Grzędowicz Jarosław - Farewell Blues.pdf - Inne - eliza77

J AROSŁAW G RZĘDOWICZ

Farewell Blues

Piotr

Kiedy otworzył oczy ostatniego poranka, Słońce nadal świeciło. To sprawdził przede wszystkim. Nie

mogło dotrzeć do jego okna, wychodzącego na podwórko-studnię, paskudną jak chory ząb; jednak

niewielki kwadrat nieba nad podwórzem nadal był błękitny, poranek zapowiadał się upalny, ale to chyba

był normalny upał. Zwykły, gorący, kolejny z rzędu dzień wyjątkowo słonecznego lata. W każdym razie

Słońce znajdowało się na swoim miejscu i na razie nie wybuchło.

Sprawdzanie zachowania Słońca wszystkim weszło w krew. Bez względu na to, co robili, odruchowo

zerkali co chwilę na niebo, żeby sprawdzić, czy rozpalona żółta kula zajmuje swoje miejsce na

nieboskłonie. Niemal każdy nosił przy sobie pokryte sadzą szkiełko, kawałek czarnej kliszy

fotograficznej albo magnetyczną folię wyprutą z wnętrza dyskietki. Tekturowe, jednorazowe okulary z

lśniącymi czarnymi przesłonami, zwykle sprzedawane z okazji zaćmienia, teraz szły jak świeże bułki,

podobnie jak gogle spawalnicze. Rzut oka na Słońce uspokajał i dawał siłę, by przeżyć kolejny dzień w

Tym Kraju.

Tak było od dnia, w którym przemówiły niemowlęta.

Noworodki i niemowlęta. Jedne miały tego dnia ledwie parę godzin, inne kilka miesięcy. Na pewno za

mało, żeby wydawać z siebie jakiekolwiek skoordynowane dźwięki. Przemówiły równocześnie. W

szpitalach, wózkach i kojcach. Strasznymi, skrzekliwymi głosami wydawanymi przez wiotkie,

nierozwinięte krtanie i niewykształcone do końca struny głosowe.

– Zabierzemy was stąd – powiedziały niemowlęta osłupiałym rodzicom, babciom i ciotkom. –

Przybywamy dać wam nowy świat. Wyjeżdżajcie. Słońce wybuchnie.

Z tym ostatnim zdaniem było najwięcej kłopotu. Niemowlęta mówiły bardzo niewyraźnie. Jedni

usłyszeli: „Słońce wybuchnie”, a inni: „Bądźcie nam ufni” albo coś w tym rodzaju. Niektórzy upierali się,

że w ogóle niczego takiego w przekazie nie było.

Piotr Siedlarski siedział na łóżku ostatni raz w życiu i patrzył na swój znienawidzony ciemny pokój,

który tego poranka wyglądał jeszcze gorzej niż zwykle. Każdy szczegół był na swoim miejscu, jak dzieło

turpistycznego dekoratora wnętrz, który zapragnął stworzyć syntezę polskiego slumsu. Zadbał o żółtawe

zacieki i grzyb na suficie, pękniętą szybę, wielotygodniowe warstwy kurzu i tłustego brudu na wszystkim,

łuszczącą się farbę olejną, a nawet żarówkę zwisającą z sufitu na zabytkowym kablu i sterty talerzy z

zaschniętymi resztkami jedzenia. Z rządowego wykrywacza dymu zwisała prezerwatywa, starannie

naciągnięta na szczeliny analizatora jak paskudny, zwiędły owoc. Mieszkanie pasowało idealnie do

kamienicy, a ta do otaczających ją ulic. Doskonała harmonia.

Powód pierwszy: to mieszkanie, ten dom, to miasto.

Piotr celowo nie sprzątał od trzech tygodni. Od dnia, kiedy podjął decyzję. Nie chciał mieć żadnych

dobrych wspomnień. Nawet pokoju doprowadzonego do względnej schludności. Co rano otwierał oczy w

obrzydliwej, cuchnącej norze i sprawdzał, czy Słońce jeszcze świeci normalnie, czy też rozdęło się już w

pomarańczową, wielką banię pchającą w stronę Ziemi tsunami piekielnej plazmy, która w ułamku

sekundy spopieli wszystkim oczy i ugotuje krew w żyłach. Nie chciał się zastanawiać, tęsknić i mnożyć

wątpliwości. Podjął decyzję.

To nie był jego dom. Jego dom wyglądał zupełnie inaczej, ale zrobiono z nim porządek. Załatwił go

podatek katastralny oraz „ustawa o wyrównywaniu szans i zapobieganiu nierównościom społecznym”.

Był mężczyzną, rozwodnikiem, nie miał rodziny i przede wszystkim nie miał dzieci. Przysługiwała mu

kawalerka z oknem wychodzącym na podwórko-studnię, z tłustą plamą na suficie.

Tego ostatniego poranka nie potrzebował też niczego, co się tu znajdowało.

– Tylko to, co kochacie – powiedziały niemowlęta. – Tylko to, co ma wartość sentymentalną. Nie

zabierajcie pieniędzy, nie zabierajcie przedmiotów codziennego użytku ani ubrań. Tylko pamiątki. Całą

resztę możecie mieć nową. Cokolwiek będzie wam potrzebne.

Nowe życie, Nowa Ziemia, nowe rzeczy. Bardzo słusznie.

Wybierał te rzeczy od trzech tygodni. Brał w dłonie i usiłował przywołać wspomnienia, które byłyby

godne zabrania pod obce, granatowe niebo, na Nową Ziemię. Dziewiczą, nietkniętą ludzką stopą, świeżą i

pachnącą, jak wyjętą z opakowania. Obracał je w dłoniach i odkładał na podłogę. Właściwie nie umiał

znaleźć niczego, czego nie mógłby zastąpić.

Co miał zabrać? Prócz zdjęć ludzi, których kiedyś kochał? Każde było obecnie pamiątką zdrady,

nielojalności, obojętności albo niespodziewanej śmierci. Zabrał fajkę. Wiedział, że rosną tam już

ziemskie rośliny. Kwitną i rozpleniają się bujnie pod ochronnymi kopułami, żeby nie skaziły lokalnego

ekosystemu. Wszystkie, które mogłyby okazać się potrzebne, a których nie można by zastąpić

miejscowymi. Nie wyłączając tytoniu, koki, chmielu albo peyotla. Tamtym było wszystko jedno. Nie

rozumieli ludzkich tabu i nie zamierzali się w to wdawać. Według nich każdy powinien sam decydować o

sobie. Zachorujesz? Wyleczysz się. Zatrujesz się, zachlejesz albo zaćpasz? Trudno.

To była kolejna przyczyna, dla której się nie wahał.

Powód drugi: tytoń virginia i whisky.

Żegnajcie, bezwzględne zakazy i zdrowy trybie życia. Kiedy tylko opuści kontener zrzutowy, jeszcze

zanim się odleje, zanim kupi karabin i pójdzie w głąb lądu szukać szczęścia, źródeł rzek albo odkrywać

El Dorado, przede wszystkim weźmie z dystrybutora wielkie hawańskie cygaro i pójdzie przez miasto, z

ukontentowaniem wypuszczając wielkie kłęby dymu.

Żegnajcie, bijący na alarm lekarze, histerie i „style życia”.

Tyle że na razie jego przepisowy pojemnik (nie dłuższy niż metr, nie wyższy i nie szerszy niż

czterdzieści centymetrów), w tym wypadku stary wojskowy plecak, z którym przemierzył kiedyś Andy,

wspinał się na wodospad Kirinyaga i wybrał na swoją emigrację, leżał u jego stóp niemal pusty i oklapły,

jak wyschnięta figa.

***

Siedział nad nim i czuł, jakby żołądek wypełniał mu roztopiony ołów. Reisefieber. Gorączka podróżna.

Kombinacja strachu, nadziei i bezdennego lęku przed nieznanym. Normalna ludzka obawa przed

konsekwencjami decyzji ostatecznych.

Z Anglii mógł przynajmniej wrócić.

Na początku wydawało się, że trafił jeśli nie doskonale, to przynajmniej znacznie lepiej. Miasta były

ładniejsze, ludzie życzliwsi, państwo, jak sądził, mniej drapieżne. Miliardy bezsensownych utrudnień

rodem z Tego Kraju po prostu tam nie istniały. Anglia była przyjazna.

A potem przywykł. Przestał się zachwycać, a zaczął patrzeć. Zobaczył pełne nienawiści graffiti na

bielutkich ścianach, grupki coraz dziwniejszych i coraz bardziej agresywnych emigrantów, których

dotyczyły specjalne prawa. Sam był emigrantem, ale przyjechał w gości i zamierzał zostać Anglikiem.

Tamci zachowywali się jak okupanci.

Zaczął zauważać zakazy. Nie od razu, bo były sformułowane sprytniej i delikatniej niż w Tym Kraju.

To, co w Polsce nazwano „bezwzględnym zakazem palenia tytoniu”, tam było konsekwencją wielu ustaw

składających się na Fire Safety Act. Chodziło o ochronę przeciwpożarową sformułowaną tak, jakby całą

Brytanię zbudowano z żywicznych listewek i bibułki. W każdym mieszkaniu znalazł się czujnik.

Najdrobniejsza smużka dymu, choćby z kadzidełka albo zdmuchniętej świeczki, wywoływała alarm.

Jeżeli tak się stało, taniej było podpalić własny dom, niż zapłacić straży za niepotrzebny przyjazd.

Nie miał nic przeciwko kamerom na ulicach, póki nie zorientował się, że napaść człowieka można

równie dobrze tam, gdzie kamery nie widzą. A potem przysłali mu mandat na dwa i pół tysiąca funtów.

Najpierw nie miał pojęcia, o co chodzi, bo ratusz napisał list raczej enigmatyczny. Sądził, że to pomyłka.

Okazało się, że dzięki Civil Safety Act system się nie myli. To był ten dzień, kiedy idąc do pracy, spotkał

na Pinewood swojego listonosza. Poranek był piękny, wokół wznosiły się rzędy bardzo angielskich,

schludnych szeregówek z brązowej cegły, a listonosz uśmiechał się przyjaźnie. Wszystko wyglądało jak z

jakiejś eleganckiej klasycznej powieści. Listonosz bez żadnych ceregieli wydał adresowane do Piotra

przesyłki, pozdrowił serdecznie i pożegnał się. Siedlarski przejrzał koperty, ale znalazł tylko reklamówki,

które starannie wyrzucił do stojącego przy przystanku kosza.

– Powinien był pan wrócić do domu i wyrzucić listy do własnego, płatnego worka, sir – tłumaczyli w

magistracie. – Miejskie kubły służą do wyrzucania drobnych odpadków, a nie pańskich prywatnych

śmieci. Ponadto naruszył pan przepisy o segregowaniu odpadów.

Wiedzieli o tym dzięki ulicznym kamerom. Namierzyli go w cztery dni w kraju, w którym mieszkał od

pół roku i w którym nie ma dowodów osobistych. „Miś zwany Paddington” nagle zmienił się w „Rok

1984”.

A potem skini zadźgali kogoś w parku i natychmiast zakazano noszenia jakichkolwiek noży, nawet

szwajcarskich scyzoryków wielkości breloczka. Brytyjczycy, w tym świeżo upieczony Walijczyk

Siedlarski, dostali dwa tygodnie na złożenie w komisariatach jakiegokolwiek potencjalnie morderczego

żelastwa.

A jeszcze potem zabroniono noszenia nakryć głowy osłaniających twarz, w tym kapeluszy, kapturów i

czapek z daszkiem. Kominiarki były wykluczone, nawet gdy nastały mrozy. Chodziło o wygodę kamer.

Później wydano Health Act i zakazano stosowania soli w restauracjach, przetwórniach oraz

ograniczono jej sprzedaż. Obłożono akcyzą mięso i przetwory, wszelkie tłuszcze, także słodycze.

Oklejono ostrzeżeniami napoje.

Następnie pojawiła się ustawa o zachowaniach antyspołecznych. Od tej pory nie trzeba już było

nowych zakazów. Formułował je sąd, według własnego widzimisię i na miarę, dla każdego obywatela,

który czymkolwiek się naraził. Ktoś, kto przekroczył prędkość, otrzymywał zakaz prowadzenia

samochodu zdolnego przekroczyć prędkość pięćdziesięciu mil na godzinę. Jeśli przyłapano go w porsche,

dostawał trzy lata. Zaczęło się od jakiegoś gangu osiedlowego. Chłopcy awanturowali się w shoppingach

i nosili jako znak rozpoznawczy żółte rękawiczki do golfa. Dostali zakaz noszenia jakichkolwiek

rękawiczek i zbliżania się do centrów handlowych na bliżej niż sześćdziesiąt jardów.

I fajnie.

Od tej pory każdy mógł dostać zakaz robienia czegokolwiek.

Wtedy dał spokój i wrócił do Polski.

Nawet nie poszło o zakazy. Z tym pewnie by sobie jakoś poradził. Po prostu nie był w stanie żyć w

kraju, w którym nie ma nic dzikiego. Cała Brytania zdawała się sprzątnięta, zagrabiona, podzielona

płotkami i miała wytyczone ścieżki. Żadnych ostępów. Żadnych gęstwin, poszarpanych turni i odludzi.

Znalazł jakiś las w Walii, który wyglądał jak miejski park. Asfaltowe dróżki, proste jak strzelił,

zagrabione liście, kosze na śmieci i latarnie zasilane bateriami słonecznymi. Nie mógł tego znieść. Miał to

w genach.

Duszę pioniera. Całe życie usiłował znaleźć dziewiczy obszar i zbudować na nim od zera coś

doskonałego. Teraz mu tego zabraniano, odbierano to, co zbudował, i wznoszono płoty z siatki. Zwracano

mu uwagę, że istnieją procedury, które należy realizować. Kiedyś tacy jak on wyruszali morzem po Nowe

Ziemie. Teraz nie było już dokąd płynąć, ale Kolumbowie, Pizarrowie i Livingstonowie nadal się rodzili.

Dzicy, z jasnym wzrokiem szaleńców wbitym w horyzont. Miotali się przez kilkadziesiąt lat jak nietoperz

w sypialni, obijając o ściany i tabliczki z zakazami, żeby wylądować w więzieniu albo wariatkowie.

Wrócił do kraju, akurat by zobaczyć, jak instalują kamery, i usłyszeć, że „Polska nie może być ostatnim

krajem w Europie, który wprowadzi ustawę o zachowaniach antyspołecznych”. Sól już od pół roku

wszyscy nosili przy sobie, a kupowali na bazarach od Rosjan.

Spakował melonik. Czarny, klasyczny melonik w okrągłym pudełku z Harrodsa. Melonik, który kupił

dla żartu, kiedy chciał zostać Anglikiem.

Powód trzeci: zakaz noszenia melonika.

Żegnaj, Zielona Wyspo ograbiona z pubów, fajek, whisky, szklaneczki sherry, kominków i meloników.

Żegnaj, Anglio nie będąca już Anglią. Bye, zdetronizowana Korono. Farewell.

– Tylko to, co kochacie. Pamiątki – powiedziały niemowlęta.

Gdzieś wtedy zrozumiał, że na całej planecie nie ma dla niego miejsca.

Najpierw mówił: „ten kraj”. Potem: „ten kontynent”.

A po podróży na drugą półkulę przestał komentować cokolwiek. Próbował w Stanach, w Argentynie i

Australii. Okazało się, że generalnie istnieją dwa rodzaje miejsc. Cywilizowane, nudne, komfortowe i

najeżone niezliczonymi zakazami pilnującymi bezpieczeństwa. Oraz zdziczałe regiony, pełne

niewyobrażalnej nędzy i anarchii. Królestwo Kałasznikowa, gdzie tyrańską władzę dzierżyli naćpani

nastoletni watażkowie. Samotny biały bez prawa do noszenia broni miał tam takie szanse przetrwania jak

łza w palenisku. W jednych dusił się pod ciężarem lśniącego, pluszowego totalitaryzmu, w drugich może

znalazłby miejsce dla siebie, gdyby dysponował brygadą piechoty zmechanizowanej.

I tyle mu przyszło z emigracji.

„Dear John”.

Kiedyś, dawno temu, podczas wielkiej wojny, żołnierze nazywali takie listy „dearjohnami”. Dostałem

dearjohna, mówili. Oni byli na froncie, a ich przyjaciółki, narzeczone i żony w kraju. Przysyłały listy

zatytułowane: „Moje najdroższe kochanie”, „Dżonuniu” albo „Misiu-pysiu”. A pewnego dnia nie było już

Misia-pysia, tylko oficjalne: „Drogi Johnie”. Wtedy wiadomo było, że nie ma co czytać dalej. Spotkałam

kogoś, on jest lotnikiem (prawnikiem, odpowiedzialnym-młodym-człowiekiem). Nie mogę czekać w

nieskończoność, ta wojna nigdy się nie skończy, muszę myśleć o dzieciach, a ty zdychaj w okopach w

Ardenach, po szyję w błocie, i niech ci strzelą w dupę.

Pa.

Buziaczki, Misiu-pysiu.

Piotr też dostał swojego „dirdżona”. W Anglii.

Nawet bez „drogi”. Po prostu „Piotrze”.

Spakował go teraz do plecaka, razem ze wspomnieniem o swoim domu, który zbudowali w dalekim

Suwalskiem. Daleko od wyścigu szczurów, państwa opiekuńczego albo solidaryzmu społecznego,

zależnie kto tam rządził. Własny dom, jak z bożonarodzeniowej pocztówki. Z własną kuźnią artystyczną i

ogromną kuchnią. Miał mieć wędzarnię, gorzelnię i miniaturowy browar. Całkowicie samowystarczalny,

jak pierwsze warowne domy stawiane po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Twierdza dla dwojga.

Było już tak blisko.

„Piotrze”.

Wyrosła z tego. Była zmęczona walką z całym światem. Zrozumiała, że on nigdy nie dorośnie i

wiecznie będzie uciekał od odpowiedzialnej roli, jaką przeznacza mu życie w społeczeństwie. Czas

pionierów i białych plam na mapie minął. Ona dojrzała i potrzebowała kogoś odpowiedzialnego, kto da

jej poczucie bezpieczeństwa. Chciała wychować swoje dzieci w poczuciu odpowiedzialności i

poszanowaniu obowiązków. Nie mógł pojąć, skąd wzięła ten język. Zrobili jej operację? Ktoś jej

dyktował?

Spakował swojego „dirdżona” do kolekcji rzeczy, które kochał. Pamiątek. Razem z jej zdjęciem i

kluczem, który zdążył jeszcze wykuć w swojej kuźni, zanim musiał wszystko sprzedać, żeby zapłacić

podatek.

Tak radziły niemowlęta.

„Zabierzcie to, co kochacie”.

Powód czwarty: „dirdżon”.

Żegnaj, Anitko. Żegnaj, mój nagle dorosły czarny aniele, szukający państwowego „poczucia

bezpieczeństwa”. Farewell, moja piękna, która wyrosłaś z człowieczeństwa.

Powód piąty: jego kuźnia.

Żegnajcie, przepisy prawa pracy, obowiązkowe składki, podatki wyrównawcze i przepisy BHP.

Żegnajcie, zakazy produkcji „niebezpiecznych narzędzi”.

Rozpalę moje palenisko gdzie indziej.

Dlatego w gruncie rzeczy było mu obojętne, czy Słońce wybuchnie czy nie.

Kiedy pojawili się Tamci, dosłownie kilka dni po tym, gdy przemówiły niemowlęta, było mu nawet

obojętne, czy przybyli, żeby podbić Ziemię, czy żeby zmienić ludzi w niewolników. Patrzył na to

wszystko z boku, przepojony kompletnym fatalizmem. Na dyski sunące bezgłośnie i strasznie przez

błękitne wiosenne niebo. Olbrzymie, lśniące jak soczewki z rtęci, jeżeli patrzyło się z odległości

kilometra, a czarne jak studnia do wieczności, jeżeli przelatywały ci nad głową.

Mieli nawet dyski. Pieprzone latające talerze.

Ależ to była histeria.

Miotali się jak stado kur na widok pterodaktyla. Niektórzy popadli w stupor, niektórzy sięgnęli do

zachowań rutynowych. Modły, zawodzenia, próba ucieczki na wieś i zapasy mąki w tapczanie. Wiedza

prababek kazała jeszcze gromadzić sól, cukier, zapałki, świece i konserwy, ale to wszystko zdążyło już

znaleźć się na indeksie. Zapasu warzyw na parze nie bardzo dało się zrobić.

Pisarze fantastyki i ufolodzy nagle awansowali do roli ulubieńców mediów i wizjonerów. Nie było po

co zapraszać do studia astronoma, który całe życie upierał się, że życie poza Ziemią jest niemożliwe, a

podróże międzygwiezdne są kompletną bzdurą. Nie w sytuacji, kiedy nad głową sunęły dyski świeżo po

podróży międzygwiezdnej, najwyraźniej wypełnione życiem spoza Ziemi, które ot tak sobie kazało

przemówić niemowlętom.

Histeria trwała tydzień. Histeria potężna, na skalę międzygwiezdną. Pisarze fantastyki bredzili o wojnie

galaktycznej, ufolodzy o kosmicznych wibracjach i duchu przyjaźni wszystkich istot.

Najgorsze było to, że w końcu wszystko okazało się takie banalne. Zgodne z wszelkimi najbardziej

tandetnymi wyobrażeniami. Latające talerze. Obcy mający dwie nogi, dwie ręce i głowę. Uczeni przez

lata tłumaczyli przemądrzałym tonem, że o ile istnieją jakieś żywe istoty w kosmosie, nie mogą przecież

wyglądać jak ludzie.

A tymczasem wyglądali – mniej więcej.

I już.

Przynajmniej zgodnie z relacjami tych nielicznych, którzy ich widzieli. Obcy komunikowali się przez

niemowlęta i niewielu mogło spotkać ich osobiście.

Odgrzebano wszystkie stare filmy w nieocenzurowanych wersjach. Dzień w dzień leciały: „Wojna

światów”, „Gwiezdne wojny”, „Gwiezdne wrota”, „Dzień Niepodległości”, a nawet „Plan 9 z kosmosu”.

Cywile zaciągali się na ochotnika, żołnierze dezerterowali.

A potem nagle nastała martwa, straszna cisza.

Kosmiczne wojny znikły z ekranów jak zdmuchnięte. Zastąpiły je filmy pokazujące Obcych jako

dobroduszne, szlachetne istoty. „Bliskie spotkania”, „ET”, „Kula”. To wtedy pojawiła się medialna

nazwa „elfy”. Smukłe, eteryczne, starsze od ludzi, szlachetne istoty. Skojarzenia pozytywne.

Coś się działo.

Cisza trwała cztery dni.

Pisarze SF przestali być zapraszani do studia, ich miejsce po staremu zajęli politycy. Piotr patrzył na to

wszystko obojętnie. Tylko kiedy zrozumiał, że nie będzie promieni śmierci, poczuł rozczarowanie.

– Jest układ – powiedział mu kuzyn zwany Rysio. Kuzyn polityk. Kuzyn szycha. Kiedyś był grubym

okularnikiem, którego Piotr straszył pająkami, wpychał w pokrzywy i skłonił do wypicia tuszu. A teraz

siedzieli na tarasie jakiegoś wzniesionego na Mazurach pałacu, Rysiek bez najmniejszych ceregieli palił

sobie cygaro, po jeziorze krążyła motorówka z uzbrojonymi po zęby Ludźmi w Czerni. – Wejdzie ustawa

o zachowaniach antyspołecznych, a ty masz już kartotekę jak słonia nos. Wiesz, jak to jest. Ludzie są

głupi, więc system musi ich pilnować. Prędzej czy później na czymś wpadniesz. A to z kolei będą haki na

mnie. Nasza opcja już długo nie pociągnie i wróci tęczowa komuna. Na cztery lata. Ale ja jestem ekspert i

nie chcę, żeby mnie wymienili. Dlatego załatwiłem ci to. Robię to dla mojej matki.

Położył na tekowym ogrodowym stole elegancką, cienką teczkę.

– Co to jest?

– Bilet w kosmos. Nasi przyjaciele oferują nową planetę. Dla wszystkich chętnych. Nowa Ziemia,

kolonizacja, te rzeczy. Nie dziękuj.

– Słyszałem – powiedział Piotr. – To ewakuacja. Słońce wybuchnie.

– E tam. Ściema. Miejska legenda. Elfy nic nie wspominały o Słońcu. Sprawdzaliśmy u jajogłowych.

Żarplaneta jest w porzo. Nic jej nie brakuje.

Pochylił się.

– To polityka. Chcą nas osłabić. Ziemię, rozumiesz. Rozdzielą na mniejsze grupy, zajmiemy się

kolonizacją i przez paręset lat nie zaistniejemy w polityce. My – ludzie. Ziemia. Myślisz, że tam w górze

nie ma polityki? Gdybyśmy sami odkryli napęd, zaczęlibyśmy szukać własnych kolonii i moglibyśmy im

namieszać. A tak dają rezerwat i spokój. Nie mamy wyjścia. Musimy się zgodzić. Wybrali nas. Wybrali

nasz kraj. Teraz trzeba to wykorzystać. Na całej Ziemi kupa ludzi już się pakuje. Porąbańcy, jednostki

antyspołeczne, socjopaci. Tacy jak ty. A ja chcę mieć gwarancję, że nie zabraknie dla ciebie miejsca. To

jak?

Piotr zabrał kopertę ze stołu i nachylił się do kuzyna.

– Ci sami jajogłowi upierali się, że latające talerze nie istnieją. I że prędkość światła jest

nieprzekraczalna. Polecę. Nawet gdyby Słońce nie miało wybuchnąć, i tak bym poleciał.

Odwrócił się jeszcze, schodząc z tarasu. Ochroniarz, dwumetrowy grabarz z aparatem słuchowym,

ruszył mu na spotkanie. Piotr zobaczył swoje odbicie w okularach wyglądających jak czarne telewizory.

– Rysiu, jak oni wyglądają?

– Elfy? Jak żelki.

– Jak co?

– No, te przezroczyste, gumowate cukierki, które jedliśmy w dzieciństwie. Albo jak ludki z wody. No,

kurna, jak ufoki, co tu gadać. Sam zobaczysz.

***

Niebieski Paszport – tak naprawdę jedyna rzecz, która mogła być coś warta. Nie była potrzebna, żeby

dostać się na lotnisko i wsiąść na statek. Tamci przyjmowali każdego. Wyznaczyli daty ewakuacji, ale

Grzędowicz Jarosław - Farewell Blues.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: