03 - Clive Cussler - Wydobyć Titanica.pdf - Clive Cussler(1) - panzer1981

CLIVE CUSSLER

WYDOBY Ć TYTANICA

PRZEDMOWA

Kiedy Dirk Pitt wydobywał „Titanica" na kartkach powie ś ci pisanej na maszynie, która stała w k ą cie nie wyko ń czonej sutereny, faktyczne

odnalezienie tego legendarnego transatlantyku miało nast ą pi ć dopiero za dziesi ęć lat. Był rok 1975 i wówczas to powstała powie ść „Wydoby ć

»Titanica«!", czwarta ksi ąŜ ka o podwodnych przygodach Pitta. W owym czasie jeszcze nikt nie my ś lał o podj ę ciu ogromnego wysiłku, jaki

wi ą zał si ę z długotrwał ą i niezwykle kosztown ą operacj ą poszukiwania statku. Kiedy jednak ksi ąŜ k ę wydano i na jej podstawie nakr ę cono film,

fala zainteresowania ponownie ogarn ę ła Ameryk ę i Europ ę . Zorganizowano przynajmniej pi ęć wypraw, których celem było odnalezienie wraku.

Mój pomysł napisania tej ksi ąŜ ki wzi ą ł si ę z ch ę ci ujrzenia słynnego statku, a tak Ŝ e z marze ń o jego wydobyciu z dna morza i odholowaniu do

nowojorskiego portu, by w ten sposób zako ń czył swój dziewiczy rejs, rozpocz ę ty trzy czwarte wieku temu. Na szcz ęś cie miliony osób

interesuj ą cych si ę wrakiem dzieliły ze mn ą te marzenia.

Obecnie, po siedemdziesi ę ciu trzech latach od chwili, gdy „Titanica" pochłon ę ła czarna, głucha otchła ń , kamery wreszcie odkryły jego

otwarty grób.

Fikcja stała si ę faktem.

Opis wraku, jak go w powie ś ci widział Pitt, jest bardzo zbli Ŝ ony do tego, co zobaczyły automatyczne kamery wkrótce po zlokalizowaniu

transatlantyku dzi ę ki cudowi, jaki stanowi sonar. Poza uszkodzeniami wskutek uderzenia o dno, które tam znajduje si ę na gł ę boko ś ci niemal

czterech kilometrów, statek prawie nie ucierpiał z powodu korozji czy działania morskiej ro ś linno ś ci. Nawet butelki z winem i fragmenty

srebrnej zastawy stołowej, le Ŝą ce na dnie morza w mule, wygl ą daj ą niemal jak dawniej.

Czy „Titanic" b ę dzie kiedykolwiek wydobyty?

Jest to mało prawdopodobne. Całkowite koszty wydobycia statku równałyby si ę wydatkom zwi ą zanym z realizacj ą programu „Apollo", czyli

l ą dowaniem człowieka na Ksi ęŜ ycu. Nale Ŝ y jednak oczekiwa ć , Ŝ e wkrótce wokół kadłuba wraku zaczn ą kr ąŜ y ć załogowe łodzie podwodne w

poszukiwaniu skarbu oraz Ŝ e ameryka ń scy i brytyjscy prawnicy zakasaj ą r ę kawy, przygotowuj ą c si ę do długotrwałej batalii s ą dowej o prawo do

ich posiadania.

Pitt zawsze patrzył w przyszło ść i odkrywał, Ŝ e jest podniecaj ą ca i pełna przygód. W latach siedemdziesi ą tych był człowiekiem lat

osiemdziesi ą tych, a obecnie jest człowiekiem lat dziewi ęć dziesi ą tych. Jak zwiadowca, który prowadzi sznur wozów jad ą cych na zachód, Pitt

zagl ą da za nast ę pne wzgórze i mówi nam, co si ę tam znajduje. Widzi to, co w naszych marzeniach wszyscy pragniemy zobaczy ć .

Dlatego wiadomo ść o odnalezieniu „Titanica" chyba nikogo nie ucieszyła bardziej ni Ŝ mnie.

Bo przecie Ŝ to wła ś nie Pitt pierwszy zobaczył wrak.

Clive Cussler

KWIECIE Ń 1912 ROKU

PROLOG

M ęŜ czyzna w luksusowej kabinie numer 33 na pokładzie A rzucał si ę i przewracał w w ą skiej koi. Jego spocona twarz wskazywała, Ŝ e ś ni mu

si ę jaki ś koszmar. Nie był człowiekiem wysokim, mierzył sobie niespełna sto sze ść dziesi ą t centymetrów; rzedn ą ce siwe włosy okalały łagodn ą

twarz, której jedyn ą rzucaj ą c ą si ę w oczy cech ą były czarne krzaczaste brwi. Jego splecione r ę ce spoczywały na klatce piersiowej; palce

zaciskały si ę w nerwowym rytmie. Wygl ą dał na pi ęć dziesi ą t lat. Jego skóra barw ą i chropowato ś ci ą przypominała betonowy chodnik, pod

oczami miał gł ę bokie bruzdy. W rzeczywisto ś ci jednak brakowało mu dziesi ę ciu dni do uko ń czenia trzydziestego czwartego roku Ŝ ycia.

Ci ęŜ ka harówka i tortury psychiczne z ostatnich pi ę ciu miesi ę cy tak go wyczerpały, Ŝ e znalazł si ę na progu szale ń stwa. Kiedy czuwał, my ś li

nieprzytomnie kł ę biły mu si ę w głowie; całkowicie utracił poczucie czasu i rzeczywisto ś ci. Bez przerwy musiał sobie przypomina ć , gdzie si ę

znajduje i jaki jest dzie ń tygodnia. Powoli, lecz nieuchronnie wpadał w obł ę d, a co najgorsze, zdawał sobie z tego spraw ę .

Otwieraj ą c oczy zatrzepotał rz ę sami i utkwił wzrok w wentylatorze zwisaj ą cym z sufitu kabiny. Przetarł dło ń mi twarz pokryt ą

dwutygodniowym zarostem. Nie musiał patrze ć na swoje ubranie - wiedział, Ŝ e jest brudne, wymi ę te i przepocone. Po zaokr ę towaniu powinien

był si ę wyk ą pa ć i przebra ć , ale zamiast tego padł na koj ę , w której przespał prawie trzy dni niespokojnym, przerywanym snem, pełnym strachu i

obsesji.

Był pó ź ny niedzielny wieczór. Statek miał przybi ć do portu w Nowym Jorku dopiero wczesnym rankiem we ś rod ę , a wi ę c do ko ń ca podró Ŝ y

pozostawało jeszcze nieco ponad pi ęć dziesi ą t godzin. M ęŜ czyzna próbował sam siebie przekona ć , Ŝ e ju Ŝ nic mu nie grozi, ale jego umysł nie

chciał tego uzna ć , chocia Ŝ to, czego zdobycie kosztowało tyle istnie ń ludzkich, było ukryte w absolutnie bezpiecznym miejscu. Po raz setny

wymacał zgrubienie w kieszonce kamizelki. Zadowolony, Ŝ e klucz w dalszym ci ą gu tam si ę znajduje, przetarł dłoni ą l ś ni ą ce od potu czoło i

znów zamkn ą ł oczy.

Nie zdawał sobie sprawy, jak długo drzemał. Co ś go obudziło. Chyba nie Ŝ aden hałas ani gwałtowny ruch, raczej co innego, jak gdyby drganie

materaca i jakie ś dziwne trzaski gł ę boko pod jego kabin ą , usytuowan ą na prawej burcie. Sztywno usiadł i opu ś cił stopy na podłog ę . Min ę ło kilka

minut, nim si ę zorientował, Ŝ e panuje niezwykła cisza, spowodowana brakiem wibracji. Zatrzymano maszyny. Siedział nadstawiaj ą c uszu, ale

słyszał jedynie Ŝ arty stewardów w korytarzu i odgłosy przytłumionej rozmowy w s ą siedniej kabinie.

Poczuł lodowaty chłód niepokoju. Inny pasa Ŝ er po prostu zignorowałby przerw ę w pracy maszyn i ponownie zasn ą ł, on jednak miał

wyczulone zmysły, które przesadnie na wszystko reagowały. Trzydniowe zamkni ę cie w kabinie bez jedzenia i picia, spowodowane ch ę ci ą

uwolnienia si ę od strasznych prze Ŝ y ć z ostatnich pi ę ciu miesi ę cy, jedynie podsyciło obł ę d w jego umy ś le, szybko ulegaj ą cym degeneracji.

Otworzył drzwi na korytarz i niepewnym krokiem ruszył w stron ę głównej klatki schodowej. Ludzie ś miali si ę i rozmawiali, wracaj ą c z klubu

do swoich kabin. Spojrzał na ozdobny zegar z br ą zu z dwiema płaskorze ź bami po bokach, wisz ą cy na półpi ę trze. Pozłacane wskazówki

pokazywały godzin ę jedenast ą pi ę tna ś cie.

Jaki ś steward, który stał przy bogato zdobionym cokole lampy u stóp schodów, popatrzył na niego pogardliwie, najwyra ź niej zgorszony

widokiem tak n ę dznie ubranego pasa Ŝ era w pomieszczeniach pierwszej klasy, gdzie po kosztownych wschodnich dywanach wszyscy

spacerowali w eleganckich strojach wieczorowych.

- Maszyny... maszyny stoj ą - odezwał si ę m ęŜ czyzna zachrypni ę tym głosem.

- Prawdopodobnie z powodu jakiej ś drobnej regulacji, prosz ę pana - odparł steward. - Wiadomo, nowy statek w dziewiczym rejsie, i tyle. W

ka Ŝ dej maszynie mo Ŝ e co ś nawali ć . Nie ma si ę czym przejmowa ć . Przecie Ŝ pan wie, Ŝ e statek jest niezatapialny.

- Skoro zbudowano go ze stali, to mo Ŝ e zaton ąć - mrukn ą ł m ęŜ czyzna, przecieraj ą c zaczerwienione oczy. - Wyjd ę na pokład i si ę rozejrz ę .

Steward pokr ę cił głow ą .

- Nie radziłbym szanownemu panu tego robi ć . Jest straszliwy zi ą b.

Pasa Ŝ er w wygniecionym ubraniu wzruszył ramionami. Był przyzwyczajony do chłodu. Odwrócił si ę , wdrapał po schodach pi ę tro wy Ŝ ej i

wszedł w drzwi prowadz ą ce na pokład łodziowy. Zakrztusił si ę , jak gdyby wraz z powietrzem wci ą gn ą ł do płuc tysi ą ce małych igiełek. Po trzech

dniach le Ŝ enia w ciepłej kabinie temperatura bliska zera wywołała nagły wstrz ą s. Nie było najmniejszego powiewu wiatru, a jedynie ostry,

dotkliwy chłód, spływaj ą cy z bezchmurnego nieba.

M ęŜ czyzna podszedł do relingu i postawił kołnierz marynarki. Wychylił si ę za burt ę , spojrzał w dół, lecz zobaczył jedynie czarne morze,

spokojne jak sadzawka w parku. Popatrzył w stron ę dziobu, a potem na ruf ę . Od wypukłego dachu palarni pierwszej klasy a Ŝ po sterówk ę przed

pomieszczeniami oficerskimi pokład łodziowy był całkowicie pusty. Tylko dym unosz ą cy si ę z pierwszych trzech spo ś ród czterech Ŝ ółto-

czarnych kominów i o ś wietlone okna klubu i czytelni ś wiadczyły o ludzkiej obecno ś ci.

Biała piana wzdłu Ŝ burty zacz ę ła czernie ć i znika ć , kiedy pot ęŜ ny statek powoli tracił szybko ść , dryfuj ą c w ciszy pod rozgwie Ŝ d Ŝ onym

niebem. Z mesy oficerskiej wyszedł intendent i zerkn ą ł za burt ę .

- Dlaczego si ę zatrzymujemy?

- W co ś stukn ę li ś my - odparł intendent, nie odwracaj ą c głowy.

- Czy to co ś powa Ŝ nego?

- Sk ą d Ŝ e znowu, prosz ę pana. Zreszt ą nawet gdyby powstał jaki ś przeciek, to pompy powinny sobie z nim poradzi ć .

Nagle z o ś miu wylotów buchn ę ła para, ś wiszcz ą c ogłuszaj ą co niczym setka lokomotyw w tunelu. Nim pasa Ŝ er zasłonił sobie uszy, rozpoznał

przyczyn ę . Dostatecznie długo przebywał w pobli Ŝ u maszyn, by wiedzie ć , Ŝ e to nadmiar pary z bezczynnych silników tłokowych wypuszczano

przez zawory bocznikowe. Ogłuszaj ą cy hałas uniemo Ŝ liwiał dalsz ą rozmow ę z intendentem. M ęŜ czyzna odwrócił si ę i obserwował innych

członków załogi statku, którzy pojawili si ę na pokładzie łodziowym. Kiedy zobaczył, Ŝ e zdejmuj ą osłony z szalup i klaruj ą talie Ŝ urawików,

wówczas poczuł okropny strach, który ś cisn ą ł mu Ŝ oł ą dek.

Stał tak blisko godzin ę , podczas gdy ś wist dobywaj ą cej si ę z wylotów pary powoli zamierał w nocnej ciszy. Kurczowo trzymaj ą c si ę relingu,

niepomny na chłód, m ęŜ czyzna prawie nie zwracał uwagi na małe grupki pasa Ŝ erów, którzy bł ą dzili po pokładzie łodziowym, dziwnie milcz ą cy

i oszołomieni.

W pewnej chwili zbli Ŝ ył si ę jeden z młodszych oficerów. Był to dwudziestokilkuletni m ęŜ czyzna o typowo angielskiej mlecznobiałej cerze i z

typowo angielsk ą znudzon ą min ą . Podszedł do człowieka stoj ą cego przy relingu i klepn ą ł go w rami ę .

- Bardzo pana przepraszam, ale musi pan zało Ŝ y ć pas ratunkowy.

M ęŜ czyzna powoli odwrócił si ę i wlepił wzrok w oficera.

- Toniemy, prawda? - spytał chrapliwie.

Oficer zawahał si ę na moment, a potem skin ą ł głow ą .

- Statek bierze wod ę i pompy nie nad ąŜ aj ą .

- Ile czasu nam pozostało?

- Trudno powiedzie ć . Mo Ŝ e jeszcze godzina, je Ŝ eli woda nie dotrze do kotłów.

- Co si ę stało? Przecie Ŝ w pobli Ŝ u nie było Ŝ adnego innego statku. Z czym si ę zderzyli ś my?

- Z gór ą lodow ą . Rozdarła nam kadłub. Parszywy pech. M ęŜ czyzna chwycił r ę k ę oficera tak mocno, Ŝ e młody człowiek a Ŝ si ę skrzywił.

- Musz ę dosta ć si ę do ładowni.

- Ma pan małe szans ę , prosz ę pana. Woda zalewa pomieszczenia pocztowe i baga Ŝ e w ładowniach ju Ŝ pływaj ą .

- Pan musi mnie tam zaprowadzi ć .

Oficer próbował si ę uwolni ć , ale r ę ka pasa Ŝ era trzymała jak imadło.

- To niemo Ŝ liwe. Mam rozkaz zaj ąć si ę łodziami ratunkowymi na prawej burcie.

- Mo Ŝ e to zrobi ć inny oficer - powiedział pasa Ŝ er bezbarwnym głosem - a pan zaprowadzi mnie do ładowni.

W tym momencie oficer zauwa Ŝ ył wykrzywion ą obł ę dem twarz pasa Ŝ era i poczuł luf ę pistoletu, która wciskała mu si ę w genitalia.

- Rób, co ci ka Ŝę - warkn ą ł m ęŜ czyzna - je ś li chcesz zobaczy ć swoje wnuki.

Oniemiały oficer wlepił oczy w pistolet, a potem podniósł wzrok. Nagle zrobiło mu si ę niedobrze. Nawet nie pomy ś lał o sprzeciwie czy

oporze, w zaczerwienionych oczach przed sob ą zobaczył bowiem szale ń stwo.

- Mog ę tylko spróbowa ć .

- No wi ę c próbuj! - warkn ą ł m ęŜ czyzna. - I Ŝ adnych sztuczek. Cały czas b ę d ę szedł za tob ą . Jeden głupi bł ą d, a rozwal ę ci kr ę gosłup.

Dyskretnie wsun ą ł pistolet do kieszeni marynarki i wcisn ą ł luf ę w plecy oficera. Torowali sobie drog ę przez skł ę biony tłum pasa Ŝ erów, którzy

teraz bezładnie miotali si ę po pokładzie łodziowym. Był to ju Ŝ jakby inny statek. Nikt nie ś miał si ę i nie Ŝ artował, znikn ą ł gdzie ś podział na

klasy; i bogatych, i biednych ł ą czył wspólny strach. Jedynie stewardzi si ę u ś miechali, próbuj ą c zabawia ć pasa Ŝ erów rozmow ą o niczym i

wr ę czaj ą c im białe pasy ratunkowe.

Rakiety, którymi wzywano pomocy, wygl ą dały niepozornie i zdawało si ę , Ŝ e wystrzelono je w smolist ą czer ń na pró Ŝ no, ich białych ś wiateł

bowiem nie widział nikt poza lud ź mi stoj ą cymi na pokładzie statku skazanego na zagład ę . Stanowiły niesamowite tło dla rozdzieraj ą cych serce

po Ŝ egna ń , kiedy m ęŜ czy ź ni z wymuszon ą nadziej ą w oczach troskliwie wsadzali swoje Ŝ ony i dzieci do łodzi ratunkowych. Nierealno ść tej

sceny pot ę gowała o ś mioosobowa orkiestra, zebrana na pokładzie łodziowym - jej członkowie wygl ą dali całkiem nie na miejscu z instrumentami

muzycznymi i w białych pasach ratunkowych. Zacz ę li gra ć „Alexander's Ragtime Band" Irvinga Berlina.

Ponaglany pistoletem oficer przeciskał si ę przez tłum ludzi id ą cych w gór ę głównymi schodami na pokład łodziowy. Dziób statku zanurzał si ę

coraz bardziej, co sprawiało, Ŝ e obaj schodz ą cy m ęŜ czy ź ni co chwila tracili równowag ę . Na pokładzie B ś ci ą gn ę li wind ę i ruszyli ni ą w dół na

pokład D.

Młody oficer odwrócił si ę i przyjrzał człowiekowi, który skazywał go na pewn ą ś mier ć , wiedziony dziwnym kaprysem. Usta m ęŜ czyzny były

zaci ś ni ę te, a szkliste oczy patrzyły w przestrze ń . Pasa Ŝ er zauwa Ŝ ył, Ŝ e oficer mu si ę przygl ą da. Zwarli si ę oczyma na dłu Ŝ sz ą chwil ę .

- Nie martw si ę ...

- Nazywam si ę Bigalow, prosz ę pana.

- Nie martw si ę , Bigalow. Zd ąŜ ysz przed zatoni ę ciem statku.

- Do której sekcji ładowni chce si ę pan dosta ć ?

- Do skarbca w ładowni numer jeden, na pokładzie G.

- Pokład G z pewno ś ci ą jest ju Ŝ zalany.

- B ę dziemy mogli to stwierdzi ć dopiero wówczas, gdy tam dotrzemy, prawda?

Kiedy drzwi windy si ę otwarły, pasa Ŝ er poruszył pistoletem w kieszeni. Wysiedli i znów przeciskali si ę przez tłum.

Bigalow zerwał z siebie pas ratunkowy, podbiegł do schodów prowadz ą cych na pokład E, zatrzymał si ę , spojrzał w dół i zobaczył wod ę ,

której poziom nieubłaganie si ę podnosił, cal po calu. Kilka lamp pod powierzchni ą zimnej wody jeszcze si ę paliło, roztaczaj ą c upiorny blask.

- To nie ma sensu. Sam pan widzi.

- Czy jest jaka ś inna droga?

- Drzwi wodoszczelne zamkni ę to po kolizji. Mo Ŝ e uda nam si ę tam dotrze ć przej ś ciami dla załogi.

- Chod ź my wi ę c.

Okr ęŜ na droga prowadziła przez labirynt stalowych korytarzy i pionowych przej ść z drabinkami. W pewnej chwili Bigalow si ę zatrzymał,

podniósł okr ą gł ą pokryw ę niewielkiego włazu w podłodze i zajrzał do ś rodka. O dziwo, poziom wody na pokładzie ładunkowym si ę gał zaledwie

około połowy metra.

- Beznadziejna sprawa - skłamał. - Ładownia jest zalana. Pasa Ŝ er brutalnie odepchn ą ł oficera na bok i sam zajrzał do włazu.

- Dla mnie jest wystarczaj ą co płytko - wycedził. Luf ą pistoletu machn ą ł w stron ę otworu. - Schodzimy.

Lampy na suficie ładowni wci ąŜ jeszcze si ę paliły, kiedy obaj m ęŜ czy ź ni brn ę li w wodzie, zmierzaj ą c do skarbca statku. W słabym ś wietle

błysn ę ła mosi ą dzami ogromna limuzyna renault umocowana do podłogi.

Potykaj ą c si ę w lodowatej wodzie, kilkakrotnie si ę przewrócili, a Ŝ zdr ę twieli z zimna. Zataczaj ą c si ę jak pijani, wreszcie dotarli do skarbca.

Miał on kształt sze ś cianu o boku dwóch i pół metra i stał w samym ś rodku ładowni; jego ś ciany grubo ś ci trzydziestu centymetrów wykonano z

najlepszej stali.

Pasa Ŝ er wyj ą ł klucz z kieszeni kamizelki i wło Ŝ ył go do zamka, który był nowy i jeszcze nie wyrobiony, lecz w ko ń cu ust ą pił z gło ś nym

trzaskiem zapadek. M ęŜ czyzna otworzył ci ęŜ kie drzwi i wszedł do ś rodka. Wówczas odwrócił si ę i po raz pierwszy u ś miechn ą ł.

- Dzi ę kuj ę za pomoc, Bigalow. Lepiej zmykaj na gór ę . Masz jeszcze do ść czasu.

Bigalow był zaskoczony.

- Pan zostaje?

- Tak, ja zostaj ę . Zamordowałem o ś miu dobrych, prawdziwych ludzi. Nie mógłbym z tym Ŝ y ć - powiedział apatycznie tonem pełnym

rezygnacji. - Wszystko si ę sko ń czyło, i kropka. Wszystko.

Bigalow chciał co ś powiedzie ć , ale słowa uwi ę zły mu w gardle.

Pasa Ŝ er ze zrozumieniem pokiwał głow ą i zacz ą ł ci ą gn ąć drzwi, by zamkn ąć je za sob ą .

- Chwała Bogu za Southby - rzekł, a potem znikn ą ł w ciemnym wn ę trzu skarbca.

Bigalow si ę uratował.

Wygrał wy ś cig z podnosz ą c ą si ę wod ą , zdołał dotrze ć na pokład łodziowy i skoczy ć do morza ledwie na kilka sekund przed zatoni ę ciem

statku.

Kiedy kadłub ogromnego transatlantyku znikn ą ł w odm ę tach oceanu, czerwona bandera z biał ą gwiazd ą , bezwładnie zwisaj ą ca z topu masztu

na rufie w t ę bezwietrzn ą noc, nagle rozwin ę ła si ę pod dotkni ę ciem morza, jak gdyby w ostatnim salucie nad grobem półtora tysi ą ca m ęŜ czyzn,

kobiet i dzieci, którzy umierali z zimna albo ton ę li w lodowatej wodzie.

Wiedziony ś lepym instynktem, Bigalow wyci ą gn ą ł r ę k ę i chwycił przemykaj ą c ą obok niego bander ę . Nim zd ąŜ ył si ę zorientowa ć , nim w pełni

u ś wiadomił sobie niebezpiecze ń stwo, jakim groził ten nierozwa Ŝ ny czyn, bandera wci ą gn ę ła go pod wod ę . Mimo to uporczywie j ą trzymał, nie

rozlu ź niaj ą c chwytu. Znajdował si ę ju Ŝ na gł ę boko ś ci około pi ę ciu metrów, gdy bandera w ko ń cu oderwała si ę od masztu i wreszcie j ą zdobył.

Dopiero wtedy zacz ą ł walczy ć o wydostanie si ę na powierzchni ę płynnej czerni. Min ę ła cała wieczno ść , zanim ponownie mógł oddycha ć

nocnym powietrzem ciesz ą c si ę , Ŝ e ton ą cy statek nie poci ą gn ą ł go za sob ą w otchła ń .

Woda o temperaturze bliskiej zera omal go nie zabiła. Gdyby pozostał w jej lodowatym u ś cisku jeszcze cho ć by przez dziesi ęć minut, wówczas

powi ę kszyłby liczb ę ofiar tej straszliwej tragedii.

Ocaliła go lina, któr ą chwycił, kiedy otarła si ę o jego r ę k ę . Była przywi ą zana do przewróconej szalupy. Ostatnim wysiłkiem przemarzni ę tych

mi ęś ni wci ą gn ą ł si ę na jej dno, gdzie z trzydziestoma zdr ę twiałymi z zimna rozbitkami po czterech godzinach doczekał chwili, gdy uratował ich

inny statek.

Rozpaczliwe krzyki setek ludzi, którzy wtedy zgin ę li, pozostan ą na zawsze w pami ę ci tych, co prze Ŝ yli katastrof ę . Jednak Ŝ e Bigalow,

czepiaj ą c si ę dna przewróconej szalupy, my ś lał o czym ś innym: o m ęŜ czy ź nie, który zamkn ą ł si ę na zawsze w skarbcu „Titanica".

Kim był?

Kim byli ludzie, do których zamordowania si ę przyznał?

Jak ą tajemnic ę krył skarbiec „Titanica"?

Pytania te nie dawały spokoju Bigalowowi przez nast ę pne siedemdziesi ą t sze ść lat, do ostatnich chwil jego Ŝ ycia.

03 - Clive Cussler - Wydobyć Titanica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: