Weis Margaret - Legendy 03 - Próba Blizniaków.pdf - Weis M - stelmp1

LEGENDY

TOM III

Margaret Weis i Tracy Hickman

PRÓBA BLIŹNIAKÓW

PrzełoŜyła Dorota śywno

DRAGONLANCE™ LEGENDS

Volume Three

Tytuł oryginału TEST OF THE TWINS

Mojemu bratu Gerry’emu Hickmanowi, który nauczył mnie, co to znaczy

byĆ bratem.

Tracy Hickman

Dla Tracy’ego z serdecznymi podziĘkowaniami za zaproszenie mnie do

jego Świata.

Margaret Weis

KsiĘga pierwsza

Młot bogów

Przenikliwy sygnał trąbki niczym ostra stal przeszył jesienne przestworza, gdy

armie krasnoludów z Thorbardinu wyjechały na równiny Dergoth na spotkanie

nieprzyjaciela - swych rodaków. Wieki nienawiści i nieporozumień między

krasnoludami podgórskimi i ich górskimi kuzynami zalały tego dnia równinę

czerwienią. Zwycięstwo przestało mieć znaczenie - nikt juŜ go nie pragnął.

Pomszczenie krzywd wyrządzonych w zamierzchłych czasach przez dawno

nieŜyjących przodków było celem obu stron. Zabijanie, zabijanie i jeszcze raz

zabijanie - tak krótko moŜna streścić wojnę Bramy Krasnoludów.

Wierny danemu przez siebie słowu bohater krasnoludów Kharas walczył dla

swego króla pod górą. Poświęciwszy swą brodę z powodu hańby, którą ściągnął na

siebie w walce z pobratymcami, gładko ogolony Kharas stał w pierwszych szeregach

armii, zabijając ze łzami w oczach. Podczas walki jednakŜe nagle zrozumiał, Ŝe słowo

zwycięstwo zostało przekręcone tak, aby znaczyło unicestwienie. Widział, jak padają

sztandary obu wojsk i leŜą zdeptane i zapomniane na zalanej krwią równinie, gdy szał

zemsty ogarnął obie armie. A kiedy Kharas ujrzał, Ŝe bez względu na to, kto wygra,

nie będzie zwycięzcy, rzucił na ziemię swój młot - młot wykuty z pomocą Reorxa,

boga krasnoludów - i opuścił pole walki.

Liczne były głosy, które zakrzyknęły „tchórz”. Jeśli Kharas je słyszał, nie

zwaŜał na nie. W głębi serca wiedział, ile jest wart, i wiedział o tym lepiej niŜ kto

inny. Kharas wytarł gorzkie łzy i zmywszy z rąk krew pobratymców, szu - kał wśród

poległych tak długo, aŜ znalazł zwłoki dwóch ukochanych synów króla Duncana.

Zarzuciwszy porąbane i okaleczone trupy młodych krasnoludów na grzbiet konia,

Kharas opuścił równiny Dergoth i powrócił ze swym brzemieniem do Thorbardinu.

Kharas odjechał daleko, lecz nie dość daleko, by nie docierały doń chrapliwe

krzyki Ŝądające zemsty, brzęk stali i wrzaski konających. Nie oglądał się za siebie.

Miał wraŜenie, Ŝe będzie słyszał te dźwięki do końca swych dni.

Bohater krasnoludów właśnie wjechał między pierwsze wzniesienia u podnóŜa

gór Kharolis, gdy usłyszał, jak coś zaczyna dziwnie grzmieć. Jego koń podskoczył

nerwowo. Krasnolud zatrzymał się, by uspokoić zwierzę. Jednocześnie rozejrzał się

niespokojnie. Co to było? Nie był to odgłos wojny, ani teŜ odgłos przyrody.

Kharas odwrócił się. Dźwięk dobiegał zza jego pleców, z okolicy, którą

właśnie opuścił, kraju, gdzie jego rodacy wciąŜ wyrzynali się nawzajem w imię

sprawiedliwości. Dźwięk narastał, przeradzając się w niskie, głuche dudnienie, które

brzmiało coraz głośniej. Kharas niemal odnosił wraŜenie, Ŝe widzi przybliŜanie się

owego odgłosu. Bohater krasnoludów wzdrygnął się i spuścił głowę, gdy okropny ryk

nadciągnął, przetaczając się z grzmotem przez równinę.

To Reorx, pomyślał z Ŝalem i zgrozą. To głos rozgniewanego boga. Jesteśmy

zgubieni.

Dźwięk dotarł do Kharasa wraz z falą uderzeniową podmuchem Ŝaru i

palącego, cuchnącego wiatru, który prawie zdmuchnął go z siodła. Spowiły go obłoki

piachu, kurzu i popiołu, które zmieniły dzień w odraŜającą noc. Otaczające go drzewa

ugięły się i wykrzywiły, konie zarŜały ze strachu i omal nie poniosły. Przez chwilę

Kharas ledwo mógł utrzymać ogarnięte paniką zwierzęta.

Oślepiony chmurą kurzu kłującego w oczy, duszący się i kaszlący Kharas

zasłonił usta i próbował - najlepiej jak mógł w tej dziwnej ciemności - zasłonić

równieŜ oczy koniom. Jak długo stał w tych kłębach piachu, kurzu i gorącego wichru,

nie pamiętał. Jednak wiatr ucichł równie nagle, jak się zerwał.

Piasek i kurz opadły. Drzewa wyprostowały się. Konie odzyskały spokój.

Chmura oddaliła się w łagodniejszych podmuchach jesiennego wiatru, pozostawiając

po sobie ciszę straszniejszą od grzmiącego huku.

Przepełniony złymi przeczuciami Kharas popędził swe zmęczone konie

najszybciej, jak było to moŜliwe i wjechał na wzgórza w rozpaczliwej próbie

znalezienia jakiegoś miejsca do rozejrzenia się. Wreszcie je znalazł - skaliste

wzniesienie. Przywiązał do drzewa juczne zwierzęta z ich poŜałowania godnym

cięŜarem, wjechał konno na skałę i spojrzał na równinę Dergoth. Zatrzymawszy się,

skierował w dół zatrwoŜony wzrok.

Nie poruszało się tam nic Ŝywego. Prawdę mówiąc, nie było tam zupełnie

niczego; niczego prócz sczerniałego, spalonego piachu i skał.

Obie armie zostały zupełnie starte z powierzchni ziemi. Tak straszliwa była ta

eksplozja, Ŝe na pokrytej popiołem równinie nie widać było nawet trupów. Zmieniło

się takŜe samo oblicze krainy. Pełne zgrozy spojrzenie Kharasa padło na miejsce,

gdzie niegdyś wznosiła się magiczna forteca Zhaman, której wysokie, wdzięczne

wieŜyczki królowały nad równiną. Ona równieŜ została zniszczona - lecz nie

całkowicie. Forteca zawaliła się pod własnym cięŜarem i teraz - co najpotworniejsze -

jej ruiny przypominały ludzką czaszkę, która spoczywała na jałowej równinie

Weis Margaret - Legendy 03 - Próba Blizniaków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: