Krzewy i drzewa herbaciane.pdf

Krzewy i drzewa herbaciane

Uprawiane są głównie w Chinach, Indiach, Japonii, na

Cejlonie, w Gruzji, a także w wielu innych krajach Azji oraz w

Afryce i Ameryce. Najlepsze gatunki herbaty pochodzą z

plantacji położonych powyżej 2 tysięcy metrów n.p.m.

Herbata z okolic górskich ma silniejszy aromat, a herbata z

terenów nizinnych charakteryzuje się większymi liśćmi.

Rośnie na różnych glebach, ale najlepiej udaje się na

piaszczysto-gliniastych.

Uprawia się dwie podstawowe odmiany herbaty: chińską i

asamską. Odmiana chińska jest krzewem wysokości 3-4 m,

ma średniej wielkości podłużne zielone liście. Odmiana

asamska (rośnie dziko w Indiach, Birmie i Indochinach) jest drzewem, które może

osiągnąć wysokość 15 - 20 m, ma większe, jajowate, jasnozielone liście.

Krzew herbaciany wydaje pierwsze, nadające się do zbioru liście dopiero po 3-5 latach

po posadzeniu. Zwykle krzew eksploatuje się około 50 lat, ale na Cejlonie rosną krzewy

nawet stuletnie, z których nadal zbiera się herbatę. Czas jej zbiorów zależy od tego,

gdzie znajdują się plantacje. W Chinach i Japonii zbiory są trzy - cztery razy do roku, w

południowych Indiach, w Indonezji i na Cejlonie - co 10 dni, a w północnych Indiach od

stycznia do marca jest przerwa w zbiorach.

Najlepsze i najdroższe są herbaty zbierane ręcznie. Zrywa się dwa młode listki z czubka

(od nich zależy barwa napoju) i sąsiadujący z nimi pączek kwiatowy (daje aromat).

Odmiany liściowe herbaty, zbierane bez pączków kwiatowych, o nieco słabszym

aromacie, są nawet kilkadziesiąt razy tańsze od najlepszych kwiatowych. Po zerwaniu

listki są najpierw rozdrabniane, a potem poddawane fermentacji i suszone. Ze

zmielonych resztek liści i pyłu, poddanych dodatkowo obróbce ciśnieniowej i cieplnej,

powstają herbaty granulowane i ekspresowe. Mają dużą moc, ale bardzo słaby aromat i

nie są zbyt cenione przez smakoszy.