Marcin Woleki--Numer--.doc

Marcin Wolski

NUMER

Krajowa Agencja Wydawnicza Warszawa 1983

Wszystka w końcu można sprowadzić do mniej lub bardziej korzystnej konfiguracji  cyfr.

Rozdział I

Zaczęło to się wkrótce po siedemnastych uro­dzinach Dina, które obchodził razem z całym kręgiem w jednej z tych uroczych seledyno­wych sal o miękkich przepuszczalnych ścia­nach, pełnych ciepła i poczucia bezpieczeństwa.

W znacznym stopniu za winowajcę można by Uznać Maxa, najweselszego chłopaka z trzecie­go kręgu, wysokiego i muskularnego blondyna, niedościgłego mistrza we wszystkich grach i testach. Din, podobnie jak większość chłop­ców, podziwiał kumpla i trochę mu zazdrościł.

Poza doskonałymi współrzędnymi numerycz­nymi Max odznaczał się jeszcze jedną orygi­nalną cechą — lubił rozmawiać. I to nie o bie­żących zabawach, ale o sprawach, które nor­malnie przekraczały zainteresowania nastolat­ka z kręgu szkoleniowego. Nie raz, kiedy cała grupa relaksowała się przed kolektywnym oglądnikiem, on siadał z przyjacielem w kącie sali rekreacyjnej (jeśli można mówić o kątach w pomieszczeniu o kształcie czaszy) i zaczynał (dyskusję o kwestiach zupełnie nadobowiązko­wych. Tego dnia był czymś szczególnie zafascy­nowany:

— Wiesz — powiedział — czasami nie mogę dać sobie rady z moimi myślami. Zastanawiam się, czy zawsze musi być tak jak jest?

— Nie rozumiem.

— No, czy nie ma innego sposobu życia, jak postępowanie zgodnie z harmonogramami i cho­dzenie według współrzędnych? A jeśli ktoś chciałby inaczej? Choćby tylko po to, żeby spróbować mieć własne zdanie.

— Co to znaczy „własne zdanie"? — dziwił się Din — przecież jeśli działamy zgodnie z po­leceniami naszych wychowawców, według wskazówek Odbiorników Indywidualnych, wy­bieramy optymalny wariant postępowania. To coś, co nazywasz własnym zdaniem, gdyby na­wet mogło istnieć — byłoby po prostu błędem, szkodliwą fantazją.

Max przez moment milczał, potem pokręcił głową.

— Tak mówi każdy. I to właśnie mnie za­stanawia. Czy aby wszyscy mówią nam wszy­stko? Czy nigdy nie zastanawiałeś się, po co istniejemy, dokąd dążymy?

— Na takie pytanie natychmiast możesz do­stać odpowiedź OI -—Din wskazał na Indywi­dualne Odbiorniki kołyszące się na obrożach każdego z chłopców.

— Dziękuję. Otrzymam kryształowo jasną odpowiedź, że życie jest realizacją numeru w czasie i przestrzeni — zaśmiał się młody scep­tyk — będzie to jak zwykle odpowiedź jed­noznaczną, aseptyczna, antykoncepcyjna...

W tym momencie seledynowe oczko Indywi dualnego Odbiornika Maxa spurpurowiało. Zawsze zmieniało barwę, kiedy miał się ode­zwać głos z pouczeniem, informacją bądź prze­strogą. Tym razem jednak automat musiał się rozmyślić, bo oczko przygasło, a z głośniczka nie dobiegł nawet najcichszy dźwięk.

Po południu, gdy młodzież wróciła z posił­ków w kabinach regeneracyjnych dostarczają­cych odpowiedniej porcji pastylek i promienio­wania, Din daremnie próbował wypatrzeć przy­jaciela. Max nie pojawił się ani podczas meczu piłki grawitacyjnej (był znakomitym napastni­kiem) ani podczas wieczornej pogadanki.

Nikt z chłopców nie przepadał za swym wy­chowawcą, suchym, niekontaktowym osobni­kiem sprawiającym wrażenie dodatku do In­formatorów, Oiów czy Automatów Edukacyj­nych, niemniej kiedy wszystkie próby odszu­kania przyjaciela zawiodły, Din podszedł do pe­dagoga i zapytał o prymusa. Belfer w pierw­szej chwili jakby nie dosłyszał, jego oczy nie zmieniły wyrazu, tylko ledwo dostrzegalnie drgnęły mu szczęki. Chłopak powtórzył py­tanie.

— Gdzie jest Max?

Wychowawca zaczął się dziwnie głęboko za­stanawiać, rozglądać i nagle odezwał się jego Odbiorniczek.

— Został przeniesiony do innej grupy —> głos był ciepły, kojący, wiarygodny, z lekko metalicznym zabarwieniem.

— Czy coś się stało? Jaki był powód tego przeniesienia? I dlaczego tak nagle? — pytał Din, a ponieważ odpowiedzi nie było, ciągnął dalej: — Chciałbym się dowiedzieć na jak dłu­go i dokąd go przeniesiono? To przecież mój przyjaciel. Jest godzina czasu wolnego i chciał­bym go odwiedzić.

— Odwiedzin na dziś się nie planuje, poga­damy o tym kiedy indziej, chłopcze — tym razem odezwał się sam nauczyciel. Poruszył

przy tym głową, tak jakby chciał dać znak nastolatkowi, żeby się oddalił. Din nie miał zamiaru tak szybko rezygnować, ale już oto­czył go wesoły krąg kolegów.

— Chodź pr...