Jan Paweł II - Boży Dar dla świata(1).pdf - ARTYKUŁY - voxdei

Boży Dar dla świata

Bóg, który jest Miłością, nie tylko obdarowuje człowieka miłością, lecz także

uzdalnia go do miłości i chce, by człowiek był świadkiem Jego miłości

pośrodku świata. Na tyle różnych sposobów Boża miłość objawia się pośród

nas! Czyż jednak jednym z najpiękniejszych znaków tej miłości – niejako

„sakramentem” Bożej miłości – nie jest ludzkie serce? To wielki cud Bożej

miłości, która przekracza ludzkie serce, a zarazem tego serca potrzebuje jako

czytelnego znaku dla świata.

Każdy człowiek jest powołany, by pośrodku świata być znakiem, być darem

Bożej miłości dla innych. Dziś jednak chcemy tę prawdę – z całą wdzięcznością,

a zarazem z całą głębią wiary – odnieść do Osoby i apostolskiej posługi Jana

Pawła II.

Ojcze Święty, wspaniały Synu Polskiego Narodu, umiłowany Rodaku,

Namiestniku i Sługo Chrystusa na ziemi, Następco św. Piotra, wielki Czcicielu

Maryi, Miłośniku pokoju! Wierzymy głęboko i głośno wyznajemy, że

widzieliśmy w Tobie wielki Dar Boga dla świata, wielki Dar Jego miłości. Przez

te dwadzieścia sześć lat mogliśmy nieustannie doświadczać, jak wielkim

osobowym „narzędziem” Bożej miłości byłeś dla nas i całego świata. Jesteśmy

przekonani, że za łaską Boga byłeś tym, kim byłeś, i że „łaska Jego nie okazała

się daremna” (por. 1 Kor 15, 10). Otwierając się na dar Bożej miłości i

współpracując z nią przez całkowite oddanie swego życia na służbę Bogu i

ludziom w Kościele Chrystusowym, stałeś się, Ojcze Święty, widzialnym

znakiem tej miłości nie tylko dla katolików, ale także dla wielu ludzi dobrej woli

na całym świecie.

Pamiętamy dobrze, że swoje powołanie kapłańskie i całą posługę, która z

niego wyrosła, sam określiłeś jako „Dar i Tajemnicę”. Uczyłeś nas na wszystko

patrzeć oczyma wiary, w świetle której mogliśmy lepiej zrozumieć tajemnicę i

dzięki której mogliśmy lepiej przyjąć to, co uznaliśmy za dar samego Boga.

Świadomość tego daru Bożego, jaki w Tobie i w Twojej posłudze

rozpoznaliśmy, rodzi w nas wielką wdzięczność. I choć ta wdzięczność kieruje

się także ku Tobie, Ojcze Święty, mamy świadomość, że Ty nam wskazałeś

najgłębszy kierunek dziękczynienia: trzeba dziękować Bożej Opatrzności, że w

niełatwych czasach dała nam Ciebie jako Proroka i Świadka wiary, nadziei i

miłości.

Ojcze Święty, Ty, który zawierzyłeś swoje życie Maryi, powtarzając

nieustannie: „Cały Twój”, dzisiaj wielbisz Boga wraz z Matką Chrystusa i

naszą, powtarzając: „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest Jego

Imię”. Pozwól, że i my będziemy wraz z Maryją śpiewać Magnificat i

dziękować Bogu za to, że „uczynił Ci wielkie rzeczy”. Nasze Magnificat się

jednak na tym nie kończy; chcemy wielbić Boga za to, że i nam „uczynił wielkie

rzeczy”, powołując Ciebie na Stolicę Piotrową. Chcemy dziękować Bogu za ten

dar, który w Tobie i przez Ciebie stał się także naszym udziałem. Chociaż

dobrze wiemy, że wiara jest łaską, że jest darem samego Boga, to chcemy

jednak wyznać dzisiaj, że to także dzięki Tobie, Ojcze Święty, niestrudzony

Świadku Chrystusa, „myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam”

(por. 1 J h,16).

Od początku swego pontyfikatu wskazywałeś na Chrystusa, jedynego

Zbawiciela, Odkupiciela człowieka. Byłeś wiernym Świadkiem Ewangelii:

Ewangelii miłosierdzia i pokoju, Ewangelii wolności i solidarności, Ewangelii,

która jest „mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego” (Rz 1, 16). W

świecie, który myślał, że trzeba rzucić Boga, by służyć człowiekowi, Ty

służyłeś człowiekowi w Chrystusie i przez Chrystusa, bo wyznawałeś, że tylko

Chrystus wie, co jest w człowieku, że tylko On wie. Dla Ciebie, Ojcze Święty,

służyć Chrystusowi, to służyć konkretnemu człowiekowi.

Rozpoznaliśmy w Tobie, Janie Pawle II, dar Boga dla świata! Choć byłeś i

jesteś nam tak bliski, choć jesteśmy dumni, że byłeś „z narodu Polaków” i że

przewodziłeś Kościołowi katolickiemu, do którego należymy, nie chcieliśmy

Cię w niczym „zawłaszczać” dla nas. Byłeś darem dla wszystkich, bo Boża

miłość jest uniwersalna! Jakże wielu tych, którzy nie dzielą z nami łaski wiary, i

tych, z którymi nie dane jest nam jeszcze być w jednej komunii kościelnej,

przyjęło Ciebie, Twoje słowa i Twoje życie jako znak od Boga. Nie ukrywamy

też, że w tym świecie, który nie zawsze potrafi rozpoznać obecność Boga i

doświadczać Jego miłości, byłeś niekiedy odbierany jako „znak sprzeciwu”.

Jednakże w ten sposób również wypełniałeś misję zleconą Ci przez Chrystusa,

który także był odbierany jako „znak sprzeciwu”, który przecież przyszedł do

swoich, a swoi Go nie przyjęli (por. J 1, 11).

Dar rodzi zobowiązanie! Tego nas uczyłeś, Ojcze Święty. I wzywałeś nas,

byśmy umieli miłością odpowiedzieć na miłość, byśmy nie zmarnowali darów

Bożej łaski, by nie okazały się dla nas daremne. Nieustannie ukazywałeś nam

wezwania, które były zawarte we wszystkich darach Bożej miłości. Jeśli więc

odczytujemy Ciebie i to wszystko, co dałeś Kościołowi i światu, co dałeś nam,

Polakom, jako Boży dar, to jednocześnie widzimy w tym zobowiązanie dla nas:

byśmy tego daru nie zagubili, przez naszą małostkowość go nie pomniejszyli.

Przeciwnie: byśmy ten dar przyjęli i sprawiali, by owocował w naszym życiu.

Takie jest też nasze dziękczynienie za ten dar od Boga, który rozpoznajemy w

Tobie, Ojcze Święty: chcemy do końca przyjąć ten dar i sprawić, by przynosił

błogosławione owoce Bożej miłości dla Kościoła i świata. A także dla naszej

Ojczyzny, bo tu, na polskiej ziemi, to zobowiązanie jest jeszcze wyraźniejsze i

głębsze.

Jan Paweł II - Boży Dar dla świata(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: