!Paul Féval - Kawaler de Lagardere.pdf - Paul Féval - Kawaler de Lagardere - zck68

Paul Feval

Kawaler de Lagardere

Paul Feval rozpoczynał karierę życiową jako prawnik, choć bynajmniej nie

należał to tzw. złotoustych oratorów, a wówczas o sukcesie jurysty decydowały

mowy obrończe, arcydzieła retoryki, wyciskające łzy z oczu słuchaczy, którzy

wybierali się do trybunału niczym na modny melodramat.

Młody Feval wyruszył więc do Paryża i różnych imał się zawodów, zanim

udało mu się umieścić w „Paryskim Przeglądzie" niewielkie opowiadanie. „Klub

fok" — taki był tytuł nowelki — z miejsca podbił czytelników, otwierając

debiutantowi łamy największych pism stolicy. Drukowany w 1845 roku „Biały

wilk, czyli sceny z życia Bretanii" jest już prawdziwym sukcesem. Wobec tak

oczywistego talentu, jakim błysnął młody pisarz, dyrektor „Kuriera

Francuskiego", Antenor Joly, zamawia u niego powieść p.t. „Tajemnice

Londynu", by zaćmić rozchwytywane wówczas „Tajemnice Paryża" Eugeniusza

Sue. Feval wzdraga się, nie zna Anglii, ma skrupuły, ulega jednak namowom i

oto pierwsza część „Tajemnic Londynu" okazuje się tryumfem pisarza i

wydawcy. Feval wyjeżdża do Anglii, studiuje na miejscu tamtejsze obyczaje i

gorączkowo spisuje nowe wrażenia. Jedenaście tomów „Tajemnic Londynu",

tłumaczone na wiele języków, rozsławia nazwisko autora daleko poza granicami

Francji.

Odtąd z nie wysychającego źródła wyobraźni czerpie pisarz coraz to nowe

tematy, wszystkie równie frapujące i atrakcyjne, aż przychodzi czas, kiedy Feval

zwraca się ku historii, by na tle przeszłości snuć skomplikowaną akcję, motać

zawiłą intrygę, krzyżować szpady bohaterów.

Ukoronowaniem tych nowych zainteresowań pisarza jest „Garbus",

wychodzący w 1857 roku w odcinkach „Wieku", a w roku następnym wydany w

książce, który do dziś jest najpopularniejszym i właściwie jedynym znanym

współczesnemu czytelnikowi dziełem Fevala.

„Garbus" nie starzeje się, jak nie starzeją się piękne obrazy czy sewrska

porcelana, i w dalszym ciągu przykuwa uwagę czytelnika żywością narracji,

zaciekawia po mistrzowsku zagmatwaną intrygą, fascynuje postacią kawalera de

Lagardere. W toku dramatycznej akcji nieraz słychać szczęk szpad i tętent

galopujących koni, a także balową muzykę, jak na epokę Regencji przystało.

Jest to bowiem schyłek XVII i początek XVIII wieku, ostatnie lata panowania

starego Ludwika XIV, a po jego śmierci, podczas małoletniości następcy —

beztroskie rządy księcia regenta, zakończone fiaskiem systemu Lawa.

Doskonała znajomość epoki i jej realiów pozwoliła autorowi ukazać barwny i

jakże sugestywny obraz ówczesnej Francji, któremu dodają autentyczności

postaci historyczne wplecione w tok akcji.

Nie tylko galopady i pojedynki składają się na opowieść, która dziś stanowi

już swego rodzaju klasykę. Ma ona również wielkie walory moralne. Piękna

miłość, gotowa do największych wyrzeczeń, bohaterstwo i poświęcenie,

wysokie poczucie honoru i wierność danemu słowu — w tym przypadku

przysiędze złożonej umierającemu — oto inny aspekt utworu.

Przekład i opracowanie Haliny Popławskiej

Tytuł oryginału francuskiego LE BOSSU OU LE PETIT PARISIEN

Obwolutę i karty tytułowe projektował MIECZYSŁAW KOWALCZYK

Fotosy z filmu „Garbus" reżyserii Andrć Hunebelle

Wydanie II

Państwowe Wydawnictwo „Iskry", Warszawa 1965 r. Nakład 30.000 + 240 egz.

Ark. wyd. 21,9. Ark. druk. 22.25 + 1,5 ark. wkładek rotogr. Papier offsetowy

m/gł kl. V, 65 g, 61 X 86 z fabryki we Włocławku. Oddano do składania w

październiku 1964 roku. Druk ukończono w maju 1965 r. Zakłady Graficzne

„Dom Słowa Polskiego" w Warszawie. Zam. 8108/a. Cena zł 25.—. E-87.

MISTRZOWIE

SZPADY

I.DOLINA LOURON

Niegdyś było tu miasto zwane Lorre, z fortecą, amfiteatrem i pogańskimi

świątyniami. Dziś jest to opustoszała dolina; leniwy pług gaskońskiego

rolnika ostrożnie kraje ziemię, by nie zawadzić o resztki marmurowej

kolumny. Na horyzoncie widać łańcuch Pirenejów z pokrytymi śniegiem

szczytami, a szczerba przełęczy ukazuje błękit hiszpańskiego nieba.

Tędy właśnie wiedzie droga przemytników. O kilka mil stąd Paryż kaszle,

tańczy, śmieje się i myśli, że u wód Bagneres-de-Luchon pozbędzie się

nieuleczalnego bronchitu. Nieco dalej inny Paryż, cierpiący na

reumatyzm, ma nadzieję, że siarczane kąpiele Bareges-les-Bains

uwolnią go od dokuczliwej podagry. Dolinę Louron odwiedza niewiele z

tych rozhukanych turystów, którzy rokrocznie przybywają, by odkrywać

te mało znane okolice.

Schodząc z gór po lewej stronie przełęczy, można ogarnąć jednym

spojrzeniem całą dolinę. Jest to najdalej wysunięty cypel Gaskonii,

rozkłada się jak wachlarz między lasami Ens i Frechet. Ziemia jest

nieurodzajna, lecz krajobraz niezwykle urozmaicony.

Wszędzie szczeliny, wijące się wśród zieleni górskie potoki, których

wody podmywają głęboko korzenie olbrzymich buków lub obnażają

skalne podnóża.

Las Ens porasta wzgórze położone w samym środku doliny, tuż przy

rzeczce Clarabide. Wschodnia ściana wzgórza kończy się stromym

urwiskiem. Tu właśnie niegdyś wznosiła się twierdza miasta Lorre, od

którego zapewne pochodzi nazwa całej doliny. Dziś są tam jeszcze ruiny

zamku Caylus-Tarrides.

!Paul Féval - Kawaler de Lagardere.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: