TRZY DEBY.pdf

TRZY DĘBY

Daniel Karpiński

Zdarzyło się razu pewnego, że młody akolita imieniem

Nando, porzucił życie świątynne i wierność Setowi. Jego

nowym bogiem stała się mamona. Opuszczając świątynię,

Nando wziął kilka "pamiątek" wykonanych w większości ze

srebra. Akolita ów był głupcem, bowiem myślał, że uda mu się

zbiec. Był jednak świadom, że jeśli zostanie schwytany, owa

pożyczka nie będzie miała wpływu na karę. Człowiekowi, który

będzie torturowany do śmierci, niewiele można już zrobić.

Nando opuszczał w pośpiechu kraj czarnoskórych

wyznawców Seta - Nzalitę. Zostawił jednak za sobą wyraźne

ślady, owe srebrne "pamiątki", których sprzedaż miała mu

wystarczyć na drogę i... kilka miesięcy dostatniego życia. W

ten sposób młody eks-akolita dotarł do miasta Solf. Tam stał

się miłym, rozmownym, szastającym pieniędzmi młodzieńcem.

Tam też dosięgnęła go pokryta łuską dłoń Seta, pod postacią

barona Tamida. Tamid był po trosze złodziejem, po trosze

kapłanem, odrobinę szlachcicem, mordercą i sadystą. Był też

cierpliwym słuchaczem, o nic nie pytał, eks-akolita i tak

powiedział wszystko. Nando nie był odporny na ból, lecz i tak

baron utrzymał go przy życiu trzy dni, w ciągu których

młodzieniec wyznał to wszystko, co przeżył, zobaczył i

powiedział. Tyle o Nando.

Nieco przed jego "tajemniczym zaginięciem", kilku

kapłanów Trive, zainteresowała dokładność opisów miejsca, w

którym znajdował się kamień zwany "Sercem Węża".

Postanowili oni dokładniej zbadać tą sprawę. W tym celu,

grupa składająca się z trzech duchownych i trzech

zawodowych złodziei, wyruszyła na wyprawę "kupiecką" do

miasta Kekegevido w Nzalicie. Z ekspedycji owej powrócił

złodziej zwany Sroką i pewien kapłan, który dwa dni po

powrocie zmarł nagłą śmiercią. "Serce Węża" ukryto w

świątyni Trive w Mitrofie.

Baron Tamid po powrocie do domu był niepocieszony.

Ktoś musiał odszukać świątynny klejnot i tym kimś miał być

on. Bardzo chciał się tym zająć kapłan Seta, odpowiedzialny

za dotychczasowe bezpieczeństwo kamienia. Jego

zwierzchnik nie lubił jednak porażek i niezbyt chętnie

wybaczał, w związku z czym człowiek ów zmarł śmiercią

nagłą, aczkolwiek spodziewaną.

Przed wyjazdem pozostawały jeszcze dwie ważne

sprawy. Pierwszą było pytanie: gdzie może znajdować się

"Serce Węża"? Druga to oficjalny powód wizyty barona w

sąsiednim kraju. Pierwszą kwestią zajął się oddany świątyni

nekromanta. Wydobył on potrzebne informacje z martwego

ciała jednego z uczestników pseudo-kupieckiej wyprawy.

Drugi problem rozwiązał osobiście przeor, starając się o

stosowne papiery kupieckie. Tak oto baron Tamid został

handlarzem świecami.

******

Ian Beno był mężczyzną średniego wzrostu, raczej

szczupłym, na pewno nie wyglądał na osiłka. Twarz miał

pociągłą, okoloną czarnymi, kręconymi włosami, sięgającymi

ramion i gęstym tygodniowym zarostem, który zakrywał

wąskie usta. Spod niemal krzaczastych brwi, spoglądały

przenikliwie duże, ciemne oczy. Całość uzupełniał zbyt

wydatny nos. Z tłumu wyróżniał go nieco lepszy ubiór.

Gdy miał dobry humor lubił wypić odrobinę wina, gdy

miał chandrę wypijał odrobinę więcej. Rzecz jasna nigdy "w

pracy". Pozornie zupełnie przeciętny. Od innych różnił się

tym, że na chleb oraz dobre wino, modne ciuchy i piękne

kobiety, zarabiał zabijając. Ian nie był złym człowiekiem,

jednak gdy "pracował" nie miał wyrzutów sumienia. Pozbył się

ich już dawno temu. Był przekonany, że to nie jest to samo,

co tłuczenie na oślep pałką po głowie, plecach, ramionach - on

robił to szybko, bez strachu, bezboleśnie. No może prawie

bezboleśnie, jedno pchnięcie i cisza.

Każdy ma marzenia, a ci którzy nie są zbyt leniwi

lub tchórzliwi starają się je realizować. Marzenie Iana,

można było kupić za dwieście sztuk złota, a on zdobywał te

pieniądze w pocie czoła. Może wydawać się to śmieszne, lecz

uważał, że w pełni zasługiwał na swoją zapłatę. Młynarz, drwal

czy kowal, haruje ale nie ponosi żadnego ryzyka, on za każde

zlecenie mógł stracić głowę. Pewnie dlatego płacono mu

trochę więcej. Poza tym rzemieślnicy mają stałą pensję,

jemu jedna wypłata musiała starczyć na dwa, trzy tygodnie, a

czasem na miesiąc. Traktował to jak pracę, w której

wymagana jest specyficzna forma kontaktu z ludźmi i był w

swojej profesji naprawdę dobry.

Po tym jak zabił Solma Halveta, kupca z Orsor,

zrobiło się o nim głośno. Solmowi towarzyszyło czterech

zbrojnych, z czego dwóch w kolczugach. Przeżył jeden i to

właśnie on opowiadał, że przeciwnik był sam, a oni przecie nie

ułomki.

- Może i nie ułomki - mówił potem Ian Baryłce - ale

jedyną pamiątkę pozostawił mi na prawej piersi sam Halvet.

Te tęgie chłopy z dziesięciu metrów z kuszy w stajnię nie

trafiają. Zresztą gdybym stanął przeciwko pięciu naraz, nim

bym drugiego dokończył, posiekali by mnie bez dwóch zdań,

jak mięso na twój parszywy gulasz. Sam Halvet też ułatwił mi

sprawę. Gdyby swoim hojrakom zamiast piwka dawał wodę,

inaczej by to wyglądało, a tak wiadomo, każdy kufelek przed

walką do ziemi przybliża.

- Gdyby, gdyby. Gdyby ciotka wąsy miała, to by

wstrętna była.

Baryłka uwielbiał przerabiać przysłowia i układać

kiepskie rymy, a miejscowi uwielbiali historyjki opowiadane

po karczmach. Zaczęli nadawać Ianowi różne przydomki.

Fakt, że nieboszczyk Halvet nie był lubiany, nie zmienił tego,

że "Krwawym Nożem" straszono okoliczne dzieci, a ceny

wśród miejscowych ochraniarzy poszły w górę. Za jego głowę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: