Edigey_Jerzy_-_Pensjonat_na_Strandvägen.pdf

Jerzy Edigey

Pensjonat na Strandvägen

„KB”

Rattslakare zaczyna pisać pamiętnik

czwartek, 8 czerwca

Ten forste kriminalassistent robi zupełnie

przyjemne wrażenie. Młody, wysoki blondyn. Widać

po nim, że uprawiał różne sporty. Jak to u nas w

Szwecji, przede wszystkim narciarstwo. A że mieszka

w Lund, więc i pływanie w morzu nie musi mu być

obce. Pomimo to dziwię się, że takiemu młodemu

człowiekowi, liczącemu najwyżej dwadzieścia osiem

lat i mającemu tak niski stopień służbowy, który

odpowiada zaledwie randze porucznika, zdecydowano

się powierzyć tak skomplikowaną sprawę. Na miejscu

polismastare w Lund mianowałbym utrednicsmanem

kogoś o większym stażu i większym doświadczeniu

zarówno kryminalnym, jak i życiowym. U nas, w

Uppsali, nasz dyrektor policji Lars Estberg nigdy by nie

powierzył dochodzenia w sprawie morderstwa takiemu

smarkaczowi, na jakiego wygląda forste

kriminalassistent Magnus Torg.

Wprawdzie to nie są moje sprawy zawodowe i

nie powinienem się przejmować kłopotami czy

decyzjami policji z Lund, ale ponieważ przypadkowo i

bez mojej woli, jak i inni goście pensjonatu pani Astrid

Brands, jestem wplątany w ten tajemniczy wypadek,

przeto zależy mi bardzo, żeby sprawę wyświetlono jak

najszybciej, a mordercę odnaleziono. Dlatego też

postanowiłem służyć swoim doświadczeniem i

pomagać koledze Magnusowi Torgowi. Sądzę, że taka

pomoc człowieka, który od przeszło piętnastu lat jest

lekarzem policyjnym i asystował setkom różnych

dochodzeń, będzie dla młodego policjanta wielką

wyręką. Zawsze co dwie głowy, to nie jedna.

Zwłaszcza kiedy ta jedna jest taka młoda i

niedoświadczona. Raczej stworzona bardziej do

noszenia czapki niż do myślenia. A swoją drogą, ten

Magnus Torg wygląda, jak gdyby urodził się w

mundurze. Jaka szkoda, że szwedzka policja

kryminalna chodzi w cywilnych ubraniach. Jak pięknie

ten młody człowiek wyglądałby w opiętym zielonym

mundurze i czapce z szerokim rondem.

Przyznam się szczerze, że nieraz, będąc jedynie

biernym świadkiem różnych skomplikowanych

dochodzeń, marzyłem, aby nie tylko być policyjnym

oglądaczem trupów czy też opisywaczem ran ciętych

lub szarpanych, lecz stać się głównym bohaterem

dramatu. Tym, który z paru nic nie znaczących poszlak

rozwiązuje zagadkę i demaskuje mordercę. Nigdy

jednak nie przypuszczałem, że te moje ambicje

urzeczywistnią się kiedykolwiek, a tym bardziej że

spełnią się w małej nadmorskiej miejscowości Lomma,

gdzie przypadkowo spędzam dwa tygodnie urlopu w

pensjonacie pani Astrid Brands.

Postanowiłem zapisywać w moim podręcznym

bloku wszystkie wydarzenia od samego początku, od

momentu kiedy zdarzyła się ta straszna rzecz. Będę w

moim pamiętniku notował także wszelkie posunięcia

Magnusa Torga, prowadzącego śledztwo, oraz moje

propozycje, pomysły i przypuszczenia. W ten sposób

notatki te staną się wiernymi dziennikiem zbrodni i

akcji policyjnej prowadzonej dla ujęcia mordercy.

Może w przyszłości uda się je ogłosić jako ciekawą

książkę kryminalną, tym różniącą się od tysięcy tego

rodzaju powieści, że będzie ona właściwie raportem

autentycznych wydarzeń.

Rozpisałem się dość szeroko, a nie

powiedziałem jeszcze niczego konkretnego. Trzeba

więc, jak to mówili Rzymianie, zacząć ab ovo - od

samego początku.

Nazywam się Bjorn Nilerud. Mam pięćdziesiąt

pięć lat i jestem z zawodu lekarzem. Moja matka była

Norweżką. Urodziłem się w Kalmarze. Tam też

mieszkaliśmy aż do śmierci ojca. Później matka wróciła

wraz ze mną do Norwegii, gdzie ukończyłem szkołę

średnią. Medycynę studiowałem w Wiedniu. Wybuch

wojny zastał mnie w Norwegii, którą uważałem i

uważam po dziś dzień za moją drugą ojczyznę. Brałem

udział w ruchu oporu. Aresztowany w 1944 roku,

zdołałem zbiec z więzienia i przedostać się na teren

neutralnej Szwecji. Przez kilka lat pływałem na

statkach szwedzkich jako lekarz okrętowy; później, gdy

zdrowiu mojemu nie odpowiadały ciągłe zmiany

klimatu, osiadłem w Uppsali. Tam przyjąłem posadę

lekarza policyjnego.

Nie jestem żonaty, a z czasem stałem się nawet

w pewnym stopniu odludkiem. Mieszkam samotnie i

nie utrzymuję bliższych stosunków ani z kolegami z

policji, ani z innymi lekarzami w Uppsali. I dobrze mi z

tą samotnością. Nie zajmuję się wolną praktyką. W

czasie swoich podróży morskich zaoszczędziłem pewną

sumkę. Obracałem nią dość szczęśliwie na giełdzie. Do

tego doszedł mały spadek po matce. To wszystko wraz

z moim uposażeniem rattslakare daje mi pełną

niezależność finansową i nie każe gonić za

dodatkowymi zarobkami, jak to zazwyczaj robią inni

lekarze policyjni. Mógłbym nawet żyć bardziej

wystawnie i pozwolić sobie na niejeden luksus, ale te

rzeczy mnie nie bawią. Nie mam nawet samochodu,

chociaż i ostatni model volvo nie nadszarpnąłby moich

rezerw pieniężnych.

Przez lata wędrówek po wszystkich

kontynentach poznałem tylu ludzi i tyle krajów, że

dzisiaj nie nęcą mnie podróże zagraniczne. Nie jeżdżę

do Norwegii lub Finlandii, nie mówiąc już o wypadach

do innych państw. Nawet nie interesuje mnie

legendarnie tania wódka na polskim promie z Ystad do

Świnoujścia, bo na kieliszek dobrego francuskiego

koniaku mogę sobie pozwolić i bez wyjeżdżania za

granice Szwecji, więcej zaś niż jeden kieliszek nigdy

nie piję. Lubię zagrać w brydża, w dobrym

towarzystwie, które jednak nie stawia wygrania robra

za najważniejszy cel w życiu. Wspominam o tym, bo ta

okoliczność miała ważne znaczenie w wydarzeniach

przeze mnie opisywanych.

Nie znoszę tłoku. Dlatego też zawsze spędzam

urlop przed sezonem lub po jego zakończeniu. Jeżeli

jadę nad morze, to najpóźniej w czerwcu. Jeżeli

wybieram się na narty, robię to w styczniu, zanim

uzdrowiska zapełnią się hałaśliwym tłumem.

W tym roku udałem się nad morze do Lommy,

małej miejscowości uzdrowiskowej położonej nad

Sundem, kilka kilometrów od Malmo. Tu wzdłuż

pięknej, piaszczystej plaży biegnie szosa nosząca

nazwę Strandvagen, a z kolei wzdłuż niej leżą

niewielkie, przyjemne osiedla: Alnarp, Lomma,

Bjarred, Vikhog i nieco dalej Barseb. W - każdej z tych

miejscowości jest wiele najrozmaitszych hotelików i

pensjonatów mogących zaspokoić wszelkie gusta i

najróżniejsze możliwości materialne amatorów

spędzania urlopu nad morzem.

Ja wybrałem pensjonat pani Astrid Brands.

Leży on już za Lommą, mniej więcej na połowie drogi

do Bjarred. Jego wielką zaletą jest położenie tuż nad

morzem. Od Strandvagen pensjonat, dawny pałacyk

bogatego fabrykanta z Malmo, odgrodzony jest dużym

starym parkiem i gęstym żywopłotem, nie

pozwalającym ciekawym oczom zaglądać za jego

zieloną ścianę.

Nie muszę chyba dodawać, że pensjonat jest

drogi i dostępny jedynie ludziom bardzo dobrze

sytuowanym. Na pewno nie zwyczajnym lekarzom

policyjnym, ale, jak już przedtem zaznaczyłem, stać

mnie na trochę luksusu. Tym bardziej w czerwcu, kiedy

ceny na Wybrzeżu są jeszcze niskie i nawet pani

Brands cieszy się z każdego gościa i musi stosować w

swoim zakładzie przedsezonową taryfę. Co mnie

specjalnie zachęciło do wybrania tego, a nie innego

pensjonatu, to fakt, że posiada on duży, stary park oraz

że jeg właścicielka, aby zapewnić swoim gościom

możliwie naj większy spokój, stawia warunek:

pensjonariusze nie będ mieli samochodów lub będą je

garażowali poza terenem je

zakładu. Dzięki temu nie mamy codziennego

ryku motorów, panuje tu cisza i spokój, tak potrzebne

człowiekowi, który po całorocznej wytężonej pracy ma

parę tygodni dla wypoczynku i regeneracji sił.

Przyjechałem w ostatnich dniach maja. U pani

Brands zastałem już trzy osoby. Byli to: małżeństwo

Egil Tuvesson z żoną Klarą i Ingvar Harding ze

Sztokholmu. Państwo Tuvesson to bardzo sympatyczna

para. On jest oficerem marynarki handlowej. Pływa na

linii australijskiej. Zaledwie co trzy miesiące jest na

kilka dni gościem w domu. Ona młodsza od niego

chyba o dziesięć lat. Mają dwoje dzieci w szkołach, w

Goteborgu, gdzie pani Klara stale mieszka. Tak się

złożyło, że w tym roku pan Tuvesson mógł mieć urlop

tylko w czerwcu, więc przyjechali we dwójkę do tego

pensjonatu. Wyglądają jak gdyby byli w podróży

poślubnej. Nie dziwię się. Za parę tygodni oficer znowu

popłynie na swoim statku do dalekiej Australii.

Pan Ingvar Harding jest rzutkim kapitalistą.

Swój majątek ulokował w nieruchomościach. Kupuje

place pod Sztokholmem, buduje domy i sprzedaje je,

by cały proces natychmiast rozpocząć od nowa. Jego,

jak i mnie, zwabiła do Lommy możliwość całkowitego

relaksu w ciszy i samotności. Słuchając pana Hardinga,

ile to ma kłopotów i użerania się z przedsiębiorcami

budowlanymi, nie dziwię się, że taki odpoczynek po

denerwującej pracy jest mu bardzo potrzebny.

W dwa dni po moim przyjeździe, do naszego

pensjonatu przybył jeszcze jeden gość. Przyjechała

tutaj pani Maria Jansson. Szczupła, dość wysoka pani,

w wieku dobrze po czterdziestce, co widać, pomimo że

nie szczędzi starań, by zatrzymać kończącą się

młodość. Ubrana więcej niż dostatnio, piękna biżuteria

i samochód z szoferem, który przywiózł ją ze stolicy -

świadczyły, że nasza nowa współlokatorka nie

potrzebuje liczyć się z każdym ore. Miła

pokojóweczka, Lilljan, śliczna blondynka, taka jakie

rodzą się tylko w Skanii, zdradziła mi, że pani Maria

jest corocznym gościem pensjonatu i daje jej najwyższe

napiwki ze wszystkich, którzy zatrzymują się w

pałacyku pani Brands. No tak. Firma „Jansson i syn”,

wielki dom handlowo-eksportowy, mający swoje

oddziały w wielu państwach, nie tylko na kontynencie

europejskim, musi przynosić dobre dywidendy. A pani

Maria jest przecież wdową po Janssonie seniorze.

Mimo swojego bogactwa, a może właśnie

dzięki niemu, ta kobieta jest chyba nerwowo chora.

Tylko wieczorem schodzi do jadalni na wspólną

kolację. Nie ogląda razem z nami telewizji i wyraźnie

unika ludzi. Widziałem ją parokrotnie z okien swojego

pokoju, jak odbywała samotne spacery po plaży.

Czasami też znikała na długie godziny. Wiem od

Lilljan, że nie wracała wówczas” na obiady. Kiedy

jednak zapytałem ją pewnego dnia, czy była w Malmo,

czy w oddalonym tylko o siedem kilometrów Lund,

dała mi wymijającą odpowiedź. Za to godzinami

rozmawia ze Sztokholmem. Bardzo często w jakimś

nieznanym języku. Musi wydawać majątek na te

rozmowy.

Drugiego czerwca nasza nieliczna grupka

powiększyła się. I znowu o kobietę. Panią Norę

Lindner z Halmstadu. Śliczna, wesoła kobietka. Nie ma

jeszcze trzydziestki, a już zdążyła dwa razy wyjść za

mąż i dwa razy się rozwieść. Nie ulega, dla mnie

wątpliwości, że wybrała się do modnej i uczęszczanej

miejscowości, jaką jest Lomma, dla wyszukania

kolejnego przystanku w swojej karierze małżeńskiej.

Była wyraźnie rozczarowana, że w uzdrowisku jest tak

pusto, a w pensjonacie pani Brands tylko trzech

mężczyzn, z czego jeden dobrze obstawiony.

Z miejsca więc przypuściła szturm do mnie. I to

z takim impetem, że musiałem ulec i już na drugi dzień

po przyjeździe pięknej Nory wybrać się z nią do Night-

Club w Malmo, gdzie patrząc na niekończącą się

rozbierankę, zresztą dość dobrze zbudowanych

striptiserek, wynudziłem się jak mops. Do tego wyszło

na jaw, że i taniec nie jest moją mocną stroną

towarzyską. Ogółem więc nie zaimponowałem pięknej

rozwódce.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: