Catherine George - Krew nie woda.pdf - Catherine George - gingerjb

Catherine George

Krew nie woda

(Legally his)

PROLOG

Stary dom, piękny w swej prostocie, przypominał domostwa opisywane przez Jane

Austen. Goście zawsze mogli liczyć na serdeczne przyjęcie, ale brak nowoczesnego

ogrzewania był poważnym minusem, zniechęcającym do spędzenia nocy w zabytkowym

wnętrzu. W ciągu dnia ciepło ledwo docierało do ostatniego piętra, a wieczorem było jeszcze

gorzej.

Zziębnięty gość wsunął się do łóżka syna gospodarza. Przyjaciel zapewniał go, że w tym

pokoju jest trochę cieplej niż w gościnnym. Być może, jednak w sypialni panowała

temperatura podbiegunowa. Dumny gość nie poprosił o termofor i leżał nieruchomo, aby nie

stracić ani odrobiny ciepła. Czekał na dobroczynne działanie whisky, którą gospodarz hojnie

go uraczył. Wkrótce alkohol i zmęczenie po długiej podróży zrobiły swoje.

Młody człowiek przebudził się, gdy księżycowa poświata padła na jego łóżko. Było mu

bardzo ciepło, więc ucieszył się, że ktoś przyniósł termofor. Przeciągnął się i zamarł

przerażony. Włosy stanęły mu dęba na głowie, ponieważ zorientował się, że leży między

dwoma dziewczynkami. Żołądek podskoczył mu do gardła, serce waliło jak szalone. W

pierwszym odruchu chciał wyprosić dzieci, ale wystraszył się, że zaczną krzyczeć i wtedy

przybiegną domownicy. A nocował w domu srogiego sędziego! Ze strachu aż dzwonił

zębami, toteż czym prędzej położył rękę na ustach.

Jednym intruzem była ośmioletnia córeczka gospodarza, pupilka ojca. Drugiego dziecka

młody człowiek nie znał. Nie był zbyt pobożny, lecz zaczął się modlić. Miał nadzieję, że Bóg

go wysłucha i wyratuje z opresji. Wolał nie myśleć o tym, co będzie, jeżeli sędzia zobaczy go

w tak kłopotliwej sytuacji. Najwyższym wysiłkiem woli zmusił się do zachowania spokoju i

leżał nieruchomo jak kamień. Po nieskończenie długim czasie usnął. Drugi raz obudził się

późnym rankiem i kamień spadł mu z serca, gdy zobaczył, że jest sam.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sophie Marlow wracała z Londynu do Gloucestershire w ponury i deszczowy niedzielny

wieczór. Gdy zjechała z autostrady, jej i tak już podły nastrój jeszcze się pogorszył, ponieważ

przez całą drogę do Long Ashley widziała w lusterku ten sam samochód. Zanim w świetle

reflektorów dostrzegła światła ośrodka Highfield Hall International, miała nerwy w strzępach.

W długim murze znajdowało się pięć bram prowadzących do pięciu chat, z których cztery

należały do głównego kompleksu. Jedną z nich przydzielono Sophie, gdy przed czterema laty

podjęła tu pracę jako administratorka i asystentka dyrektora ekskluzywnego ośrodka

konferencyjnego. Odetchnęła z ulgą, gdy jadący za nią samochód skręcił do jedynego

prywatnego domu. Zdziwiło ją, że właściciele, Ewen i Rosanna Fraserowie, nie zawiadomili

jej o powrocie.

Wreszcie zajechała przed swój dom, przebiegła kilka metrów w strugach deszczu,

otworzyła drzwi i zapaliła światło w wąskim przedpokoju. Widok morelowych ścian sprawił

jej niekłamaną przyjemność. Glen Taylor, z którym spotykała się od roku, namawiał ją, żeby

przemalowała ściany na kolor szary. Oprócz tego radził, by w bawialni zmieniła tradycyjne

obicia mebli na skórzane i wyrzuciła akwarele, zastępując je japońskimi miniaturami. Nie

posłuchała go, ponieważ według niej orientalne obrazki nie były na miejscu w typowo

wiktoriańskim domu. Po awanturze sprzed kilku godzin jeszcze bardziej się cieszyła, że nie

zgodziła się, by Glen zamieszkał w Ivy Lodge. Wzdrygnęła się na myśl o mieszkaniu z nim

pod jednym dachem.

Poszła do kuchni, nastawiła wodę na herbatę i włączyła automatyczną sekretarkę.

– Dzień dobry – rozległ się głos szefa, Stephena Lainga – Dzwonił Ewen Fraser, żeby

uprzedzić, że odstąpił swój dom znajomemu pisarzowi, który chce w spokoju skończyć

książkę. Nazywa się Smith. Obiecałem, że zajmiemy się nim, więc bądź tak dobra i zajrzyj do

niego. Dowiedz się, jakie ma życzenia odnośnie zaopatrzenia, sprzątania itp. Do zobaczenia

we wtorek.

Zaintrygowana pomyślała, że może tym pisarzem jest Murray Smith, jej ulubiony autor.

– Cześć, Sophie. Tu Lucy. Zadzwoń do mnie, bo mam ochotę pogawędzić.

W głosie Glena natomiast brzmiała wściekłość:

– Sophie, co cię ugryzło? Czemu się wyniosłaś bez pożegnania? Zadzwoń do mnie.

Natychmiast.

– Nie zadzwonię ani zaraz, ani potem – rzuciła ze złością.

Popatrzyła na automat, jakby coś zawinił. Uznała, że do przyjaciółki może zadzwonić

rano, a do gościa Fraserów, gdy odpocznie. Nalała pełną filiżankę mocnej herbaty, poszła do

pokoju i usiadła w rogu kanapy. Czuła się, jakby uniknęła śmiertelnego niebezpieczeństwa.

Glen Taylor, niedawny szef kuchni w Highfield Hall, był mistrzem w swoim zawodzie,

ale zarazem potwornym cholerykiem. Przed kilkoma godzinami zrobił jej piekielną awanturę

i Sophie nie chciała go więcej widzieć. Nawet na samym początku znajomości, gdy był

naprawdę czarujący, coś ją od niego odstręczało. Coś, czego nie umiała nazwać.

Pod rządami Glena restauracja w Highfield Hall stała się słynna w bliższej i dalszej

okolicy. Stephen Laing wpadł w furię, gdy zaledwie po roku Glen rzucił pracę i wyjechał do

Londynu, by otworzyć własny lokal.

– Skończony głupiec! – złościł się dyrektor. – Nie wie, co robi. Prędko przekona się, jak

smakuje praca na własny rachunek i pożałuje tej decyzji. Każdemu się zdaje, że prowadzenie

restauracji to pestka. Tutaj mógł być królem, a w Londynie będzie jedynie płotką. Dobrze ci

radzę, nie daj się wciągnąć w jego niepewne interesy.

Sophie, która miała dużo zdrowego rozsądku, podzielała opinię swego szefa. Teraz

dowiedziała się, co Glen zaplanował. Otóż uznał za pewnik, że ona nie tylko wesprze go

swymi oszczędnościami, ale rzuci pracę i zatrudni się u niego, rezygnując z pensji, dopóki

lokal nie zacznie przynosić dochodów. Roześmiała się Glenowi w nos. Początkowo uważał

jej odmowę za żart i pieszczotami starał się nakłonić do zmiany decyzji. Gdy uparcie

odmawiała, posunął się do rękoczynów. Zdołała wyrwać się i uciec.

– Niedługo wrócisz! – wrzasnął rozwścieczony. – Oboje dobrze wiemy, że nie możesz

beze mnie żyć.

Sophie zazgrzytała zębami ze złości, że w ogóle się z nim spotykała. To prawda, był

bardzo przystojny i dobrze prezentował się w telewizyjnych programach kulinarnych. Lubiła

go, ale uczucie nigdy nie było gorące. A teraz, gdy przekonała się, jaki jest naprawdę,

brzydziła się nim. Natychmiast po poznaniu Glen jasno dał do zrozumienia, że chce nawiązać

romans. Za późno zorientowała się, że jeszcze bardziej pragnie wykorzystać jej umiejętności

zawodowe i znajomości.

Wszystko wrzało w niej z oburzenia, a najlepszym lekarstwem w takich sytuacjach jest

długa, relaksująca kąpiel. Leżała w wannie dopiero kilka minut, gdy rozległ się dzwonek przy

drzwiach frontowych. Pospiesznie narzuciła podomkę, okręciła głowę ręcznikiem i zeszła na

dół. W przedpokoju nagle przystanęła wystraszona, że to może być Glen.

Opanowała się, uchyliła drzwi, na ile pozwalał łańcuch i spojrzała w oczy widoczne

między rondem mokrego kapelusza a podniesionym kołnierzem ciemnego płaszcza.

– Dobry wieczór. Czy pani Marlow?

– Tak.

– Przepraszam, że przeszkadzam. Nazywam się Jago Smith i zamieszkałem czasowo w

domu państwa Fraserów.

A zatem to nie jej ulubiony pisarz... Mimo wszystko uśmiechnęła się uprzejmie.

– Dobry wieczór. Czy potrzebuje pan czegoś? Nieznajomy pokręcił głową.

– Dziękuję, na razie nie. Ale obiecałem, że zaraz po przyjeździe skontaktuję się z panią.

Ewen nie chciał, by wzięto mnie za intruza.

– Szef uprzedził mnie o pana przyjeździe... Mężczyzna spojrzał na jej bose stopy.

– Przepraszam, powinienem był najpierw zatelefonować.

– Nie szkodzi. Czy pan Fraser powiedział, że jestem administratorką? Jutro załatwię

wszystko, co trzeba.

– Dziękuję. O której możemy się spotkać?

– Zwykłe kończę pracę około wpół do siódmej. Proponuję spotkanie tutaj, w Ivy Lodge.

– A może zechce pani przyjść do mnie?

– Jak pan woli. Wpadnę o ósmej.

– Dziękuję. Dobranoc.

Mężczyzna lekko dotknął ronda kapelusza i odszedł prędkim krokiem.

Sophie zamknęła drzwi, sprawdziła łańcuch i po raz pierwszy, odkąd tu zamieszkała,

zasunęła zasuwę. To wina Glena. Jego dzisiejsze zachowanie wystraszyło ją nie na żarty. Nie

mogła sobie darować, że dała mu klucze. Postanowiła nazajutrz na wszelki wypadek

wymienić zamki.

Rano uprzedziła recepcjonistkę, by nie łączyła telefonów od Glena. Potem od razu wpadła

w wir pracy, ale nie mogła się skupić, ponieważ wciąż dzwoniły telefony. Podczas przerwy,

zamiast zjeść coś ciepłego, poszła do domu, bo umówiła się ze ślusarzem w sprawie wymiany

zamków.

Wróciła do pracy spokojna i szczęśliwa, że ma nowe klucze w kieszeni. Recepcjonistka

podała jej kilka kartek. Dwie z wiadomością od Glena wyrzuciła bez czytania, na pozostałe

odpowiedziała. Telefon nadal się urywał, dlatego przygotowanie sprawozdania z piątkowego

spotkania zajęło jej całe popołudnie. Zdążyła wszystko zrobić i, korzystając z nieobecności

szefa, chociaż raz wyszła z pracy o czasie. Deszcz przestał padać, na dworze było już ciemno.

Z niesmakiem wysłuchała trzech nagrań Glena, który bez skrępowania dawał upust swej

wściekłości. Za każdym razem kończył monolog pogróżkami.

Zadzwoniła do Lucy i krótko opowiedziała, co zaszło. Wybuchnęła śmiechem, gdy

przyjaciółka, nie przebierając w słowach, wyraziła swą opinię o Glenie.

– Dobrze, że się go pozbyłaś – podsumowała Lucy. – Nie rozumiem, co w nim widziałaś.

Ten facet nadaje się wyłącznie do stania przy garach i...

– Dobrze, że cię nie słyszy!

– Pewnie dostałby szału.

– Wczoraj dostał, ale nie martw się, więcej się z nim nie spotkam.

Po skończeniu rozmowy prędko wzięła prysznic i ubrała się w czarne spodnie oraz

rdzawy sweter, ładnie harmonizujący z kolorem jej włosów. Włożyła długi płaszcz

przeciwdeszczowy, wzięła parasolkę, starannie zamknęła drzwi na wszystkie zamki i poszła

do domu Fraserów.

Pisarz powitał ją szerokim uśmiechem. Był wysoki i szczupły, miał na sobie zielony

sweter i obcisłe spodnie. Ciemne falujące włosy okalały twarz, która wydała się Sophie

znajoma. Tak, to ten sam człowiek! Ugięły się pod nią nogi, serce zamarło, uśmiech zamienił

się w grymas.

– Witam panią i zapraszam do środka.

Jago Smith nie zauważył jej dziwnej reakcji, wprowadził ją do bawialni, takiej samej jak

w Ivy Lodge. Stały tu dwie wygodne kanapy, serwantki pełne porcelany i biblioteczka.

Ściany dosłownie ginęły pod obrazami. Na stoliku koło kanapy stała butelka wina, kieliszki i

kryształowa czarka z orzeszkami.

– Proszę zdjąć płaszcz.

Sophie opanowała się na tyle, by spokojnie powiedzieć:

Catherine George - Krew nie woda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: