Barbara McMahon - Przysługa za przysługę.pdf - Barbara McMahon - gingerjb

BARBARA McMAHON

Przysługa

za przysługę

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zamyślona Kelly Adams właśnie przechodziła przez puste

wiejskie skrzyżowanie, gdy nagle, nie wiedzieć skąd, wyłoniła

się ciężarówka i zahaczając o chodnik, z piskiem opon minęła

zakręt. Niewiele brakowało, by doszło do wypadku, jednak

dziewczyna w ostatniej chwili zdołała odskoczyć. Przerażona

i wściekła, Kelly nabrała tchu i odwróciła się do kierowcy.

- Ty imbecylu! - krzyknęła. - Uważaj, jak jeździsz! My

ślisz, że to twoja prywatna droga?

Nie mogła się uspokoić po przeżytym szoku. Gdyby wyka

zała się nieco gorszym refleksem, mogłaby już nie żyć.

Ciężarówka zahamowała i zaczęła się cofać. Po dwudziestu

ośmiu latach przeżytych w San Francisco Kelly nie mogła uwie

rzyć, że omal nie rozjechał jej jedyny pojazd poruszający się po

zupełnie pustej drodze. Ogarniała ją coraz większa furia. Co za

wariat siedzi za kierownicą? Przecież mógł trafić na dziecko

albo staruszkę, które nie zareagowałyby tak szybko na niebez

pieczeństwo.

- Czekaj, ty... - zamruczała, patrząc na zbliżający się po

jazd.

Niebiesko-biały samochód miał potężne opony przystosowa

ne do jazdy terenowej i zachlapaną błotem karoserię. Kierowca

szybko cofał pojazd, by zatrzymać się obok dziewczyny.

Jasnowłosa i wyglądająca jak uosobienie łagodności Kelly

odznaczała się jednak nadzwyczaj żywiołowym temperamen

tem. Teraz wszystko się w niej gotowało. Miała ochotę rozerwać

na kawałki tego pirata drogowego, a przynajmniej przemówić

mu do rozumu.

Ponieważ wóz był bardzo wysoki, musiała zadrzeć głowę

i wspiąć się na palce, by zajrzeć do ciemnej kabiny. Gdy jednak

ujrzała twarz kierowcy, przeszły ją ciarki. Mężczyzna miał

zmarszczone brwi, gniewnie zaciśnięte usta i patrzył na nią

z taką wściekłością, jakby Kelly była jego śmiertelnym wro

giem.

- Jak mnie nazwałaś?! - wrzasnął.

Wyglądał na człowieka o atletycznej budowie. Miał silne,

muskularne ramiona i donośny głos.

- Mogłabym przebierać w wyzwiskach do woli! - odparo

wała z furią. - Co by było, gdyby na drodze znalazł się ktoś

mniej sprawny ode mnie? Nie uczono cię, że trzeba uważać na

pieszych? Mogłeś mnie zabić! Myślisz, że to twoja prywatna

droga? - Obrzuciła go lodowatym wzrokiem.

- Jak mnie nazwałaś? - wycedził powtórnie kierowca przez

zaciśnięte zęby.

Przez cały czas bez skrępowania przyglądał się zarumienio

nej z gniewu twarzy nieznajomej, jej piersiom unoszącym się

w przyspieszonym oddechu i długim, zgrabnym nogom. Kelly

uznała takie zachowanie za wyjątkowo bezczelne i grubiańskie.

- Nie dosłyszałeś? Nazwałam cię imbecylem. Jechałeś jak

wariat, nie patrząc, czy ktoś przechodzi przez drogę. Kto ci dał

prawo jazdy? - zawołała, a przez głowę przemknęło jej pytanie,

co będzie, jeśli ten olbrzym wysiądzie z wozu.

- Ponieważ jesteś nietutejsza - odparł kierowca - dlatego

ograniczę się tylko do dobrej rady. Nigdy więcej tak do mnie

nie mów.

Rondo kapelusza ocieniało jego twarz i Kelly widziała jedy

nie zaciśnięte na kierownicy ręce. Mimo upalnego dnia zadrżała,

lecz niełatwo można ją było zastraszyć. W końcu wychowywała

się w niebezpiecznych dzielnicach San Francisco i jeden gru-

biański kowboj nie robił na niej wrażenia. Uniosła dumnie głowę

i spojrzała w górę.

- Tak? A co mi zrobisz? - warknęła, cofając się o krok, by

kierowca mógł otworzyć drzwi i pokazać, co potrafi.

Jak każda rozsądna dziewczyna z wielkiego miasta, ukoń

czyła kilka kursów samoobrony i teraz, mimo drżących kolan,

aż paliła się do przetestowania tej wiedzy na gburowatym pro

wincjuszu.

Kierowca zacisnął usta i jeszcze raz prześlizgnął się wzro

kiem po sylwetce dziewczyny, zaś oczy Kelly wciąż płonęły

gniewem.

- Takaś pewna siebie? - spytał z obraźliwym rozbawieniem.-

Kelly aż zachłysnęła się z gniewu. Zacisnęła pięści, przybra

ła bojową postawę i już szykowała się do ciętej riposty, by w ten

sposób wywabić prostackiego kowboja z jego kryjówki, gdy

z pobliskiego sklepu wyszedł właściciel, stary pan Jefferies,

i zbliżył się do ciężarówki.

- Co tu się dzieje? - zapytał.

- Nic. Witam nowo przybyłą - zażartował kierowca.

Kelly nie opuszczał gniew. Wciąż nie widziała wyraźnie

ukrytej w cieniu twarzy nieznajomego. Zwróciła tylko uwagę

na jego ciemnobłękitne oczy i kasztanowate włosy, których kos

myki dotykały kołnierzyka koszuli. Przez chwilę miała ochotę

wywlec tego impertynenta z auta, zerwać mu z głowy idiotycz

ny kowbojski kapelusz i... Serce zaczęło bić jej jak oszalałe,

nerwowo potarła spocone dłonie i wzięła głęboki oddech, by się

trochę uspokoić.

- Jedź już do domu, Kit. Kelly ma rację. Powinieneś

bardziej uważać, bo kiedyś dojdzie do nieszczęścia - upo

mniał Jefferies kowboja.

- Dokończymy tę interesującą wymianę zdań przy innej oka-

zji - usłyszała jeszcze Kelly, zanim trzasnęły drzwiczki samo

chodu.

Zawarczał silnik i wóz pomknął w dół drogi. Najwyraźniej

szalony kierowca nadal nie zwracał uwagi na to, czy ktoś akurat

nie wbiega mu pod koła. Kim był? Kelly wiedziała, iż nigdy go

nie zapomni. Odwróciła się do Jefferiesa.

- Dziękuję za pomoc - powiedziała z uśmiechem. - Trochę

się bałam, że ten szaleniec wysiądzie i mnie pobije.

Pomyślała jednocześnie, iż chętnie by się przekonała, czy jej

prześladowca jest w istocie tak wysoki i muskularny, jak jej się

wydawało.

- Nie ma się co tak denerwować - rzekł właściciel skle

pu, spoglądając na szkicownik i ołówki dziewczyny. - Ryso

wała pani tutejsze pejzaże? Molly wspominała, że jest pani

malarką.

- Tak. I pisarką - przyznała Kelly. - Sama ilustruję swoje

książki. Pomyślałam, że narysuję ten sklep, jeśli pan pozwoli.

- Chodźmy - mruknął Jefferies. - Proszę nie przejmować

się Kitem. Zawsze był dziki, w gorącej wodzie kąpany, ale

nieczęsto przyjeżdża do miasta. Wiedział, że nie ma racji, i to

go tak rozgniewało. Zabawnie było patrzeć, jak pani stawia mu

czoło. Naprawdę niewielu ludzi by się na to zdobyło. Biedny

chłopak... - Starszy pan pokiwał głową i wszedł do sklepu.

Kelly nie miała pojęcia, dlaczego sklepikarz nazwał „bied

nym chłopakiem" aroganckiego kowboja, który wyglądał na co

najmniej trzydzieści lat. Dlaczego mało kto gotów był się z nim

zmierzyć? Co to za człowiek? Sama chętnie powiedziałaby mu

jeszcze parę słów do słuchu, lecz droga już była pusta. Ciekawe,

czy jeszcze kiedyś go spotka?

Minęło kilka minut, nim Kelly zdołała się uspokoić, lecz

wreszcie wzięła się do rysowania. Jednak co chwila jej pamięć

przywoływała ryk silnika ciężarówki oraz widok wściekłego

Barbara McMahon - Przysługa za przysługę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: