Dwie siostry- Herries Anne.pdf

ANNE HERRIE S

Dwie siostry

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Październik 1811 roku

- Odwagi, Beatrice! Czy pozwolisz, by wystraszyły

cię bajki o smokach i czarownicach? O, nie, nie dam im

wiary! - Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że

rozmyśla na głos. - To przecież bzdura, niewyobrażalna

bzdura! Ojciec by się za ciebie wstydził.

Przebiegł ją dreszcz, więc ciaśniej otuliła się pelery

ną, którą wiatr zdzierał jej z ramion. Zbliżała się do

bram opactwa Steepwood od wschodu, od strony wsi

Steep Abbot, która przycupnęła pod kruszejącymi mu

rami w miejscu, gdzie na granty posiadłości wpływała

rzeka.

We wsi za jej plecami panował absolutny spokój, nie-

bieskawozielone gałęzie smukłych drzew muskały wo

dy małego zalewu utworzonego przez rzekę. Przed nią

na tle zmierzchającego nieba majaczyły masywne

kształty starodawnego opactwa, którego grunty już od

dawna niemal w całości leżały odłogiem. Nawet za naj

lepszych czasów opactwo trudno było uznać za sympa

tyczne miejsce, ale u schyłku dnia robiło się tu wręcz

złowieszczo, za co winę w dużej mierze ponosiła kar

miona przesądami ludzka wyobraźnia.

- Nie ma najmniejszego powodu do niepokoju - po

wiedziała sobie Beatrice, przyglądając się grze cieni. -

Jak to ujął mistrz Szekspir? O, właśnie: „Bojaźń tak do

brze czyni zdrajcą, jak i zdrada". Nie zdradzaj własnych

przekonań, Beatrice. Nie dawaj wiary gadaniu i zabo

bonom.

Z opactwem jednak wiązało się mnóstwo opowieści,

a wszystkie mrożące krew w żyłach.

Mnisi otrzymali tę ziemię w XIII wieku. Zabudowa

nia wzniesiono na pięknym zalesionym terenie nad rze

ką Steep. Początki opactwa spowiła mgła zapomnienia,

powszechnie uważano jednak, że przed wieloma, wie

loma wiekami na jego gruntach stała rzymska świątynia.

Niektóre z historii o opactwie były tak straszne, że

bledli przy nich nawet dzielni mężczyźni.

Może więc drżenie i chłód, które ogarnęły ciało Be

atrice, gdy przystanęła, by rozejrzeć się dookoła, nie by

ły wyłącznie skutkiem jesiennej pogody.

- Głupia, trzeba było pamiętać, że już jesień

i wcześnie się ściemnia! - skarciła się Beatrice. - Cze

mu nie wyruszyłaś w drogę powrotną pół godziny

wcześniej?

Był czwarty tydzień października 1811 roku i okaza

ło się, że wieczór zapada znacznie szybciej, niż spodzie

wała się Beatrice. Rozsądek tym razem ją zawiódł, bo

do wioski Abbot Giles był ładny kawałek drogi.

Większość rozważnych kobiet, mieszkanek czterech

wsi otaczających opactwo ze wszystkich stron świata,

nawet nie pomyślałaby o wejściu na jego teren po

zmroku, a odkąd osiemnaście lat temu posiadłość tę

przejął markiz Sywell, nie odważyłaby się na to również

za dnia.

Beatrice Roade należała do zuchwałej mniejszości.

W wieku dwudziestu trzech lat była naturalnie starą

panną, a okres wstydliwych rumieńców miała już za so

bą (choć nie do końca o nich zapomniała). W każdym

razie zdążyła porzucić wszelką nadzieję na wyjście za

mąż. Wysoka, zgrabna, poruszała się swobodnym, sprę

żystym krokiem dziarskiej, rzeczowej kobiety, jaką

w istocie była. Miała wyraziste, klasyczne rysy, hipno

tyzujące zielone oczy i włosy koloru lśniących kaszta

nów, no i trochę onieśmielała okolicznych właścicieli

ziemskich, którym nie w smak była jej bystrość ani po

czucie humoru, często zbijające ich z tropu.

„Panna Roade - mówili o niej, widząc ją na drodze

ze wsi do wsi - ten mól książkowy. A urodą nawet się

nie umywa do swojej siostry, panny Oliwii. O, ta jest

piękna!"

Jednak ci sami mężczyźni przez ostatnie piętnaście

lat widywali pannę Oliwię w najlepszym razie przelot

nie. Ponieważ jednak odziedziczyła ona urodę po mat

ce, była piękna. Natomiast panna Beatrice bez wątpie

nia wrodziła się w krewnych ze strony ojca, zatem była

rozsądna.

Cóż jednak rozsądna panna Roade robiła u bramy

opactwa Steepwood, bramy, która rdzewiała, od niepa

miętnych czasów otwarta i bezużyteczna? Czyżby na

prawdę zastanawiała się, czy nie iść skrótem?

Jeśli nawet miejscowi wchodzili na teren opactwa, to

od zabudowań trzymali się z dala. Korzystali ze ścieżki

przecinającej rzeczkę Little Steep i biegnącej dalej

brzegiem zalewu lub obchodzili las Giles, choć do lasu

zbliżali się tylko najodważniejsi.

W lesie bowiem działy się niesamowite rzeczy.

Nan opowiedziała Beatrice, co gadają ludzie. Ostat

nio znowu widziano tam nocami światła, a poza tym

plotkowano, że markiz wrócił do swoich dawnych

upodobań. Gdy bowiem Sywell sprowadził się do opac

twa, podobno wraz z przyjaciółmi baraszkował wśród

drzew z ladacznicami, a wszyscy byli nadzy i mieli

twarze zasłonięte maskami w kształcie zwierzęcych

pysków.

- To skandal, żeby angielski szlachcic postępował

w taki sposób! - oburzyła się Nan nie dalej jak ostatniego

ranka, zajęta doprowadzaniem sofy w salonie do takiego

połysku, że w jej drewnianych częściach można by się

przejrzeć. - Aż strach pomyśleć, co tam się dzieje.

- Nan, intrygujesz mnie - zażartowała Beatrice. -

Jakie okropieństwa sobie wyobrażasz?

- Takie, o których nie powinnyśmy nic wiedzieć -

odparła ciotka i zerknęła na nią z udaną surowością.

Zachowanie markiza było doprawdy tak skandalicz

ne, że zasługiwało jedynie na pominięcie milcze

niem, tyle że życie na wsi toczyło się na ogół dość

jednostajnie, więc historia, którą można było szeptem

opowiedzieć bliskim i przyjaciołom, zawsze je uro

zmaicała.

Również Ghislaine i Beatrice żartowały na ten temat

po południu, choć Ghislaine w zasadzie nie wierzyła

plotkom.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: