Regine Deforges - Niebieski rower 01 - Niebieski rower.pdf - Deforges Regine - wpiotrowski3

Régine Deforges

Niebieski rower

1939-1942

Prolog

Zawsze pierwszy na nogach Pierre Delmas wypijał niesmaczną kawę, którą służąca

zostawiała mu na brzegu staroświeckiej kuchni. Następnie gwizdał na psa i wychodził: zimą

w mrok, latem zaś w smutną szarość poprzedzającą świt. Lubił zapach ziemi, gdy wszystko

jeszcze śpi. Często dzień zastawał go na tarasie, gdzie stał z twarzą zwróconą w stronę

ciemnej linii Landów, ku morzu. W rodzinie mówiono, że jedyną rzeczą, jakiej żałował, było

to, że nie został marynarzem. jako dziecko spędzał w Bordeaux długie godziny na nabrzeżu

Chartrons, przyglądając się, jak wpływają i wypływają statki handlowe. Wyobrażał sobie, że

jest kapitanem jednego z tych statków, które prują fale mórz, że stawia czoło sztormom, on

— pierwszy po Bogu, pan i władca. Kiedyś znaleziono go ukrytego w ładowni węglowca

udającego się do Afryki. Nie pomogły ani prośby, ani groźby, za nic nie chciał powiedzieć,

jak dostał się na statek ani dlaczego gotów był tak bez słowa opuścić matkę, którą uwielbiał.

Od tamtej pory już nigdy nie włóczył się po nabrzeżach zawalonych towarami, pachnących

przygodą, smołą i wanilią.

Tak jak ojciec, Pierre Delmas stał się właścicielem winnicy. Być może to jego nie

spełnione umiłowanie morza nakazywało mu kupować rok w rok hektary sosen smaganych

zachodnim wiatrem. W trzydziestym piątym roku życia postanowił się ożenić. Lecz nie

chciał wziąć żony z towarzystwa w Bordeaux, mimo że przedstawiano mu wyśmienite partie.

Isabelle de Montpleynet spotkał w Paryżu u jednego ze swych przyjaciół, handlarza win.

Gdy tylko ją zobaczył, natychmiast się zakochał. Dziewczyna skończyła właśnie

dziewiętnaście lat, lecz wyglądała poważniej, sprawiał to czarny kok, który swym ciężarem

odchylał jej głowę do tyłu, i piękne, melancholijne, niebieskie oczy. Wobec Pierre'a była

uprzejma i ujmująca, chociaż chwilami zdawała mu się smutna i daleka. Zapragnął odpędzić

ten smutek i był dowcipny, a zarazem delikatny. Kiedy rozbrzmiewał śmiech Isabelle, czuł

się najszczęśliwszym z ludzi. Podobało mu się, że nie ścięła swoich wspaniałych włosów, jak

to uczyniła, ulegając modzie, większość szacownych mieszkanek Bordeaux.

Isabelle de Montpleynet była jedyną córką bogatego właściciela ziemskiego z Martyniki.

Wychowywana na wyspie do dziesiątego roku życia zachowywała tamtejszą śpiewną mowę i

miękkość ruchów. Owa pozorna nonszalancja kryła stanowczy i dumny charakter, który

upływające lata jeszcze uwydatniły. Po śmierci matki, zachwycającej Kreolki, załamany

ojciec powierzył córkę swoim siostrom, Albertine i Lisie de Montpleynet, dwom starym

pannom, które mieszkały w Paryżu. W pół roku później umarł pozostawiając córce ogromne

plantacje. Szybko, acz bez większej nadziei, Pierre Delmas wyznaje Isabelle, że ją kocha i że

pragnie ją poślubić. Ku jego zaskoczeniu i radości dziewczyna zgadza się. W miesiąc później

bierze ślub z wielką pompą w kościele Świętego Tomasza z Akwinu. Małżonkowie długo

przebywali na Martynice, a następnie osiedli w Montillac ze starą guwernantką Ruth, z

którą Isabelle nie chciała się rozstać.

Mimo że Isabelle nie pochodziła z tych stron, bardzo szybko została zaakceptowana

przez rodzinę męża i sąsiadów. Otrzymała znaczny posag, który przeznaczyła na upiększenie

swojej nowej siedziby. Pierre, jak to kawaler, zajmował tylko dwa czy trzy pokoje, a o

pozostałe nie dbał. Nim minął rok, wszystko uległo zmianie i w chwili narodzin Françcoise,

ich pierwszej córki, stary dom był nie do poznania. Dwa lata później urodziła się Léa, a

następnie, po upływie trzech lat, Laure.

Pierre Delmas, właściciel majątku Montillac, uchodził za najszczęśliwszego człowieka w

okolicy. Od La Réole po Bazas, od Langon do Cadillac, wielu zazdrościło mu jego

spokojnego szczęścia u boku żony i trzech wspaniałych córek.

Pałac w Montillac otoczony był hektarami żyznej ziemi, lasu, ale przede wszystkim

winnic, które dawały szlachetne białe wino, pokrewne cenionemu sauternes. Owo białe wino

zdobyło kilka złotych medali. Wytwarzano tu również czerwone, o silnym bukiecie. „Pałac”

to za wielkie słowo na określenie tej obszernej siedziby z początku XIX wieku, okolonej

piwnicami i sąsiadującej z farmą wraz z jej stodołami, stajniami i szopami. Dziadek Pierre'a

kazał zastąpić charakterystyczne dla regionu, ładne okrągłe dachówki, przechodzące od różu

do bistru, zimnym łupkiem, uważanym za bardziej szykowny. Na szczęście piwnice i

budynki gospodarcze zachowały oryginalne pokrycie. Szary dach nadawał domowi szacowny

i nieco smętny wygląd, bardziej zgodny z burżuazyjnym duchem przodka z Bordeaux.

Posiadłość była pięknie położona na wzgórzu wznoszącym się nad Garonną i Lagonnais,

między Verdelais a Saint-Macaire. Wiodła do niej długa, wysadzana platanami droga, przy

której stał staroświecki gołębnik. Dalej szło się obok zabudowań farmy i za pierwszą stodołą

wychodziło na ulicę, tak bowiem od dawien dawna nazywano przejście między farmą a

budynkami dla służby, gdzie znajdowała się ogromna kuchnia, stanowiąca w rzeczywistości

główne wejście do domu. Jedynie obcy wchodzili przez sień, umeblowaną przypadkowo

zebranymi sprzętami o posadzce z dużych, kwadratowych, czarnych i białych płyt, na które

położono dywan o żywych barwach. Stare talerze, przyjemne akwarele i szczególnie piękne

lustro w stylu dyrektoriatu stanowiły wesoły akcent na białych ścianach. Przez sień

przechodziło się na podwórzec, na którym rosły dwie ogromne lipy. Pod nimi rodzina

przebywała całymi dniami, gdy tylko nastała pogodna pora. Trudno sobie wymarzyć

bardziej uroczy zakątek. Był on po części zasłonięty kępami bzów i szpalerami ligustru,

między dwiema kamiennymi kolumnami zaś przechodził w długi trawnik, opadający ku

tarasowi, który górował nad okolicą. Po prawej stronie znajdował się zagajnik i ogród pełen

kwiatów, dalej — aż do Bellevue — rozpościerała się winnica.

Pierre Delmas nauczył się kochać tę ziemię i uwielbiał ją dzisiaj prawie tak samo, jak

uwielbiał swoje córki. Był to człowiek gwałtowny i wrażliwy. Jego przedwcześnie zmarły

ojciec powierzył mu pieczę nad Montillac, o które jego bracia i siostry nie dbali, bo leżało za

daleko od Bordeaux i przynosiło mizerny dochód. Osiadając tutaj, postanowił, że mu się

powiedzie. Aby wykupić od braci ich część spadku, zadłużył się u swego przyjaciela

Raymonda d'Argilat, bogatego właściciela ziemskiego spod Saint-Emilion. I w ten oto

sposób, skoro już nie został pierwszym po Bogu na pokładzie handlowca, został jedynym

panem na Montillac.

Sierpień dobiegał końca. Léa, druga córka Pierre'a Delmas, która skończyła niedawno

siedemnaście lat, z na wpół przymkniętymi oczami siedziała na ciepłym jeszcze kamieniu

murku okalającego taras w Montillac. Zwrócona ku równinie, znad której dochodziła

niekiedy morska woń sosen, dziewczyna machała opalonymi, gołymi nogami, obutymi w

pasiate płótniaki. Podparta rękami o murek poddawała się szczęściu istnienia, czując

pulsowanie ciała pod cienką sukienką z białego płótna. Westchnęła z błogością i

przeciągnęła się, kołysząc się z wolna, zupełnie jak kotka Mona, kiedy się budzi w słońcu.

Léa, tak jak jej ojciec, kochała tę posiadłość i znała jej najmniejsze zakamarki. Jako

dziecko chowała się za młodymi pędami winorośli, za rzędami beczek, bawiła się w berka z

kuzynkami i kuzynami, z synami czy też z córkami sąsiadów. Nieodłącznym towarzyszem jej

zabaw był syn zarządcy piwnic, starszy od niej, o trzy lata Mathias Fayard. Całkowicie jej

oddany ulegał urokowi najlżejszego jej uśmiechu. Léa miała kręcone, wiecznie potargane

włosy, potłuczone kolana i ogromne oczy fiołkowej barwy, ocienione długimi, czarnymi

rzęsami. Jej ulubioną zabawą było wystawianie Mathiasa na próbę. W dniu swoich

czternastych urodzin poprosiła go:

— Pokaż mi, jak się kocha.

Oszalały ze szczęścia chwycił ją w ramiona, pokrywając urywanymi pocałunkami jej

piękną twarz zanurzoną w sianie. Półprzymknięte, wielkie, fiołkowe oczy śledziły uważnie

każdy gest chłopca. Kiedy rozpinał guziki jej cienkiej, białej bluzki, uniosła się, żeby mu

pomóc. I zaraz, w przypływie spóźnionej wstydliwości, zakryła małe piersi. Równocześnie

poczuła, jak obezwładnia ją nieznane pragnienie.

Gdzieś daleko, wśród zabudowań gospodarczych usłyszeli głos Pierre'a Delmas. Mathias

przerwał pieszczoty.

— Nie przerywaj — wymamrotała Léa, przyciskając do siebie głowę młodzieńca o

kędzierzawych, kasztanowych włosach.

— Twój ojciec…

— No to co, a może się boisz?

— Nie, ale gdyby zobaczył, wstyd by mi było.

— Wstyd? Dlaczego? Czy robimy coś złego?

— Sama wiesz. Twoi rodzice zawsze byli tacy dobrzy dla mnie i dla mojej rodziny.

— Ale przecież ty mnie kochasz.

Ogarnął ją spojrzeniem. Jakaż była teraz piękna: te jej złociste włosy, poprzetykane

suchymi kwiatkami i źdźbłami trawy, lśniące oczy, rozchylone wargi, ukazujące białe,

drapieżne zęby, jej młode piersi o sterczących sutkach.

Mathias wyciągnął rękę i zaraz ją cofnął. Powiedział, jak gdyby do siebie:

— Nie, to by było źle. Nie w ten sposób… — A potem dodał głosem bardziej stanowczym:

— Tak, kocham cię i właśnie dlatego, że ciebie kocham, nie chcę ci… Jesteś panienką z

pałacu, a ja…

Odsunął się i zszedł na dół po drabinie.

— Mathias…

Nie odpowiedział i Léa usłyszała, jak zamykają się za nim wierzeje stodoły.

— Co za głupiec z niego…

Pozapinała guziki bluzki i zasnęła. Spała aż do wieczora, kiedy to zbudziło ją drugie

uderzenie gongu na kolację.

Gdzieś w oddali, na wieży kościoła w Langon albo też w Saint-Macaire, wybiła piąta.

Sułtan, pies podwórzowy, zaszczekał radośnie goniąc dwóch młodych ludzi, którzy ze

śmiechem zbiegali w dół po murawie. Raoul Lefèvre przed bratem dopadł muru, na którym

siedziała Léa. Zdyszani oparli się o mur z obu stron dziewczyny, a ta popatrzyła na nich z

dąsem.

— Co tak wcześnie? Myślałam już, że wolicie tę głupią Noëlle Villeneuve, która sama już

nie wie, jak wam się przypodobać.

— Ona wcale nie jest głupia! — wykrzyknął Raoul.

Brat kopnął go w kostkę.

— Zatrzymał nas jej ojciec. Villeneuve uważa, że wojny tylko patrzeć.

— Wojna, wojna, o niczym innym nie mówią. Mam tego dosyć. Nie obchodzi mnie to —

powiedziała Léa opryskliwie, przekładając nogi na drugą stronę murka.

Obaj takim samym teatralnym gestem rzucili się śpiesznie do jej stóp.

— Wybacz nam, królowo naszych nocy, słońce naszych dni. Precz z wojną, co wzburza

dziewczęta, a chłopców zabija! Twoja fatalna uroda jest ponad te nędzne drobiazgi.

Kochamy cię miłością, której nic nie dorówna. Którego z nas wolisz, o królowo? Wybieraj.

Jeana? Szczęśliwiec z niego, umieram z rozpaczy — deklamował Raoul, padając na ziemię z

rozrzuconymi ramionami.

Ze złośliwością w oczach Léa obeszła dokoła leżącego, z pogardliwą miną przestąpiła

przez niego, a następnie, zatrzymawszy się, trąciła go nogą i powiedziała tym samym

melodramatycznym tonem:

— Martwy jest jeszcze większy niż żywy.

Ujęła pod rękę Jeana, który ze wszystkich sił starał się zachować powagę, i odeszła z

nim.

— Zostaw tutaj to śmierdzące ścierwo.

— Chodź, mój przyjacielu, i zalecaj się do mnie.

Młodzi ludzie odeszli na oczach udającego rozpacz Raoula.

Regine Deforges - Niebieski rower 01 - Niebieski rower.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: