Bailey Elizabeth - 03 Dziedziczka z nieprawego łoża.pdf - CYKL - PRZYJACIÓŁKI Z PADDINGTON - b.menzel

ELIZABETH BAILEY

DZIEDZICZKA Z NIEPRAWEGO

ŁOŻA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nic nie zwiastowało zbliżającego się nieszczęścia. Słońce ciepłym blaskiem

opromieniało senną wioskę Paddington i jej mieszkańców, a także pszczoły i motyle,

pracowicie uwijające się wśród licznych żywopłotów. Koń pociągowy wlókł się drogą obok

łąki, a pomocnik piekarza, idący od strony sklepu, pogwizdywał wesoło.

Radośnie pomachał ręką, witając w ten sposób młodą dziewczynę, siedzącą na

parkanie otaczającym łąki przy drodze prowadzącej do Edgware i dalej, do stolicy. W

ostatniej chwili zauważył jej zaczerwienione oczy, w tym dniu jeszcze bardziej pełne łez.

Panna Katherine Merrick stanowiła niezwykle atrakcyjny element malowniczego

krajobrazu. Gęste czarne loki, wymykające się spod słomkowego kapelusza otaczającego

kształtną twarz, spadały na plecy. Dziewczyna miała zgrabny prosty nos i pięknie wykrojone

wargi, teraz lekko wygięte w podkówkę. Bez wątpienia jej uroda warta była okazalszej opra-

wy niż spłowiała różowa sukienka z niemodnym niskim stanem i rękawami sięgającymi

połowy przedramienia. Nieco przykrótka spódnica uwidaczniała białe bawełniane pończochy,

których panna Merrick szczerze nie cierpiała.

Prawdę mówiąc, nienawidziła wszystkiego, co miała na sobie, poczynając od starych

czarnych bucików, a kończąc na bieliźnie, skutecznie deformującej jej kształtną sylwetkę.

Suknię i tak uważała za najlepszą część stroju. Nie mogła jednak ubierać się inaczej, skoro jej

mizerny tygodniowy przychód wynosił zaledwie trzy szylingi.

Różową suknię kupiła od starszej służącej seminarium nauczycielskiego w

Paddington, które od wielu lat było domem Kitty. Nie miała pojęcia, skąd panna Parton

wytrzasnęła tę część garderoby; na wszelki wypadek postanowiła nie dociekać prawdy zbyt

gorliwie.

- Hm... mam znajomą, która przyjaźni się z pokojówką w domu wielkiej pani

niedaleko stąd. Jeśli suknia się pani spodoba, mogę ją sprzedać za trzy szylingi, panno Kitty.

Propozycja niespecjalnie przypadła Kitty do gustu, jednak chcąc za wszelką cenę

urozmaicić swoją garderobę, którą stanowił na co dzień okropny szary uniform szkolny,

wręczyła pannie Parton równowartość tygodniowego uposażenia. Teraz, gdy przestała być

wyłącznie uczennicą, pani Duxford zadecydowała, że Kitty powinna otrzymywać niewielką

pensję za wykonywane prace. Oczywiście na wynagrodzenie należało sobie zasłużyć. Panna

Merrick zmuszona była więc podjąć się niełatwego zadania nauczenia najmłodszych

dziewcząt wdzięcznego poruszania się. W ciągu pierwszego miesiąca pracy nieraz miała

wrażenie, że znajduje się w pomieszczeniu pełnym słoni!

Przetarła oczy mokrą już chusteczką. Zdawała sobie sprawę, że nie powinna rozczulać

się nad sobą, tylko bez wahania przyjąć ostatnią z serii nieciekawych posad proponowanych

jej przez panią Duxford. Wiedziała jednak, że praca guwernantki w rodzinie, w której

najstarszy syn ma dopiero jedenaście lat, i w dodatku nic nie zapowiada rychłego owdowienia

pana domu, nie pozwala snuć marzeń o dorównaniu przyjaciółkom.

Myśl o zbliżającym się ślubie Helen Faraday sprawiła, że kolejne strugi łez spłynęły

po policzkach Kitty. Tego ranka pan Duxford, który zawsze zajmował się pocztą, wręczył jej

list od Nell, tchnący entuzjazmem, o jaki trudno byłoby podejrzewać zawsze dotąd

powściągliwą przyjaciółkę. Kitty przyciskała chusteczkę do oczu, na próżno starając się po-

wstrzymać łzy. Powtarzała sobie w myślach, że cieszy się ze szczęścia Nell. W końcu sama

przewidziała nadejście tej chwili, gdy tylko usłyszała o owdowiałym lordzie Jarrow i jego

gotyckim zamku. Sama zasugerowała Nell oczarowanie lorda, co przyjaciółce udało się bez

trudu osiągnąć już po kilku tygodniach. Jeszcze boleśniejsze było wspomnienie Prudence. Kto

by pomyślał, że ta niepozorna istotka aż do tego stopnia zawładnie sercem mężczyzny?

Obecna pani Rookham była wprost niewiarygodnie szczęśliwa. To wszystko fatalnie

wpływało na humor Kitty. Zawstydziła się swoich myśli. W końcu nie zamierzała przecież

wyjść za mąż za wszelką cenę. Musiała jednak przyznać, że ciężko było zostać samej, bez

żadnych widoków na przyszłość. Z całej trójki przyjaciółek to właśnie ona najbardziej

buntowała się przeciwko takiemu życiu, do jakiego Z góry przygotowywano ubogie panny.

Jeśli właśnie jej przypadnie dola guwernantki, będzie to największa niesprawiedliwość pod

słońcem!

Pozostawało tylko jedno pocieszenie. Obecna sytuacja pozwalała jej na wymykanie

się ze szkoły pod byle pretekstem. Tego ranka zgłosiła się ochoczo do wyjścia po zakupy dla

niedawno przybyłej sieroty, gdyż tymczasowi opiekunowie dziewczynki dziwnym trafem

zupełnie zapomnieli o absolutnie niezbędnych przedmiotach: trzech parach przepisowych

pończoch, szczoteczce i proszku do zębów. Dokonawszy zakupów, Kitty wsunęła je do

kieszeni i przechadzając się po sklepie, ubolewała, że nie może niczego sobie sprawić, gdyż

wydała już całe stypendium, a także pensję. Chciała jednak odwlec moment powrotu do

szkoły.

Ostatnio, w piątkowe popołudnia, do jej obowiązków doszła konieczność

nadzorowania ćwiczeń na fortepianie jednej z najmniej utalentowanych muzycznie uczennic.

Na samą myśl o tym Kitty cierpła skóra. W tych dniach wyjątkowo źle znosiła różne

uciążliwości. Nie zanalizowała jeszcze wiadomości od Nell, nie miała szans na rozważenie

wszystkiego w samotności, gdyż zajmowała wspólny pokój z dwiema dużo młodszymi

dziewczętami. Miały siedemnaście i osiemnaście lat, podczas gdy Kitty lada chwila kończyła

dwadzieścia jeden.

Dwadzieścia jeden lat! Już dawno miałaby swój debiut towarzyski, a nawet byłaby

zaręczona, gdyby ktoś niegodziwy nie pozbawił jej dziedzictwa, które prawnie jej się

należało, skazując ją w ten sposób na życie w trudzie i niedostatku. Czuła się w tej chwili

najbardziej nieszczęśliwą istotą na świecie!

Nagle zza zakrętu wyłoniły się siwe konie ciągnące elegancki odkryty powóz. Na

koźle siedział młody mężczyzna sprawiający wrażenie szlachetnie urodzonego, któremu to-

warzyszył lokaj w liberii. Kitty dostrzegła modny surdut młodzieńca i jego stylowy kapelusz.

Poczuła ukłucie zazdrości. Boże, jak bardzo chciałaby wsiąść do tak wspaniałego pojazdu!

Gdy powóz przejeżdżał obok, Kitty bezwiednie wyprostowała się, widząc spojrzenie

mężczyzny, skierowane w jej stronę. Miała wrażenie, że wypowiedział jakieś słowa pod jej

adresem. Zdążyła się już przyzwyczaić do tego, że mężczyźni zwracają na nią uwagę, chociaż

większość adoratorów stanowili wiejscy chłopcy w rodzaju pomocnika piekarza. Na myśl o

tym, że przyciągnęła uwagę kogoś szlachetnie urodzonego, zrobiło jej się cieplej na sercu.

Nagle powóz zwolnił. Zaskoczona, patrzyła, jak przystaje, a lokaj zeskakuje na ziemię

i podchodzi do koni. Czyżby przyjezdni pomylili drogę? Serce mocno zabiło jej w piersi na

myśl o tym, że być może mężczyzna wziął ją za wiejską dziewczynę i zamierza trochę

poflirtować.

Kitty przeżyła moment zwątpienia. Jak dotąd, zdarzało jej się flirtować jedynie z

mężczyznami pokroju starego pana Fotherby'ego, który miał dom w najlepszym punkcie

Green i nigdy nie przekraczał granic dobrego smaku. Przeraziła się, że przybysz może okazać

się zupełnie innym mężczyzną... Nie było już czasu na dalsze rozważania, gdyż powóz doje-

chał do miejsca, w którym Kitty siedziała na płocie. Młodzieniec nie spuszczał z niej wzroku.

Podziwiała jego jasne włosy, wymykające się spod brązowego kapelusza, i pogodną twarz,

która nagle przybrała wyraz głębokiego namysłu. Po chwili mężczyzna zwrócił się do Kitty

tonem wyrażającym oburzenie.

- Dobrze mi się wydawało, że to ty! Do diabła, Kate, co ty wyprawiasz? Jak tu się

znalazłaś? Co też ci przyszło do głowy? Mam nadzieję, że nie chciałaś uciec. Przecież mówi-

łem ci, żebyś się nie martwiła.

Oczy Kitty zrobiły się wielkie jak spodki. Przybysz rozejrzał się po okolicy, a potem

znów spojrzał na Kitty.

- Co, u Ucha... ? Przyjechałaś tu sama? Gdzie jest twoja służąca? Boże, ciotka Silvia

dostanie szału! Muszę natychmiast zabrać cię do domu! Złaź z tego płotu i wskakuj do

powozu!

Początkowe oszołomienie Kitty minęło, ustępując miejsca oburzeniu.

- Ani mi się śni! Kim pan jest? Nie znam pana, nigdy nie słyszałam o pańskiej ciotce

Silvii, i proszę, żeby pan mi dał spokój!

- Taak? - burknął ponuro mężczyzna. - Tylko nie próbuj swoich sztuczek, Kate, na

litość boską!

- Nie jestem żadną Kate - odpowiedziała szorstko. - Nie wiem, kim pan jest, i mam na

imię Kitty.

- To nieprawda - upierał się młody człowiek. - Kitty, coś podobnego! Co za bzdury!

- Mówię prawdę!

- A ja jestem Holendrem. Kitty zamrugała powiekami.

- Naprawdę? Ma pan angielski akcent. Młodzieniec jęknął.

- Jeszcze chwila, a cię uduszę! Radzę ci, bądź rozsądna. Przestań żartować, bo mam

niewiele czasu.

Kitty ogarnęło przerażenie.

- Ja wcale nie żartuję. Naprawdę pana nie znam. Nie jestem tą Kate, o którą chodzi, a

poza tym...

- Zaraz powiesz, że nie jestem twoim kuzynem Claudem!

- Ależ ja nie mam żadnego kuzyna Clauda! W ogóle nie mam kuzynów.

Claud, jeśli tak naprawdę nazywał się ten mężczyzna, popatrzył na Kitty wzrokiem, w

którym kryło się zakłopotanie i niedowierzanie. Czując swą przewagę, Kitty przybrała wy-

niosły ton.

- Bardzo proszę udać się w swoją stronę. Mężczyzna wymownie uniósł wzrok ku

niebu.

- Przestań zachowywać się jak podrzędna aktorka! Wsiądziesz do powozu czy mam

cię zanieść?

Przerażona Kitty mocno ścisnęła żerdź płotu. Czy ten człowiek oszalał? Drżącym

głosem jeszcze raz spróbowała wyprowadzić go z błędu.

- Nigdy w życiu pana nie widziałam! Coś musiało się panu pomylić, naprawdę. Nie

mam najmniejszego zamiaru wsiadać do pańskiego powozu!

Mężczyzna zaklął siarczyście i popatrzył na lokaja.

- Trzymaj dobrze konie, Docking.

Bailey Elizabeth - 03 Dziedziczka z nieprawego łoża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: