się dobrze. Tylna kanapa jest również wygodna, choć nie

rozpieszcza, jeśli pasażerami są siatkarki. Jeśli chodzi o funkcjonalność,

to nie znajdziemy tu wielu obecnie standardowych dodatków typu: po-

woli ściemniające się światełko we wnętrzu auta czy specjalna lampka

do czytania dla pasażera. Nie znajdziemy tu specjalnego wypukłego

lusterka do utrzymywania kontaktu wzrokowego z pasażerami z tyl-

nych siedzeń ani schowka na okulary nad lusterkiem, który zamyka się

powoli i w sposób dystyngowany. Tego wszystkiego tu nie znajdziemy,

a uchwytów na kubki jest żenująco mało w porównaniu ze współcze-

snymi SUV-ami z USA. Dwa.

Aha! W zagłówkach kierowcy i pasażera nie ma ekraników LCD,

a za to w dziedzinie audio jest urocza, składana automatycznie antena

radiowa. Vintage w czystej postaci. Dodam, że moje auto wyposażono

fabrycznie w cztery dwudrożne głośniki, które brzmią dokładnie tak,

jak powinny brzmieć.

Spory jest bagażnik, który można powiększyć, pochylając oparcia lub

składając całą tylną kanapę. Dodam, że robi się to w sposób prostacki,

czyli ręcznie w czasie 10 sekund. Czemu dodaję, że ręcznie? A temu,

bo czytałem opis auta, w którym ta czynność była powierzona silnicz-

kom elektrycznym (sic!) Przysięgam – gdybym tego nie przeczytał,

to bym nie uwierzył.

Tylne koło zamocowane jest na specjalnej pomocniczej ramie.

To dobre rozwiązanie i zarazem nieco kłopotliwe. Dobre, gdyż

możemy zamontować na nim w zasadzie takie koło, jakie chcemy.

Większe, mniejsze, wyższe i niższe. Słowem – mamy swobodę. Tak

zainstalowane koło nie obciąża zawiasów drzwi. Mało tego, mo-

żemy zamontować na kole uchwyt do rowerów i mieć pewność,

że trzymają się solidnie. Z drugiej strony, żeby włożyć nawet małe

zakupy do bagażnika, trzeba: za pomocą cięgna otworzyć uchwyt

koła, poczym otworzyć na pełną szerokość i poczekać, aż zaskoczy

specjalna zapadka, otworzyć do góry solidne tylne drzwi, postawić

zakupy, zamknąć solidne tylne drzwi, jedną ręką odblokować rygiel

blokady tylnego koła a drugą delikatnie, acz stanowczo zatrzasnąć

uchwyt koła, naciskając na koło zapasowe w dolnej części (tak jest

zaznaczone w instrukcji). Uff... Ta iście wojskowa procedura otwiera-

nia bagażnika uzasadnia jego otwieranie tylko w sytuacji awaryjnej

lub po upolowaniu naprawdę dużego zwierza. Liska, zajączka, ba-

żanta lub rzeczone zakupy złożymy raczej za fotelami. Cały ten układ

od strony technicznej działa jednak bardzo dobrze i nawet szybka

jazda po bruku nie powoduje jakiegokolwiek stukania.

Jakość wykonania powłok lakierniczych i uszczelek także nie bu-

dzi zastrzeżeń i można naliczyć tylko kilka pojedynczych punktów,

w których to rdza zaczyna działać.

Nadwozie

Nadwozie jest stylistycznie nijakie. Nie budzi emocji, ale nie budzi

niechęci. Jest jakie jest, ale jak ktoś jeździł kilka lat Fiatem Palio, to siłą

rzeczy jego zmysł estetyczny jest otępiały. Może dlatego auto mi się

podoba. Jest proporcjonalne, stylistycznie spójne, a nawet na swój

sposób eleganckie. Nieco przerysowany grill przydaje się w lesie

do odchylania gałęzi.

Drzwi zamykają się doskonale! To kolejne doświadczenie. Otwiera-

nia drzwi nie sygnalizują głośnym trzaskiem ograniczniki. Po prostu

ciche klik! I otwierają się bezgłośnie. Zamykanie też jest jakieś inne.

Nie trzeba z rozmachem trzaskać i drzwi nie odskakują. Lekko popy-

chamy – plap! I drzwi zamknięte. Solidna rama sprawia, że nadwozie

jest bezgłośne i drzwi zamykają się tak samo (tak samo cicho), nawet

gdy auto stoi jednym kołem na wysokim krawężniku.

3/2009

Podwozie jest solidnie zabezpieczone i jasno wskazuje na użytkowe przeznaczenie auta, w którym kiepskie drogi, (ale drogi, a nie rynny z błotem) są żywiołem Kia Sportage

Przednie zawieszenie takie jak trzeba, nie przekombino-

wane, trwałe i komfortowe

Tylne zawieszenie jest wzorem prostoty i trwałości

Komora silnika z wzdłużnie ustawionym silnikiem.

Wszystko poukładane logicznie. Dostęp do podzespołów

niemal wzorowy, a wysoko umieszczony wlot powietrza

pozwala z ufnością brodzić przez typowe przeprawy

Żadnych pseudo 4x4. Dźwignia zmiany biegów ma skok

i rozmiary niczym z Żuka. Ale działa bez zarzutu. Dźwignia

reduktora też działa doskonale

Zapas na odchylanym wsporniku nawiązuje do najlep-

szych tradycji off-road i umożliwia wożenie koła o dowolnej

średnicy

Przednie sprzęgiełka używane zgodnie z in-

strukcją i regularnie konserwowane działają bez-

błędnie

Silnik i napędy

szenie chciałem mieć. Z przodu sprężyny i z tyłu sprężyny. Trwałe,

tanie i niezawodne. Przednie amortyzatory trwałe i tanie, tylne

trwałe i jeszcze tańsze. Konstrukcja zawieszenia oparta z przodu

na podwójnym wahaczu i mocarnym stabilizatorze. Z tyłu sztywny

most, drążki prowadzące, drążek Panharda. Wspaniałe, wygodne

rozwiązanie, zwłaszcza w porównaniu z tak modnymi obecnie

autami typu pick-up, gdzie z tyłu królują resory piórowe o cha-

rakterystyce, którą obłaskawia dopiero wożenie płyty betonowej

o wadze 500 kg. Podczas gdy z przodu są fajne, ale kosztowne

drążki skrętne.

Czyli wszystko powinno być idealnie? Powinno być, ale nie

jest. Otóż fiat przy wszystkich swych przypadłościach miał jeden

zasadniczy walor – dawał radość z jazdy. Nie za mały, nie za duży,

świetnie wyważony. Po mieście można było poszaleć. Kia Sportage

jest inna. Bardziej dostojna, płynąca. Owszem, jest to wygodne, ale

ja nie czuję drogi tak, jak należy.

Może ma na to wpływ zbyt mocne moim zdaniem, zupełnie

izolujące kierowcę od drogi wspomaganie, a może duża masa

auta. A może tak ma być? Tak czy inaczej, pomykając Fiatem Palio

140 km/godz. czułem się bezpiecznie. Tutaj przy 100 km/godz.

czuję się trochę tak, jak sternik kutra. Dość powiedzieć, że w Fiacie

przedmioty z podszybia wyrzucała z impetem na zakrętach siła

odśrodkowa, podczas gdy w Sportage spadają na podłogę po-

wodowane raczej przechyłem nadwozia. To jednak różnica. Mam

wrażenie, że optimum dla tego samochodu to 80 km/godz. Wtedy

sunie bezgłośnie i oszczędnie, co oznacza na trasie 9 l/100 km.

W ruchu miejskim od 12 do 16 l/100 km. Całkiem sporo. Założenie

instalacji gazowej wydaje się więc koniecznością.

Tutaj wpadnę w wysokie „C”, bo według mnie jest to najmocniejsza

strona tego auta. Prawie dwulitrowy silnik pracuje znakomicie! Jest

cichy, dynamiczny i...nieco paliwożerny. Całość wrażenia psuje nieco

gęste, rzewne rzężenie, jakim to odgłosem sygnalizuje swe działanie

rozrusznik. Poza tym – super! Skrzynia biegów pracuje bezbłędnie, choć

duży skok lewarka jako żywo przypomina ten znany z samochodu Jelcz.

Ale to jedyne podobieństwo. Przełączanie biegów ułatwia hydrau-

licznie sterowane sprzęgło. A teraz clou całości – skrzynia rozdzielcza

z reduktorem. Przełącza się bezbłędnie, bezszelestnie na 4x4 w trakcie

jazdy, a przełączenie sygnalizowane jest tylko cichym kliknięciem.

Po moich doświadczeniach z reduktorem Gaza 69 – nic mu oczywiście

nie ujmując – reduktor z Kia Sportage to arcydzieło myśli inżynierskiej!

A poza tym, to zwykły, klasyczny, niezawodny, trwały reduktor. Żadne

elektroniczne zmoty, żadne wiskozy, żadne silniczki czy elektrosiłowni-

ki, które po jednym brodzeniu w gliniance trafia szlag. Tu mamy kawał

dobrej, klasycznej techniki, zakończony lewarkiem w kabinie.

Hamulce są dobre i sprawne. „Biorą” bardzo równo i nawet na śliskiej

nawierzchni auto nie zbacza z trasy. Mogłyby mieć większą progresję,

gdyż to, co teraz wydaje mi się wystarczające, może okazać się niewy-

starczające, kiedy to będziemy holować przyczepę w Alpach. Sam nie

wiem. Hamulce po prostu są.

zawieszeNie

Zawieszenie jest dla mnie najtrudniejsze do obiektywnego

opisania. Z jednej strony jest doskonałe! Dokładnie takie zawie-

3/2009

Założenia Kia były jasne: auto miało mieć kompat-

kowe, zwarte wymiary, korzystać ze standardowych

i sprawdzonych rozwiązań konstrukcyjnych dla aut

tej klasy w owym czasie i być tańsze od japońskiej konkurencji przy zachowaniu

przyzwoitej jakości. Przyglądając się Sportage z bliska można uznać, że to się Kore-

ańczykom udało. Sportage zaproponowano w dwóch wersjach nadwoziowych: jako

pięciodrzwiowe kombi o rozstawie osi 2 650 mm oraz jako dwudrzwiowe cabrio-

hardtop z podwoziem o rozstawie 2 360 mm. Auta otrzymały ramę nośną, niezależ-

ne zawieszenie przednie z podwójnymi poprzecznymi wahaczami oraz drążkami

skrętnymi, sztywny most tylny, prowadzony zestawem drążków i sprężyny śrubowe.

Przednie hamulce tarczowe i tylne bębnowe mógł uzupełniać prosty trzykanałowy

ABS. Przekładnia kierownicza to solidna konstrukcja śruba-nakrętka ze wspomaga-

niem hydraulicznym. Układ napędowy umieszczono wzdłużnie, skrzynia

rozdzielcza posiadała prze- łożenie drogowe bezpośrednie,

terenowe – 1,98 (oferowano też wersje tylnonapędowe).

Napęd przedni był dołą- czany przez kierowcę trady-

cyjnie – dźwignią na tu- nelu. W zależności od rynku

i wersji stosowano jedno z dwóch przełożeń przekładni

głównych oraz LSD tylnego mostu. Standardowo stosowano

ręczną skrzynię biegów o pięciu przełożeniach z bezpośrednią czwórką. Do napędu

Sportage’a Kia wykorzystała czterocylindrowy dwulitrowy silnik benzynowy o cał-

kiem dobrych osiągach (95 KM) i dużej elastyczności. Mocniejsza szesnastozaworowa

dwulitrówka DOHC rozwijała imponującą moc 128 KM i moment 175 Nm ale przy

wysokiej prędkości 4 700 obr./min. Z tą jednostką stosowano także czterobiegową

skrzynię automatyczną. Z braku swojego diesla Kia włożyła do Sportage’a cztero-

cylindrowego wolnossącego Perkinsa 2,2 l o mocy 62 KM. W 1997 roku dołączył

dobry silnik Mazdy o pojemności 2,0 l, z turbodoładowaniem, o mocy 83 KM, który

kojarzono z obydwoma skrzyniami biegów.

W 1999 roku rozbudowano gamę nadwozi o wersję z przedłużonym zwisem tylnym.

Samochód ten posiadał już bardzo konkretne możliwości przewozowe. W tym czasie

też Kia Sportage przeszła delikatny restyling.

Kia Sportage

– silniki

2.0i – (1993-2004) 1 998 cm³,

4-cylindrowy, benzyna, wtrysk

wielopunktowy, wolnossący,

95 KM przy 5 000 obr./min,

127 Nm przy 2 500 obr./min

2 . 0 i 16 V – (19 93 -2 0 0 4) 1 9 9 8 c m ³,

4-cylindrowy, benzyna, wtrysk

wielopunktowy, wolnossący,

128 KM przy 5 300 obr./min,

175 Nm przy 4 700 obr./min

2.2 D – (1993-1998) 2 184 cm³,

4-cylindrowy, diesel, wtrysk

pośredni, wolnossący, 63 KM

przy 4 050 obr./min, 127 Nm

przy 2 500 obr./min

2.0 TD – (1997-2004) 1 998 cm³,

4-cylindrowy, diesel, wtrysk

pośredni, turbodoładowany,

83 KM przy 4 000 obr./min,

191 Nm przy 2 000 obr./min

Kia Sportage

– chronologia zmian

modelu

1993 – debiut samochodów

z nadwoziami 3- i 5-drzwiowy-

mi, z silnikami benzynowymi

2,0 l i dieslem 2,2 l.

1997 – turbodiesl 2,0 l

1999 – nadwozie przedłużone

oraz restyling

2004 – zakończenie produkcji,

wprowadzenie zupełnie nowe-

go modelu

WarSztat

Kia Sportage – zalety i wady

Auto z każdym dniem bardziej mnie do sie-

bie przekonuje. Cichy i dynamiczny silnik, dobra

dzielność w terenie i w zasadzie ani kapki rdzy

w paroletnim aucie. To jest coś. Postawiłem

auto do dobrego, choć nieautoryzowanego

warsztatu na kompleksowy przegląd. Wymie-

niono amortyzatory na oryginalne, filtry, płyny,

świece i akumulator. Łączna faktura wyniosła

1 300 zł. Oryginalne części do Kia Sportage są

tanie i ogólnie dostępne. Jeśli trzeba czegoś

więcej, to pomocą służą serwisy aukcyjne. Tam

sprzedają firmy, które sprowadzają do kraju

„angliki” i rozbierają je na części. Ceny przystępne. Tylny most kom-

pletny – 999 zł z gwarancją rozruchową, reflektor 199 zł itp.

Auto ma udokumentowany przebieg 98 tys. km (ale kto go tam

wie...), wszystko pracuje doskonale, wszystko jest wykonane z taką

dalekowschodnią, budzącą ufność starannością. Ufność budzi rów-

nież instrukcja obsługi, która opisuje szczegółowo, jak zachować się

na szosie i w terenie.

zalety

• dynamiczne silniki ben-

zynowe

• solidny układ napędowy

• mocna konstrukcja ra-

mowa

• wysoka funkcjonalność

• dobre wyposażenie

• przyzwoita ogólna jakość

wykonania

wady

• nietrwałe sprzęgiełka przednich piast

• przeciętne wykończenie wnętrza

• kiepska ergonomia

• wysokie zużycie paliwa wersji benzynowych

• małe koła i niewielki prześwit

• uboga oferta tuningowa

• mała podaż diesli oraz nadwozi przedłużonych i krótkich

• niesprawne sprzęgiełka przedniego napędu

• usterki wyposażenia wnętrza

podSumoWując:

Za relatywnie małe pieniądze kupiłem dobre, trwałe auto z PRAWDZI-

WYM napędem 4x4, które będzie mi służyć przez wiele kilometrów. Auto

może nieco nijakie stylistycznie, ale niezwykle przyjazne i, jeśli nie liczyć

ceny paliwa – bardzo tanie w eksploatacji. Ot, idealne auto dla leśnika,

myśliwego, geodety czy weterynarza. 

3/2009

HISTORIA

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: